Hector'un Kabusu Asla Son Bulmaz[2]

Bir canavarın peşinden koşuyorduk ama asıl amacımız Hector'u atlatmak ve Robyn ile kavga edebileceğimiz güzel bir yer bulmaktı. Ama gökyüzünden düşen Hector'u hiç beklemiyorduk.

"Gerçekten çok komiksiniz. Beni atlatabileceğinizi mi sandınız?" diye sordu Hec. Robyn ile sanki Dionysos'un üzümlerini çalarken Dionysos'a suçüstü yakalanmış ve en ağır cezayı almayı beklerken seslerini çıkartamayan iki melez gibi sessizce Hec'e bakıyorduk.

"Neden sürekli kavga ediyorsunuz ki! Bir sebep söyleyin ki kavgalarınıza karışmayayım artık. Sizde rahat edin, bende" dedi Hec bizim sustuğumuzu görünce. Robyn cevap vermek yerine yine en gıcık halini takındı ve...

(Robyn )

"Ah Hec, sence kavga için bir nedene gerek var mı? Yani... Kardeşimin dünyanın gelmiş geçmiş en sinir bozucu insanı olması dışında bir nedene?" dedim ve ani bir manevrayla onun ellerinden kurtularak kampın sınırına doğru koşmaya başladım. "Gel buraya Robyn! Seni Atomunkilerden küçük parçacıklara ayıracağım!" diye bağıran Stell de tam arkamdaydı. Derin bir nefes alarak durdum ve arkamı dönerek kılıcımı kendime siper ettim. Kardeşim çok hızlı koşuyordu ve onu atlatabilmem mümkün değildi. Eh, onu atlatmak da istemiyordum zaten... Hele Rose ile ilgili söylediklerinden sonra! Stell yanıma vardığında ona "Pekala, bakalım kim kimi parçacıklarına ayıracak." dedim ve en ölümcül bakışlarımla gözlerine bakmaya başladım.

O sırada Hec de nefes nefese yanımıza vardı ve "Durun! Yeter artık, gerçekten yeter!" dedi. Durmaya niyetim yoktu. Sonradan pişman olacağımı bile bile, "Onun gibi bir kardeşim olduğu için kendimden utanıyorum!" dedim. Sanırım bu Stell ile aramızda bazı bağların kopmasına neden olmuştu. Küçük Cadı'nın artık sinirli değil, üzgün olduğunu görebiliyordum. Galiba bu sefer gerçekten çok ileri gitmiştim...

"Onun gibi bir kardeşim olduğu için kendimden utanıyorum!"

Kılıcımı yere attım. Robyn'e döndüm ve:

"O halde seni bu utançtan kurtarayım. Artık benim gibi bir kardeşin yok!" diyerek koşarak kamptan ayrıldım. Ve beni takip etmesinler diye de arkamdan kocaman bir ateş duvarı bıraktım. Madem istenmiyordum, o halde neden kalsaydım?

(Robyn, Hec, siz biraz tartışın burada, direk New York'a girmeyelim )

Stell kaçmıştı ve onu takipte edemezdik.Artık bu kadarına dayanamazdım.Kavgaları yüzünden arada kalan yine ben olmuştum.Rob'un ağzı açık kalmıştı.Kamptakiler artık bizim kavgamızada şahit olacaktı.Kavgaya gerek yoktu ama artık canıma tak etmişti.
"Bravo Robert.Yapacağını yaptın yine...Ben size düzgünce anlaşamazmısınız dediğimde beni dinlemeliydin."
"Asıl biz senin gibi bir kavgacıdan utanıyoruz Rob."
Onu ne kadar azarladığımı artık bilmiyorum.Aldırış etmiyordu.Kamptakiler toplanmasın diyebir duvarda ben yarattım.Bunun için bir ceza alacağımız kesindi.Rob kendinden geçmişti.Aslında şiddet yanlısı değildim ve ona bit tokat atmak istedim.
"Rob hemen yaptıklarını düzelt"
Rob beni dinlemeksizin kampa doğru gidiyordu.Arkasından ne kadar bağırsamda fayda etmedi.Bana başka çare bırakmamıştı.Rob'a yüksek sesle:
"Seni korkak.Burada kim olsa peşinden giderdi.Senin gibi kaçmazdı"
Sanırım bu kez ben ileri gitmiştim.Ahh, Septiel nerdesin sen.İhtiyacım olduğunda bir kere ortalıklarda olsan şaşardım zaten...Rob sinirle arkasını döndü ve....
(ROB)

"Sen bana ne cürretle korkak dersin Hector!" diye gürledim. Sabahtan beri söylediklerine karşılık vermemek için kendimi sıkıyordum ama bu kadarına da tahammül edemezdim artık! Ani bir sinirle kollarımı iki yana açtım ve Stell'in de Hec'in de oluşturduğu duvarları kendime çektim. Hiçbir sıcaklık hissetmiyordum ama dışarıdan ateş topu gibi göründüğüme emindim, Hec hariç etrafımızdaki herkesten şaşkınlık ve korku nidaları duyuyordum. "Ona öyle demek istemedim tamam mı? Bir anlık öfkeyle ağzımdan çıktı hepsi. Ama şimdi sana şunu diyeceğim: Madem benden ve kavgacı kişiliğimden utanıyorsun, o zaman sen de git sevgili kardeşinin yanına! İkiniz de gidin, terk edin beni!" diye bağırdım. Nedense sinirden köpürmek yerine duygulanmıştım. Kardeşlerim beni hiç tanımıyorlar mıydı? Acaba gerçekten, gerçek beni henüz görememişler miydi? Onları ne kadar sevdiğimi ve onlara ne kadar değer verdiğimi anlamıyorlar mıydı?

Stell her zamanki gibi yine çekip gitmeyi seçmişti. Hec ise kendi sınırlarını zorlayarak sesini yükseltmiş, öfkesini dışarı vurmuştu. Hepsinin nedeni ben miydim? Ben... ben gerçekten de kavgacı pisliğin teki miydim? Hayır, bu doğru olamazdı. Etrafımdaki ateşlerin yok olmasını sağladım ve birkaç melezin rahatlayarak verdiği nefesler arasında Hec'in yanına ulaştım. Onu iki omzundan sıkıca kavradım ve "Söyle! Eğer beni sevmiyorsan ve gitmemi istiyorsan sadece söyle. Bir daha senin de Stell'in de karşınıza çıkmam, giderim." dedim. Stresle Hec'in cevabını beklemeye koyuldum...

"Asıl ben aranızda kalıyorum Rob.Her kavganızda sizi ayırmaya çalışıyorum ama nafile...Yine kavga ediyorsunuz.Eğer sen gidip Stell'i geri getirmezsen tüm kampın gözünde korkak olarak nitelendirilirsin yada sadece benim gözümde.Şimdi ben senden gidip Stell'i geri getirmeni istiyorum.Yoksa bu senin içinde benim içinde kötü sonuçlar doğuracak bir gün olacak Rob."
Rob şaşkınlık içerisinde beni dinliyordu.Her kavgalarında arada kalıyor ve yine barışmalarını sağlıyordum.Fakat bu kez sinirimi dışa yansıtmıştım.İstemediğim halde kardeşimi üzmüş ve sinirlendirmiştim.Arkadan tüm kamp bizi izliyordu yada izliyorlardı.Tam önlerinden onlarca cehennem tazısı çağırdım ve kargaşa yaratmalarını sağladım.Bu o kadar uzun sürmezdi.Rob ya kararını verecek.Yada sonsuza dek bir korkak olarak kalacaktı.Bilerek söylememiş olabilirdi.Ama bunu telafi etmek için tehlikeli bile olsa o duvarın içinden geçip Stell'i geri getirmek için peşinden gitmeliydi.Rob hala cevap vermedi.
"Evet Rob bir kelime her şeyi belirleyecek.Evet yada hayır."
Rob yine düşüncelere daldı.Bu kararı vermek o kadar zor muydu yani...Ben onun yerinden olsam hiç düşünmeden Stell'in peşinden giderdim.Sanırım Rob artık kararını vemişti.
(Rob)

Derin bir nefes alarak "Pekala." dedim. "Hadi gidip şu Küçük Cadı'yı bulalım." Sonra Stell'in oluşturduğu o duvarla cebelleşmek yerine gölge seyehati yaparak pegasus ahırlarına geldim ve Fors'u dışarı çıkarıp üzerine atladım ve birlikte havalandık. Kampın sınırının oraya geldiğimiz zaman şaşkınlıkla etrafına bakınan Hec'e "Kardeşim, acele etsen diyorum?!" diye bağırdım, o da kafasını sallayarak ahırlara doğru koşmaya başladı. Stell'in nereye gideceğini biliyordum; %99 yine New York'a atmıştı kendini. Zaten sorun onu bulmakta değildi, ondan... ondan... şey... özür dilemek için kendimi ikna etmemdeydi. İçimden sürekli bu sefer çok ileri gittiğimi söyleyip duruyordum ama yine de onu karşımda bulduğumda ağzımdan neler çıkacağını tahmin edemiyordum. İşte, Hec de bu yüzden benimle gelmeliydi. Kendimi tutamayıp tekrar kavgaya başlarsam bizi zaptetmek için!

(Rp'nin 2. bölümü bitmiştir. Stell, N.Y.'da sen başlat istersen.)