Aile sırları...

6- Kamptan kaçıp New York'taki evinize gideceksiniz.
Mekan: New York
Katılacaklar: Sen. (isteğe bağlı: pegasusun veya bir arkadaşın.)


Pegasusum Ness ile birlikte New York'taki evime doğru yola çıkmıştık. Aklım karmakarışıktı, Poseidon, babamın bana anlattığı çoğu şeyin yanlış olduğunu ve annemle mutlaka konuşmam gerektiğini söylemişti. Poseidon'un derdi neydi anlamamıştım.

Evime vardığımda kapıyı çalmak yerine mutfak penceresinden içeriye girdim. Annem oturma odasında ağlıyordu. Tabi ya, o benim neden kaybolduğumu bilmiyordu ki!

"Anne?" dedim yanına yaklaştığımda. Annem öyle dalgındı ki önce beni fark etmedi. Ama sonra birden kendine geldi ve beni sımsıkı kucakladı.

"Anne, nefes alamıyorum!" dedim kollarından kurtulmaya çalışırken. Annem ise bir yandan ağlıyor, bir yandan da "meleğim, kızım, neredeydin, niye gelmedin, o servis hikayesi doğru mu? Ah öldün sandım kızım, güzel kızım" diye sayıklıyordu. Nihayet annemin kollarından kurtuldum ve ona başımdan geçenleri anlattım. Hiçbir ayrıntıyı kaçırmadım. Servis hikayesinden Ares çocuğu ile olan kavgama, hatta Olimpos'a gidip babamın anlattığı hikayeye kadar anlattım. Tabi Poseidon kısmını da atlamadım.

"Anne, Poseidon ne demek istedi? Gerçek hikaye bu değil mi?" diye sordum. Annem bir an sessizleşti. Sonra da derin bir nefes alarak bana asıl hikayeyi anlatmaya başladı.

"İşler pek de Zeus'un sana anlattığı gibi gelişmedi Jenny" dedi.

"Ne demek istiyorsun?" diye sordum.

"Biz aslında Zeus ile sevgili falan değildik. Sadece Zeus beni seviyordu, ben onu değil" dedi. Çok şaşırmıştım.

"Ama Zeus birbirinizi çok sevdiğinizi söylemişti" dedim.

"Dinlemeye devam et Jenny, sorularını hikayenin sonuna sakla. Dediğim gibi, Zeus bana aşıktı ama onun dışında bir tanrı daha vardı beni isteyen. O da denizlerin tanrısı Poseidon'du" dediğinde şaşkınlıktan küçük dilimi yutacaktım! Ne yani o zaman benim babam Poseidon muydu?

"Biz Poseidon ile birbirimizi seviyorduk, Zeus'da bizi ayırmaya çalışıyordu. En sonunda bir gün beni büyüledi ve Poseidon yerine ona aşık olmamı sağladı. Ama Poseidon beni büyüden kurtarmayı başardı. Fakat çok geç kalmıştı, ben sana hamileydim. Poseidon bunu öğrenince yıkıldı ve ben kardeşinin çocuğunu taşırken benimle birlikte olamayacağını söyleyip gitti. Onu o günden beri görmedim" dedi. Bu çok iğrenç bir şeydi, babam kendini ne sanıyordu böyle?

"Anne, çok üzgünüm" dedim. Annem ağlıyordu ama bu sözümü duyunca birden sustu.

"Neden özür diliyorsun hayatım?" dedi.

"Eğer ben doğmasaydım sen Poseidon'la beraber daha uzun süre birlikte olabilecektin" dedim. Annem bana sarıldı bunun üzerine.

"Ben sen doğduğun için pişman değilim Jenny, hatta hayatımda her günümü senin varlığına dua ederek geçiriyorum. Sen benim biricik kızımsın, seni kimselere değişmem" dedi. Benimde gözlerim dolmuştu.

"Sağol anne"

O gün akşama kadar annemle konuştuk. Bir süre sonra kampta beni aramaya gelmesinler diye Ness'i çağırdım ve geri dönmek üzere annemle vedalaştım.

"Zeus'un kızı olduğun için belki de şu anda kendine kızıyorsun. Ama emin ol sen Poseidon'un da kızısın Jenny. Zeus seni ne kadar çok seviyorsa Poseidon'da o kadar çok seviyor" dedi. Kafam karışmıştı ama acelem olduğu için bu sözcüklerin anlamını sormadım. Gökyüzünde uçarken dahi bunları düşünmedim. Ama Melez kampına varınca Poseidon ile uzun bir konuşma yapacağımın bilincindeydim...