Ölülerle Birlikte...

Canım macera yaşamak istiyordu. Böyle korkutucu, heyecanlı... Tamam biraz deliceydi ama çok eğlenceliydi. Nereye gidebilirim diye düşündüm ve aklıma Asphodel Tarlaları geldi. Hem yeraltında olduğu için ve ben karanlığı sevmediğim için biraz korkutucuydu. Hem de orada ölme şansımız çok düşüktü.

Gerçi ben belaları mıknatıs gibi çekiyordum ama neyse. Kiminle gidebileceğimi düşündüm ve aklıma ilk Claire geldi. Bu iyi bir fikirdi çünkü onunla yaşadığımız maceralarda çok eğlenmiştim. Hemen Claire'in yanına gittim ve planımı anlattım. Şöyle bir düşündü ve gülümsedi. Anlaşılan planımı beğenmişti.

"Macera bizi bekliyor." dedi.

İkimizde güldük ve yeraltına doğru yola çıktık. En sonunda yeraltına vardık ve Asphodel Tarlalarına gittik. Burada bir sürü ölü vardı. İğne atsan yere düşmezdi...

Karartılar giderek bize yaklaşıyordu. Claire'in kolundan tuttum ve ölülerin arasına iyice girerek çömeldim. Claire de çömeldi. Yüzüğümdeki ışığın büyük bir kısmını kestim. Bir süre boyunca hiç ses çıkarmadan bekledikten sonra karartılar bellirgin olmaya başladı. Gelenler Furiadılar. Onlara yakalanmadan buradan çıkmalıydık. Claire'e baktım. O da benim gibi düşünüyordu. Furialar epey yanımıza gelmişlerdi. Claire'e elimle bir şeyler anlatmaya çalıştım. Umarım ne demek istediğimi anlamıştır. İçimden babama dua ettim ve yavaş yavaş geldiğimiz yere doğru ilerlemeye başladım. Çok yavaş ilerliyorduk. Claire hemen arkamdaydı. Yalnız bir sorun vardı. Ölüler etrefımızdan kaçıyorlardı ve saklanma imkanımızı yok ediyorlardı. Daha çabuk ilerlemeliydik veya koşmalıydık. Claire'in anlamış olması ümidiyle işaret verdim.

Tiff bana işareti verdi. Artık bütün gücümle koşuyordum. Ölülere çarpmamak içindide büyük bir çaba harcıyordum. Tiff de yanımda koşuyordu. Yüzüğündeki ışığı tekrar açtı. Artık önümüzü daha iyi görüyorduk. Furiaların sesleri arkadan geliyordu ama şimdi arkama bakamazdım. Daha hızlı olmalıydık. Yoksa ikimzde ölecektik. Of , bu ölüler işimizi çok zorlaştırıyordu. Birkaç tane ölüye çarptık. Tabi buna çarpmak denirse.

Çok yorulmuıştum. Daha ne kadar koşacaktık? Göz ucuyla Tiff'e baktım. Dudaklarından birşeyler mırıldanıyordu. Ancak ne dediğini duyamıyordum. Furialar artık çok yakınımızdaydı. Bizi heran yakalayabilirlerdi. Etraf çok karıştı. Çıkışın nerede olduğunu bilmiyordum.

Tiff biliyor gibi durmadan koşuyordu. " Umarım biliyordur. " diye geçirdim içimden. Tiff'i takip etmekten başka çarem yoktu. Ona güvenmeliydim. Yoksa Furialara yem olabilirdim. Hızımı kaybetmeden susup Tiff'i takip ediyordum...