Lucy'mize Sürpriz Doğum Günü Partisi !

Bugün biricik kardeşimiz Lucy'nin doğum günüydü. Helen ile birlikte günlerdir bugünü bekliyorduk. Parti için malzemelerimizi çoktan hazır etmiştik. Geriye bu malzemeleri kullanıp harika bir parti oluşturmak kalıyordu. Eh, bu da biraz zaman alacak gibi görünüyordu. Bunun için hemen yatağımdan kalktım ve Helen'i dürttüm. "Helen, uyan haydi ! Daha kulübeyi boşaltıp parti için hazırlamamız gerek." dedim. Helen ise kalkmamak için biraz mızmızlansa da onu üstüne su dökmekle tehdit edince uyanmak zorunda kaldı.
O yüzünü yıkayana kadar ben de Lucy'yi kulübeden nasıl göndereceğimizi düşünüyordum. Onu işkillendirmeden bunu yapmak zor olacağa benziyordu. Sonunda Helen yanıma geldiğinde onu nasıl göndereceğimizi bulmuştum. Helen ile mimari bir tasarım üzerinde çalışmamız gerektiğini ve rahatsız edilmemek istediğimizi söyleyecektim. Muhtemelen doğum gününü unuttuğumuzu sanıp üzülecekti ama sonunda partiyi görünce kesinlikle sevinçten deliye dönecekti. Bu düşünce beni gülümsetmeye yetmişti.
Bu planımı Helen'e anlatırken Lucy geldi ve "Hey, kardeşler ! Kalktınız demek. Hayret, siz bu saatlerde ayakta olmazdınız." dedi kaşlarını kaldırarak. Helen de hemen "Ah, evet. Şey bizim bugün üzerinde çalışmamız gereken bir mimari proje var da onun hakkında konuşuyorduk." dedi. Ben de "Aa, Lucy şey proje demişken... Biz bugün projenin üzerinde çalışacağımız için pek rahatsız edilmek istemiyoruz. Sen biraz dolaşsan olur mu ?" diye sordum en tatlı ifademi takınarak. Bu sözüme alındığı besbelliydi. Onu üzmeye tahammül edemiyordum ama sürprizi bozamazdım. Lucy de "İyi, peki. Siz şu çok önemli projeniz üzerinde çalışın. Sizi rahatsız etmek istemem." dedi sert bir sesle ve biz başka bir şey diyemeden kulübeden çıkıp gitti. Helen "Lucy çok bozuldu." dedi üzgünce. Ben de ona üzülmüştüm ama "Endişelenme Helen, ona hazırladığımız sürprizi görünce bunu unutacaktır. İnan bana." dedim.
Daha sonra vakit kaybetmeden önceden hazır ettiğimiz çeşit çeşit malzemeyi sakladığımız yerden çıkardık ve Helen ile birlikte kulübemizi süslemeye başladık.

(Helen. )

Lucy dışarı çıktıktan sonra özenle sakladığımız parti malzemeleri ve süslerini yerinden çıkardık. Summer kulübeyi kendi kafasında süslerken ben de pijamalarımı çıkarıp üzerime günlük giysilerimi geçirdim. Summer'ın yanına döndüğümde bana hemen süslemeleri nasıl ve nereye asacağımızı gösterdi. Parlak renkli tavan süslerini aldım ve hemen sarmal bir şekilde tavana yapıştırdım. Summer yeşil, krem ve gri renkli balonları şişirmeye başlamıştı. Tavanda işim bitince balonların hepsini şişirmesine yardım ettim. Balonları yerlere bıraktık. Diğer süslerden oluşan kutuyu elime aldım ve yılbaşından kalan maske ve düdükleri çıkardım. Salondaki heykelin boynuna renkli bir süs şalı attım ve kafasına parti şapkası geçirdim. Summer eserimi görünce güldü ''Evet sanırım görünce Lucy en çok buna gülecek'' ''Hey orda dur bakalım küçük hanım! Eserimle dalga geçmek yok!'' Summer kahkaha atarak çalışma odasına giderken bana seslendi. ''Haydi o zaman pankartı hazırlayalım.'' Süs kutusunu masanın üzerine bırakarak koridor mutfağından geçerek çalışma odasına gittim. Summer masanın üstünü boşaltmış rulo haline getirdiğimiz krem renkli pankartı sermişti. Ben dolaptan keçeli kalemleri ve diğer boyaları çıkardım. Summer renkli ve büyük harflerle ''Doğum Günün Kutlu Olsun Lider!'' yazdı. Çizdiğim baykuş resimlerini yazının kenarlarına yapıştırdık ve en altına isimlerimizi yazdık. İşimiz bitince salona geri döndük ve pankartı tavana astık. Herşey tamamdı. ''Evveet! Melez kampının gelmiş geçmiş en güzel doğum günü partisine hazır olun !'' dedim Summer'a dönerek, ''Herşey tamam ama sanki atladığımız bir şey var'' dedi Summer düşünerek. ''Süslemeler tamam. Davetiyeleri yolladık bile. Ee bizim hediyelerimiz de hazır. Pankart vardı ve birde p'li bir şey daha...'' Birden Summer'la aynı anda aklımıza gelen kelime, doğum gününde asla unutulmaması gereken o klasik tatlıydı. ''Pasta!''

Ah, evet ! En önemli şeyi nasıl da unutmuştuk ? Hemen işe koyulmalıydık. Pastayı yapmak için mutfağa yönlendik. Helen'in nasıl olduğunu bilmiyordum ama ben mutfakta pek de becerikli sayılmazdım. Yine de elimden geldiği kadarını yapacaktım.
Önce malzemeleri -un, şeker, süt ne varsa...- çıkarıp tezgahın üzerine koyduk ve pastanın şeklinin nasıl olacağını düşünmeye başladık. Fazla düşünmeye gerek kalmadan Helen muhteşem fikrini ortaya attı. "Neden pastayı baykuş şeklinde yapmıyoruz ?" Tabii ya, ben bunu nasıl düşünememiştim. Helen'e gülümseyip "Evet, bu süper bir fikir. Lucy'nin hayatında gördüğü en iyi pasta olacak." dedim. Sonra daha fazla vakit kaybetmeden pastayı yapmaya koyulduk. Pastanın kek kısmını hazırladıktan sonra fırına attık. Hala vaktimiz vardı. Bu da daha fazla atıştırmalık yapabileceğimiz anlamına geliyordu. Ana temamız yine baykuş şekliydi. Atıştırmalıkları elimizden geldiğince baykuş şeklinde yapmaya çalışmıştık. Güzel de olmuştu hani. Tabii bu durumda Helen'in el becerileri yadsınamazdı. Kekimizi fırından çıkarıp krema ve çeşitli malzemelerle süslemeye koyulduk. Sonra pastamıza da baykuş şekli verdik. Artık yiyecekler hazırdı ve hepsi de çok lezzetli görünüyordu. Ama insan bir yandan da yemeye kıyamıyordu. Helen ile birlikte eserlerimize bakıp gülümsedik. Ona "Gerçekten iyi iş çıkardık Helen." dedim ve birbirimize bir beşlik çaktık. Pastaları ve atıştırmalıkları masalara yerleştirdikten sonra işimiz bitmişti. İkimiz de kıyafetlerimizi değiştirmeye gittik.

Summer'ın bilmediği küçük bir ayrıntı vardı. Babamla yaşarken yemekleri ben yapıyordum. Ve bunun için özel olarak yemek kurslarına gitmiş, yemekler,tatlılar ve süslemeler konusunda neredeyse uzmanlaşmıştım. Bir kaç renk gıda boyası, şekerlemeler ve şeker hamuru ile abra-kadabra! Baykuş pastaları ve muffinleri hazırdı bile. Summer'la birlikte yiyecekleri masalara yerleştirdik. Ben duş almaya karar verdim ve bakım malzemelerimi alarak Banyoya gittim. Duştan çıktığımda Summer hazırlanmış beni bekliyordu. Üzerinde çok şık bir elbise vardı. Ben doğruca gardıroba yöneldim ve kara kara ne giyeceğimi düşünmeye başladım. Summer kıyafetleri üzerime tutuyor bense hiç birini beğenmiyordum. ''Summer en kısa zamanda New York'a gidip alışveriş yapmalıyız. Baksana giyecek hiçbir şeyim kalmadı!'' ''Saçmalama Helen bu gardırop kimsede yoktur. Yani kampa bu kıyafetlerle geldiğini görse diğerleri seni taşlarlar.'' Dolaptan siyah bir elbise çıkardı ve elbiseye bakarak, ''İşte bu! Helen siyah bir elbiseden daha şık ne olabilir ki! Herşeye uygun. Kesinlikle bunu giymelisin.'' dedi.
Yarım saat sonra elbiseyi giymiş ve saçlarımı yapmıştım.

Spoiler:

Summer gelenleri ortak salona almış, onlarla ilgileniyordu. Ben pencereden Lucy'nin gelip gelmediğini kontrol ediyordum. Sere akşam doğum günü için gelecekti. Diğer kardeşler ise şehirdeydiler. Birden Sere açıklıktan çıkarak kulübenin verandasında göründü ve aceleyle içeri girdi. ''Lucy geliyor, ışıkları kapatın!'' Herkes aceleyle yerini aldı. Işıkları kapatıp beklemeye başladık. Tahta merdivenlerde Lucy'nin ayak sesleri duyuldu ve kapı sessizce açıldı. Lucy'nin ay ışığında silueti göründü. İçeri adım attı ve el yordamıyla ışığı ararken ben düğmeye bastım.

Bugün benim doğum günümdü ama kötü bir ruh halindeydim çünkü kimse hatırlamamıştı. Yaklaşık üç yıldır Melez Kampı'nda olmama rağmen böyle unutulmak beni çok üzmüştü. Bir de üstüne üstlük yuvam olarak gördüğüm kulübemden, Helen ve Summer'ın rahat çalışabilmeleri için çıkmak durumunda kalmıştım. Bir süre boş boş Long Island koyunda gezindikten sonra arenaya gidip sinirlerimi boşaltmak adına kılıç talimi yapmıştım. Hava kararmaya başladıktan sonra, artık kardeşlerimin çalışmalarının bitmiş olduğunu umarak kulübemizin yolunu tuttum. Gün boyunca normalde her gördüklerinde bana selam veren kişiler, gözlerini kaçırıp durmuşlardı. Bir ara uzaktan el salladığım Sere bile beni görmemezlikten gelmişti. Belki de bu klasik doğum günü sendromuydu ama kendimi gerçekten yokmuşum gibi hissettiriyordu. Üzerimde her zamanki spor kıyafetlerim ve soğuk havadan korunmak için üzerime geçirmiş olduğum montum vardı. Gri renk atkımı takmış ve siyah eldivenlerimi de giymiştim.

Kulübeden içeri girdiğimde etraf kapkaranlıktı. Kardeşlerim ya dışarıda bir yerlerde eğleniyorlardı ya da çoktan uyumuşlardı diye düşündüm. Doğum günümü unutmuş olsalar bile akşam onlarla vakit geçirip mutlu olabileceğimi kafamda tasarlamıştım ve planlarım alt üst olmuştu. Yine de bozuntuya vermemek yıllardan beri üzerinde çalıştığım bir perdeydi. Gayet umarsız bir şekilde ışığı aramaya koyulmuşken etraf aniden aydınlandı. Ben faltaşı gibi açılmış gözlerle etrafa hızlıca bakışlar atmaya başlamışken içerideki kalabalık hep bir ağızdan "İyi ki doğdun Lucy!" diye bağırdılar. Sağ elimle saçlarımı karıştırırken, "Yok artık!" demeyi zorlukla başarabildim. Telepatik güçlerim vardı ve sürpriz bir partiye maruz kalmıştım. Ya zihin okuyucularının yüz karasıydım ya da kardeşlerim dünyanın en iyi tiyatro oyuncularıydılar. Tüm gün hiçbir şeyden şüphelenmemiş, sürpriz bir parti fikrine ihtimal bile vermemiştim. Ben daha üzerimdeki şaşkınlığı atamamışken Helen ve Summer iki yanıma geçerek bana sıkıca sarıldılar. "Doğum günün kutlu olsun Lucy!" dedi Helen, "Sabahki davranışımız için üzgünüz. Seni şüphelendirmememiz gerekiyordu." diye devam etti Summer. Bütün gün, kendimi o kadar kötü hissederken bile bir damla gözyaşı dökmemiştim ve şimdi gözlerim dolmuştu. İnsanın sevildiğini hissetmesi kesinlikle yaşayabileceği en güzel, en saf duyguydu. "Kı-kızlar siz... Siz... Çok teşekkür ederim!" derken gözlerimden yaşlar süzülmeye başladı. Sere yanıma gelip bana sarıldıktan sonra, "Bu kadar duygulanacak ne var? Keyfini çıkarmaya baksana!" dedi ve göz kırptı. Sözlerini onayladıktan sonra aceleyle gözyaşlarımı sildim ve etrafı biraz daha gören gözlerle incelemeye başladım. Gözüm salonumuzun ortasında duran heykele takıldı. Parti imajıyla kesinlikle süper olmuştu. İçten gelen kahkahalarım arasında "Mükemmel olmuş! Kimin fikriydi bu?" diye sordum.

Kendi partimin daha ilk beş dakikasında ağlamak, kahkaha krizine tutulmak gibi çeşitli rezillikler sergilemiştim, kesinlikle berbat görünüyordum ama umrumda değildi. Annemin bir seferinde bana söylediği bir söz aklıma geldi; insan kendini nasıl hissederse etrafına da o şekilde yansıtırdı. Kendimi gerçekten çok ama çok iyi hissediyordum, yaşadığım kesinlikle yıllar sonra hayatımın en güzel anlarından biri olarak sayacağım bir andı.

Lucy bizi gördüğüne hem çok şaşırmış, hem de çok sevinmişti. Yüzünden bir duygu karışıklığı içinde olduğu belliydi. Üstünde günlük kıyafetleri vardı ama montu, atkısı ve eldivenleriyle oldukça şık ve havalı bir görüntü sergiliyordu. Bize teşekkür ederken gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Görünüşe göre çok duygulanmıştı. Helen "Evet, parti artık başlasın !" diye bağırdı müzik son ses açıldı. Bununla birlikte herkes dans etmeye başladı. Bir yandan da hazırladığımız yiyeceklerden atıştırıyorlardı. Baykuş şeklindeki atıştırmalıklar hakkında birkaç övgü almıştık ve bu da Helen ile beni çok mutlu etmişti.
Sıra pasta kesmeye geldiğince başta Lucy olmak üzere hepimiz pastanın etrafına dizildik. Lucy'ye gözlerini kapatıp bir dilek diledikten sonra pastadaki tüm mumları alkışlar eşliğinde bir üfürüşte söndürdü. Ben "Evet, şimdi de sıra hediyeleri vermekte." diyerek Lucy'nin yanına gittim. Elimde iki tane hediye paketi olduğunu gören Lucy şaşırmış gibi görünüyordu. "Summ, yoksa iki hediye mi aldın ? Buna hiç gerek yoktu" dedi. Ben de "Aslında pek sayılmaz. Biri benim şahsi hediyem, diğeri ise kardeşlerimle oluşturduğumuz bir hediye." diyerek kendi hediye paketlerini ona uzattım. Bana sevinçle baktıktan sonra "Melez Kampı'ndaki partilere bayılıyorum !" diyerek hediyeleri açmaya girişti.