Adım adım mutluluk.

Aslında partileri severdim ama bu gece, ne bileyim... İşin aslı ben kulübede oturup kitap okumak istiyordum. Lucy ısrar ettiği için gelmiştim. Ve Lucy beni bırakıp diğer kızların yanına gitmişti. Bana sen de gel diye bir işaret yapmıştı ama ben gitmeyi düünmüyordum. Kafamı başka bir tarafa çevirdim ve düşüncelere daldım. New York'taki hayatımı, kamptan önceki hayatımı düşünüyordum. Tamam, kamp çok iyiydi ama okulu özlemiştim. Hatta hiç sevmediğim geometri dersini bile. Babamla da kampa geldiğimden beri bir iki telefon görüşmesi dışında hiç konuşmamıştık. Daha annem olan Athena'yla bile tanışmamıştım. O sırada yanıma bir kız geldi ve gülümseyerk "Rahatsız etmiyorum umarım?" dedi. Ben de "Hayır," dedim ve gülümsedim. Normalde bu haldeyken birine sıkkın bir ses tonuyla 'Hayır, oturabilirsin' derdim. Ama bu kız farklıydı. Yani sorduğunda içimden hemen oturabilirsin demek geldi. Bana "Sen de mi zorla geldin?" dedi. Ben de "Evet, heralde bu durumda olan tek kişi ben değilim." dedim ve güldük. Gülünce daha farklı oluyordu, farklı derken güzel anlamında söylüyorum yani.
Bir anda konuşamamıştım. Ağzımı zar zor açtım ve "Adın ne?" diye sordum. Böyle konuşmaları hiç beceremiyordum. "Amanda." dedi ve ben de "Ben de Troy, tanıştığıma memnun oldum." dedim.
"Böyle damdan düşer gibi sordum ama böyle konuşmaları pek beceremem." dedim.
Amanda "Sonuçta iletişim kurabiliyorsak tamam, fazlasına gerek yok zaten." dedi ve güldük. Müzik sesleri iyice yükselmişti ve bağırarak konuşuyorduk. Bu sırada yanımıza Lucy geldi, nasıl olduysa beni hatırlamıştı.
"Selam Amanda! Demek kardeşimle tanışmışsın."
"Selam, evet tanıştım. Neden daha önce tanıştırmadın?" dye sordu.
"Fırsat olmadı bir türlü." dedi ve uzaklaştı.

Amanda sorudan sonra biraz kızarmıştı. Ben de "Kitap okumak, sinemaya gitmek yani o kadar da sıradışı değil.." deyip gülümsedim.
"Müziğin sesini açabildikleri kadar açmışlar." dedim.
"Evet, birbirimizi zor duyuyoruz." dedi. Hatta son müzik o kadar yüksekti ki son sölediklerini duymamış, dudaklarını okumuştum. Bu konuda gerçekten iyiydim. Okulda işe yarıyordu ama burda Afrodit kızlarından başka birinin işine yarar mı diye merak ettim.
"Ee buralarda nasıl vakit geçiriyorsun?" diye sordum.
"Genelde görevler oluyor ama arda kalan zamanlarda arenada, ormanda takılıyorum." dedi ve devam etti "Yani hep savaş savaş savaş değil." ikimiz de güldük. Güzeldi ama gülünce gülünce hem güzel hem de tehlikeli görünüyordu.
Aslında kamp o kadar da farklı değildi. Sonuçta burda da bir sürü genç vardı. Herkesin dinlediği müzikler, izlediği filmler aynıydı. Biraz görevlerden, biraz Olimpos'tan bahsettik. Sadece birbirimize odaklanmıştık, iki saat fln geçmişti heralde. O sırada yanımızda Adrian belirdi. Gelişini bile görememiştim.
"Selam Amanda, sonunda gelebildin demek."
"Zaten birkaç saattir buradaydım." dedi.
"Hiç görmedim seni." dedi Adrian.
"Bugün pek havamda değilim."
"Tamam, sonra kulübede konuşuruz." dedi ve bana 'dikkatli ol' dercesine baktı. İkimiz de çocuk gibi hissediyorduk. Bir birimizin kardeşi, bir birimizin... Normalde hiç önyargılı davranmazdım ve yine davranmamıştım. Heralde Amanda bir istisnaydı. Ares çocuklarının bu kadar hiddetli olacaklarını düşünmemiştim. Amanda öyle değildi ama diğerlerini heralde Adrian belli etmişti.

Aslında dans konusunda iyi değildim ama şansımın bana yardım etmesini umuyordum. Biz dansa devzm edereken bizi izleyen gözler de çoğalıyordu. Hepsini aynı zamanda zihnimde de hissedebiliyordum. Ama şu an zihnimin büyük bir kısmını onlar değil Amanda kaplıyordu. '' Bu en sevdiğim şarkı biliyor musun?'' dedi gülümseyerek. 'My Immortal' çalıyordu. Bu aslında hüzünlü bir şarkıydı yani bir mutluluğu değil de sanki ayrılıştan önceki son anı temsil ediyordu. Ama bu, öyle bir an değildi. Öyle bir anın hiç gelmemesini umuyordum.
Farkında olmadan Amanda'dan hoşlanmıştım. Yani bunu 'evde ışığı açık unutmuşum' gibi değil de büyülü bir şekilde düşünüyordum.
"O zaman bu bizim şarkımız olsun, ne dersin?" dedim. Bir anda aklıma ne geldiyse söylemiştim. Birbirimizin gözlerinin içine bakıyorduk. Ve daha ne kadar kızarabileceğimi test eder gibi hissediyordum kendimi. Yani çakmak çaksanız patlardık.
"Bunu bir de yazana sormamız lazım." dedi ve güldük.
"Olsun, madem bu kadar çok seviyorsun, sen söyle yeter."
Gülümseyerek "Tamam o zaman." dedi. Aslında o kadar da kötü dans etmiyordum. Hiç değilse filmlerdeki gibi Amanda'nın ayağına basmıyordum. Şunu kesinlikle kabul etmeliydim ki Amanda benden çok daha iyi dans ediyordu.