Melez kampı. Her zaman için diğerlerinden farklı olduğumu, daha büyük bir şeylere ait olduğumu düşünmüştüm ya ? Yanıldığımı düşünmek bile istemiyorum elbette! Ama burada sürekli birbirleri gibi süper yetenekli çocukları gördükçe, aslında buranında pek bir farkının olmadığını düşünmekten alamıyorum kendimi. Eğer herkes sizin gibi bir tanrının çocuğuysa, o kadarda özel hissedemiyorsunuz yani.
Ek olarak, annemin bana kızgın olduğunu falan düşünüyorum. Pekala, ona hak vermekten başka yapabileceğim hiçbir şey yok. Yani... Bende olsam bende kendime kızardım! Cidden! Diğer çocuklar burada olmaktan gayet mutlu gibi gözükürken ben annemden başka tek bir tanrıyla bile karşılaşmadım. Acaba karşılaşmak istemediğimi söylersem Zeus'ta bana kızar mı? Yoo yoo yanlış anlamayın sakın tanrılar tanrısı! Elbette sizinle tanışmakta çok büyük bir onur olacaktır ama ben... Ahh neler düşünüyorum böyle!
Ben sadece... Onlarla karşılaşırsam ne diyeceğimi bilmiyorum galiba. Düşünsenize birdenbire karşınıza mükemmel güzellikte insana benzeyen kişiler çıkıyor sizde öylece kalıyorsunuz. Merhaba?? Tanrı bunlar yahu!
Ahhh mantığım gene sınırlarını zorlamaya başladı galiba. Bu kadar çok düşünmek bana göre değil demek isterdim ama sessiz kişiliğim bu güne kadar beni sürekli düşünmeye zorladı. Ek olarak, Athena'nın kızıyım ve SARIŞINIM. TANRIM! Ups... Dil alışkanlığı. TANRILARIM!
Yumuşacık kumların arasında otururken aslında burada durmaktan biraz rahatsız değilim demek yalan olur. Sonuç olarak Poseidon'un bölgesine çok yakınım ve annemle bu aralar araları pek iyi değil galiba. Oysa ben, her zaman için denizi seven biri olmuşumdur ve suyu. Yüzme yarışmalarında bir çok kez madalya takmışımdır, herhalde Poseidon bana zarar vermek istese o sırada boğardı öyle değil mi?
Ahhhh!!!!! Kafamı bir yerlere vurmak istiyorum, cidden! Çıldırmak üzereyim!
Bir saniye ya! Ben bu tatlı hissi daha önce de yaşadım! Ah tanrıçam..Birkaç saniye içerisinde daha önce de şahit olduğum o mükemmel güzellik karşıma çıkıyor işte! Ve ben şok olmuşum durumdayım, yine. Beklemiyorum, Olimpos içinde çok beklemem gerekmişti zaten! Konuşamıyorum ahh!
Yine de bakışlarım ona çok şey anlatıyor olacak ki onunda güzel bakışları bana birçok şey fısıldıyor. Yanımda olacağını mesela, alışabileceğimi belki de? Biraz olumlu düşünmemi?
Emin değilim, ama içim kesinlikle huzur dolu. Ve bu hisse tek kelimeyle bayıldım.
Sadece birkaç saniye boyunca bakmak bile yeterince mükemmel geliyor ve gitmek üzere olduğunu anladığım anda da ellerim gitmesini istemediğimi belirtmek istercesine ona doğru uzanıyor. Gözlerimi kırpıştırıyorum, bunu anladığını belirtircesine bir kez daha gülümsüyor. Ona hayran olmamak elde mi sanki?
İçimden gelen bir isteğe uyarak gözlerimi kapatıyorum. Hemen sonrasında da ayak bileklerimde hafif bir karıncalanma hissediyorum. Aslında canım yanıyor, gözlerimi açabilseydim bileklerimden akan sıvının kendi kanım olduğunu görebilirdim belki ama hayır, gözlerimi açıp o kan kırmızısı iki halkayı görene kadar onların kendi kanımdan yaratıldığını anlayamıyorum.
Tanrıçam, gözlerimi açtığında ortalıklarda gözükmüyor ama ben şaşkınca etrafa bakarken onun hala beni izlemekte olduğunu bu sefer net bir şekilde anlayabiliyorum. Üstelik bana bunu göstermek için bir de - ya da bir çift? - hediye bahşetmiş durumda. İyi de, bu şeyler ne ve nasıl kullanılıyorlar acaba biri bana söyleyebilir mi???
Konu: Athena'nın hediyesi ~ 
Çarş. Kas. 03, 2010 6:10 am