Yeni Bir Dost

Güneş en çok doğarken ve batarken güzel olur. Sabahın bir vakti erkenden kalkıp plaja indim. Şezlogn için değil. Güneşin doğuşunu seyretmek için. O kızıllık bir sayfa açar herkes için. En kötü şeyleri geride bırakır güneş. Temizdir.

Kuma oturdum ve bacaklarımı karnıma kadar çektim. Altımda Nike şortum, üstümde Adidas akletim vardı. Biri lacivert diğeri ise yeşildi. Galiba kendimi güneşin doğuşuna çok kaptırmıştım. Çünkü aynı hizada biraz uzağımda bir kız oturuyordu. Benden güzel olmasın güzeldi.

"Merhaba!" dedim coşkulu bir sesle.

Bir sesle ilkildim.Kamptaki ilk günlerimde herkesden uzak kalmayı başarabiliceğime sevinmiş bir şekilde oturuyordum oysa ki. Bana selam veren kıza baktım.Çok güzel bir kızdı,kahverengi saçları ve gözleri vardı.Badem gibi gözleriyle bana bakıyordu.
''Merhaba.'' dedim sessizce. O ise gelip yanıma oturdu.
''Tanışalım.Ben Alex,Afrodit kızıyım.Sen?''
Afrodit kızı,tabii ya.Çok belli oluyordu zaten.
''Ben Mia.Hestia kızıyım.''
Alex biraz şaşırmış gibi gözlerini açmıştı.
''Ne oldu?Bu kötü birşey mi?''
''Hayır,hayır.Sadece ne zamandır bir Hestia kızı gelmiyordu.''''Ah.''
Denize baktım.Deniz beni hep sakinleştirirdi.Ve günbatımı da günün en sevdiğim saatiydi.
''Eee...Alışabildin mi kampa?'' diye uyandırdı beni Alex.
''Şeyy...Pek değil.''
''Ah,buna üzüldüm.''
''Sen nasıl alıştın peki?''
Cevabını dumak için ona döndüm.

"Sen nasıl alıştın peki?" dedi Mia. Aslında çabuk olmuştu.

"Sadece insanlarla konuştum ve onları tanımaya çalıştım. Çevremde ne olduğunu öğreneyim die kaç kere kayboldum." dedim ve güldüm.

"Aslına bakarsan Mia kamp çok güzel bir yer. Kendimi diğer insanlardan farklı hissetmediğim tek yer." dedim.

"Bu kadar mı?" dedi Mia. Şaşırmışa benziyordu.

"Elbette değil. İnsan kendini nasıl hissetmek isterse öyle olur. Ben kendimi hep güzel ve iyi biri olarak hissettim." dedim. Mia iyi bir kızdı. Yeni bir dostluğun başlangıcını şimdiden görebiliyordum.

''Ben hep kendimi....Bilmiyorum,aptalın teki gibi hissettim.Kitapları çok sevmeme rağmen ingilizceyi okuyamadığım için yunancalarını alıyordum.Amerikada yunanca kitap bulmak ne kadar zor biliyor musun?''
Alex güldü.
''Bilmez miyim?Hepimizin disleksisi var.Ve hiperaktivite durumu da var tabii.''
''Ah,evet.Sınavlarda ellerimle oynamadan yada ayağımı yere vurmadan durammıyordum.Zaten okuyamadan notlarım da parlak değildi. Her yıl okul değiştiriyordum.''
Beni anlayan birini bulmak güzeldi. Sorunlarımızdan,ölümlülerle yaşamanın zorluklarından bahsettik. Zaman çok çabuk geçmişti.

Neredeyse sabah olmuştu. Yani sabahtı da 7-8 gibi.. Her neyse.Bir disleksimizden hiparaktifliğimize dalmıştık.

"Okulda bir de sürekli dersi dinlerken dinlemedin diyen öğretmenler var ya. Onları öldüresim geliyor. Her şekilde gözlerine mi batıyoruz ne!?"
Miera gülüyordu ve gülerken konuşmakta zordu.

"Tamam yeter öleceksin sonra başıma kalmanı istemiyorum." dedim gülerek.

"Hepimiz ne kadar benzer şeyleri yaşamışız." dedi Miera. Hala gülemekle meşguldü. "Evet. Baş benzerlik:Hepimiz terk edildik, 2. özellik;hepimizin özel güçleri var... Daha eklenir." dedim. Terk edilmek derken içim acımıştı. Neden bizi bırakıo gitmişlerdi ki!?