Tanrı Ares'i görüyorum

Elimdeki papatyamı çevirdim. Güneş batarken denizi ve göğü pembe ve sarı renklerine bürümüştü. Gün sonu en sevdiğim zamanlardır. Manzara harika olur. Neden buraya herkesin bu kadar uğradığını anlamıştım. Harika bir kafa dinleme yeriydi. Buraya en son geldiğimde huzur dışında herşeyi bulmuştum. O yüzden kumlara oturup güneşin batışının tadını çıkarmaya karar verdim. Sonra arkadan gelen sesler huzurumu bozdu. Tabii Maya'ya rahat yok! Kim olduğunu görmek için arkama baktım.

Tanrı Ares ha! Bir Tanrının benimle böyle rahat konuşacağını hiç sanmazdım ama olmuştu işte. Biraz düşündüm. Taneı Ares... Dostlarım Adrian ve Yorina'nın babasıydı. Yani nafret etmem için bir neden yoktu.
Sonra Ares'in sözünü hatırladım.

''Evet, burası akşamları çok güzel oluyor. Zaten sizin sık sık buraya geldiğinizi duyardım.'' dedim.

Ares gidip yakındaki bir kayaya yaslandı. Onu günlük kıyafetlerle tanımak çok zordu. Gözüm bir türlü alışamamıştı. Bir savaş Tanrısını böyle sakin görmek de beni şaşırtmıştı. Sanırım Afrodit onu bayağı değiştirmiş, en azından savaş yokken böyle, diye düşündüm.

Bu soruyu yeni karşılaştığım herkes sorduğu için otomatikman cevap verdim.
''Maya Collins, Demeter çocuğuyum.''
Ah, şöyle ilgi çekici güçlü bir Tanrının çocuğu olsaydım keşke, kimse bir Demeter çocuğunu kaale almaz ki. Tanrı Ares anladığını belirten bir hareket yaptı.

''Bunu biliyorum, ne de olsa o anne sevgisi Tanrıçası ve bana ve kardeşlerime hiç bir tanrının davranmadığı kadar sevecen davranır. Sadece, bir Demeter kızının zayıf olduğu düşüncesi var çoğu kişide. Sadece iyi arkadaşlarım iyi kılıç kullandığımı bilir. Diğerleri ise hep daha güçsüzmüşüm gibi davranır.''

Biraz fazla konuşmuştum galiba, karşımdaki Tanrı Ares'in vereceği tepkiyi biraz korkuyla bekledim.

Başka yollar mı?
''Onlar da nedir?'' diye sordum merakla. Diğer yol da işe yarayabilirdi. Ama ancak küçük ve güçsüz melezlerde. Hades, Ares ya da Athena çocuklarının beni ciddiye almalı için daha ciddi birşey gerek.
Ares'in Tanrı yüzünde hiç bir ifade yoktu. Ama bana söylemesi için yalvarmak üzereydim. Sonra Ares ağzını açtı ve konuşmaya başladı.

Ah, yine bana yakışmaz. Tanrı Ares de beni böyle minik ve güçsüz bir kız gibi görüyorsa artık... Diğer söylediklerine pek kulak asmadım ve sessizce denize bakmaya devam ettim.
Dalgaların sesi beni birazcık da olsa sakinleştirmişti. Ares'de ellerine cebine sokup dalgalara bakıyordu. Bu arada konuyu değiştirmeyi düşündüm. Ama bir tanrıyla nasıl gündelik bir konu konuşabilirdim ki?