Kardeş Kardeşe Rakiplik

Lara ile kulübeden çıkmadan önce yanımıza büyük spor bir çanta almıştık. Macera istiyorduk. Çantaların içinde elbette gazlı bez, yara bandı, tentürdiyot gibi şeylerle doluydu. Onların dışında çakı, yedek eşofman altı, bol bir t-shirt, mp3 ve güneş gözlüğü.

Nereye gittiğimiz malum. Tırmanma duvarı. Bu sakin hayat 2 genç güzel kıza fazla gelmişti biz de ne olursa olsun birbirimize rakip olup hırs yapalım dedik. İkimizde tırmanma duvarına çıkmıştık ve... Neyse çok da güzel anılar sayılmazlardı.

Eşyalarımızı yere bıraktık ve birbirimize bakıp hain bakışlar attık. Güçsüz görünebilirdik ama bu duvarı aşacaktık! Hangimiz daha önce bitirir bilinmezdi, o kesin.Şimdi saçlarımı düzgünce at kuyruğu yaptım ve kıra kollu bol gri t-shirtümü düzelttikten sonra spor ayakkabımın bağcıklarını tekrardan sağlama aldım. Çantamdan elimin kaymaması için pudra alıp elime sürdüm ve Lara'ya uzattım.

Sonuç olarak hazırlanıyorduk ve itiraf edemesek de korkuyorduk. Hadi ama! Kim korkmaz ki?! Geçen seferki denememiz de ölüyorduk.

"Korkuyor musun kardeşim? İstersen burada beni bekleye bilirsin. Bu iş çocuklara göre değil." dedi Lara. Yüzünde seni yenerim der gibi bir gülüş vardı. Esneme hareketlerimi yaparken tiz bir kahkaha attım ve "Çocuklara göre değilse burada kalmalısın kardeşim." dedim. Kardeşimin yüzündeki gülümseme yayılmıştı. İkimizde bu duvarı yarısından fazla geçemeyeceğimizi biliyorduk. Ama şans! Belki sağ salim yere inmeyi başarırdık.

Birbirimize bakıp belli bir yere kadar geriledik. Koşup duvara hızla tırmanacak idik ve en hızlı koşan ile ilk bitiren - ki ikimizde hiç sanmıyoruz- aramızda kararlaştırdığımız bir ödülü alacaktı.

Duvardan 10 metre geriye çekildik ve saymaya başladık. "1!2!3!" dedikten sonra var olan hızımızla duvara ilerlemeye ve tırmanmaya başladık. Gelirken aldığımız kinetik enerjiyle ilk 2 metreyi rahatça çıkmıştık. Şimdi kendimizi yukarı doğru çekmemiz ve dengenin korunmasını sağlamaya çalışıyorduk(Ne saçma bir cümle oldu yaa.). Hayatımda en nefret ettiğim şey: Üzerinize lav gönderen ve sallanan tırmanma duvarları....

"Yaşıyor musun?" diye sordu Lara. Gülerek "Yaşıyor muymuşum?Ölmemi isterdin değil mi? Tek başına duvarı aşabilen kız olmak için." dedim ve o zorlu durumda kahkaha ve çığlık karışımı değişik insansı olmayan bir ses çıkarttım.

Lara bir alev topundan kaçarken bunu fırsat bildim ve var olan gücümle onu geçmeye çalıştım. Aramızda yarım boy mesafe vardı. Zar zor ilerliyorduk. Kendimi yukarı çekerken Lara'nın lavlardan kaçışına baktım. Sonra kendi önüme döndüm ve yukarı baktım. Bir lav üzerime gelirken yana atladım ama az daha düşüyordum. Kısık sesle küfür ettikten sonra yukarı tırmanmaya devam ettim.

Ellerim hala kuru olsa da bacaklarımın ilerlemeye mecali kaldığını zannetmiyordum. İlerlememek konusunda direniyorlardı. Kazanmak istiyordum. Saat daha sabahın 8'iydi ve burada ölmek uykulu biri için gayet normaldi. Derin bir nefes aldım ve kendimi yukarı doğru çektim. Sürekli nefes alınca biraz işe yarıyordu. Sakinliyor idin ve bu da rahatça düşünüp davrana bilmeni sağlıyordu.

Ben böyle nefes ala durayım Lara beni geçiyordu. Ama duvar sallanınca bir kaç adım gerilemek zorunda kaldı. Ben de hızla yukarı çıkmaya başladım. Bu aralıktan faydalanmalı idim. Hem duvar sallanmamış idi 5 saniye boyunca hem de lavlar gelmemişti üzerime.

O beş saniye içinde yarım metre ilerledim ve tepeme baktım. Bir yutkunmadan sonra kenara çekilmem gerektiğini hatırladım ve gelen lavı 5 cm ile kaçırdım.

Lara ile eşittik. Aynı araları kullanıyor ve aynı anda kaçıyorduk.