Hector'un Kabusu Asla Son Bulmaz[3]

New York'ta gittiğim mekan -tamam, bu garip gelecek ama- Lucy'nin babasının eviydi. Çünkü Robyn'in geleceğini zaten sanmıyordum, ne de olsa ben onun utandığı kardeşiydim, ama eğer Hector gelirse ilk bakacağı yer annemin evi olacaktı. Bu yüzden soluğu Lucy'nin babasının evinde aldım.

"Merhaba Bay Fackrell, yine ben. Acaba bir kaç saatliğine evinizde kalabilir miyim? Küçük bir canavar sorunum var da"
Lucy'nin babası şaşkın gözlerle beni içeriye davet etti. Bir yandan da arkamda canavar var mı diye sokağı kolaçan ederek kapıyı kapattı.

"Merak etmeyin, öyle bir canavar değil, abilerim sadece" dedim. Fark ettirmemeye çalışsa da Lucy'nin babası derin bir nefes aldı.

Sessizce beni içeriye davet etti Lucy'nin babası. Bende aynı sessizlikle kanepeye oturdum ve başımla teşekkür ettim. Bay Fackrell mutfağa yönelirken bende bu evin neden bu kadar sessiz olduğunu düşünmeye başladım. Sahi, Lucy bu evde nasıl yaşamıştı?

Çok vakit geçmeden Bay Fackrell yanıma geldi ve:

"Sanırım abilerin seni takip etmek konusunda çok başarılılar. Dışarıda iki delikanlı bekliyor" dedi. Ne? Nasıl yaa?

"Evinizde ağırladığınız için çok teşekkür ederim Bay Fackrell. Lucy'ye selamlarınızı iletirim" dedim ve dışarıya çıktım. En somurtkan halimi takınarak onları bir ateş çemberinin içine hapsettim.

"Ne istiyorsunuz yine? Yeterince aşağıladığın yetmedi mi Robyn?" diye söylendim sessizce. Bir yandan da ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Ama ağlamayacaktım. Gerekirse Robyn'i ağlatacak, ama ağlamayacaktım, işte o kadar!

(Robyn ya da Hec )

Zaten Stell'i bulana kadar canımız çıkmıştı, şimdi bir de onun kaprislerini mi çekecektim? Eh, sanırım evet çünkü Hec tüm gücüyle koluma asılarak bana yanlış bir şey söylememem için baskı uygulamaktaydı. Hec'in hükmetmediği kolumu havaya kaldırarak etrafımızdaki ateş çemberini yok ettim ve "Aramızda ateşten bir duvar olmadan daha rahat konuşabiliriz sanırım." dedim. "Konuşacak ne var ki?" diye sordu Stell. Ben tam, hiçbir şeyin olmadığını söyleyip çekip gidecekken, Hec lafa girdi: "Rob'un sana söyleyecekleri var Stell." Ah, sanırım bundan kaçış yoktu. Er ya da geç bunun başıma geleceğini biliyordum zaten... Kader... Ağzımı hafifçe araladım ve "Özür dilerim." diye mırıldandım. Küçük Cadı'nın suratını anında sinsi bir gülümseme kapladı ve eğlendiğini belli eden bir ses tonuyla, "Ne dedin Robyn? Duyamadım?" dedi. Seslice iç çektim ve ona laf sokmak için ağzımı açtım ama önceden bu duruma hazırlıklı olan Hec, iki elini de havaya kaldırarak beni durdurdu, "Stell, Robyn çok pişman. Sana öyle demek istememiş. Buraya da senden af dilemeye ve onu affetmen için yalvarmaya geldi." dedi. "Öyle mi yaptım?" diye sordum alnımı kırıştırarak. Benim hatırladığım kadarıyla buraya gelirken aklımda Stell'in ayaklarına kapanmak yoktu.

Rob yine bir çuval inciri berbat edeceksin.Stell'in ayaklarına kapanmadan Stell'i geri döndürmesi imkansızdı.Zaten yeterince sorunumuz vardı.Rob'a sessizce "Hadi ama Rob biraz tiyotro yeteneğini kullan.Stell'in geri dönmesi için başka çaren yok.Bunu senden başka birisi bilecek değil ya" dedim.Umarım Rob yine bir delilik yaparak Stell'i küçük düşürmeye çalışmaz yoksa bu sefer Rob'u ben parçalayacağım."Rob hadi ama".
"Tamam ama sadece bu seferlik bir daha olursa küçük cadıya asla yalvaramam ben."Bir daha mı?Zaten bir daha olursa bu kamptan önce ben kaçacaktım.Ne yani ben sabır taşımıyım.Sonunda sabır taşı çatlayacaktı."Şey Stell...Ben...Özür dilerim" dedi Rob."Efendim Robyn pek gerçekci bulamadım."Rob'un bu kez yine bir şey yapmaya kalkışacağını biliyordum.Yine Stell'e ağır bir şey söylemek için ağzını açtığı anda sırtına bir toplu iğne batırdım."Ahh, Hec ne yapıyorsun sen
"Rob ya ayaklarına kapanırsın yada sonsuza dek çivilerle yaşarsın"Rob artık bunu yapmalıydı.Derin bir nefes aldı.Bu sırada Stell'de gülmemek için kendini zor tutuyor olmalıydı.Çünkü:Rob dışardan bir ne desem...garip görünüyordu.Yavaş yavaş hareketlenmeye başladı."Hadi" dedim.Rob derin bir nefes daha aldı ve................

Robyn ayaklarıma kapanmıştı! Kahkaha atmamak için kendimi zor tutuyordum ama bende insanım, bir süre sonra kendimi tutamadım ve gülmeye başladım.

"Teşekkür ederim Robyn, izin veriyorum, artık kalkabilirsin" dedim gülerek. Robyn ayağa kalktı ve:

"Seni küçük cadı!" diye söylenip bana bir ateş topu yolladı. Topu bir futbolcu gibi yakalayıp dizimde sektirdim ve Robyn'e yolladım.

"Şaka bir yana, seni affediyorum Robyn" dedim en iğneleyici ses tonumla. Robyn topu yine bana yollarken yumruklarını sıktı.

"Nihayet. Bir daha küserseniz kamptan ben kaçıp gideceğim" dedi Hec. Robyn gülümseyerek topu Hec'e yolladı.

"Hadi oyuna katıl Hec, söylenme"

Ama topu fazla yukarıya atmıştı. Hec topu tutamadan top gökyüzünde patladı ve etraf bir sis perdesinin ardında görünmez oldu. Geride sadece Hec'in içimizi burkan çığlığı kalmıştı...

"Hec! İyi misin?!" diye bağırarak kardeşimin yanına koştum. "Neden bu Rose gerektiği zaman yanımda olmaz? Stell, Lucy'nin evinden su getir. Yani... getirebilir misin?" dedim. Son anda yaptığım düzeltme işe yaramış olacak, Küçük Cadı "Tamam." diyerek Lucy'nin evine doğru koşmaya başladı. Ben de Hec'in yanına diz çöktüm. "Beni tutuşturdun!" dye söylendi kardeşim. Bunun bir kaza olduğunu hepimiz biliyorduk, onun için sırıtarak "Uzatma koca bebek. Hem bak, hala yaşıyorsun." dedim. Stell elinde bir kova suyla geri gelirken, Hec gözlerini devirdi. "Bu zevki ben yaşamak istiyorum." diyen Stell, koca kovanın içindeki tüm suyu Hec'in üstüne boşalttı. Nefessiz kalıp öksürmeye başlayan kardeşimizin hali izlenmeye değerdi. Birlikte onun ayağa kalkmasına yardım ettikten sonra "Demekki neymiş, bir daha Hec ile futbol oynamıyormuşuz." dedim ukalaca. Stell de bir kahkaha attı ve "Demekki koca bebeğe ateşle oynamamasını öğretiyormuşuz." dedi. Hec ikimize de sinirle baktı ve "Demekki sokağın ortasında bana ateş topu atmıyormuşsunuz!" diye bağırdı. Onu daha da sinirlendirmek için elimde tekrar bir ateş topu oluşturdum ve "Hec, bak burada ne var... En büyük kabusun!" dedim. Stell gülerken kendinden geçti ve asvalta oturdu. Hec bile esprim onu hedef almış olsa da dayanamayarak sırıttı.

Üçümüz de bir süre toparlanmaya çalıştık. Ardından, artık aramız düzelmiş olduğu için Stell'in yanına gidip saçlarını karıştırdım ve "Ee Küçük Cadı, buradan kampa kadar yarışmaya ne dersin?" diye sordum. Kardeşim sırıtarak "Yenilgiye hazır ol derim, Robyn." cevabını verdi ve ikimiz de ışık hızında bir gölge seyehati için kendimizi hazırladık. "Ah benim çileli başım..." diye söylenen Hec de bize katıldı. Hades çocuğu olmak bazen iyi bir şey olabiliyordu, mesela iki kardeşimle New York sokaklarında gölgelere karışırken!

Rp bitmiştir.