Çalınan Altın Post (Labirent)

Herkes girdikten sonra kapı kapandı ve birden karanlıkta kaldık. Sakin olmaya çalışarak derin nefesler aldım. Şimdi yönümüzü bulmamız gerekiyordu. Gözlerimin karanlığa alışmasını bekledim. Diğerlerinin mırıldanmalarını duyabiliyordum. Bazı ayak sesleri, değişen duvarların sesleri dahil her şeyi duyabiliyordum ama hangi yöne gideceğime bir türlü karar veremiyordum. En sonunda soluma baktım.

-Sola gideceğiz

dememle oradaki yolun kaybolması ve duvarın gelmesi bir oldu. Öfkeyle ayağımı yere vurdum. Sesli söylememem sadece işaret etmem gerekirdi. Şimdi ya sağdan gidecektik ya da düz. Sağıma baktım. Daha güvenli gibiydi. Onlara sağa doğru gideceğimizi gösterdikten sonra hançerimi çıkardım ve dikkatli bir şekilde yürümeye başladım.

Herkes girdikten sonra kapı kapandı ve birden karanlıkta kaldık. Şimdiki sorun yön bulmaktı. Jess

-Sola gideceğiz. dedi. demesiyle oradaki yolun kaybolması ve duvarın gelmesi bir oldu. Öfkeyle ayağını yere vurdu. Sağına baktı. Onlara sağa doğru gideceğimizi gösterdi. Kılıcımı çektim. Sağa döndük. Dikkatli bir şekilde yürüyordum. İçimden bir ses birazdan karşımıza bşir canavar çıkacağını söylüyordu. Yanılmadım da. Karşımıza Dev akrepler çıktı. Parıl parıl, safran sarısı, boyları 3 metre, pütürlü kıskaçları vardı, zırh misali pullu kuyrukları bulunuyor, kuyruğun ucunda boyu kılıcım kadar uzun bir iğnesi vardı.

'Bu biraz erken olmadı mı? dedim.

Karanlık olduğunda fark etmeden Sat'in elini tuttum. Normalde tam tersinin olması gerekirdi ama nerdee? Kız bildiğin avcıydı ve bu da onun korkak olmadığının kanıtıydı. Yine de Sat'in elini bırakmadım ve bir an öylece kaldık. Sonra Jess soldan gideceğimizi söyledi. Tam bir adım atmıştım ki yol kayboldu ve yerine duvar geldi. Jess bu sefer öfkeyle ayağını yere vurdu. Bir an düşündükten sonra bize sağ tarafı gösterdi ve biz de o tarafa yürümeye başladık. Birden karşımıza akrepler çıkana kadar. Leo bir şeyler mırıldandı ama Sere kılıcını çıkarıp bir tanesini öldürdü. İğrenç olduğunu söylediğinde evet anlamında başımı salladım. Gerçekten iğrençtiler.

Excaliburu çıkardım ve bir tanesiyle savaşmaya başladım. Fark etmediğim iğnesi tam üzerime geldiği sırada birden karşımdaki akrep bir muza dönüştü. Muz da elini uzatmış Jess'in eline düşünce birden gülme krizine girdim. "Sağol ya ben de acıktım diyordum" dedikten sonra muzu onun elinden aldım.

Arthur gülme krizine girmişti. Akrepler hala üstümüze doğru geliyordu. İki tanesi bana doğru gelmeye başladı. Birini yok ettim. Diğerinin iğnesinin koluma girmesine engel olamadım. İğneyi çekti. Bir daha deniyecekti fakat klıcımı savurup onu da yok ettim. Kolum sızlıyordu. Yere yığılmak üzereydim. Kendimi tutamayıp yere yığılı verdim. En son gördüğüm önümdeki akrepin yok oluşuydu.

Akrepleri tek tek öldürüp meyveye dönüştürürken Sere'nin sesini duydum. Leo mu? Ne olmuştu ona? Döndüm. Leo yerde yatmıştı ve gözlerinden yaşlar akan Sere onu tutuyordu. Akreplerle dövüşmeyi bırakıp onların yanına gittim. Hemen çöktüm ve elimin tersini Leo'nun alnına koydum. Çocuk sanki ateş içinde kalmış gibi yanıyordu.

-Olamaz, bu olmamalıydı! Sere onu güvenli bir yere taşımama yardım et. Akreplerden uzak tutmalıyız!

dedim ve onu ikimiz de kaldırdık. Akreplerden biraz uzağa götürdükten sonra bıraktık. Yanıma aldığım çantama baktım. Suyu bulduktan sonra elime döktüm ve oradaki zehri temizlemeye çalıştım. Ama bu zehrin yayılmasını engellemezdi. Buradan gitmemiz gerekiyordu. Hemen.

Akreplerinin yavaşlamasını fırsat bilerek koşmaya başladık. O sırada planlar yapmakla meşguldüm. Jess ve Sere Leo'yu taşımaya çalışıyorlardı ve bu da onları yavaşlatıyordu. Başka sağa döndük. O anda aklıma bir fikir geldi. Herkes geldikten sonra geldiğimiz koridora doğru bakarak sanki oraya gidecekmiş gibi yaptım. Ardından "Soldaki koridordan gideceğiz" diye sesli bir şekilde söyledim. Akrepler tam geçeceklerdi ki o yol kayboldu ve yerine duvar geldi. Normalde işe yaramayacağını düşünmediğim bu plan işe yarayınca Leo'yu unutmuşum. Ama sonra hatırladım ve Leo'yu yere yatıran kızların yanına doğru gittim. Bir an ateşine bakmak için dokundum ve elimi çekmek zorunda kaldım. Çocuk zehrin etkisiyle resmen yanıyordu!

Leo'nun akrepler tarafından sokulması hem hızımızı azaltmıştı hem de direncimizi kırmıştı...Korku duygusunu bastırmam gerekliydi çünkü büyülerimin gücünü kısıtlıyordu.Herkes ne kadar canla başla çalışsa da akreplerin bir sonu yok gibiydi.Disiplinli askerler gibiydiler...bir tümen gidince,yerine yenisi geliyordu.Yanımdaki kılıcım pek yarar sağlamıyordu ve ben de büyülerle idare ediyordum.Büyülerin digerlerinden birine gelmemesi için konsantre olmam gerekliydi - ve ayrıca korkmamam - ...


Tam gücüm tukenecekken,Leo gittikçe zayıf düşerken - ayrıca mon dieu çocuk yanıyordu! - beni rahatlatan bir olay oldu...Adrian'in saati bir şekilde zamanı kısa süreliğine de olsa yavaşlatmişti!Bir dakikadan az bir sürede Leo'yu kurtarmamız ve su kahrolasıca akrep bozuntularindan kurtulmamız gerekiyordu!!

Tam o sırada,Arthur harika birsey yaptı!Akrepler,diğer tarafta kalmışlardı ve onlardan kurtulmuştuk!Simdi ise tek sorun Leo idi....Ya da ben öyle zannetmiştim...

Leo'ya bir şey yapamıyordum. Neden yapamıyordum?! Su zehri sadece yavaşlatıyordu ve Leo'ya ne zaman dokunsam elimin yandığını hissediyordum. Lanet olsun.. Bu göreve bir arkadaşımı kaybetmek için gelmemiştim ben. Biraz rahat etmesi lazımdı. Yer çok sertti. Elimi yere koyup çiçekler çıkmasını sağladım. Sonra aklıma bir şey geldi. Bazı bitkiler hastanın iyileşmesinde etkiliydi. Ama hatırlamıyordum ki o çiçeği çıkartabileyim. Gözümden bir damla yaş süzüldü. Bir şeyi becerememekten nefret ediyordum! En azından akrepler gitmişti. Arthur'a dönüp teşekkür edercesine gülümsedim. O da biraz tedirgin bir şekilde bana gülümsedi. Maria'yı yanıma çağırdım. Zehri büyüsüyle yavaşlatmasını söyledim. O da bazı şeyler yaptı. Leo biraz rahatlamış görünse de yeterli değildi. Onun tamamiyle iyileşmesi gerekiyordu. Diğerlerinin yanında güçlü görünmeye çalışarak biriken gözyaşlarımı sildim. Leo ölmeyecekti. Bu görevde kimsenin ölmesine izin vermeyecektim.

-Arthur ve Adrian siz Leo'yu taşıyın burada uzun süre duramayız.

Leo , Leo. Tek sorun olmaktan nefret ediyordum gerçekten. Maria'yı yanıma geldi. Zehri büyüsüyle yavaşlatmaya çalıştı. . Biraz rahatlamış görünsem de yeterli değildi. Ona teşekkür ettim. Herkes oturmuştu. Sadece onları yavaşlatıyordum. Beni bırakıp gidin desem böyle bir şey yapmazlardı. Herkesi zor durumda bırakmştım. Üstelik birde labirentteydik. Doğrulmaya çalıştım. Ama nafile. Birkez daha denemeye kalktım ama Sere beni geri çekti ve yine oturdum.

'Siz devam edin.' dedim.

'Bu göreve bir arkadaşımı kaybetmek için gelmedim ben.' dedi Jess. 'Asla olmaz.' Çaresizdik. Ben ölene kadar orada olacaklardı.

Birkaç akrebi avladıktan sonra Leo'yla uğraşıyorduk.Leo sürekli gitmemiz için bize yalvarırken hiç birimiz gitmeye niyetli değildik.Arthur'un da yardımıyla akrepleri atlattıktan sonra Leo'yu kenara çektik.Her birimiz bir şey düşünüyorduk ama o sırada Leo gittikçe güçsüzleşiyordu.Hepimiz onun etrafında dolanırken karşımıza mantikor çıktı.Bu harikaydı!Önce akrepler,sonra mantikor.Hem de Leo yerde kıvranıyordu.Yayımı ve okumu çıkardım ve bir kaç kişiye Leo'nun başında durmalarını söyledim.Jess zaten her şeyi organize ediyordu.Hepimiz mantikora saldırmaya başladık.

Akremleri öldürdükçe artıyorlardı. Ne kadar akrep öldürdüğümü bilmiyordum ama sonunda onlardan kurtulmuştuk. Tabi Leo'nun yaralanmasını saymassak. Leo'nun yanına gittim. Elimden hiç birşey gelmiyordu. Bir şeyler yapmak ve onu iyi etmek istesemde olmuyordu. Leo'nun ateşine bakmak için yanına gittim ve alnına dokundum. Alnına dokunmamla birlikte elimi geri çekmem bir oldu. Zehir giderek etkisini göstermeye başlıyor ve ateşi giderek artıyordu. Leo'nun böyle olmasına dayanamıyordum. Kuzenimin böyle olup buradan yaralı çıkmasını istemiyordum. Buraya arkadaşlarımı kaybetmek için gelmemiştim. Ben Leo'yla ilgilenirken arkamızdan birden mantikor geldi. Sat bunu görür görmez ok atıp, dövüşmeye başladı. Diğer arkadaşlarda St'e yardım etmek için onun yanına gittller ve onlarda dövüşmeye başladılar. Ben ve Sere Leo'nun yanında duruyorduk. Yine suyu kullanarak az da olsa zehri dışarı atmak ve Leo'ya biraz güç vermek için çantamda yanımda getirdiğim bütün suları çıkarttım ve suyu hareket ettirerek Leo'nun yarasını iyice temizlemeye çalıştım. Bütün zehri çıkaramıyacağımı bilsemde Leo'nun ateşini düşürüp, zehrin etkisini azaltmayı umuyordum. Benim getirdiğim sular yetersiz gelince "Arkadaşlar aranızda su getirenlerin sularını alıyorum." dedim. Herkesin Leo'nun iyi olması için suyu verceğini biliyordum. Bu yüzden almamın pek sorun olcağını düşünmüyordum. Jess, Sat ve Sere'Nin sularını alarak zehri temizlemeye devam ettim. Ben suyu açılan yaranın üzerinde hareket ettirirken Leo'nun canı yanıyordu. Ama bunu onun iyiliği için yapmalıydım. Temizliyebildiğim kadar zehri temizledikten sonra Leo'nun ateşine baktım. Az da olsa düşmüştü. Zehrin daha yavaş etki etmesini umuyordum. "Sere sen Leo'nun yanında kal. Eğer savaşmak istersen seslen ben gelirim. Bende kızlara yardıma gidiyim. Eğer bir ihtiyacın olursa Leo seslen." dedim. Sere başını tamam anlamında salladıktan sonra kılıcımı aldım ve diğerlerinin yanına gittim..

Mantikoru öldürmüş, yeniden yola koyulmuştuk. Bana ters ters bakışlar Adrian'a aynı şekilde karşılık veriyordum. Ama bir süre sonra bu sinirlerimi bozmaya başladı. Aldırma Jess diye düşünmeme rağmen öfkem gitgide artıyordu. Bu neden melez olmuştu ki? Ya da hangi akla hizmet onu empusanın elinden kurtarmıştım. Bıraksaydım da kız kendine bir güzel ziyafet çekseydi. Gerçi bunun kanı bile güzel değildir. Maria'nın yanına gittim. Artık korkmuyor gibiydi, ona gülümsedim. O da bana gülümsedi. Küçükkenki gibiydi. Birbirimize güven vermeye çalıştığımızda hep gülümserdik. İşe de yarardı. Bu sefer Leo'nun yanına gittim. Adrian'a bakmamaya özen gösteriyordum. Çocuk sinirlerimi bozuyordu! Elimi Leo'nun alnına koydum. Tekrar ateşi yükselmeye başlamıştı. Lia'yı çağırdım ve su olup olmadığını sordum. Kalmadığını söyleyince bir an panikledim. Çevreme bakındım. Sonra aklıma bir şey geldi. Benim için iğrenç ve gaddarca olan bir şey. Yerde çiçekler açtırdım ve Lia'ya onlardaki suyu alıp yarayı temizlemesini söyledim. Zor ikna çalışmasından sonra Lia suyu alıp Leo'daki zehri biraz daha temizlemeye çalıştı. Maria da bir kaç büyü sözü söyledi. Ateşi yeniden düşen Leo da rahatlayınca önüme döndüm ve her şeye rağmen bana kötü bakışlar atan Adrian'a baktım.

-Bana öyle bakmayı kes yoksa seni meyveye dönüştürürüm.

Adrianla Jess kavga etmeye başlamak üzereydi. Sıkkın bir şekilde nefes aldım. "Kesin şunu. Buraya kavganızı dinlemek için gelmedim ben." dedim. Jess birden şaşkın bir şekilde bana döndü. Benim bu kadar ters olabileceğim aklına gelmemiş olmalıydı. Ne yapabilirdim ki? Ne kadar zaman geçtiğinden haberim yoktu, burada ışık olduğundan şüpheliydim ve uykum gelmeye başlamıştı. Üstümü değiştirmemiş, saçımı taramamıştım. Bunlar yetmezmiş gibi zehirli akreplerle ve tuhaf iğneler atan mantikor denilen canavarla savaşmıştım. Benden normal davranmamı beklemeleri delilik olurdu. Leo'yu taşımak her geçen dakika zorlaşıyordu. Zehir sanki ağırlığını arttırıyordu ya da ben yoruluyordum. İkinci seçenek daha mantıklı gelmişti. Üstelik yeniden ateşi yükseliyordu. Bu ateş hiç düşmez miydi?!
Aynı işlemler tekrarlandı. Bir süre kimse konuşmadı. Yer değiştiren duvarların, koridorlarda yürüyen canavarların ve bizim ayak seslerimiz dışında başka ses yoktu. Açıkçası bu biraz ürkütücüydü.

Arthur'un beklenmeyen çıkışından sonra Jess şaşkın bir şekilde ona baktı.Aslında içimden Arthur'a teşekkür ediyordum.Onların kavga etmesini istemiyordum.Bu yorgunlukla bir de onların kavgalarıyla uğraşamazdım.Leo'u iyileştirirken kullandığım büyü beni yormaya başlamıştı.Üstelik Adrian'ı iyileştirirken bana bakışını unutamıyordum.Belki de biraz dinlenmeliydik.Ayaklarım ben bunu düşünür düşünmez durdu.Bunu düşünmemi bekliyorlardı sanki.Çevreme bakınıyordum.Aslında her an her yerden canavar çıkabilirdi yine de biraz otursam bana yeterdi.

Diğerlerine dinlenmem gerektiğini söyledim.Jess oturacağım yerde çeşitli çiçekler açmasını sağladı.Böylece hepimiz rahat rahat oturabilecektik.Leo yakınıma oturdu.Ona dokundum henüz ateşi çıkmamıştı - iyi ki çıkmamıştı yoksa elimi ateşe tutmuş gibi oluyordum-

Tam herkes oturmuştu ki birden bir ses duydum.Tam oturduğum zaman gelmesi ne şanstı ama.Ayağa kalkacağım sırada birden aklıma bir fikir geldi. "Ben Leo'nun yanında kalsam nasıl olur? Hem ona bakarım hem de canavardan korurum" onların onaylamasını beklemedim. Onaylayacaklarını biliyordum.

Arthur'un Jess ve Adrian arasındaki kavgayı engellemesine çok sevinmiştim. Aralarında tatsızlık çıksın istemiyordum. lAbirentte biraz daha ilerledik. Ben ve Anna arada Leo'nun ateşine bakıyorduk. Henüz ateşi çıkmamıştı. Buna herkes gibi bende çok sevinmiştim. Anna biraz daha yürüdükten sonra çok yorulduğunu ve oturmak istediğini söyledi. Haklıydı bende çok yorulmuştum. Beni yoran yürümekten çok suyu kullanmak, hareket ettirmekti.

Jess oturacağımız yere çiçekler açtırttıktan sonra hepimiz teker teker yere oturmaya başladık. Daha oturalı bir dakika olmadı karşımıza yine bir canavar çıktı. Canavara tam baktığımda onun iki canavar olduğunu gördüm. Bunlar laistrygonialardı. Kıpkırmızı gözleri ve upuzun boyları vardı. Bu devlerin dişlerini görünce biraz ürkmüştüm. Onlar bize yaklaşmaya devam ederken Anna Leo'nun yanında kalmak istedi. "Tamam sen kal." dedikten sonra hepimiz canavarlarla dövüşmeye başladık. Bu canavarlar bizi oldukça zorlasa da yine de yenilmemiş ve savaşıyorduk..

Bu canavarı yenmek çok zordu. Dev olmaları hantal hareket etmelerini sağlasada bize vurduklarında iki metre geriye uçuyorduk. Normalde derin yara açacak olan hamleler onlarda sadece çizik yaratıyordu. Onları meyveye dönüştürmeye çalıştıkça da beni uzağa fırlatıyorlardı. Artık biraz sersemlemeye başlamıştım. Başım dönüyordu ve ayakta kalmakta zorlanıyordum. Koşup devin üzerine atladım. Dönmeye başladı. Beni üzerinden atmaya çalışıyordu. Sanırım yardım çağırdı. Anlamadım çünkü midemin bulantısını geçirmeye çalışmakla uğraşıyordum. Dev Leo'ya doğru ilerlemeye başladı. Bir anda Sat'in bir ok çıkardığını gördüm. Birden hislerim tehlike olduğunu haber verdi. O okta bir şey olmalıydı. Dev Leo'ya yaklaşmıştı. Maria'ya kaçmasını söyledim. Bu devi meyveye dönüştürmem için bir fırsattı. Tabi hızlı davranabilseydim. Her şey bir anda oldu. Sat'in oku sanki bir dinamitmiş gibi canavara çarpar çarpmaz patladı. Leo'yu korumaya çalışırken biraz uzaklaştığımdan mıdır nedir, bana pek etki etmedi. Ya da ben öyle düşünüyordum. Sonra her yer karardı. Bayılmadan önce hissettiğim tek şey havaya fırladığımdı.

(Millet biz Leo ile Kalipsonun yanına gitmiş bulunmaktayız. Artemis sağolsun. Her neyse bundan sonra rplerinizi ona göre yazın)

Jess herkese canavarı meyveye dönüştüreceğini söylüyordu.Ama benim elimdeki ok da patlayıcı bir oktu ve elimde patlamasını istemezdim.O tam hamlesini gerçekleştirirken ben de ölmek istemediğim için oku fırlattım ve canavar toz oldu.Ama toz olduğu anda hiç kimse birbirini göremiyordu.Herkes birbirinin adını söylüyordu.Bağırırken Arthur'a çarptım.Benimle beraber gelmesini söyledim ve biraz daha ilerledik.Bu sırada toz da kaybolmuştu ve çoğumuz birbirimizi bulmuştuk.Ama Jess ve Leo ortalarda yoktu.Herkes deli gibi onların adlarını bağırıyordu ama hiç bir ses seda gelmiyordu.Hepimiz onları arıyorduk.

En son olan patlamayla birlikte kendimi havada uçarken buldum. Bu patlamadan sonra kendimi yerde bulduğum sırada labirent duman ile dolmuştu. Birbirimizi göremiyorduk. Herkes birbirini merak ettiği için isimlerimizi söylüyorduk. Bir süre sonra duman azaldı ve birbirimizi görmeye başladık. Etrafa bakındığımızda ortalıkta Jess ve Leo yoktu. Şaşırmıştık, kimse nerede olduğundan haberi yoktu. Hepimiz şaşkın ve üzgündük ama Sere bu duruma daha çok üzülmüşe benziyordu. Adrian'ın bize çıkışından sonra hepimiz biraz daha toparlandık ve labirentte yürümeye devam ettik. Hepimiz Jess ve Leo'yu bulmayı umuyorduk. Bir süre hepimiz sessizce labirentte ilerlemeye devam ettikten sonra sesler duymaya başladık. Bu ses bizden gelmediğine göre yine bir canavar yaklaşıyordu. Canavarın ne olduğu hakkında bir bilgimiz olmamasına rağmen bizi çok zorlamamasını umuyorduk. Zaten hepimiz çok yorgunduk. Sere'de bitkin bir durumdaydı. Onun savaşıp savaşamayacağı hakkında bir tahminim yoktu. Labirentte bir süre duraksadıktan sonra ayak sesleri giderek bize yaklaşmıştı. Canavarı gördüğümüzde şok olmuştuk. Karşımızda kimera duruyordu. Bu canavarı önceden duymuştum ama hiç görmemiştim. Aslan ve yılan karışımı bir şeydi. Kuyruğu yılan, gövdesi ve başı da aslandı. Ağzından ateş saçıyodu. Bununla nasıl mücadele edeceğimiz hakkında bir fikrim olmasa bile herkes gibi bende canavarı gördüğüm anda saldırmaya hazırlandım. Bütün bulabildiğim yada yanımıza getirebildiğim suyu bu kimeraya fırlatıcaktım ve bize zarar vermesini önleyecektim. Leo için çiçeklerden çıkarttığımız suları aldım ve gücümü kullanmaya hazırdım. Bu sırada Adrian ve diğerleri de dövüşe başlamışlardı. Ardından bende aralarına katıldım ve canavarla savaşmaya başladık.

Tam biz Leo ve Jess'i ararken karşımıza bir de Kimera çıkmıştı!Leo'nun kaybıyla üzülen Sere şimdi bu canavarla nasıl savaşacaktı?Ağzımı açmaya bile vaktim yoktu bu yüzden kimeraya fırlattığım okları saymadan kendi kafamda düşünüyordum.Bir yandan tabi aklım Leo ve Jess'de kalmıştı.Benim sebep olduğum patlamayla yok olmaları beni daha da çok üzüyordu.Bu bir görevdi tabi,kesin bir yerlere gitmişlerdir;o patlama başka yerlere açılan bir kapıdır onları için diye umuyordum.Umarım bu kapı tarlalardan biri olmamıştır..

Kimera üstümüze üstümüze yürüyordu.Herkes eline ne geçtiyse fırlatıyor,canavarın yanına giderek kılıç hünerlerini gösteriyor;özel güçlerini kullanıyorlardı.Ama biz bu canavarı nasıl bu moral bozukluğuyla geçecektik,hiç bir fikrim yoktu.

Oklarımla ve mızraklarımla canavarı yenmeye çalışıyordum ama nafile.Ardından kılıcımı elime alarak yanına gittim.İğrenç yaratık iğrenç kokuyordu.Bu yüzden geri çekilip oklarımı kullanmaya devam ettim.