puanımı yükseltmek için yazıyorum yine.;
--~--
Sabah "Süpriizz!" diye bir sesle uyandım.Gözlerimi kısarak açığımda karşımda Alyysa,Laura ve Matt'i gördüm.Şaşkın bir şekilde gülümsedim ve ellerimi yataktan doğrulmak için kullanıp ayağa kalkmayı başardıktan sonra "Aly,La,Matty burada ne arıyorsunuz?" dedim gülerek.Gerçi nasıl gülmeyi başarabiliyordum anlayamıyordum.Üstümde yeşil-sarı renkli,kurdeleleri olan ve her zamanki gibi bal yiyen ayı winnie resimli pijama takımım vardı.Gerçi onları o kadar uzun zamandır görmemiştim ki neler olup bittiğini halen anlamamış bir şekilde gülümseyerek dikili bir taş gibi öylece duruyordum.Üçü de hiçbir şey söylemeden bana yaklaştılar ve sarıldılar.Ben de onlara sarıldım.Sonra "Öldürün!" diye bağıran kalın,ekolu bir ses duydum.Arkadaşlarımın üçü de geriye çekildiler.Sonra kolları yerine iri kanatlar,bacakları yerine yelpaze biçiminde yapışkan görünümlü gri tuhaf bacaklar geldi.Suratını tarif bile edemiyordum,o kadar....O kadar iğrençti ki!Sonra hepsi birden ağızlarını açtı ve dişleri göründü.Oldukça keskindiler ve sarı renkliydiler.Üstelik ağızlarını açmalarıyla o pis kokunun etrafa yayılması bir oldu.Matt ben geriye doğru yatağın hemen yanındaki dolaba doğru ittirdi.Ama o kadar güçlü bir ittirişti ki uçtum.Kafamı raflardan birine çarptım.Elim de cam olan vazonun üstüne geldi.Vazo kırıldı.Elimi geri çektim.Kanıyordu.Canavarlar - yani onlar arkadaşım olamazdı değil mi? - tiz bir çığlık attıktan sonra üstüme doğru uçtular.Çığlık atmaya yeltendim ama yapamadım.Sonum gelmişti.
Derin ve hızlı bir şekilde nefes alıp vermeye başladım.Hala yaşıyordum.Gözlerimi araladım ve nerede olduğuma bakındım.Odamdaydım.Ama odam bu sefer daha yüksekti.Doğrulunca yerde olduğumu püsküllü ve yumuşak halıdan anladım.Yine bir rüya görmüştüm.Aslında bu bir rüyadan çok kabus gibi bir şeydi.Bu kabuslar uzun zamandır benim peşimi bırakmıyordu.Ve o kadar çok gerçekçiydi ki bu kabuslar.Çünkü normal bir rüyada duyuların sıfırlanır ama ben her şeyi hissediyordum,koklayabiliyordum,canım acıyabiliyordu.Kendimi masaya tutarak ayağa kalkmaya çabaladım.Fakat elim acıyordu.Hemen hala acımakta olan sağ elimi kendime doğru çektim ve baktım.Elim kesilmişti ve kan akıyordu.Kanı görünce hemen halıya baktım.Eskiden mor-beyaz olan halımın bir kısmı artık beyaz yerine kırmızı olmuştu.Anlamsız bir şekilde üç saat gibi gelen bir kaç dakika boyunca bir halıya bir elime baktım.Kendime az biraz olsun gelince kafamı hemen masaya doğru çevirdim ve gözlerimle vazoyu aradım.Fakat yerinde yoktu.Telaşla kendimi sol elimden güç alarak ayağa kaldırdım.Önüme gelen perçemlerimi geriye doğru attıktan sonra Hemen kanımın olduğu yerdeki kırılan cam vazonun parçalarını gördüm.Nedense at gözlüğü takmış gibi hissediyordum,sadece gözümün önündeki şeyi görebiliyordum.Bu kabus gerçek olmuştu - yani en azından bazı kısımları - fakat , hayır fakatı falan yok bu gerçekti.Olmuştu.Başımı öne eğdim ve üstüme baktım.Zerre kadar kan yoktu neyse ki üzerimde.Bir of çektim ve odamın kapısına yöneldim.Kapıyı açıp hızla çektim ve o sırada omzumda bir acı hissettim.Kafamı korkarak omzuma doğru çevirdim.Gözlerimi kapadım.Sıktım.Sonra da derin bir nefes aldıktan sonra gözlerimi açarak diş izlerinin bulunduğu omzuma baktım.Ardından da -bu kadarı yeterliydi,hatta fazlaydı benim için - yere yığıldım.
Yavaş yavaş gözlerimi açmaya başladım.İlk başta neler olduğunu anlamadım fakat sonradan gözlerim çalışmaya başladı ve her şeyi gördüm.Yanımda durmuş ve ağlayan babamı.Kan beynime hücum etmiş gibi hissediyordum.Sonrada kendime gelmeye başladım ve hafif hafif hareket etmeye başladım.Üstünde yattığım şeyden haşır huşur sesler çıktı.Babam o sırada beni gördü.Sonra da bana sarıldı."Ahh!" diye inledim."Özür dilerim Ad,özür dilerim." dedi.Kendimi yattığım şeyden kaldırmaya çalışınca hemşire kıyafeti giymiş biri hemen yanıma geldi ve omuzlarımdan hafifçe geriye doğru ittirerek "Henüz hareket etmemelisin" dedi gülümseyerek.O anda nerede olduğum kafama dank etti.Hastanedeydim.Babama 'Neler oluyor' manasında kafamı sallayarak baktım."Eve gidince her şeyi anlatacağım.Hemşirenin dediği gibi sen önce dinlen.Her şey iyi olacak." dedi babam gülümsemeye devam ederken.Cevap verme gereği duymadım,babam her şey iyi olacak diyorsa daha kötüye de gidebilir demektir.Cevabını az da olsa bildiğim şeyi soramazdım.Yani en azında şimdilik soramazdım.Eve gittiğimizde sormalıyım ne soracaksam.Ayrıca 'her şey iyi olacak' babamla aramızda oluşturduğumuz şifreli kelimelerden biri olabilirdi,tıpkı 'anakin mi o' ve 'kobra alarmı' gibi.Eğer öyleyse 'burası yeri değil' demekti bu.Başımı yavaş yavaş bedenimle aynı hizaya getirdim.Kıyafetime baktım.Yeşil renkli bir hasta kıyafeti giydirmişlerdi bana.Üstelik büyük ihtimalle de arkası açıktı.Çünkü arka tarafımın çarşafa değdiğini oldukça net bir şekilde gelen soğukla beraber hissedebiliyordum.Üstümde duran beyaz renkli ve sıcak battaniyeyi tuttum,omzuma gelene kadar çektim.Yine derin bir uykuya daldım.
Gözlerimi açtığımda önceden loş olan odaya perdeleri özenle yana doğru çekilmiş pencerelerden güneş ışıkları girmişti.Anlaşılan babam akşamı burada geçirmişti çünkü koltukta ağzı açık bir şekilde uyuyordu.Duygulanmıştım.Çünkü babamın uzun zamandır istediği bir iş için görüşmesi vardı bugün.Ama o benim için kalmıştı.Bir kez daha onu ne kadar çok sevdiğimi düşündüm.Birden kapı açıldı,kafamı kapının olduğu yere çevirdim ve beni uyanık olarak gören hemşire gülümseyerek "Aaa,uyanmışsın.Üstelik düne nazaran daha iyi görünüyorsun.Hızlı bir şekilde iyileşiyorsun,gerçekten etkileyici.Normalde senin durumunca olan biri hemencecik toparlanamaz." dedi.Benim durumumda mı?Nasıl yani?Bunu soracaktım fakat ağzımdan başka sözcükler döküldü "Saat kaç?".Hemşire yine gülümseyerek "Dokuz buçuk." dedi saatine bakarak."Hımm.Tamam" dedim."Yemeğini şimdi mi yemek istersin yoksa önce ayılmak mı istersin?" dedi."Sonra." dedim.Hemşire 'tamam' manasında kafasını salladı.Ve odadan çıktı."Baba...Baba...Baba...BABA" diyerek babamı uyandırmaya çalıştım.Fakat tık yok.Bir kez daha bağırarak "BABA!" dedim."He..he..Ne var?" dedi koltuğunda diklenerek.Sonra bana baktı ve daha bir şey söyleyemeden içeri doktorum olduğunu sandığım ak saçlı biraz da kilolu fakat şaşırtıcı derecede uzun olan biri girdi ve "Test sonuçları başarılı.Ameliyatı başarıyla atlattı.Kızınızı bu akşam götürebilirsiniz.Şunu da ekleyeyim ; kızınız gerçekten de çok şanslıymış.Ve diğer bir sonuçlara baktık ve bunu yapanın kızınız olmadığı ortaya çıktı.Psikoloğa gerek kalmadı.Biz de bunu yapanı en kısa zamanda bulmaya çalışacağız.Yani biz değil az önce aradığımız polisler çalışacak" dedi.Babamın ağzı kulaklarına vardı ve koltuktan fırlayıp yanıma gelip bana sımsıkı sarıldı.İlk başta canımı acıttı.Fakat sesimi çıkarmadım.Mutluydum.Kapı sesini duydum.Herhalde doktor dışarı çıkmıştı.Ellerimi kaldırdım ve o anda elimin seruma bağlı olduğunu fark ettim.Ben de seruma bağlanmayan elimi babama doladım.
Akşam olunca hemşire geldi.Serumumu çıkardı ve kıyafetlerimi getirdi.Hemşireye teşekkür ettim.Babama dışarı çıkmasını söyledim.Babam kafasını sallayıp dışarı çıktıktan sonra yataktan kalktım.Düşündüğüm gibi de hasta kıyafetimin arkası açıkmış,bunu söylemeden edemeyeceğim.İyi ki babam çıkmış diye düşündüm.Kıyafetlerime bakınca bunların ayı Winnie'li pijamalarımı fark ettim.Onun yerin mor renkli,askılı,üstünde 'I am the QUEEN!' yazan bir tişört ve kot bir pantolon vardı.Kıyafetler bana ait değildi.Ama sonradan bunları babamın aldığını fark ettim çünkü etiketleri daha çıkmamıştı.Gülümsedim ve ; 'Ne iyi bir babam var,pijamalarımla dışarı çıkmayacağımı anlamış hemen' diye düşünmeden de edemedim.Hemen hasta kıyafetimin düğümünü açtım ve çıkardım.Neyse ki sütyenim duruyordu.Çünkü tişört tam olmuştu fakat saran tişörtlerdendi.Altıma pantolonumu da geçirip ayakkabılarımı giydikten sonra odanın çıkış kapısının hemen yanındaki lavaboya girdim.Aynadan saçımı kontrol ettim.Elimi suyla biraz ıslattıktan sonra perçemlerimi geriye attım ve kabarmış yerleri biraz söndürdüm.Aynanın yanındaki sabunluktaki sabunu aldım ve suyun altında biraz ıslattıktan sonra elimi yıkadım.Ellerimi yıkadıktan sonra lavabodan çıktım ve kapıyı açtım.Babam karşıdaki bekleme koltuklarına oturmuştu.Ona doğru koştum ve ona sımsıkı sarıldım.Sırılma sırası bendeydi değil mi? Çıkış işlemlerimizi yaptırdıktan sonra hastaneden çıkıp arabaya doğru yöneldik.
Arabadan kapıyı çarparak indik.Yol boyunca tek kelime etmemiştik.Fakat şimdi demerakım artmıştı.Bana ne olmuştu ya da neler oluyordu?Bunları ve daha bir çok soruyu soracaktım babama.Anahtarla kapıyı açtı.Ardından da altın renkii tutma yerinden tutarak kapıyı açtı.İçeri geçtik.Babam eşyaları holdeki meşe dolaba koydu ve salona doğru gitti.Her zaman oturduğu beyaz ikili fakat geniş olan koltuğa oturdu.Elini yanına vurdu,yani buraya gel anlamında.Hemen yanına gittim ve kendimi koltuğa fırlattım.Neyse ki canım acımadı.Babama "Bana ne oldu,ne ameliyatı?Ayrıca baba bu yaralar bana rüyamda oldu!Bana neler oluyor böyle?" dedim ağlamaklı bir şekilde.Babam iç çekti ve anlatmaya koyuldu."Eve vardığımda seni odanda yanarken buldum.Yanarken derken gerçek anlamda.Gerçi her yerin değil sadece kolun yanıyordu.Hemen yangın söndürücüyü aldım ve koluna doğru püskürttüm.Alevler sönünce kolunun orantısız olduğunu fark ettim.Kemiğin kırılmıştı.Ayrıca üzülerek söylüyorum ki beyin kanaması da geçirmiştin.Doktorlar bunu bana söylediğinde yıkılmıştım.Fakat artık iyisin kızım.Önemli olan da bu.Sana neler olduğuna gelirsekte,şey bunları anlamayabilirsin fakat bunlar gerçek.Şimdi beni dikkatle dinlemeni istiyorum tamam mı güzel kızım?" dedi.Gerçi onu zaten dikkatle dinliyordum ama yine de "Tamam" dedim.Babam bana annemin Afrodit olduğunu söyledi.Bundan sonra o kadar çok şey anlatmasına rağmen hiçbir dediğini anlamadım.Sanki başka bir dilde konuşuyor gibiydi.Başkası olsa babamın delirmiş olduğunu düşünürdü çünkü canavarların gerçek olduğunu da söylemişti.Ve yaşadıklarımdan sonra ona da inanmamak elde değildi.Fakat bunların hepsi bir efsaneydi.Yine de korkmamıştım.Annemin kim olduğunu öğrenmiştim sonuçta.Babam ondan pek bahsetmez genelde.Nedeni de açık ; annem bir tanrıça!Babam lafını "...Melez Kampı'na gitmelisin" diye bitirdi.Dedikleri bana tuhaf geliyordu.Fakat babamdan ayrılacak olmam beni üzse de "Tamam o zaman,bekle beni Melez Kampı" dedim.Babam bana "Bavulunu hazırla o zaman" dedi gülümseyerek ve ben de dediğini yaptım.
Babamla en yakın zamanda Melez Kampı'na gittik.Beni bırakırken "Asla ama asla beni unutma kızım.Her zaman hatırla.Başın köşeye sıkıştığında,umut yok gibi görünen zamanlarda beni hatırla.Benim sana her zaman 'Her şey iyi olacak.' dediğimi hatırla" dedi ve ardından birbirimize sanki bir daha birbirimizi göremeyecekmişiz gibi sımsıkı sarıldık.
Ben basit New York'lu on yedi yaşında güzel bir kızdım.Hayatım erkeklerin bana asılmasıyla geçmişti.En azından şu ana dek.Artık sadece canavarlar vardı hayatımda Melez Kampı'na babam beni götürdüğünden beri.Fakat şunu unutmadım 'Her zaman bir çıkış yolu vardır ki sen ona her zaman bir adım kadar uzaktasındır.Her zaman her şey daha iyi olacaktır'...
Konu: Thalia Adelynn Rose-3 
Çarş. Haz. 29, 2011 5:43 am
