Tanrıça Athena ve Kızı Sere'nin Olaylı Tartışması

"Anne, neredesin?" bu sinirli sesin sahibini hemen tanımıştım. Elimi umarsızca havada salladım ve görünür oldum. Kızım Serena bana gözlerini kısmış, öfkeyle bakıyordu. "Gelmene sevindim kızım." dedim ve ona tahtımın yanına gelip oturmasını işaret ettim. Zeki bir kızdı ve büyük ihtimalle onu buraya neden çağırdığımı tahmin ediyordu, bu nedenle sinirliydi. Ben de kızımın bir sevgilisi oldu diye havalara uçacak değildim, elbette bu azarı hak etmişti.

Serena bir süre tereddüt yaşadıktan sonra gelip tahtımın yanına oturdu ve kaşlarını çatarak bana bakmaya başladı. Ah bu zamane çocukları... bin yıl önce hiçbir çocuğum bana bu şekilde bakmaya cesaret edemezdi! Belki biraz sakinleşir umuduyla -ki hiç sanmıyordum- "Nasılsın Serena?" diye sordum. Sanırım onu en çok rahatsız eden de benim ortada hiçbir şey yokmuş gibi davranmamdı...

"Evet sinirliyim. Çünkü bilgeliğiyle tanınması gereken kızım kendini aşk denen saçmalığa kaptırmış ve beni, onun kötüğünü istemekle suçluyor." dedim. Sesim karşımdakini sinirden çatlatabilecek düzeyde sakindi ama bakışlarımdaki öfke kolayca fark edilebilecek türdendi. Serena anlamıyordu. Aşkın sadece insanı üzmeye yarayan bir boşluk olduğunu bilmiyordu. Bunu acı çekerek öğrenmesindense, annesinin sözüne güvenmesini istiyordum. Ama nafile... Kızım, Bilgelik Tanrıçası'nın verdiği öğüdü dinlemiyordu, bu sadece aramızdaki yeni başlamış ilişkiyi zedeleyecekti.

Yine de şansımı denemek istiyordum, benim güzel kızım aşk acısını tatmak için henüz çok gençti. "Kibri gözünü kör etmiş Zeus çocuğuyla gerçekten mutlu olabileceğine inanıyor musun?" diye sordum düşünceli bir şekilde. Biraz mantıkla düşünse, sözlerimin doğruluğunu fark edecekti...

Serena'nın bu kadar saçmalayabileceğini hiç düşünmezdim. Ama suç onda değildi ki! Hepsi kızımın kalbini çalan Zeus oğlunun marifetiydi. İlişkimizi iyice çıkmaza sürüklemek istemediğimden, sinirlerime hakim olmaya karar verdim. "Tamam Serena. Madem duygularına mantığından daha çok güveniyorsun artık, sana hiçbir şey demeyeceğim. Git ve aşkını yaşa. Ama aşk acısını tattığında bu konuşmamızı hatırla kızım, belki seni tekrar uyardığım zaman haklı olduğuma inanırsın böylece." dedim.

Sonra dayanamayarak ekledim; "Bu arada... erkek arkadaşını uyar, Tanrıça Athena'nın yapacaklarına karşı dikkatli olsun." Sonra kasvetli bir gülümsemeyle göz kırptım ve Serena orada değilmiş gibi, karşıya, boşluğa bakmaya başladım.

Yanlış seçimlerine rağmen Serena benim kızım olduğunu yine belli etmişti, 'beni seviyorsan' demesiyle birlikte karşımda bir çıkmaz görmeye başladım. Tabii ki onu seviyordum ama zaten erkek arkadaşına zarar vermeyi isteme nedenim de onu sevmemdi! Derin bir nefes aldım ve "Ah Serena," dedim, "Sanki seni sevmediğim için yapıyorum bunları... Peki, öyle olsun. Seni sevdiğimi anlaman için erkek arkadaşına hiçbir şey yapmayacağım."

Sonra ona belli etmemek için hafif bir şekilde gülümsedim, erkek arkadaşına ben bir şey yapmayacaktım ama başına gelen her olayın sorumlusu gösterilecek de değildim, herkesin ona zarar vermesini engelleyemezdi.

Serena bana o kadar sinirlenmişti ki, her an patlayacakmış gibi bakıyordu. Ayağa kalkıp sinirli bir şekilde gitmek için izin istediğinde, az kalsın "Git, sevgilinin yanına koş hemen!" diyecektim ama ilişkimizi iyice çıkmaza sokmak istemediğim için yavaşça başımı salladım ve "Tamam Serena, gidebilirsin. Ama senden oturup konuştuklarımızı düşünmeni istiyorum kızım." dedim. Serena ilk başta ağzını açtı ama sonra cevap vermemesinin daha doğru olacağını düşündüğünden, tekrar kapattı ve başını sallamakla yetindi. Belli belirsiz bir baş selamının ardından, salonun çıkış kapısına yöneldi. Başımı yana eğerek bir süre arkasından baktım. Bilgelik Tanrıçası'ydım ama ebeveynlik hakkında zerre kadar bilgi sahibi değildim. Eh, sanırım her şeyin teorik bilgilerden ibaret olmadığını kabul etmem lazımdı.

-Sere'nin ekleyeceği bir şey yoksa- Rp bitmiştir!