Normal Ölülerle Yüzleşme

Tüm grup,o nehirden çıktıktan sonra köpeciğin ayaklarının arasından geçerek Asphodel Tarlaları'na gittik.Aslında aklım o an çok karışıktı,kendimi görevime pek veremesem de vermeliydim.Herkese baktım,uzun zaman sonra buraya varmış olmaktan memnuniyet duyuyorlardı.Görevimizin güvenilir elemanının arkasına geçtim ve onu siper ettim.Buraya daha önce de gelmiştim.Ama şimdi arkamı yaslayacak arkadaşlara sahiptim.Onlara baktım,güvenerek ilerledim.Vereceği talimatları beklemek üzere Jess'e baktım.Onun ise kafası karışmış görünüyordu.

Herkes şimdi ne yapacağımızı merak ediyordu. Sat'in Jess'e güvendiğini biliyordum. Ama Jess,üzerinde çok baskı varmış ve çok endişeli gibi duruyordu. Onu rahatlatmalıydım.
''Tamam, Melez Ekibi,şimdi yapmamamız gerekenleri söylüyorum. Ah... Ben de bilmiyorum.''
Eh,bu aptallığımız da bir yararı olmuştu. Amy'le Thedor,herhalde sinirleri çok bozulduğunda gülme kirizine girmişlerdi. Diğerleri de en azından gülümsemişti. Sat'te bütün yükü Jess'e yüklememek gerektiğini görmüştü. Yani sanırsam. Ben yine de destek verici bir şekilde Jess'in yanından yürümeye başladım ve fısıldadım.
''Jess,dayımı görmeden burdan geçebilirsek şanslıyız.''

Bu çok saçma bir şeydi.İki kişiyi yalnız bırakacaktık,hem de hepimiz beraber gelmişken.Bu bizim yapmak istediğimiz şeyden çok daha önemli bir işte,hem belki de bizim işimizi gerçekleştirmemize de yardımcı olurdu.Adrian ve Jess'i de yalnız bırakmak saçma olurdu,hem grupta hepimiz birimiz için ilkesini almışken hem de iki birbirine gıcık olan kişiyi yalnız bırakmak...Diğerlerine baktım kaç göz hareketleri yapıyorlardı,sanırım hepimiz onaylamıştık. "Eğer hepimiz beraber başladıysak buna,biz de geliyoruz." Ardından Jess'e baktık.Şimdi liderimiz oydu ve onu izleyecektik.

Melez grubuna yaptığım teklif reddedilmişti.Nedeni belliydi.Kendileri bilir.
Onlardan önce Hades'in Sarayı'na gitmeliydim.Çünkü onlar oradayken çalarsam büyük kargaşa olurdu.Bu yüzden onlardan önde yola çıktım.
Sis halinde dolaşmam beni koruyordu.Arada ölüler karşıma çıkıyordu ama neyse.Beni farketmiyorlardı.
Uzun bir yolculuktan sonra saraya yakınlaştım.Yani hissediyordum.O sırada havlama sesi duydum.Bu oydu Kerberus.Onun daha geride olması gerekirdi.Yada çok şiddetli bir şekilde havlıyordu.Bu iyiye işaret değildi.Galiba beni bulmuştu.Ama kaçacak yerde yoktu.Tabi o yer dışında.Hızlı bir şekilde Tartarus a gittim.Orada Kronus olmasada Uranüs vardı.Yok olduktan sonra ruhu Tartarus'a hapsedilmişti.Onun yanına gitmek şimdi mantıklı geliyordu.Ve öyle yaptım.Tartarus'un en derinliklerinde Uranüs yaşıyor derler.Bakalım doğru mu bu mit.
Uzun bir süre yürüdüm.Aslında Kerberus da gitmişti.Ama ben devam ettim.Yol çakıl taşlarıyla doluydu.Ve sonu hiç bitmeyen karanlık bir odaydı.Uzun süre gittikten sonra bir lahite ulaştım.
Bu lahit gökyüzünü simgeleyen işaretlerle kaplıydı.Sadece lahit vardı.Başka hiçbir şey yoktu.
Lahite ulaştım.Sonra keskim bir ses:
Sende kimsin?!Ve ne cüretle benim alanıma giriyorsun?!
Ses hem korkutucu hem de ürkütücüydü.
Seni tanıyorum melez!Sen oğlumun yani Kronus'un ordusunun komutanısın.Senin hakkında burda çok söylenti vardı.Ama seni burada görmek ne güzel ?Neden buraya geldin!?
Efendi Uranüs.Ben sizin için geldim.Sizinle konuşmak istiyorum.
diyerek başladım.(Saatler süren konuşma ve tartışma böyle sürdü.Size hepsini yazmak istemedim.Çünkü okumanız çok uzun sürerdi.)
Tartarus'tan çıktığımda Uranüs bana Pandora'nın Kutu'sunu vermişti.Aslında kutu denemez bir vazoydu.Mitlere göre bu kutuda umut vardı.İnsanlara verilmiş olan bu kutuda daha önce hastalık,ölüm,dehşet vardı.İnsanlar merakına yenik düştüler.Ve kutuyu açtılar.Buda insanların zararına olmuştu.
Kutuyu ışınlayıp kaleye götürdüm.Sonra Saraya gitmek için yola koyuldum.Fazla zaman kaybetmiştim.Ama hala onları geçip önce saraya gidebilirdim.Bunun için acele etmeliydim.Ve de sis halime bürünüp hızlıca oraya gittim.Karşıma neler geleceğini bilmiyordum.Ama fazla kötü bir şeyler olamazdı dimi ? ...