Çalınan Altın Post (Leo&Jess)

Gözlerimi açmamla bana bakan kızı görmem bir oldu. Önce görevdekilerden biri sandım. Işığı görene kadar. Bir mağarada duruyordum. Leo da yerde yatıyordu. Kızı umursamdan ona doğru koştum. Elimi alnına koydum ve geri çekildim. Ama çekilmemin nedeni ateşi değildi. Aksine hiç ateşi yoktu. Hatta iyileşmiş gibiydi. Yine de arkamı dönüp arkadaşımı karşımdaki kıza karşı korumaya hazırlandım. Bir şey durmama neden oldu. Kız saldırmıyordu. Yüzünde acı çektiğini gösteren ifade vardı. Sanki burada olmamız ona acı veriyordu. Bu ifadesi hançerimi indirmeme ve ona kim olduğunu sormama neden oldu. Onun cevabını duymasam daha iyiydi aslında.

-Ben Atlasın kızı Kalipso'yum. Sen ve arkadaşın buraya düştünüz. Çok kötü durumdaydınız. Özellikle de o.

dediğinde Leo'ya baktım. Sonra tekrar Kalipso'ya. Bir bu eksikti diye düşünmeden duramadım. Görevin tam ortasında bu adaya düşmüştüm. Üstelik de okuduğum efsaneler buradan hemen gidemeyeceğimizin kanıtıydı. İç çektim ve oturdum. Sonra ikimiz de Leo'nun uyanmasını beklemeye başladık.

Leo'nun uyanması içimi rahatlatsa da diğerlerini düşünmeden duramıyordum. Onlar labirentte kalmışlardı. Canavara ne olmuştu peki? Sat'in onu öldürdüğünden emindim. Peki biz buraya nasıl gelmiştik? Kendiliğimizden gelecek halimiz yoktu ya.

-Kalipso biz buraya nasıl geldik?

bana bir an tuhaf bir şekilde baktı. Sonra cevap verdi.

-Dediğim gibi gökyüzünden birden düştünüz. Sen yanıklar içerisindeydin ama o hem zehirlenmişti hem yanıklar içerisindeydi. İkinizi iyileştirmek bayağı uzun sürdü.

birden panikledim. Acaba ne kadardır buradaydık? Ama burada zaman kavramı yoktu değil mi? Gözlerim yine yaşlarla doldu. Bana bir görev veriliyordu, ilk önce arkadaşım zehirleniyordu ve sonra ikimiz buradayken diğerleri labirentte kaybolmamaya çalışıyordu. Neden bir şey de normal gitmiyordu ki?!

Mağaradan çıktığımız anda Leoya döndüm

-Buradan çıkmanın bir yolunu bulmalıyız. Burada durmamam arkadaşlarım labirentte iken ben burada duramam!

sanırım bağırmış olmalıydım. Kalipsonun beni duymamı olmasını umarak biraz uzaklaştım.

-Buraya arasıra tanrılar geliyormuş, belki şansımız olur da biz buradayken gelirler

dedim ve sanki geleceklermiş gibi çevreme bakınmaya başladım.

Bu sözüme şaşırmış gibiydi, peki şimdi biz ne yapacaktık, saolsun kader tanrıçaları Leo'nun iyileşmesini de sağlamıştı ama.. O anda aklıma bir fikir geldi. Güneş batıyordu.. O zaman buradan çıkış biletimiz de hazırdı. Kalipsoya baktım. Üzgün görünüyordu. Leo da ona bakıyordu ama şimdi onların birbirine aşık olmalarını bekleyecek değildim. Onu çekiştirdim ve Kalipsoya el salladım, dramanın anlamı yoktu. Onların nerede olduğunu bilmiyordum bu yüzden aklıma gidecek tek bir yer geliyrdu. Onu kayığa bindirdikten sonra ben de bindim ve Nereus'u düşündüm. Onun yanı bilgi edinmek için en iyi yerdi. Tabi foka dönüşme olayını saymassak. Kayık hareket ederken son kez adaya baktım. Sanırım buraya gelenler arasında en kısa kalan kişiler biz olmuştuk..

Rp bitmiştir, Nereus'un Limanında devam edecek