Kardeş kardeşe savaş

Kampa döndüğümde elim titriyordu. Şimdi ben Melanie'ye ne diyecektim? Bunların hepsini başından başlayarak anlatmak uzun sürecekti ve anlattıktan sonra yaşama şansım olmayabilirdi. Melanie benim kadar korkak değildi. O eminim bunun bir lanet olduğunu öğrendiği zaman peşinden koşacaktı. Ama ben kalıp Eris'i kızdırmayı tercih ederdim. Bizi Fatum'a bıraktığını söylerken yalan söylediğine emindim. Melanie'yi kampın Girişinden biraz uzakta görünce yanına gittim. Sözü nasıl açacağımı bilmiyordum. Yanına gittim ve ona sarıldım. "Melanie biz...Lanetlenmişiz." Bunu söylerken yüzümde öyle bir ifade vardı ki ilk başta şaka yaptığımı sanarken yüzüme bakınca gerçek olduğunu anladı. "Bunu kim yaptı?" Burnundan soluyordu. "Bak Melanie bilmiyorum. Aam Eris'in işi olmadığı kesin. Çünkü bunu onun bile çözemeyeceğini söyledi. Ondan çok daha büyük birinin işi olmalı. Onu oracıkta öldürmek isterdim ama biliyorsun yani o bir tanrı ve ben bir melezim ona saldırmak sadece zaman kaybı olurdu." Melanie bana deliymişim gibi baktı. "Yani ona en azından bağırabilirdin. Kılıcını sallayarak onu kızdırabilirdin!" diye bağırdı. "Bağırma! Ben sadece sonradan olacakları.." Melanie sözümü bitirmeme izin vermedi "Bugün saat 2'de arenada hazır ol! Seni öldürünce üzerimdeki lanet kalkacaksa ben de yaparım!" diye bağırdı. "Mel! Mantıklı düşünmüyorsun!" dedim ama çoktan kulübesine doğru koşmaya başlamıştı. Geri dönüp "Saat ikide!" diye tekrar bağırdı. Harika şimdi kardeşim beni öldürecekti.

Demek üzerimizde bir lanet vardı. O zaman içimizden birinin ölmesi gerekiyordu. O ben olmalıydım. Natalie'ye onu öldüreceğim izlenimini vermiştim. Ama o beni öldürene kadar durmayacaktım. Böylece üzerimizdeki lanet kalkacaktı. Beni öldürünce o özgür kalacaktı. Bunun için hazır değildim. Kulübeye girince yarı ölü gibiydim. Anto yanıma gelip "Mel iyi misin? Ölü gibi gözüküyorsun." dedi. Yüzümde hafif bir gülüş "Zaten öyle olacağım. Alıştırma yapıyorum" dedim. Salondan çıkıp odama girdim. Anto peşimden gelip "Mel gerçekten iyi misin?" dedi. "Evet Anto iyiyim. Sadece biraz yanlız kalmaya ihtiyacım var o kadar" dedim. Bu doğru değildi. Saat iki civarı bir ölü olacaktım. İyi yanından düşünürsek Natalie'nin üzerindeki lanet kalkacaktı. Sadece bir ölü olacaktım. Kendimi yatağın üzerine attım. Sakin bir kafayla düşünmeliydim. Saat on ikiydi. Bu da demek oluyordu ki iki saat vardı. Bu iki saat boyunca Natalie'nin planımı anlamamasını umuyordum.

Kulübeme gelmiştim Yolda o kadar oyalanmıştım ki saat bir buçuk olmuştu. Kulübeme kendimi zorla attım. Jule yanıma gelip "Ne oldu Anna? Çok üzgün görünüyorsun." Ona durumu açıklamalıydım. Hepsini öğrendikten sonra "Lanet iki kişinin üzerindeyse birinin ölmesi gerekiyor. Melanie hakkında anlattıkların doğruysa seni öldürmez." dedi. "Olamaz! O zaman bana kendini öldürtecek!" diye bağırdım. Saat neredeyse on ikiydi. Arenaya son sürat koştum. Melanie beni orada bekliyordu. "Sonunda gelebildin." dedi. Anlaşılan üzgündü. Beni öldüreceği için değil kendi öleceği için. "Bak Melanie ölmek zorunda değilsin. Bu lanet hiç olmamış olabilir. Belki de Eris bizi birbirimize düşürmek için böyle söylemiştir!" diye bağırdım. "Hayır. Ancak birimiz ötekini öldürürse bu lanet kalkabilir. Bunu yapmak zorundasın! Ölmeliyim." dedi. Delirmişti. Sanki aklımdan geçenleri okumuş gibi "Hayır delirmedim. Sadece senin güvende olmanı istiyorum. Eğer sana zarar gelirse ölmekten beter olurum." dedi. "Hayır ikimiz de Hades'in yanına gitmek için çok genciz." Bu doğruydu. Ama Melanie çok dik kafalıydı. Kılıcını çıkardı ve üstüme doğru yürümeye başladı. Mecburen ben de kılıcımı çıkarttım. İki kılıcın havada çarpışan sesi ürkütücü bir şekilde arenada yankılandı. Bildiğim tüm yöntemleri kullanıyor Melanie'ye zarar vermeden onu geri çekmeye çalışıyordum. Ama bana karşı yöntemler kullanıyor onun bir yerine kılıcı saplamadığım sürece kurtulamayacağım şekilde darbeler indiriyordu. Sonunda beni yere düşürdü ve bana dik dik bakmaya başladı. "Eğer beni öldürürsen seni kurtarabilirdim" dedi. "Belki de böyle yaşamayı öğrenmeliyiz" dedim umutsuzca. "Bak bu durumdan sen bile memnun değilsin. Seni kurtarabilirim" dedi. "Senin yerinde olsaydım böyle yapmazdım. Karşımda olana tüm gücümle kılıcı saplardım." Bu konuda ciddi değildim ve Melanie bunu anlamıştı. Ama beklediğim tepkiyi vermedi. "Haklısın bu lanetle yaşamayı öğrenmeliyiz sanırım. Bir daha böyle bir şey olmasın diye" Haklıydı. Onu yerden kaldırdım ve "Hala kardeşiz" dedim. Birbirimize sarıldık. "İyi yanından bakalım. Kılıç antremanı yaptık." dedi. Gülerek "Evet ne kadar gerçekçi olsa da" dedim.