Annemle Tanışıyoruz

Ellerim terden sırılsıklam olmuştu. Heyecandan ağzımın kuruduğunu hissediyordum. Koskoca 23 yılın ardından ilk kez annemi görecektim. Şansıma babam, annem hakkında hiç birşey diyemeden ölmüştü. Kampa geldiğim ilk gün, başımın üstündeki Güvercin işaretini gördüğümden beri içim içimi yiyordu. Annem, Tanrıça Afrodit güzelliğin temsilcisi ve cevaplanacak onca sorunun yanıtıydı.

Şimdi 600. kata çıkmak için gereken asansör anahtarını almam lazımdı. Ama karşımdaki yaşlı ve inatçı güvenlik görevlisi, öyle bir yerin olmadığı konusunda ısrarcıydı. Kendime hakim olmaya çalışarak, "Bak amca. Senin sorunun ne bilmiyorum ama, şurdaki asansöre binip, senden alacağım anahtarı takıp, çevirdiğimde, Olimpos'a çıkılıyor. Anlıyor musun?"dedim. Adam yağlı, kır saçlarını karıştırıp, "Bak kızım. Burda öyle bir yer yok. Empire State Binası 600 katlı değil. 30 yıldır burda çalışıyorum. Öyle birşey olsa bilirim. Ayrıca Olimpos Dağı, Yunanistan da. Anladın mı?"dedi. Zeus şuracıkta şu adama bir tane şimşek yollasa ne güzel olurdu. Daha büyükonuş yeteneğimi de ortaya çıkaramamıştım. Tabi öyle bir yeteneğim varsa... Şakaklarımı ovuşturup, "Buraya daha önce kumral saçlı, kısık gözlü, mavi gözlü bir çocuk geldi mi? Uzun boylu biraz agresif bir tip."dedim. Adam bir an duraksadıktan sonra, "Neden?"dedi. Sinsice gülümsedim. Demek Seth buraya gelmişti. Elimle masa da ritim tutup "Hmm... Kesin seni tehdit falan da etmiştir. Hermes Çocuğu olduğunu biliyor muydun? Aynı zamanda benim kuzenim olduğunu. Annemin Afrodit olduğunu, istesem Ares'in seni bin bir türlü işkenceye sokacağını? Bunlar önemli detaylar."dedim. Adam bir süre tedirgince bakındıktan sonra, "Peki, sen kazandın Afrodit kızı."diyip cebinden anahtarı uzattı. Anahtarı nazikçe adamın elinden alıp, saçlarımı savuşturup asansöre bindim.

Şimdi ihtişamlı Olimpos Konseyi'nin önünde duruyordum. İçerde 3 tane dev gibi, insan şeklinde tanrı duruyordu. İki Tanrıça'dan birinin sesini duydum. "Drew Taylor Black. Afrodit melezi."dedi.
Konuşan Tanrıça 15 yaşındaki bir genç kıza benziyordu. Tahminimce bu Artemis'ti. Gülümseyerek Tanrıça'ya selam verdim. Diğer Tanrıça gülümseyip, "Bizi yalnız bırakır mısınız?"diye kibarca buyurdu. Kesinlikle bu Afrodit'ti. Onu tarif etmek imkansızdı. Sürekli rengi değişen gözleri vardı. Bukleli, tarif edilmesi zor bir renk saçları ve Dünya'nın 1. harikası bir gülüşü vardı. Hephaistos ile Ares'in, annemi neden paylaşamadıkları orta da. Elinde şarap bardağı tutan Tanrı ve Tanrıça Artemis bir anda yok oldular. Ben etrafa bakınırken göz acıtıcı bir ışığın ardından, hemen hemen benim boylarımdaki annemi gördüm. Annem gülümseyerek, "Merhaba kızım."dedi. Boş boş ona baktım. Hemen duygusala bağlamak istemiyordum. Ama kendimi uzun süre tutabiliceğimi de sanmıyordum. Zorla yutkunarak, "Şey, merhaba. Anne."dedim. Afrodit yaklaşıp bana sarıldı. Gözümden bir damla yaşın süzüldüğünü hissediyordum. Kendimi zorlayarak, "Seni görmek güzel."dedim. Afrodit, annem benden ayrılıp, "Seni de görmek güzel tatlım. En azından bu kadar yakından. Soruların olduğunu biliyorum. Ama burda daha fazla kalamazsın. Seni daha sonra görmeye geleceğim. Ama şimdi gitmen gerek."dedi. Ya annem çok iyi rol yapıyordu yada gerçekten beni göndermekk istemiyormuş gibi bir hali vardı. Geri geri yürüyerek giderken, "Söz mü?"dedim. Annem, "Söz."dediğinde iç rahatlıyla dışarı çıktım. Asansöre bindiğimde kendimi tutamadım. O kadar yıl sonra annemi görmek çok tuhaftı.