Hephaistos Kılıcı (2)

Thaynn bana öğleden sonra gibi gelmişti ve hala oturuyordu. Anlattıkça anlatıyordu.Bende pufa oturmuş neşeyle onu izliyordum. Evlilikle ilgili o kadar çok şey anlatmıştı ki kendimi evlenecekmiş gibi hissediyordum.
"Yeter Thalia." dedim uzanıp yastığı çektim. Kahveyi bırakmış bana bakıyordu.
"Tanrılar aşkına Billz.Daha herşeyi anlatmadım bile." dedi. Daha ne olduğunu anlamadan yastığı kafasına geçirmiştim. İki dakika sonra yastık savaşı yapıyorduk. Kahve enerji vermişti. Nefes nefese pufa çöktüm. Thalia kendine bir bardak kahve doldurmaya daha gitmişti. Kendimi bir tuhaf hissediyordum. Sol kulağım uğulduyordu. Denizin dalgalarını duyuyordum. Birimi geliyor diye hızla ayağa kalktım ve pencereden baktım. Hayır kimse yoktu. Thalia elinde bir bardak kahveyle döndü.
"Biliyor musun Bilanca Aldrick..-" birden eliyle ağzını kapattım ve elimle sus yaptım. Kapıdan tıkırtılar geliyordu. Nefesimi tutarak bekledim. Bildiğim kadarıyla tüm kardeşlerim uyuyordu. Yavaşça pufa oturdum.Bir elim kolyemdeydi.Kapının kilidi kırıldı. Dahada gerilmiştim. Koridorda ayak sesleri duyuyordum. Thalia'da duymuştu ve temkinliydi. Ayağa kalkmış ve kılıcımı kapmış olmam gerekiyordu ama yapmadım. Pufta oturmaya devam ediyordum. Kapım hızla açıldı ve Zoey'nin heyecanlı yüzü karşım beliriverdi. Tuttuğum nefesimi sinirle verdim.
"Tanrıça aşkına Zoey ! Ne halt ettiğini sanıyorsun sen ?" dedim sinirle. Thalia'da şaşırmıştı.Kahveyi masanın üstüne koydu ve yatağıma oturdu. Zoey ellerini havaya kaldırdı ve
"Susun ! Zaten başım belada." Tek kaşımı kaldırdım.
"Ne gibi bir bela ?"
"Kilidi kırdım !"
"Ne !" diye hiddetle bağırdım. Bunu kulübe Lideri Eliesha'ya nasıl açıklayacaktım ?
"Boşver onu Bilanca. Harika bir Macera çıktı." Macera mı ? Nefis.Kapının gıcırtısını duydum. Birileri mırıldanıyor olmalıydı. Üç kız dikkatle kapıya bakıyordu. Kapı açıldı ve yüzünde tuhaf bir ifadeyle Kat belirdi. Tanrım ! Macera kokusunu duyan herkes geliyordu.

Yerde yatmış pastel boya ile resim yaparken artık nereden geldiyse aklıma biraz dolaşmaya çıktım. Sadece en sevdiğim cümleyi ve benim için anlamını düşünerek ayaklarımın beni yönetmesine izin verdim. 'Tanrı bir DJ, hayat bir sahne.'. Bu söz benim için hayat demekti. Bu söz hem ikizim ile, hem de babam ile neden ayrı düştüğümü benim için açıklıyordu. İkizim Jason'ı düşününce gözlerim yaşardı. Kimse henüz bir ikizim olduğunu bilmiyordu. Henüz. Kardeşlerimi şaşırtan olgunluğumun nedeni buydu. Kardeşime, Jason'a olan hasretim. Her zaman yatmadan önce Tanrı'ya (Bu kampta olduğuma göre tanrılara demeliyim) kardeşimin hala hayatta olması içi dua ediyordum. Ağlamaya başladığımı anladığımda tişört'ümün içinden balinalı, adımın yazdığı kolyeyi çıkartıp elime aldım. Bu kolyenin aynısından Jason'da da vardı. Bazen bu kolyeyi elime alır, Jason'ın beni duyduğunu umut ederek kolye ile konuşurdum. "Jason, neredesin? Lütfen en azından hayatta olduğuna dair bir işaret gönder." Saçmalıyordum. Jason nasıl bir işaret gönderebilir ki? Sonra durduğumu fark ettim. Tanrılar bilir kaç saattir orada dikiliyordum. Bir kulübenin önünde durmuşum ama sıradan bir kulübe değil. Kardeşlerimden biri bu kulübenin hangi tanrıçanın kulübesi olduğunu anlatmıştı? Amphitrite! Deniz dibi tanrıçası. Kilit kırıktı. Kendimi kulübeden çıktığımdan beri içgüdülerime teslim ettiğim için nereye gittiğime hiç aldırmadan kulübe'ye girdim. Bir odanın yanına gelince durup dinlemeye başladım. Konuşan ablam Katherina'ydı ve bir şeyden bahsediyordu. Bir kılıç. Demirci tanrının kılıcı. Onu bulmaya gideceklerdi. O an kafama dank etti. Eğer bu kamptan çıkarsam, Jason'ı bulabilirdim. Koskoca, hep ağlayarak geçirdiğim bir yılın ardından, sonunda ikiz kardeşimi bulma imkanı elime geçmişti. Bu imkanı geri tepemezdim. Asla. Sonunda Katherina "...Kısacası Leo ve ben Hephaistos'un kılıcını aramaya gideceğiz ve sizin de bizimle beraber gelmenizi istiyoruz." deyince konuşmasını bitirdiğini anladım. Yakalanmamak için koşarak kulübeden çıktım. Kendi kulübeme doğru giderken nasıl onları yanlarına beni de almaya ikna edeceğimi düşünüyordum. Sonra kendi kendime "Biraz şımarıklıktan kimseye zarar gelmez." derken şeytani bir şekilde gülümsüyordum. Jason bekle beni. Ben geliyorum.

Kampta bir şeyler döndüğünü hemen anlamıştım.Kat'i ziyarete gitmek istiyorum ama bir şey beni engelliyordu.Odamda artık duramaz hale gelince kendimi dışarı attım.O sırada Katherina'yı bir kulübeden çıkarken gördüm.Deniz dibi tanrıçası!Kat'in orada ne işi vardı şimdi?Koşarak yanına gittim ve "Merhaba Kat! dedim.Korkmamıştı ama sanki bir iş üstünde yakalanmış gibi bana bakıyordu. "Aaa.Sen bir şeyler çeviriyorsun.Nereye gidiyorsunuz anlat bakalım!" dedim.Kat bana sinirli sinirli baktı ve "Sanane?!" diye bağırdı. "Ama bir yere gidiyorsanız ben maydanoz olmadan duramam.Bilirsin beni." dedim. "Evet bilirim.Babanı bulacağız diye üç kez ölümden döndük." dedi. "Ve".Kat içini çekerek "Bak biz Hephaistos'un kılıcını çalmayı planlıyoruz." dedi.Şaşırmamıştım.Son günlerde kampta çok güzel dedikodu malzemesi olmuştu. "Ben de gelmek istiyorum." dedim. "Hayır.Sen bize muhtemelen beladan başka bir şey getirmezsin.Ve bunu birine söylersen seni doğduğuna pişman ederim anladın mı beni?" dedi. "Evet anlıyorum.Ne zaman gidiyoruz?" diye sordum. "Peşini bırakmayacaksın değil mi?" dedi. "Sence" Bu soru çok mantıklıydı. "Hayır." dedi. "Ne zaman çıkacağımızı sana söylerim" Yüzümde bir gülümseme "Beni ekmeye çalışma.Yoksa Athena sana ne yapar bilemem." dedim.

"Beni ekmeye çalışma.Yoksa Athena sana ne yapar bilemem." dedi Mel. Amphitrite Kulübesinin önündeydik. Mel'e "Yarın öğle saatlerinde plajda buluşalım. Bizden başka birkaç kişi daha orada olacak. Daha sonra kılıcı aramaya gidebiliriz." dedim. Mel tamam dercesine başını salladı. Çok sinir bozucu bir kızdı. Daha sonra arkasını dönerek kulübesine doğru yürümeye başladı. Arkasından bakıyor ve başımızı ne gibi bir belaya bulaştırdığımızı düşünmemeye çalışıyordum. Sonuçta bu kılıcı çalmak benim fikrimdi ve eğer birinin canı yanacak olursa benden bilirlerdi. Bu yüzden dikkatli olmalıydım. Önünde durduğum Amphitrite Kulübesi'ne bir bakış fırlattım. "Acaba Leo şu anda ne yapıyor?" diye düşünmekten alamadım kendimi. Daha sonra ise Mel gibi ben de kulübeme doğru yürümeye başladım. Bunu yapmak her ne kadar zor olsa da uyumalıydım. Yarın enerjime ihtiyacım olacaktı. Sonuçta ölüm ile burun buruna gelme olsaılığımız yüksekti. Hephaistos büyük ihtimal (daha doğrusu kesinlikle) yaptığımız şeye çok sinirlenecekti ve onun sinirlendiği zaman ne yapacağı belli, olmazdı.