Eduard'la tanışmam

Bir gün sabah kalktığınızda nasıl eğlenirim diye düşünürsünüz ya, bu bir Demeter kız için orman demektir.
Oraya hiç girmemiştim ama bu sabah beni oraya çeken birşey vardı. Hemen kalkarak son derece klasik melez kampı t-shirtümü vekot pantolonumu giydim ve ayakalarıma spor ayakkabılarımı geçirdim. Zıplayarak bir yandan kapıya yönelip,bir yandan ayakkabımı bağlamaya çalışıyordum. Bu arada Mitchie'ye bakmayı ihmal etmedim ki horul horul uyumaktaydı.
Zıp zıp zıplayarak ormanın başlangıcına kadar koştum. Birden içimi kötü bir his kaplamasıyla bütün heyecanım gitmişti. Ordan hemen kaçmak istiyordum ama içimden bir ses orada birşeyler döndüğünü söylüyordu. Tabii bir melez bu hisse karşı direnir mi? Cevabı siz de biliyorsunuz.
Biraz teredütlü bir şekilde ormana girdim. Sık ağaçlar görüşümü kapatıyordu. Doğataşını açtım ve ilahi bronzdan yayılan ışığı kullanarak yönümü bulmaya çalıştım. Birden bir ses duyduğumda ormanda kaybolmuştum bile.
Kafamı sesin geldiği yöne doğru çevirip birşeyler görmeye çalıştım. İlk gördüğüm şey bir canavar oldu. Geçen hafta antremanda kullandığımıza benziyordu. Hatta sanırım oydu.
Sonra gördüğüm şey ise bir çocuktu. Canavarın onun işini bitirmesine saniyeler kalmıştı.

Bugün herşey normaldi.Nerdeyse normal.İçimden o ormana gitme fikri gelmeseydi normal.Belki en berbat kararımdı belki de değildi.Melez iseniz hiç bir gününüz normal geçmez.Aslında Hephaistos çocuklarının ormanla pek işi olmazdı ama sanki orman beni çağırıyordu.Güçlü bir şey hissediyordum.Adımlarımı ormana doğru yönelttim.Her adımımda güç, daha da yoğunlaşıyordu.Orman, ilk gördüğünüz de sıradan bir orman gibiydi.Ama içinde tuhaf sesler geliyordu.Eğer sağ duyunuz varsa kaçardınız.Ama ben sadece yürümeye devam ettim.Kalkana dönüşebilen büyülü kılıcım yanımdaydı.Hem tüm canavarlar gelip beni bulmazdı... Değil mi?

Kılıcımı ne kadar sıkı tuttuğumu fark ettim.Ormanın içinden sesler gelmeye devam ediyordu.Bir insanın sesi değildi.Daha çok kükreme gibiydi.O sırada düşündüğüm şeyin ne anlama geldiğini anlayınca arkama doğru baktım.Kimse yoktu.Yapayalnızdım.Tereddütle ilerliyordum.Ağaçlar görüş alanımı ve yürüyüşümü engelliyordu.Ses fazlasıyla yakındı olması gerekenden de fazla...
O sırada antremandaki canavarları düşündüm.Belki de onlardandır.Nasıl olsa antremanlarda canavarları kolayca yenebiliyordum.Yani daha başka ne olabilirdi ki? O sırada sorumun cevabı geldi.İki metre boyundaki bir akreple karşı karşıyaydım.Aklıma ilk gelen şeyi yaptım kılıcımı salladım.Kılıç, akrebin boynuna çarptı ve benden iki metre ileriye uçtu.Kılıca doğru koştum ama akrep saldırıya çoktan geçmişti.Akrebin kuyruğu kolumu sıyırdı.Kolum yanıyordu ama kılıcımı almayı başarmıştım.Akrep kuyruğunu bir kez daha bana doğru savurdu.Kılıcım hemen parçalanmaz ilahi bronzdan yapışmış siyah bir kalkana dönüştü.Akrebin kuyruğu kalkanımdan sekti.Akrep tısladı ve bir daha saldırıya geçti.Ama ben çoktan geçmiştim bile.Ama akrep beni yana doğru savurdu.O sırada bir kızın bana baktığını gördüm.Kız hemen akrebin dikkatini dağıtarak peşine düşmesini sağladı.Ben de kılıcımı bütün gücümle akrebin boynuna savurdum.Akrep, buhar bırakarak yok oldu.Kız bana gülümsedi.Gözleri... beni büyülüyorlardı.Kıza baktıkça daha da büyüleniyordum.Ama dikkatimi dağıtmak için yere doğru baktım"Ee Teşekkürler...Ben Hephaistos çocuğu Eduard.Ama sen kısaca Ed diyebilirsin." O anda aklıma gelen her düşünceyi söylediğimi fark ettim.Yüzüm kıpkırmızı gözüktü.Kız bana döndü ve aklımı alacak bir sesle konuşmaya başladı.

''Ihh..Şey,merhaba ben Maya, Demeter kulübesinden.''
Ne yapacağımı bilemiyordum. İyi ki yere bakıyordu çünkü ben kulaklarıma kadar kızarmıştım. Bu arada sabah niye hiç üzerime dikkat etmediğimi soruyordum kendime. İkimizin de utançtan yerin dibine girmek üzere olduğunu anlayınca biraz rahatladım. Biraz dikkatimi dağıtan şeyler düşünmeye başladım. Akrep toz olmuş, güneş biraz daha çıkmıştı. Eduard'ın -artık Ed demeliyim gibi geliyordu- kılıcının üzerinde parlıyordu. Sonra bakışlarım yine de yüzüne gitti. O anda o da bana baktı ve ikimiz de bir an donduk. Herşey çok iyiydi tabii beni böyle anlarda tutan gülme dışında. Ed'in bana deliymişim gibi bakmamasına şaşırmıştım, sanki o dikkatimizin dağılmasına sevinmiş gibiydi. Gülmem bittikten sonra küçük düştüğümü anlayarak yere oturdum. Yer, yapraklarla doluydu,hafif nemliydi. Bir an öyle bir sessizlik oldu ki yaprakların hışırtısını duyabiliyordum. Ed tereddütle yanıma oturdu. İkimiz de konu bulmakta zorlanıyorduk. Sonunda ben konuşabildim.
''Ehh, şey, seni yeni gelmiş olmalısın, seni görmemiştim. Ama bir kardeşimle tanışmıştım sanırım. Kardeşimin eski sevgilisiydi. Hala da ona kızgın.'' Ağzım biraz fazla açılmıştı, ne yapayım, heyecanlanınca böyle olurdu. En azından Ed'i güldürmeyi başarmıştım ki bu herşeye bedeldi.

'Ehh, şey, seni yeni gelmiş olmalısın, seni görmemiştim. Ama bir kardeşimle tanışmıştım sanırım. Kardeşimin eski sevgilisiydi. Hala da ona kızgın.'

Gülmeye başladım istemsiz olarak.Bundan May'in de hoşlandığını gördüm.Bakışlarımı May'in gözlerine diktim.May'in de aynı şeyi yaptığını gördüm.Hemen bakışlarımı kaçırdım.İstemsiz olarak ağzımdan bu kelimeler döküldü"Çok güzel görünüyorsun" düşüncelerimi hemen söyliyordum.O anda söylediğimin utancıyla boğumak durumundaydım.May'de benle aynı duyguları paylaşıyordu ki o da söyleecek kelime bulamamıştı.Gözümü güneşe diktim.Nedense güneş gözümü rahatsız etmiyordu.May'le konuşmak istiyordum ama bütün stoklarımı tüketmiştim.Bir ara gözlerine doğru bakıyordum ama ikimizde hemen kaçırıyorduk.Kılıcımla oturduğumuz toprağa daire çizmekle meşguldüm.Ama içimden May'in gözlerine bakmak geliyordu.Her zaman ki gibi her baktığımda gülümseyordum.Bu da May'i gülümsetiyordu.Artık söyleyecek söz bulamıyordum.Sadece May'in güzelliği karşısında eziliyordum.Gözlerimi yine güneşe doğru getirdim.Güneş bana güç veriyordu sanki.O an da elimin May'e ne kadar yakın olduğunu fark ettim.Gözlerimiz tekrar buluştuğunda May'in beni zayıf noktamdan vurduğunu düşünüyordum.May'e güneş karşısında parıldayan papatyalardan bir tanesini verdim.Yaptığımın aptalca olduğunu düşünüyordum ama May bunu beğenmiş gibiydi."Bu papatya özeldir.Çiçek, etrafta güvenilmez birisi varsa kırmızı renge dönüşür.Eğer dost olan biri varsa maviye dönüşür." dedim kendimden emin bir şekilde.Daha sonra ne dediğimin farkına vardım.Bunu nasıl bildiğimi bilmiyordum ama May gülümsemişti.Çiçek, şuan mavi renkti.Gözlerimi May'e diktim."Burda ben yeniyim.Bana etrafı gezdirecek biri lazım.Bu sen olurmusun? dedim utançtan boğularak.Çiçek, pembe renge dönmüştü.May'in de aynı duyguların içinde olduğunu biliyordum.Zorla da olsa gözlerimi May'in büyülü gözlerine diktim.

''Ah, tabii ben gezdirebilirim. Artık burayı avcumun içi gibi biliyorum.'' dedim. Papatyanın rengi biraz açıldı. Elimdeki papatyaya baktım. Çok güzeldi. Hiç bir zaman bu kadar güzel bir hediye almamıştım. Papatya yine koyulaştı. Ben de ayağa kalktım. Böyle giderse kulübeye kıpkırmıız dönecektim ve Mitchie benimle dalga geçip duracaktı. Benim onunla dalga geçtiğim günlerin intikamını alacaktı. Hemen kurgulamıştım: ''Ooo, Maya, bu ne hal? Kim bu şanslı?'' ''Hiç kimse Mitchie yaa!'' ve bu böyle sürecek.. Taa ki ben ağzımdan birşey kaçırana kadar, ve böylece sabaha kadar bütün kamp benim birinden hoşlandığımı öğrenecek!
Benim kalktığımı görünce Eduard da kalktı. Ben de çiçeği kulağımın arkasına sıkıştırdım.
''Bu arada, bir şey sormam gerek, sen sabahın köründe ormanda ne yapıyordun?''
Böyle sohbet ederek kulübelere doğru yürümeye başladık. Zaten kaybolduğumuz için kampa kadar çok yolumuz vardı.

Rp Bitmiştir.