Tırman-ama-ma Duvarı!

Konu: Tırman-ama-ma Duvarı! Çarş. Tem. 13, 2011 12:45 am

Tam da öğlen güneşinin başıma vurduğu saatte, sırtımda küçük bir çantayla ve üstümde sadece ince bir tişört ve mini bir şortla, Afrodit Kulübesinin önünde bekliyordum. Günün bu en sıcak saatinde burada olmamın ise tek bir nedeni vardı; Çok yakın arkadaşım olan Adriana ile karar vermiştik, tırmanma duvarına gidecektik. Oranın ne kadar can sıkıcı olduğu malumdu, ama biz, cesur kızlardık. Adriana hazırlanırken, ben de sırt çantamı açıp, içindeki malzemeleri kontrol ettim; İlk yardım malzemeleri, fazladan bir tişört ve bolca su. Her şeyin tamam olduğunu kesinleştirip, rahat bir nefes aldım. Ben duvarına yaslanıp kendimi serinletmeye çalışırken, Adriana kapıda göründü. Gülümsedim ve toparlandım. "Günaydın, Riana! Tırmanmaya hazır mısın?" Riana sırıttı, "Ne kadar olabilirsem!" Birlikte tırmanma duvarına doğru yürümeye başladık. Yolda bir yandan da lavlar ve kızarmış melezlerle ilgili espriler yapıyorduk. Çok uzu sürmeyen bir yolculuktan sonra tırmanma duvarına vardık. Çantamı yere bıraktım ve Riana'ya baktım. "Başlayalım mı?" Adriana başıyla onayladı ve çantasını çıkardı. Üstümdeki kıyafetleri son bir kez toparladım ve ayakkabılarımı tekrar sıkıca bağladım. Adriana'nın da hazır olduğundan emin olduktan sonra saymaya başladım. "Üç deyince. Bir.. İki.. Üç!"

Tanrıça Mesaj Sayısı : 284 Kayıt tarihi : 30/06/11

Yine bir macera ve onunla karşı karşıya olan ben. Artık bu kulağa tuhaf gelmiyordu. Başımı belaya sokmayı hobi haline getirmiştim. Bu sefer, yakın dostum Rea ile birlikte Tırmanma Duvarı'na gidecektik. Bir gün muhabbet ederken, orada yanan melezlerden konu açılmıştı. İlk dehşete düşmüştüm, ardından ''Neden olmasın ?'' diye düşünmekten alıkoyamamıştım kendimi. Olurdu, çünkü Rea ve ben maceraya atılmayı severdik. Kararlıydık, gidecektik. Bu macera bizimdi ! Şimdiyse, maceraya koşmadan önceki son hazırlıklarımı yapıyordum odamda. Bu sefer olabildiğince rahat kıyafetler almıştım üstüme. İç çamaşırına benzeyen kısalığı ve şekliyle dar siyah şortumun üstüne ne giyeceğimi düşünüyordum. Bulmuştum, babamdan anı olsun diye getirdiğim bir tişört vardı. Rengi beyazdı, üstünde kırmızı renk yazılar vardı, babama kendisi gibi ünlü bir modacı arkadaşından hediye gelmişti. Bu zorlu macerada şans bile getireceğini düşünmüştüm. Ayakkabı olarak kesinlikle topuklu giyemezdim, bu beni ölüme bile götürürdü. Ya da, o melezler gibi yanardım ! Spor ayakkabı neredeyse hiç giymezdim, ancak bir tane almıştım yanıma. Göz alıcı kırmızı renkteydi, oldukça kaliteli bir ayakkabıydı. Onları da giydikten sonra hazırdım. Büyük bir özenle hazırlamış olduğum çantamı aldım. Odamdan bir hışımla çıkıp dostumun yanına geldim. Oldukça neşeli görünüyordu. "Günaydın, Riana ! Tırmanmaya hazır mısın ?" Bunun cevabını ben bile bilmiyorum aslında. Saçma bir şekilde sırıttım. "Ne kadar olabilirsem !" Ardından Tırmanma Duvarı'na doğru gitmeye başladık. Yürürken lavlar ve yanıklar içinde olan melezlerden konuşuyorduk, orada yaşanan maceraları hatırlıyorduk. O sırada, oraya gelmiştik. Çantasını yere bıraktı ve bana baktı. "Başlayalım mı ?"Başımla onayladım, ne kadar hazır hissetmesemde. Çantamı yere bıraktım. Saçlarıma o çılgın topuzlarımdan birini yaptım, çünkü burada açık kalamazdı. Yanması an meselesiydi. Ayakkabılarımı sıkıca bağladım. Üstümü de şöyle bir düzelttikten sonra, hazırdım. Rea saymaya başlarken içimdeki adrenalin tavan yapıyordu. "Üç deyince. Bir.. İki.. Üç !" Var gücümle duvara atladım. Sağıma soluma bakmadan tırmanmaya başladım. Duvar sallanıyordu ve arada lavlar çıkarıyordu. İlk 3 metreyi çıkabilmiştim, kendime inanamıyordum doğrusu. Başarmanın verdiği yoğun enerjiyle hızımı aldım, artık gözüm hiç birşey görmez olmuştu. Ne sallanan duvar, ne de lavlar. Hepsi uçup gitmişti sanki. Fakat bir anda bu yaptığımın büyük bir hata olduğunu anladım. ''Lanet olsun !'' Bu hızla gözümü karartmışken, koluma lav sıçramıştı. Kolum, yanıyordu.

Nyks'in Çocuğu Mesaj Sayısı : 747 Kayıt tarihi : 27/05/11

Saymayı bitirdiğim anda Riana ve ben ok gibi yerimizden fırladık. İlk bir metreyi aynı hızla tırmandıktan sonra, Riana birden depar atmaya başladı. Bense, lavların bana değmesinden korkarak daha bir temkinli tırmanıyordum. Sallanan duvar ve lavlar çok zorlayıcıydı. Buna rağmen, Riana yarım metre kadar önümde, resmen koşuyordu. Ona yetişmek için son hızımla tırmanmaya çalışırken, birden Riana'nın sesiyle kendime geldim. "Lanet olsun!" Riana, tek kolunu tutmuş bir şekilde olduğu yerde duruyordu. Ona kötü bir şey olmuş olabileceği düşüncesiyle, hızla yanına tırmandım ve ona baktım. Sıkıca tuttuğu kolu, üstüne düşen lavın etkisiyle, resmen yanıyordu. İkimiz de paniklemiştik. Ben, lav dolu duvarın üstünde, arkadaşımı sakinleştirmeye çalışıyordum. O ise, kolunun acısıyla kıvranıyordu. Daha fazla yukarı çıkamayacağımızı anlamıştık. Şimdi problem, zarar görmeden aşağı nasıl ineceğimizdi. Sakince Riana'yı da alıp tekrar güvenli zemine inmeye çalışırken, Birden tamamen duvarın üstünde topladığım konsantrasyonum bozuldu ve sağlamca basmaya çalıştığım ayağım kaydı. Şimdi, lav dolu duvardan, üç metre yükseklikten, tehlikeli bir biçimde düşüyordum.

Tanrıça Mesaj Sayısı : 284 Kayıt tarihi : 30/06/11

Her zaman olduğu gibi başını belada olan bendim. Maceraya durmadan, hızla atılıyor ve sonrasında büyük bir darbe yiyordum. Şimdiye kadar ucuz kurtulmuştum fakat bu seferki izlerini kazımıştı bile. Kolum yanık içindeydi. Gözlerimden ateşler fışkırarak baktım. Biraz yavaş olsaydım ne olurdu sanki ! Bu ölümcül lav duvarının üstünde, kurtulmaya çalışıyorduk şimdi. Rea yanıma gelmişti ve beni sakinleştirmeye çalışıyordu. Bense, korkunç çığlıklar atıyordum. Aşağı inmeye çalışıyorduk, Rea beni de alıp en güvenli şekilde aşağı indiriyordu. Burada ne kadar güvenli olursa tabii... Siren Körfezi'ndeki histerik maceram bile daha iyiydi. O zamanlar ölecek gibi hissetsem de, en azından bedenimde korkunç izler bırakmamıştı. Koluma bakamıyordum bile. Daha kötü ne olabilir diye düşünürken, Rea'nın düşmeye başladığını fark ettim. O an gözüm kararmıştı işte. Ne olduysa olmuştu, önemli olan buradan sağ çıkabilmekti. Yanan kolumu aklımdan çıkarıp, üç metre yükseklikten korkunç bir düşüş yaşayan dostumu kurtarmaya çabaladım. İnişimi hızlandırdım, ona yakınlaşmıştım. Çıkarken olduğu gibi karartmıştım gözlerimi. Hedefe kilitlenmiştim. Ve elini tuttum. Yere tam bir metre kala kurtarabilmiştim onu. Yakalandığı şoktan çabuk kurtulup, ikimiz bir düşmeden ayağını duvarın bir çıkıntısına dayadı. Adımlarımızı hızlandırıp bir metrelik yeri de indik. İnanamıyordum. Bu cehennemden gerçekten kurtulmuş muyduk ? Aslında iyi bir kurtuluş değildi. Sağ kolum yanıklar içindeydi. O sırada Rea'nın yerden inlemesini duydum. Endişeyle yanına koştum. Dizleri kanıyordu ve bacaklarını oynatamıyordu. Acıyla inlemeye devam etti. ''Bacaklarım... Çok... Çok kötü... Oynatamıyorum... Ah ! Kırıldılar galiba !'' Son sözü söylerken çığlık atmıştı. Sinirlerim iyice gerildi. Tek düşünebildiğim, vakit kaybetmeden Büyük Ev'e, revire gitmekti.

-Rp Bitmiştir ! Devamı Büyük Ev'de.-

» Tırmanma Duvarı
» Tırmanma Duvarı'nda İttifak
» Tırmanma Duvarı Nasılmış..
» Julia'la Tırmanma Duvarı
» Tırmanma Duvarı Sonrası.