Kulübe Temizliği - Denetleme #7

Kılıcımı elimde çevirerek, ara sıra da havaya fırlatıp tekrar yakalayarak kulübeme vardım. İçeride ışıklar yanıyordu, bu da kardeşlerimin hala uyanık olduğunun göstergesiydi. Kapıyı açarken aklımdan geçen düşünce, onlara hemen yatmalarını söylemek, ışıkları kapatmak ve dinlendirici bir uyku çekmekti; tüm günümü arenada kılıç eğitimi vererek geçirmiştim ve ölüyordum. Kapıyı açmamla dudaklarımdan bir hayret nidasının süzülmesi bir oldu. Devasa boyutlarda bir siyahlık görüş alanımı engelliyordu ve son günlerde bu siyahlık çok tanıdık gelmeye başlamıştı. Ayağımı hızla üç kere peş peşe yere vurdum ve sonra "Serena Melanie Holls! Bayan O'Leary neden yine kulübemizde?!" diye bağırdım. Dev bir cehennem tazısının evim dediğim yeri ahıra çevirmesi haliyle pek hoşuma gitmiyordu! Sorduğum soruya uzun süre bir cevap alamadım. Ardından Sere, benimkinden de cırtlak sesiyle, "Bayan O'Leary'nin size ne zararı var?! Kardeşlerim olacak minik afacanlar kulübeyi ondan daha çok dağıtıyor zaten!" diye haykırdı. Sesinden anladığım kadarıyla ağlamamak için kendini zor tutuyordu. Bir süre kimse konuşmadı, ardından kardeşim minik finosuna dönerek, "Yürü sevimli kız, gidelim. İstenmediğimiz yerde durmayız." dedi. Cehennem tazısını kulübeden çıkarırken ona bakıp gözlerimi devirdim, attığı tripleri Afrodit kızları atmazdı. Tazının açtığı boşlukta biraz ilerleyince, Sere'nin sinirlenmek için haklı nedenlere sahip olduğunu anladım. Kulübemizde kedi -hatta cehennem tazısı- yavrusunu kaybetse bulamazdı. Ah, yedi kişi bir kulübeyi nasıl bu hale getirebiliyorduk, hiç anlamıyordum.

Otoriter -ve gereğinden fazlaca yüksek- bir sesle, "Şimdi hep beraber temizlik yapacağız! Denetlemeye az kaldı ve sizin dağınıklığınız yüzünden bir hafta boyunca bulaşık yıkamak istemiyorum." dedim. Kardeşlerimden hiçbir tepki alamayınca, daha bitkin bir tonda, "Pekala, kimler bana yardım ediyor?" diye sordum. Güzel bir uyku çekme hayallerime elveda dediğimin farkındaydım ama bu kulübenin lideriydim ve Bilgelik Tanrıçası'nın sorumsuz çocuklarını düşünmek de benim görevimdi.

Bayan O’Leary’i dışarı götürüp biraz gezdirdikten sonra kulübeye gelmiştim. Lucy çoktan otoriteyi sağlamıştı. Fakat kardeşlerimin olmadığını görünce merakla sordum. ‘‘Herkes nerede Lucy?’’ Sesim zaten ağlamaklıydı. Kriz geçirmek istiyordum. Büyük ihtimalle tüm iş benim olacaktı. Lucy cevap verirken ağzım bir karış açık kaldı. ‘‘Kaçtılar. Onları durduramadım. Of. Bu yüzden kulübe temizliği bu hafta bizim. Özelliklede en fazla görev senin…’’ Ne yani tüm işi ben mi yapacaktım. Lucy’ sinirle baktım. ‘‘İnanmıyorum sana Lucy! Bunu nasıl yaparsın? Ben bütün işlerin üstesinden nasıl kalkabilirim?’’ Gözlerim dolmuştu. Duygusal günlerimdeydim. Hele de Bayan O’Leary benden uzak olunca böyle oluyordum. ‘‘Bayan O’Leary’i kulübemize getirmeden önce düşünseydin küçük hanım!’’ diye bağırdı. Biraz homurdandıktan sonra kulübenin tam ortasına çamaşır sularını ve temizlik eşyalarını getirdim.

‘‘Ben yerleri paspaslayabilirim Lucy. İstersen sende biblolarla veya duvarlalar uğraş.’’ dedim ve kovaya yeteri kadar çamaşır suyu döktüm. Birazda su ile karıştırdıktan sonra yerleri paspaslamaya devam ettim. Temiz bir alan gördükçe gülümsüyordum. Bir yandan da gözlerim doluyorum. Bayan O’Leary’i özlemiştim işte!

Gözlerimi tavana dikerek Sere ve onun saçma duygusallığı için sessizce bir şeyler mırıldandıktan sonra, "Pekala, sen yerleri silerken ben de toz alacağım." dedim. Aslında temizlik lafını duyunca kaçıp gitmeyen, bana yardım etmeye karar veren Sere, en vefalı kardeşimdi ama şu anda ona ve diğer tüm Athena çocuklarına çok sinirliydim, o nedenle kendisine sarılıp teşekkür etmemi umuyorsa, daha çok bekleyecekti. Toz bezi elimde, nereden başlayacağıma karar vermeye çalışırken etraftaki eşya fazlalığı dikkatimi çekti. Bezi sinirle yere fırlattım ve Cole'ün yatağına doğru ilerlemeye başladım. Gerçekten de kardeşimin hakkını vermek lazımdı, kimse ne kadar uğraşsa da yaşadığı yeri bu kadar dağınık bir hale getiremezdi! Çoraplarının nereden çıkacağı konusunda loto bile oynayabilirdiniz, akıllı biriyseniz kafanızı kaldırıp dolabının üzerindeki lambaya bakar ve ışığı engelleyen şeyin bir tişört olduğunu görürdünüz... Gözlerimi kapatarak sinirimin biraz geçmesi için uğraştım ve sonra başka şansımın olmadığını anlayarak etrafı toparlamaya giriştim.

Buradaki işim en az bir saat sürecek gibiydi, Sere çoktan yerlerle ilgilenmeye başlamıştı. Her kulübeye onun gibi bir kardeş gerçekten de lazımdı; Cole'e laf söylememe rağmen kendi bölgemin de en az burası kadar dağınık olduğundan emindim ve Sere'nin yatağının çevresinde birkaç mimari çalışma dışında bir dağınıklık göremeyeceğimi de biliyordum.

Yerleri paspasladıktan sonra derin bir nefes aldım. Her zaman halamın yaptığı gibi bir tülbent alıp saçlarımı önümden çekmesi için başıma bağladım. Kollarımı sıvadım ve bir not defteri alarak işleri planlamaya başladım. Lucy etrafı toplamaya devam ediyordu. Ben ise banyoyu temizlemeyi karar verdim. Birde buzdolabı vardı tabi. Kokmuş ve tarihi geçmiş abur cuburlar çöpe atılacaktı. Banyoda bulunan dolaptan bir temizlik poşeti alarak yiyecekleri dökmeye başladım. Birde alışverişe gidilecekti. ‘‘Lucy, buzdolabının dolması gerek. Temizlikten sonra birinin gidip yiyecek alması gerek. Olmadı Cole’a söyleyelim o alsın. Ben listeyi çıkartırım.’’ diyerek gülümsedim. Lucy büyük ihtimalle bu aceleci durumlarıma anlam veremiyordu.

Çöp torbasının ucunu da bağladıktan sonra kapı dışına çıkardım. Aphrodite kulübesinin olduğu tarafa baktım kızlar güneşleniyordum. Gülümsedim ve içeri girdim. Lucy şaşkın şaşkın yüzüme bakıyordu. ‘‘Ne oluyor Sere?’’ Gözlerimi devirerek cevap verdim. ‘‘Aphrodite kızları çoktan işini bitirmiş, güneşleniyorlar.’’ Bu sefer gözlerini devirme sırası Lucy’deydi. Hemen banyodan bir bez alarak duvarları temizlemeye başladım. Özellikle de Cole’un olduğu bölüm berbattı. ‘‘Cole seni öldüreceğim!’’ diye mırıldandım. Lucy duymuş olacak ki gülmeye başladı.

Sere'nin söylediği sözler gülümsememe neden oldu, kesinlikle benim de aklımdan aynısı geçiyordu: Cole ve ona karşı duyduğum öldürme isteği! Çok fazla vaktimi almış olsa da kulübede ikamet eden yedi kişinin de dağınıklıklarını toparlamayı bitirdim. Mutlulukla sıranın etrafı süpürmeye geldiğini fark ettim. Süpürge, sona yaklaşırken atılan bir adımdı; işkencemizin sona ermesine az kalmıştı. Hemen Sere'ye dönüp "Elektrik süpürgemiz nerede?" diye sordum. Kaşlarını kaldırarak bana baktı, -başındaki o örtüyle çok komik görünüyordu- "Süpürme işlemine başlamadan önce çalışma odamızı bir elden geçirmeye ne dersin kardeş?" diye sordu. Dudağımı büzerek "Ah, unutmuşum." cevabını verdim. Elimi alnıma vuruyormuş gibi yaparak dağınıklıkta Cole'ün yatağından bile beter durumda olan çalışma odamızdan içeri girerken mimiklerimden hoşlanmış Sere kendini tutamayarak kahkaha attı. İçeriden ona "Duvarlarla işin bittikten sonra perdeleri çamaşır makinesine atabilir misin Sere?" diye seslendim. Cevabımı hızla yere atılan ıslak bir bezin çarpma sesi şeklinde almak nedense beni pek şaşırtmadı.

Üzüntüyle yere oturarak geçen gün Muhteşem Harita'yı ararken deştiğim projeleri düzenlemeye başladım. Uykusuzluktan ve yorgunluktan ölmüyor olsaydım, bu iş hoşuma gidebilirdi; ara sıra denk geldiğim projeler ilgimi çekmiyor değildi. Daha insanlar icat etmeden önce jetonlu telefon fikrini bulanın benden yıllarca önce bu kulübede yaşamış bir kardeşim olduğunu öğrenmem suratımın gururla dolmasını sağladı.

Sere'nin yaşadığı kaza daha da fazla gülümsememe neden olmuştu. O sırada bulduğum ses komutuyla açılıp kapanan perde projesini bir ara kulübeye uygulamayı aklıma not ettikten sonra mimari çalışmaları düzenlemeye geçtim. Sere de lamba ile işini bilirmiş, perdeleri makinemize atıyordu. Çalışma odasını toparlama işim bittikten sonra en sonunda etrafı süpürmeye başladım. Süpürge sesinden nefret ettiğim için önce kulaklıklarımı takıp ipodumda son ses müzik açtım. Bir yandan dans edip bir yandan temizlik yapmak ve çığlık çığlığa dinlediğim şarkıya eşlik etmek çok da sıkıcı sayılmazdı ama Sere çıkardığım seslerden pek hoşnut değil gibiydi.

O sırada kapı çaldı ve kardeşimiz Cole, elinde dolu dolu poşetlerle ileri girdi. Aldıklarını aceleyle buz dolabının önüne bırakıp, ben daha ona bağırıp çağırmamı bitiremeden kendini tekrar dışarı attı. Sinirle kafamı yaptığım temizliğe verdim, biraz sakinleşmeye ihtiyacım vardı. Sere yeni gelmiş olan abur cuburları dolaba yerleştirme işini yüklendi, benim de süpürme işlemim bitmek üzereydi, sanırım artık gerçekten de bu sıkıcı maratonun sonuna gelmiştik.

Lucy'nin temizlik çağrısına uymayıp Cole,Troy ve Aqua ile birlikte kaçtığım için pişman olmuş külübeye geri dönmüştüm. Kapıyı açtığım anda külübemizin bu kadar az zamanda bu kadar çabuk değişim geçirmesi karşısında neredeyse küçük dilimi yutacaktım. Kardeşlerim kadar hızlısı yoktu herhalde. Bana kızmış olacaklarını düşünerek tüm sevimliliğimi kullanarak, ''Kızlar özürümü kabul ederseniz size yardım etmeye geldim. Bilirsiniz bazen Athena çocukları da Hades'e uyabiliyor. umm.. Herneyse bana verebileceğiniz bir görev var mıı ?''

Helen'in geç de olsa geri dönmesi beni sevindirmişti. Tatlı kardeşe karşı duvarda asılı duran dev Athena portresini işaret ettim ve "Ben ütüyü bitirene kadar tablonun üzerinden bir kez daha geçebilirsin istersen kardeş. Sonra da Sere'ye yardımcı olabilirsin" dedim. Helen başını sallayarak işe koyuldu, Sere ile birbirimize bakıp gülümsemekten kendimizi alamadık. Sere bana hınzırca göz kırptıktan sonra, "Biz de tam bir sonraki denetleme için kimin temizlik yapacağına karar vermeye çalışıyorduk Helen'ciğim." dedi. Sırıtarak kardeşimin sözlerini onaylamak için, "Evet, sanırım bir sonraki temizlik işini sen üstleneceksin." dedim. Helen telaşla yutkunurken Sere ciddiyetle başını salladı ve "Ah, ve ondan sonrakini de." dedi. Helen stresle bize dönerek, ''Hepsini tek başıma mı yapacağım yani?'' diye sordu. Dudağımı büzerek, "Evet, biz o yaramazlara uyduğun için seni affedene kadar öyle yapacaksın tatlı kardeş." cevabını verdim.

Teşekkür ederim Cole, Troy ve Aqua.. Şimdi de iki haftalık temizlik işi bana kalmıştı. Kardeşlerimin aynı zamanda cadı olduklarını söylemiş miydim ? Evet bunu atlamışım sanırım. Ama Lucy ve Sere ne olursa olsun yine de haklıydılar. Yani ben de olsam ben de aynı cezayı kendime verirdim. Düşünmeyi bırakarak eşya odasından yedi adet temiz nevresim takımı çıkardım. İşe kendi yatağımdan başladım. Yeşil ve krem çizgili çarşaflarımızla baykuş motifleri olan patchwork yorganlarımız büyük bir uyum içindeydi. Kendi yatağımı tamamladıktan sonra sırayla Aqua,Sere,Katie,Lucy,Troy ve Cole'un yataklarını yaptım. Yatakların etrafındaki cibinlikleri sökerek, yıkanması için çamaşır makinesine attım. Sere işini bitirip camları silmeye doğru giderken elinden bezleri aldım ve ''Sanırım bunu ben halledebilirim Sere.'' dedim. Sere bana gülümseyerek 'tamam' anlamında başını salladı ve temizlik setini depoya taşımaya başladı. Camları çabucak sildikten sonra çamaşır makinesinden cibinlikleri alıp kurutma makinesine attım. Ütüyle uğraşacak gücüm kalmamıştı. Daha sonra herkesin kirli sepetini topladım ve Lucy'den renkli ve beyazları ayırmam için bana yardım etmesini rica ettim. Perdeleri ütülemeyi henüz bitirmiş olan Lucy ''Sanırım bundan sonra bütün işimiz bitiyor.'' dedi. Birlikte çamaşırları ayırdık ve makinaya ilk renklileri attık. Daha sonra cibinlikleri kurutma makinasından çıkararak yeniden asmaya koyuldum.

Değil bir aylık, kulübemizin tam bir yıllık işini yaptığımızı rahatlıkla söyleyebilirdim. Helen'in de bize katılması kesinlikle çok iyi olmuştu çünkü tatlı kardeş temizlikten en az Sere kadar anlıyordu, ben de aralarında daha az sırıtıyordum. Çamaşırları ayırma işimiz bittikten sonra Helen cibinliklerle uğraşırken ben de unuttuğum bir şey var mı diye bakmak için çalışma odamıza gittim. Kesinlikle mükemmel olmuştu ama birkaç gün içinde büyünün bozulacağını ve buranın her zamanki haline döneceğini biliyordum. Athena çocukları konu yeni şeyler icat etmek oldu mu, çevrenin topluluğunu pek önemsemiyorlardı. Keşke... Bu odanın her zaman derli toplu kalmasını sağlayabilseydik... Sırıtarak havaya hopladım ve ellerimi çırparak kızların yanına koştum. "Sere, Helena, biliyorum ikiniz de çok yoruldunuz ama, diyorum ki şu çalışma odamızın toplu halini ölümsüzleştirelim. Rafları çalışmaların yapıldığı yıllara göre numaralandıralım, böylece baktığımız bir projeyi rastgele bir yere sokuşturmak yerine, ait olduğu yere bırakırız. İçerisi de hiç dağılmamış olur." dedim. Kızlar önce bana, sonra birbirlerine baktılar. Ardından Helen, ''Tamam, ben varım. Zaten geç gelmiştim." cevabını verdi. Sıkıntıyla bir nefes alan Sere de, "Anlaşılan Afrodit kızlarıyla güneşlenme işi hayal oldu. Ben de varım." dedi.

Sırıtarak iki kardeşimin de koluna girdim ve birlikte çalışma odamızın yolunu tuttuk. Normalde tasarım çalışmaları için kullandığım mukavva benzeri kağıtlarımı yere sererek kesmeye başladım. Sere de onların üstlerine, 1000 itibariyle yılları yazmaya koyuldu. 1000 yılından önceki çalışmalar pek bize hitap etmediği için, onları bir sandığın içinde tutmaya devam etmekte bir sakınca görmedik. Sere'nin hazırladığı yıl tabelalarını raflara yapıştıran ve çalışmaları tarihlere göre ayıran kişi Helen'di. En zor işi tatlı kardeşe vermiştik yani. Yine de hiç şikayet etmeden saatlerce çalıştı. Aradan ne kadar zaman geçtiğini bilmiyordum ama, sonunda içerisi tam da hayal ettiğim gibi düzenli görünmeye başladı. Artık resmen gelmiş geçmiş en muhteşem icatlara sahip bir arşive sahiptik. Odanın ortasındaki masanın üstünde de, ablamız Annabeth'e ait olan Daedalus'un dizüstü bilgisayarı duruyordu. O artık kulübemizin simgesi olmuştu. İçimden annemin şu anda burayı görmesinin ne kadar harika olabileceğini geçirerek kızlara döndüm ve "İkinize de yardımlarınız için teşekkür ederim kardeşler. Sizi bilmem ama ben doğruca yatağıma gidiyorum." dedim. Sözlerimi uzun bir esnemeyle sonlandırarak çıktım çalışma odasından, hava kararmıştı ve acilen uyumaya ihtiyacım vardı.


Rp bitmiştir.

Değerlendirmede.