Melezler de Uçar! (57~2)

Kulübeme gittim ve çantamı hazırlamaya başladım. Çantamın içine ambrossia, nektar ve birkaç abur cubur koydum. Heralde bu kadar yeterliydi. Zaten Lucy gerekli olabilecek her şeyi almıştır. Aynı şeyleri benim almama ne gerek vardı. Hızlıca üzeimi değiştirdim. Daha rahat bir şeyler giydikten sonra hazır olduğum için kulübemden çıktım ve Zeus Yumruğu'na gittim. Vardığımda kimse yoktu. Anlaşılan Jess'in ve Lucy'nin hazırlanması uzun sürmüştü. Büyük bir sabırla onları beklmeye başladım. Labirente giden yolun tam önündeydim. Ne yalan söyleyeyim gerçekten korkuyordum. Oradan sağ çıkamayabilirdik. Çünkü labirent gerçekten de çok tehlikeliydi. Lucy'e de labirente neden girdiğimizi soramamıştık. Gelsin hemen soracaktım. Of, nerede kalmıştı bunlar? Yanına ne alıyorlar ki bu kadar uzun sürdü. Bir süre sonra Jess geldi. Jess de üzerini değiştirmişti. Sırtında bir çanta vardı. Kim bilir çantanın içine ne koymuştu? Yanıma geldiğinde bana gülümsedi. Ben de ona gülümseyerek karşılık verdim. Jess konuşmaya başladı.

"Çok beklettim mi?"

"Hayır. Zaten hala Lucy gelmedi."

Jess biraz da olsa rahatladı. Yüzündeki ifadeden anladığım kadarıyla o da neden labirente gideceğimizi çok merak ediyordu ve Lucy'nin gelmesi için sabırsızlanıyordu.

Labirente giriş için hazırlanmam epeyce uzun sürdü çünkü, alabileceğim tüm önlemleri almak istiyordum. Her zamanki yolculuk çantam bu sefer yetersiz geleceği için, ufak çaplı bir bavulu araç gereçlerle doldurdum. Bavulun içinde klasik melez eşyaları, yedek silahlar, nektar, ambrosio vesaire vardı ama asıl yer tutan şey, dizüstü bilgisayarımdı. Ablam Annabeth'in malı olduğu ve Daedalus'a sonsuz saygı duyduğum için onun bilgisayarını almak yerine, içindeki çalışmaları, labirent haritalarını kendi bilgisayarıma aktarmıştım. Eh, labirente Daedalus'un bilgisayarıyla girmeye zaten cesaret edemezdim; eğer oradan çıkamazsam, tüm o dahice çalışmalar da benimle birlikte hiçlikte kaybolurdu çünkü. Hidra zehri stoğum tükenmek üzereydi, yanıma alıyordum ama içeride çok fayda sağlayacağından emin değildim. Kampa geri döndüğümüzde -yani dönebilirsek- kamp marketine gidip şu herkesin met ettiği Afrodit zehrinden almayı aklıma not ettim ve ardından, üstüme rahat bir şeyler giyerek kulübemden ayrıldım.

Çıkmadan önce kardeşlerimden herhangi biri ile karşılaşmamış olduğum için şanslıydım ama, bir not bile bırakmadan gittiğim için -yine, dönebilirsem- döndüğümde beni korkunç bir tartışma sahnesi bekliyordu. Bu tür düşünceleri kafamdan atmaya çalıştım, şimdi kızlara yarım saat önce açıklamadığım giriş nedenimizi anlatma vaktiydi ve beni dinledikten sonra vazgeçmemelerini ummaktan başka şansım yoktu. Zeus Yumruğu'na vardığımda ikisini de beni beklerken buldum. Duygu yüklü bir 'afedersiniz' bakışının ardından buraya gelene kadar belimi koparmış olan çantamı yere bıraktım ve istemeye istemeye "Şey, sanırım sizi bu tehlikeye sürüklemeden önce neden labirente girmek istediğimi anlatsam iyi olacak." dedim.

Lucy'i büyük bir tereddütle anlatmaya başaldı. Sanki vaz geçmemizden korkuyordu.

"Daedalus'un kanatlarına ihtiyacım var. Onu almak için labirente giriyoruz."

Lucy sustu. Ne yani neden alması gerektiğini söylemicek mi? Kısa bir süre belki söyler diye bekledim ama söylemiyordu. Anladığım kadarıyla çekiniyordu. Ben sormaya karar verdim.

"Neden kanatlara ihtiyacın var?"

"Ee, Stell'e bir iddiaya girdik. Uçmam gerekiyor. Bunun tek çaresi de o kanatlar."

Ne yani biz şimdi saçma bir iddia için mi labirente giriyorduk? İnanamıyorum ya, bende önemli bir şey var sanmıştım. Neyse, nedeni ne olursa olsun labirente girecektik. Onun için fazla kurcalamaya gerek yoktu.

Tiff'in suratındaki onaylamaz ifadenin yerini yavaş yavaş kabulleniş alınca gülümsememek için kendimi zor tutarak bakışlarımı başka bir yere çevirdim. Apollon kızı kesinlikle -benim kadar olmasın- çatlağın tekiydi, bu konuda çok az kişi onunla yarışabilirdi. Ah, işte bu konuda sınır tanımayan biri daha yanımızdaydı; Jess. Soru sorar -ve olabildiğince sevimli- bakışlarla onu süzmeye başladım. En sonunda dayanamayarak derin bir nefes aldı ve "Eh, o zaman yavaş yavaş labirente girsek iyi olacak." dedi. Gülümseyerek sözlerini onayladıktan sonra çantamdan birkaç gün önce hazırlamış olduğum minik labirent giriş haritasını çıkardım ve kayalıklarda bulunan, artık yerini ezberlediğim çatlağa doğru ilerledim. Bir elimi kara boşluktan içeri sokarken kızlara dönerek, "Ben içeri girdikten 15 saniye sonra sırayla arkamdan gelin. İçeride lazım olmadıkça duvarlara dokunmayın ve... Ah Tiff, ver o yüzüğü bana!" Hışımla Tiff'in elinden babasının ona hediye etmiş olduğu ışık saçma özelliğine sahip yüzüğü kaptım. Her şeyi aldığımı düşünürken, asıl en önemli şeyi unutmuştum, bir el feneri almayı akıl edememiştim... Neyse ki sorunu hemen halledebilmiştik. "O zaman, artık içeri gir bakalım Lucy." dedi Tiff, beni o karanlık deliğe göndermeye çok meraklı gibiydi. Kısa bir an için kaşlarımı kaldırarak iki arkadaşımın arkamdan bir iş çevirip çevirmediklerini düşündüm. Böylesine uçuk bir teklifi bu kadar kolay kabul etmeleri, onları şüpheli duruma düşürmeye yeterdi. Yine de düşüncelerimi belli etmeden gülümsedim ve sonra ani bir hareketle kendimi yarıktan içeri attım. Zifiri karanlıkta etrafımı görebilmek için Tiff'in yüzüğünü kullandım. Etrafı incelediğimde, geçen sene buraya girdiğimde karşılaştığım ortamda olmadığımı fark ettim ve sinirle hazırladığım haritayı yırtıp yere attım. "Hadi gelin artık!" diye bağırdım yukarı doğru. Ardından da onların duyamayacağı bir şekilde mırıldandım, "Muhteşem eğlenceli bir keşif seyahati bizi bekliyor!"

Jess'i onaylayan bir bakış attım ve kolyeme basıp yay-ok takımımı elime aldım. "Savaşmaktan başka çaremiz yok. Kaçarak nereye kadar gidebiliriz ki?" Önce Jess'e sonra da Lucy'e baktım. Lucy de bizi onayladı ve kılıcnı hazırladı. Artık savaşa hazırdık. Jess'in yüzünden anladığım kadarıyla canavarlar çok yaklaşmıştı. Acaba bunlar hangi canavarlardı? Gerçi benim için hiç fark etmezdi. Ne de olsa hepsi aynı. Yavaş yavaş yürümeye başladık. Canavarlara doğru gidiyorduk. En önde Lucy vardı. Onun arkasında Jess ve ben vardık. Duvarlar çok değişikti. Gizemini çözememiştim. Hiçbir şeye temas etmemeye dikkat ediyordum. Jess yüzünü buruşturdu ve "Canavarlar çok çok yaklaştı." dedi. Lucy durdu ve bize baktı. "Biz hazırız." dedi. Ben de başımla onayladm. Gerçekten her türlü savaşa hazırdık. Artık sesler duymaya başlamıştık. Bunlar canavarların sesleriydi ve gittikçe artıyordu. Yüksek sesle bir iç çektim...

Jess'in erken uyarı sistemi sayesinde canavarların yaklaşmakta olduğundan haberdar olmuş ve kendimizi hazırlama fırsatı bulmuştuk. Yine de kendimi 'dakika bir, gol bir' ifadesiyle sitemkar bir nefes alırken engelleme gereği duymadım. Elimdeki haritanın hiçbir işe yaramayacağını ben de en az Jess kadar biliyordum ama yine de onu bırakamıyordum. Şimdi canavarlarla mücadelemiz sırasında zarar görmesini istemediğim için onu katlayıp aceleyle çantama atmıştım. Tüm duyularım maksimum eşiği algılayabilmek için odaklanmış durumdaydılar. Biraz daha ilerlediğimizde tiksinç bir kahkaha kulaklarımı tırmaladı. Sesin sahibi bizi fark etmeden çok daha önce, onun ne olduğunu anlamıştım. Kızlara dönerek, sessiz olmaya hiç çalışmadan "Sadece birkaç empusa." dedim. Bu durumdan şikayetçi değildim ama egomu tatmin etmek için açılışı Laistrygonia devleriyle yapsak da hiç fena olmazdı hani... Sesimi duyan vampirimsi eşekimsi yaratıklar pis bakışlarını bize yönelttiler. Onlara bakıp el salladım ve sevimsizce gülümsedim. Tiffany büyük ihtimalle daha önce bu yaratıklarla karşılaşmamıştı ama Jess'in suratında da benimkine eş bir hayal kırıklığı ifadesi hakimdi. Hala 'neden daha fazla ısınmıyorsun?' dercesine bilekliğini sıkı sıkı kavramaktaydı. "Yaşasın! Bize eğlence çıktı. Üç küçük melez! Aralarında erkek yok ama ne yapalım artık..." dedi grubu oluşturan beş empusanın lideri gibi bir imaja sahip olan kızıl saçlı yaratık. Diğerleri de çeşitli mırıldanmalarla onu onayladılar. Gözlerimi devirerek aramızdaki mesafeyi biraz daha kapattım ve işaret parmağımı empusaya doğrultarak kan donduran bir ses tonuyla, "Şunu açıklığa kavuşturalım. Tartarus'u boylamayı eğlenceli buluyorsan gerçekten de az sonra gülme krizine girip yerde yuvarlanabilirsin ama ben, birazdan aç kalmış kedi yavruları gibi acıyla haykıracağın ihtimaline 50 drahmimi yatırırım." dedim.

Karşımızdaki canavarlar empusalardı. Bunlar hiç güzel değildiler ve sesleri sinir bozucuydu. Beş taneydiler. Hayatımda bunları ilk defa gördüğümden biraz şaşırmıştım ama Lucy ve Jess hiç şaşırmışa benzemiyorlardı. Tabii onlar daha önceleri kim bilir kaç defa bunları görüp savaşmışlardı. Canavarlardan biri "Yaşasın! Bize eğlence çıktı. Üç küçük melez! Aralarında erkek yok ama ne yapalım artık..." dedi. Ay, bu kendini ne sanıyordu. Çok havalı şeydi ama biz onun havasını söndürmeyi biliriz. Bu ukalaya cavabını Lucy verdi; "Şunu açıklığa kavuşturalım. Tartarus'u boylamayı eğlenceli buluyorsan gerçekten de az sonra gülme krizine girip yerde yuvarlanabilirsin ama ben, birazdan aç kalmış kedi yavruları gibi acıyla haykıracağın ihtimaline 50 drahmimi yatırırım." dedi. Güzel bir cevaptı. Jess'le birlikte gülmeye başladık. Empusalar çok sinirlenmişlerdi. Beşi birden Lucy'ye saldırdılar. Hemen okumu yayıma gerdirdim ve oku fırlattım. Ok saniyeler içerisinde bir empusaya saplanmıştı ve empusa yok olmuştu. Jess kılıcyla Lucy'ye yardım ediyordu. İkiside şu an dört empusayla mücadele ediyordu. Çok geçmeden Lucy ve Jess birer tane empusayı buharlaştırıp yok ettiler. Ben de yay-ok takımımla bir empusa daha yok etmiştim. Son kalan empusayı da Lucy gülerek yok etmişti. Jess'le ben de Lucy'nin gülüşüne katıldık. Gerçekten bunları haklamak kolay olmuştu. Aynı zamanda da eğlenceliydi. Jess "Bu kadar mı yani?" diye sordu. Lucy "Üzülme tatlım, ileride daha çok canavar çıkar." dedi. Bende "Hem de daha iyileri." diyerek Lucy'i onayladım. Tekrar gülmeye başladık. "Hadi daha çok yolumuz var." dedim. Jess ve Lucy beni başlarıyla onayladılar ve tekrar yürümeye başladık. Bu sefer daha hızlı olmaya çalışıyorduk çünkü bir an önce kanatları bulup kampa geri dönmek istiyorduk. Neredeydi bu Deadalus'un mekanı? İçimden babama dua ettim kolayca bulabilmek için. Gerçi babamın yardım edeceğini hiç sanmıyordum, hele hele yeraltındayken... Lucy bana güven veren bir gülümsemeyle baktı. Neler düşündüğümü biliyor olmalıydı. Bende ona gülümsedim. Lucy yolda giderken çantasından tekrar haritayı çıkardı ve incelemeye başladı. Bunun işe yaramayacağını biliyordu ama yine de bakıyordu. Bunun nedenini hiç anlmıyordum. Gerçi Lucy'nin mutlaka bir bildiği vardı. Umarım tüm planları takır takır işlerdi ve biz sağ salim kanatları bulup buradan çıkardık. Bunu gerçekten çok istiyordum.

Empusaları haklamak sadece birkaç dakikamızı almıştı. Sonrasında labirentin değişken tünellerinde ilerlemeye devam etmeye geçmiştik. Tiffany anladığım kadarıyla Daedalus'un atölyesini bulamayacağımızdan endişeleniyordu ama bunu dert etmesine hiç gerek yoktu çünkü Athena'nın her zaman bir planı olurdu. Kulübemin sloganı aklıma gelince suratımı bir gülümseme kapladı. Haritaya bakma amacım nerede olduğumuzu anlamak değil, ne tarz duvarlarda ne tarz işaretlerin bulunduğunu öğrenebilmekti. Bana şimdi dünyanın herhangi bir yerine açılan herhangi bir geçit gerekiyordu ve haritada işaretlenmiş delta işaretlerinden birindeki duvarlar, kanalizasyon duvarlarından farksız görünüyorlardı. Jess grubumuz içerisinde yeraltına en aşina kişi olduğu için ona dönerek, "Sence ne tarafa doğru gidersek bir kanalizasyona ulaşabiliriz?" diye sordum. Persephone kızı sorma nedenime kafa yormadan etrafı inceledi ve solda, içinde bulunduğumuz tünelden ayrılan yolu işaret etti. "Büyük ihtimalle orası." dedi. Söylediği kelimeler tam bir kesinlik vermiyordu ama sesi sözlerine garanti verirmiş gibiydi. Başımı sallayarak onu onayladım ve rotamızı içinde bulunduğumuzdan daha dar olan tünele çevirdim. Tiff'in ışık saçan yüzüğü olmasa, burada ne gibi zorluklar yaşayacağımızı aklıma getirmek bile istemiyordum. Sadece bunun için bile Apollon kızına ömrüm boyunca borçlu kalmam gerekirdi. Bir saate yakın bir süre hiçbir olağanüstülükle karşılaşmadan yolumuza devam ettikten sonra, gerçekten de bir kanalizasyon tüneline vardık. İki arkadaşım tiksintiyle burunlarını kapatırken ben ışık yüzüğünü duvarlara doğrultarak, mavi bir üçgen şekli aramaya koyuldum. Birkaç dakikalık uğraşımın ardından delta işaretini buldum ve kısa bir tereddütten sonra ona dokunarak açılmasını, duvarda bir geçit oluşturmasını sağladım. Gün ışığı içeri dolunca Tiff kendini frenleyemeden dışarı çıktı, kokudan dolayı zor anlar geçirmekte olan Jess de onu hemen arkasından takip etti. Ben de en son olarak tünelden çıktığımda kızlara döndüm ve sinsi bakışlar eşliğinde, "Şimdi karşımıza çıkan ilk insanı benim zihin gücümün etkisiyle labirente götürüyoruz ve bizim yol gösteren ipimiz konumuna yerleşmesini sağlıyoruz." dedim. Efsanelerde anlatıldığına göre sıradan ölümlüler labirentte yollarını biz melezlerin aksine hiç zorlanmadan bulmaktaydılar. Şimdi bu söylentilerin doğru olup olmadığını anlama zamanımız gelmişti. Yanımda insan hakları savunucusu veya yufka yürekli bir arkadaşım olmadığı için şanslıydım; Tiff de Jess de insanları içeren bu acımasız planıma olumsuz bir tepki vermemiş, aksine suratlarına benimkine benzer sinsi ifadeler yerleştirmişlerdi.