Maya'yla beni bir sürpriz bekliyor.

Aileme duyduğum özlem gün geçtikçe artıyordu.Ve uzun bir süredir Maya ile kaçmayı düşünüyorduk.Ama Bay D'nin veya Athena'nın bundan haberi olsa herhalde işimiz biterdi.Fakat buna değerdi.Sabah daha güneş ağarmadan Demeter kulübesine doğru yöneldim.Yavaşça kapıyı araladım.Anna,Delmira,Harexis ve Mitchie uyuyorlardı.Maya'nın yatağına doğru yöneldim.Orada yoktu.

"Buradayım."

Hemen arkamı döndüm.Fısıldayarak konuşuyorduk.Birinin bizi duyması bir felaketten başka hiçbir şey değildi.

"Tamam.Haydi gidelim."

Kısa kesmeye çalışıyordum.Hemen dışarı fırladık.Pegasus ahırlarına doğru süzüldük.Tam içeri dalacakken içerideki ahır görevlisini gördük.Ama çok geçti!Bizi görmüştü bile!Kaşlarını çattı ve bize kuşkulu bir şekilde baktı ve sordu:

"Bir şeye mi baktınız?"

Korkuyla birbirimize baktık.En sonunda titreyerek bir yalan söyledim.

"Ş-şey...Biz pegasuslarımızın iyi olup olmadığını merak etmiştik?"

Maya tek kaşını kaldırıp bana baktı."Ne?" dermiş gibi bir bakış attım.Kadın yutmamışa benziyordu.

"Hımmm..Peki çantalarınızda ne var?"

Aynı anda cevap vermemiz işi daha kötü bir duruma sürükledi.

"Muz!"
"Havuç!!"

Hemen toparlamalıydım.Maya yalan konusunda hiç iyi değildi.

"Benim pegasusum muza bayılır.Hem Maya'nın da havucu pegasusunu mutlu etmek için getirdiğine eminim."

Kadın bize inanmamıştı ama bizle uğraşamayacak kadar yorgundu.

"Pekala ama başımı belaya sokarsanız..."

Biz mesajı anlamıştık ve aynı anda başımızla onayladık.Görevli ahırı terkeder terketmez uzun süredir tuttuğum soluğumu bıraktım.Phoenix'in yanına gittim.Birden bire heyecanlandı.Burnunu okşadım ve alnından öptüm.Onu bulunduğu ahırdan çıkarttım.

"Hadi bakalım oğlum.Seninle bir yolculuğa çıkıyoruz!"

Çörek'in tatlı yelesini okşadım. Ne kadar uzun bir yolculuk yapması gerektiğini bilseydi mutlulukla kişnemezdi sanırsam. Ona koşum takımı takmaya çalışıyordum. Aslında onsuz da binmeye alışmıştım ama burada konu Çörek'in rahat etmesiydi.
''Ay! Sen de takmalısın bunu, Phoenix'in rahatlıkla gidebilmesi için.'' dedim.
Bu arada kamp -ve kamp hayvanları- hakkında Ay'den daha fazla şey bildiğim için mutlu olmuştum. Ayleyda homurdanarak koşum takımını taktı ve zaman kaybetmeden Thalia'nın ağacına doğru yol aldık. Güneş yeni yeni ışıyordu. Güneşsiz de mutluydum, güneşin çıkması, Apollon'un Demeter kızlarına işgence edecek bir şekilde onları güneşle kavurması demekti. Demeter'in sevgilisi olarak bizi sevmemesi normaldi. Onun karşılaşmak istemezdim. Bu arada kampın sınırları dışına çıkmıştık ve ikimizi de anında bir panik dalgası sardı.
''Hemen yola çıkalım.'' dedi Ay ve ona lafını ikiletmeden havalandım.

Tam en kararlı olmamız gereken anda ikimize de bir panik düştü.Bu kadar ilerledikten sonra geri dönmek çok acı verici olurdu.Bu yüzden hemen burayı terk etmemiz gerektiğini düşündüm.Gözlerimi May'e dikerek:

''Hemen yola çıkalım.''dedim.Sanırım o da benle aynı fikirdeydi.Havalandık.Pekala,şimdi en zor kısmın atlatmıştık.Bundan sonrası o kadae zor olmamalıydı.Tabii,sizi öldürmek için her şeyini verebilecek olan canavarları ve ebeveynlerinizi sevmeyen tanrıların gazabını saymazsak.
Bunları düşününce birden tüylerim ürperdi.Benim tanrılar konusunda bir sorunum yoktu.Sonuçta bir Hermes ve Demeter kızından ne isteyebilirlerdi ki?May sanki benim düşüncelerimi okumuş gibiydi.Bana düşünceli bir şekilde baktı.

"Sanırım Ay...Bunun cevabını çok yakında öğreneceğiz."dedi.Bunu arkadaşlar arası bir empati olarak görüp bir kenara attım.Yoksa bunu düşünerek kendimi sonsuz karanlık boşluğun arasında bulabilirdim.Yaşadığımız olayların,sahip olduğumuz yeteneklerin hiçbir mantıklı açıklaması olamazdı.Tabii eğer yunan mitolojisine inanmıyorsanız!

Aşağıya,üstünden geçtiğimiz onca yeşilliğin ve tarlaların güzelliğine bakıyordum.Hemen altımızdan dört nala giden bir at vardı.Onu görünce Phoenix birden havada şaha kalktı.Sıkıca tutundum.Niye bu kadar huysuzlaşmıştı ki?Ama çok fazla hareket ediyordu ve düşmekten korkuyordum.Sırtıma doğru uzandım.Çantamın koluna uzanmaya çalışıyordum.Ama birden elim kaydı.Neredeyse düşüyordum.Çantamı hızla aldım ve May'e attım.

"Bana bir muz ver,May!!"

"Nee?"

"Dediğimi yap May!"

Dediğimi hemen yaptı ve bana muzu Phoenix'in önüne tuttum.

"Seni asi şempanze!Az daha beni düşürüyordun!"

"Teşekkür ederim May,hayatımı kurtardın.Peki neden o ata o kadar tepki gösterdi?"dedim.'Bilmem' anlamında omuz silkti.Ama içten içe bazı tahminleri olduğu belliydi.

Phoenix isüzülmüş gibi gözlerini bana çevirdi ama o muzu istiyordu.Dayanamadım ve muzu ona verdim.Sakinleşti.Yolumuza devam ettik ama sanırım bu yaşadığımız en küçük sorun olacaktı.May gözlerini yuvarlarından çıkacak gibi açmış,bir şeyler mırıldanıyordu.

"Ay...Sanırım bunu görmen gerek!!"

Ben Ay'e haber verdikten sonra Ay aşağıya baktı. Phoen'in kışneyip durduğu at bize doğru geliyordu! Yani, gerçekten! Onun kanatları vardı ve bize doğru uçuyordu! Böyle tuhaf bir olay görmemiştim, kamp dışında nasıl bir pegasus olabilirdi? Sonunda at bizim seviyemize geldi. Aynı Phoenix'e benziyordu.
Ay de benim gibi gözlerini kısmış, pegasusa bakıyordu.
''Sence Phoen'in nesi oluyordur?'' dedim. Aralarındaki benzerlik akraba olduklarına hiç yer bırakmıyordu çünkü.
Ay biraz daha dikkatli baktı. ''Annesi olabilir mi? Yaşlı gözüküyor ve dişi.''
Aslında Ay çok mantıklı konuşmuştu.
Yabancı at-yani pegasus demeliyim, hala ölümlü terimlerinden kurtulamadım da- kişnedi ve Phoenix'e sokuldu.
''Ayy! Çok tatlılar!''
''Keşke onların ne dediklerini anlayabilseydik.'' O anda bir Poseidon kızı olmayı dilemiştim, acaba ne konuşuyorlardı? Birden toparlandım ve yaşlı pegasusun daha fazla aynı yerde havada kalamayacağını anladım.
''Pegasus, yani Phoenix'in annesi mi desem, melez kampına gitmelisin, nasıl ölümlülerin yanına geldiğini bilmiyorum ama orada sana iyi bakacaklar. Oğlunu da sık sık görebileceksin.'' Umarım beni anlamıştır dedim içimden. Aklıma Rose'dan pegasus derleri alırken söylediği bir şey gelmişti. 'Pegasuslar çok zekidir, öyle görünmeseler bile söylediklerinin hepsini anlarlar.'
Gerçekten de pegasus bizi anlamış gibi bizim geldiğimiz yöne doğru uçmaya başladı. Phoen ona veda edercesine kişnedi. Biz de yolumuza zor da olsa devam edebildik.

Phoenix ayrılığın verdiği hüzünle yavaş yavaş uçuyordu.İçim burkulmuştu.Birden annemi ve babamı,yani bir zamanlar öz olduğunu sandığım babamı özlemiştim.Phoenix tiz iniltiler çıkarıyor,beni daha çok üzüyordu.Ben annemi göremezdim çünkü onlar New Jersey'de yaşıyorlardı ve de şu anda gidebileceğimiz en yakın yer New York'tu.Daha uzun bir yolculuk yaparak kendimizi riske atamazdık.Hiç olmazsa New York'ta yaşayan dayım ve teyzemi görebilecektim.Bu bile insanın içindeki sıcaklığı açığa çıkartıyordu.Phoenix sanki daha iyiydi.Toynakları seyiriyor,daireler çiziyordu.Bunun anlamının, "Bana muz ver!" olduğu gayet iyi biliyordum.Sırt çantamdan bir tane daha muz aldım ve Phoenix'e verdim.

"Muz tüketimini azaltman lazım,oğlum!"dedim.Maya güldü.Yolumuza devam ediyorduk.Bize her an birkaç Furia veya her türlü uçan yaratığın saldırabileceğini biliyorduk ama New York'a yaklaşıyorduk.Uzun bir yolculuk olmuştu ve pegasuslarımızın dinlenmeye ihtiyacı vardı.Phoenix pek yorulmuşa benzemiyordu ama zaten onun tek istediği ölene kadar özgürce uçmak.Midem bulanmaya başlamıştı.

"May..." dedim.Başını kaldırıp bana baktı. "Galiba beni pegasus tuttu!" May buna güldü ama benim ciddi bir mide bulantım vardı.May bir yandan gülerek:

"Merak etme,Ay!Birazdan şuraya iniş yapacağız!"dedi.Oldukça sakin gözüküyordu ama gözlerindeki endişeyi görebiliyordum.May daha önce buraya çok gelmişti ama her geliş birbirinden çok farklıydı.Farklı tehlikelerle karşılaşmak artık bir sürpriz değildi.May'in gösterdiği yere yavaş bir iniş yaptık.Burası şehrin başlangıcıydı.Burası doğanın sağ kaldığı tek yer gibiydi.

Artık pegasuslarımızı kampa göndermenin vakti gelmişti.Çantamı açtım ve içindeki eşyaları May'inkine koydum.

"Heyyy...Zaten yeterince yüküm var." dedi.

"May,bunu Phoenix için yap!" dedim.Bu arada çantayı Phoenix'in boynuna bağladım.İçinde muzlar vardı.

"Ama..." dedi.Phoenix'in kulağına fısıldadım:

"Üç deyince May'e şirinlik yapacağız,aynı sana öğrettiğim gibi..." dedim.

"Üç!" diye komut verdim.İkimizde gözlerimizi ışıldatarak MAy'e baktık.

"İyi,tamam!"

Phoenix'in boynuna sarıldım ve onu kampa yolladım.May de aynısını yaptı.Bir taksiye atladık ve teyzemlerin apartmanın önünde durduk.Taksiciye az önce yerde bulduğum paraları verdim.Apartmanın 4. katına çıktık.İki tane daire vardı ve ben hangisi olduğunu hatırlamıyordum.Sağ,dedim.Kesinlikle sağdaydı.Zili çaldım,kimse açmadı.Kapıyı tıklattım,yine ses yok.

"Burası olduğundan emin misin?"dedi May.

"Elbette sadece-elimdeki eşyaları May'e verdim- biraz sihir lazım." dedim.Şaka yapıyordum ve May de bunu anlamıştı ki bana alaycı alaycı bakım gülüyordu.Elimde sanki anahtar varmış gibi yaptım.Çevirme hareketi yaptım."Tık!" Bu bir kilit sesiydi!!Kapıyı açmıştım!!May bana şaşkınlıkla bakıyordu.

"Ben...Ben nasıl?..."

Ağzım açık bir şekilde açılan kapıya bakmıştım. Ardından eline. Anahtar falan yoktu! İnanamıyordum!
''Bunu nasıl yaptın!'' dedim daha çok şaşırma ifadesi olarak. O anda kapıda bir yaşlı kadın belirdi ve bizim kim bilir kim olduğumuzu düşünerek çığlığı bastı. Ay'le bir yandan kulaklarımızı tıkayıp bir yandan da kadını susturmayı deniyorduk. Sonunda çağreyi alt kata inmekte bulduk. Bir yandan Ay'e şaşkınlıkla bakarken, bir yandan da saklanıyordum. Ay bunu nasıl yapmıştı, bu onun gücü müydü? Her kapıyı açabiliyor muydu? Bu soruların hepsini ona yönelttim ama o cevap olarak sadece dudak büktü. Sonunda kapın ya sustu ya da bayıldı. Biz de böylece diğer katı denemeye karar verdik.

(Rrout: Ay, teyzenle amcan değil, teyzenle dayın olacak, biliyorsun yüz kere senin amcan tanrı dedim sana)

Anın şokunu atlatammamıştım ama kadının baylması durumunda burayı hemen terk etmemiz gerekirdi ya da sadece dayımı ve teyzemi bulurduk.Alt kattaydık ve benim ellerim titriyordu.Öbür kapıya doğru yöneldim.Bunu tekrar denemek istiyordum.Acaba bir tesadüf mü yoksa güç müydü?Cevabı hemen öğrenmeliydim.Ama buradan da bir komşu çıkarsa,işte o zaman çok kötü olurdu çünkü Calorine buralarda oturuyordu ve o burada paranoyaklığıyla bilinirdi.Bazı kişiler onun yanında silah taşıdığını söylemişlerdi ama merakıma yenik düşmüştüm.Buranın teyzemin evi olduğunu umarak elimi kilide doğru götürdüm.Elim anahtarı tutarkenki şeklini aldı.

"Bir daha denemek istiyorum,May"dedim.Başıyla onaylayarak anlayış gösterdi.Bir yandan da yalvarıyordum:

"Lütfen komşu olmasın,lütfen komşu olmasın...Hermes aşkına,komşu olmasın!"

"Tık!" Kalbim hızla atıyordu.Birden Caroline'ın silahla orada belirdiğini görür gibi oldum.Ondan bu kadar korkmamın nedeni annemin bir turist rehberi olmasından dolayı turdayken beni teyzeme bırakmasıydı.Bir gün Carolin'ın camını kırmıştım ve evine girmiştim ama amacım onu kızdırmak değildi.Sadece oyun oynamak istiyordum.Beni bulduğunda bir köşeye sıkıştırmış,Hırsız,Hırsız! diye bağırıyordu.

Birden düşüncelerimden ayrıldım ve derin bir soluk aldım.Kapıda olan teyzemdi!

"Ay!!Burada ne işin var?Ve de sen n-nasıl içeri girdin?"

Olamaz!!Kotumun cebini karıştırdım ve elime değen metal şeyi çektim.Bir anahtardı!!O oraya nasıl girmişti?

"Aaa,hayatım!Demek anahtarın vardı!Niye daha önce söylemedin?"

İç geçirdim.Teyzem böyleydi işte...

"Bu Maya...Tanırsın"

Teyzesi hafifçe gözlerini kırpıştırdı, Ayleyda'yı özlemiş olmalıydı. Ay'le üçüncü sınıftan sekizinci sınıfa kadar aynı yerde oturuyorduk. Sonra onlar taşınmıştı ve bir daha Ay'i pek görememiştim. Ama teyzesi beni bilirdi. Eskiden Ay en iyi arkadaşımdı ve heryere beraber giderdik. Teyzesini çok severdi ve bir kere onu Ay'lerin evinde görmüştüm.
''Hoşgeldin Maya, seni görmeyeli bayağı olmuştu.'' Hafifçe gülümsedim ve Bayan Ocean bizi içeri davet etti. Bizi bu kışta bile sıcacık olan salona götürdü ve bize bitki çayı yapmak için mutfağa gitti. Ay'le tüm gücümüzle ısınmaya çalışıyorduk. Çok üşümüştük.
Bir kaç dakika sonra Bayan Ocean bir tepsiyle geldi. Ay anında sıcacık kurabiyelere gömülmüştü. İşte klasik Ay, hiç de değişmemişti. Bayan Ocean huzursuzca kıpırdandı. Kampı ve babasnını soracaktı anlaşılan, bu konular açılınca benim babam da öyle oluyordu.
''Eee, kamp nasıl?'' diye sordu umursamaz görünmeye çalışarak. Ay kurabiyelerden ayrılıp konuştu.

Onu tatmin edecek bir cevap bulmalıydım.Teyzem bu tür durumlara çok bozulurdu.

"Çok iyi,Teyze.Ama tabiki sizi çok özlüyorum." dedim.Memnun olmuşa benziyordu.Tam ağzını açmış bir şey söyleyecekti ki ben hemen konuyu değiştirdim.

"Eee...Dayım nerede?"dedim.Teyzem yüzüme biraz şaşkınlıkla ve anlayışla baktı.O da konuyu değiştirmeme izin verdi.Babam hakkında bir şey soracaktı ama şu an bu konuda konuşmak istemiyordum.Bazen babamı düşünmek bana nedenini tam olarak açıklayamadığım bir üzüntü ve özlem veriyordu.Sorumu cevapladı:

"Uyuyor,,tatlım.Ama uyandırmak istemiyorum."dedi.Başımla onayladım.Maya usulca bizi dinliyordu.Bir tane daha soru sordu ama bu kez bu bana değil,Maya'ya yöneltilmiş bir soruydu.

"Sen neler yapıyorsun Collins?"dedi.Teyzem insanlara soyadlarıyla hitab etmeyi çok severdi.Sanırım ona lise hayatını hatırlatıyordu.May cevap verdi:

"Kampta Ay'le birlikte çok iyi vakit geçiriyoruz,içiniz rahat olsun."dedi.Birden teyzem şaşkınlıktan bembeyaz kesildi.

"Yoksa..Sen de??"dedi şaşkınlıkla.Sanırım May'i normal zannediyordu.

"Evet,Bayan Ocean.Annem Demeter'dir."dedi May.Teyzem yüzüne daha önce almadığı bir ifade takındı ve May'e yöneldi.

''Demeter, o tanrıçayı severim. Yanılmıyorsam Mevsimler Tanrıçasıydı değil mi?''
''Ve anne sevgisi.'' Ne yani, bunu söylemeden duramazdım. Özellikle annem konusunda çok titizdim. Ay benim bu davranışıma hafifçe gülümseyerek cevap verdi. Bitki çayından bir yudum aldım. Sonunda Ay bir şey hatırlamış gibi zıpladı.
''Ah, annem nasıl? Ondan bir haber aldın mı?'' dedi hızla. Bu arada ben de Bayan Ocean'a kampa en yakın yerin burası olduğu için oraya gidemediğimizi anlattım. Bayan Ocean cevap verdi.
''Maalesef, işlerimizin yorgunluğundan hiç görüşemiyoruz.''
Ay dudak büktü. Annesini özlemiş olmalıydı. Hafifçe elimi onun omzuna koydum. Kampta da kuzenleriyle birlikteydi, idare etmeliydi artık. Camdan bakınca havanın kararmaya başladığını gördüm. Kış olduğu için erken kararıyordu tabii. Yolumuzu bulmamız zorlaşacaktı.

Hava kararmaya başlamıştı ve de sanırım fırtına çıkacaktı.May'e baktım.Artık gidelim,diyordu.Yaptığı her hareketten belliydi bu.Ona hak verdim.Teyzeme durumu,onu incitmeden anlatmaya çalışmam gerekecekti.Tam kalkmaya hazırlandık ki dayım uyandı!Al işte, o an olabilecek en kötü şey de buydu!Dayım konuşmaya bir başladı mı,sonu gelmezdi.Gözlerini ovuşturarak içeri girdi.Bu durumdan yararlanarak aceleyle ayağa kalktım ve May,teyzeme çekinerek:

"E,biz artık gitmeliyiz!"dedi,.Dayım içeri girmişti ve şaşkınlıkla bana baktı.

"Ay,o sen misin?Ne kadar büyümüşsün,seni küçük fare..."dedi.Evet,dayım bana küçüklüğümden beri küçük fare derdi.Gidip ona sıkıca sarıldım ve aceleyle söyledim:

"Bizim gitmemiz gerek!"

"Tamam evladım."dedi.Vay canına,hiç bu kadar kolay olmamıştı!

Yanılmıştım.Dayım biraz duraksadıktan sonra sanki az önce ben ona hiçbir şey söylememişim gibi söze başladı.Umutsuzca May'e baktım.O bile artık sabırsızlanmaya başlamıştı.Hava giderek kötü oluyordu.Dayım durmadan konuşuyor ve arasıra dinleyip dinlemediğimi kotrol ediyordu.

"...Ve sonra Jill yengen..."diye devam etti.Teyzeme yalvarırcasına baktım.Beni anlayışla karşıladı.Yanımıza geldi ve dayımı oyalamaya başladı.

"Lance,yeğenimiz ve arkadaşı May kampta neler yapmış biliyor musun?Harika şeyler!Bak,beni dinle..."diyerek onun tamamen kendisine odaklanmasını sağlanmıştı.Giderken teyzeme el salladım ve kapıdan süzüldük.Hemen gitmemiz gerekiyordu ama ben bir şey daha denedim.Kapıyı açmak için yaptığım hareketi,kapıyı kilitlemek için denedim.Daha sonra kapıyı açmayı denedim.Kilitlenmişti!Sanırım bunun kutlamasını sonra yapmak zorunda kalacaktık.Hava giderek daha kötü oluyordu.Bunun için dayıma kızdım ama ne yalan söyliyim,onları özleyecektim...

Ay'i hafifçe dürttüm. Artık gitmemiz gerekti. Athena ve Kheiron'dan çok büyük bir azar yiyecektik emindim. Ayleyda dayısı ve teyzesiyle vedalaştı. Bu biraz zor bir vedalaşma olmuştu. Biraz duygulanmıştım. Bayan Ocean Ayleyda'ya içinde kurabiye olan bir poşet verdi. Ay çabucak aldı ve bir şeyler mırıldanarak çıktık. Aşağı indik ve buz gibi hava bizi karşıladı. ''Hemen gidelim Ay.'' dedim ve aceleyle Çörek'i çağırdım. Beni her zaman duyacağını biliyordum. Kısa süre sonra Çörek, yanında Phoenix ile önümüze kondu. Çörek'in boynuna sarıldım. Onu çok özlemiştim. Onunla tekrar bir yere uçmak beni rahatlatmıştı. Daha sık ziyaret edecekti onu, evet. Bu çok iyi olurdu. ''Haydi bakalım, yolumuz uzun.'' dedi Ay ve gerindi.
Beraber pegasuslarımıza bindik ve havalandık.

Rp Bitmiştir