Uyuyamıyordu bir türlü. Yatağın icinde bir oraya bir buraya dönüp duruyordum. Sıcak basmıştı birden. Izdırap cekiyordum sanki. Sinirlenmiştim artık bir hışımla yorganı üzerimden atıp kalktım. Bu kucuk kopegim Jacob idi. Yanlıslıkla uzerine basmıstım galiba ayaga kalkarken. Köpeğinde canı acımış olmalı ki acı bir sesle mırıldamaya baslamıstı. 'Özür dilerim' die fısıldadım ve küçük başını ellerimle oksadım. Ani bir kararla yürüyüşe çıkmaya karar vermistim. Hemen portmantodan ince beyaz ceketimi alıp dısarı cıktım. Dısarısı huzur bozucu derecede sessizdi. Buradaki boğucu havaya ve derslere daha fazla dayanamayacağımı hissediyordum. Benim dayanıklılığımında bir yere kadardı. NewYork'u, arkadaşlarını, her şeyi o kadar özlemişti ki, bir an önce Rainbow'a binip buradan uzaklaşmayı dört gözle bekliyordu. Ve daha yaza çok vardı. Korkuyordum. Pegasus ahırlarına giden yolda hiç ses yoktu. Tek duyduğum şey ritimsizce atan kalp atışlarımdı. New York'a gitmek bu korkuya değer miydi? Evet, kesinlikle. Babamı, arkadaşlarımı görmek, benliğimi geri getirecek; kendimi kanıtlamamı sağlayacaktı. Evet her şey yeni arkadaşlar, yeni duygular, yeni düşünceler, her şey yeni... Peki eskiler? Onlar neredeydi? Bir çırpıda silinebilir miydi zihnimden? Eski dediklerimiz zihnimizdeki en çok yeri kaplayan pişmanlıklardı aslında. Ama artık eskini yeninin bir önemi yoktu. Güçtü tek önemli olan. Daha da fazlası her şeyin. Daha fazlasını elde edince artan tek şey egomdu aslında. Tek amaç tatmin olmak. Ama ne zaman olursun ki. Uyuşturucu gibidir içersin ta ki duyulmaz olunca kalbin.
Sonunda gelmiştim usulca içeriye girdim kimsenin olmaması umuduyla. Yavaş yavaş ilerledim raflara doğru. Ellerimi uzattım. Rainbow hemen kokumu almış bana doğru geliyordu. ''Şimdi seninle bir yere gideceğiz ama çok sessiz olmalısın.'' Kuzgun siyahı pegasus anladım dercesine gözlerime bakıyordu. Hemen pegasusuna atlayıp gökyüzüne doğru yükseldi. Gece o kadar karanlıktı ki, pegasusu gecenin büyüsünde kamufle olmuştu. Gökyüzüne bakıldığında tek belli olan şey uzun altın sarısı parlak saçlarıydı. Pegasusun bir melodi gibi ahenkli bir şekilde kanat çırpışı onu kendinden geçiriyor. Kapanan göz kapaklarını açmasına yardımcı olmuyordu. Daha fazla dayanamayacağını hissetti ve küçük bedenini pegasusun yumuşak yelesine teslim etti.
Uyandığında saat kaç bilmiyordu. Empire'ın çatısında durmuştu ve uyandığında güneş daha yeni doğuyordu. Tanrım, şimdi herkes uyanmış olmalıydı ve yokluğunu hissetmiş olmalıydılar, peşine takılmış pegasuslu melezlerin olmadığına şükrediyordu o anda en azından. Hemen toparlandı. Dudaklarının kenarlarına birikmiş vişneli parlatıcısını sildi ve pegasusa doğru baktı. Her ne kadar geç olsa da en azından bir şeyi yapınca hakkını vermeliydi. Buraya gelmişti ve şimdide gitse biraz geç de gitse ceza alacaktı. Babasının evine gidipte gidebilirdi kampa. Hemen pegasustan indi. Sen bekle hemen dönerim. Babasının evinin Empire'a yakın olması büyük bir şanstı. Hemen asansörle indi ve evine gitti. Kapıyı çaldığında babasının şakın yüzüyle karşılaştı.
''Merhaba baba.''
''Anca kampta olmalıydın.''
''Biliyorum sadece seni görmek istedim.''
''Biliyorum tatlım, ayrı olsakta en azından orada güvende olduğunu bilmek bile gerçekten benim için önemli ve bir daha böyle çılgınlıklar yapmayacağına söz verir misin?''
Baştan savma bir şekilde babasına söz verdi ve birlikte kahvaltıda yaptıktan sonra pegasusu bıraktığı yere döndü. ''Dönme vakti'' Pegasusun en nefret ettiği şey bu iki kelime olmalıydı. Sinirli bir şekilde kişnedi ve kampın yolunu tuttu. Her ne kadar başarısız bir kaçma operasyonu olsa da cezasız kalmayacağına emindi. Her ne kadar ucunda ceza olsa da bunu ''uykulu'' bir durumda olmadığında tekrar denemeyi kafasına koymuştu.
Konu: Kaçış 
C.tesi Tem. 23, 2011 6:29 am