İlk gün. Evet, Melez Kampı'ndaki ilk günüm bugün. Gerçi yaşadıklarımı henüz tam olarak anlamlandırabilmiş değilim ama yine de bu olanların normal olmadığının farkındayım ve buna alışmak zorundaymışım. Bir melez olduğum için. En azından Kherion böyle söyledi. Her yeni gelen melezin kendini garip hissettiğini. Zaten hissetmemek elde değil. Demek istediğim kim dev gibi, boynuzları olan ve kendisini öldürmek isteyen bir canavarla karşılaştıktan sonra kendini garip hissetmez ki? Görünüşe göre bu kampta yaşayanlar hissetmiyor. Aksi halde etrafta böylesine rahat ve her şey çok normalmiş gibi dolaşamazlardı herhalde.
Şu an arenadayım, güneş neredeyse batacak ve ben de oturmuş karşımda düelloları bitmek üzere olan iki melezi seyrediyorum. En azından dışarıdan böyle görünüyorum. Ama aklımda tamamen farklı düşünceler var. Hangisinin daha iyi kılıç kullandığı hakkında en ufak bir fikrim bile yok çünkü çok aklım başka yerde. Aslında şu anda aklımı kaybetmemiş olmama şaşıyorum. Bunca şey yaşadıktan ve daha da yaşayacağımı bildikten sonra. Babamın bir tanrı olduğunu öğrendiğimden beri kendimi çok garip hissediyorum. Sanki ruhumdan arınmışım, yalnızca bedenim hareket ediyormuş gibi. Hissettiklerimi daha yeni yeni kavrayabiliyorum. En ön planda da şaşkınlık var. Bugün yaşadıklarımı düşünecek olursak bu doğal sanırım. Belki de beni ve annemi terk edip giden babama kızgın olmam gerek. Ama şu anda onunla ilgili ne hissettiğimi hiç bilmiyorum. Sanki... sanki bunların hepsi bir rüyaymış ve ben az sonra uyanıp annemin hazırladığı o güzel kahvaltı masasına oturacakmışım gibi... Bu düşünce bir an öyle gerçek geldi ki kendimi çimdiklemek zorunda kaldım. Maalesef, bugün yaşadıklarımın hepsi gerçek. Ama içinde bulunduğum durumu düşünecek olursak, iyi yanları da var sanırım. Kardeşlerim gibi. Evet, babamın terk edip gittiği tek çocuğu ben değilim. Kardeşlerim de var ve oldukça sıcakkanlılar. Beni hiç garipsemeden aralarına aldılar. Buna da en az şu minator denen yaratığı gördüğüm anki kadar şaşırdığımı söyleyebilirim çünkü bulunduğum çevrede çoğunlukla dışlanan kişi olurdum. Nadiren aralarına alırlardı beni. Buna alışık değildim yani. Aynı burada olan diğer şeylere alışık olmadığım gibi. Ama Kherion'un da söylediği gibi, alışmam gerekecekti.
"Hey, burada mı sabahlamayı düşünüyorsun?" Bu sözün bana söylendiğinin farkına varmam için bunu söyleyen çocuğun beni dürtmesi gerekmişti. Ancak o zaman arınabilmiştim düşüncelerimden. Ancak o zaman kendimi dış dünyadan soyutladığımın farkına varabilmiştim. Başımı gökyüzüne çevirdim ve çocuğun sözlerinde haklı olduğunu gördüm. Hava iyiden iyiye kararmıştı. Başımı gökyüzünden çocuğa doğru çevirdim. Alnındaki ter damlacıkları bir düellodan yeni çıkmış olduğunu gösteriyordu. "Sanırım hayır." dedim. Çocuk "Pekala." dedi ve beni şöyle bir süzdü. "Seni kulübene kadar götürmemi ister misin?" diye sordu. Kampta yeni olduğumu anlamış olmalıydı. Oldukça aptal bir görüntü sergiliyordum büyük ihtimalle. "Aslında bu... iyi olur." diye yanıt verdim çünkü kulübenin yolunu tam olarak hatırlayamıyordum. Ayrıca hava da kararmıştı. Bu cevabım üzerine çocuk elini uzattı ve kalkmama yardımcı oldu. Birlikte Arena'dan çıkarken "Hangi kulübedesin?" diye sordu. Ona, henüz söylemeye hazır olmadığımı düşündüğüm şeyi söyledim. "Poseidon Kulübesi."
Konu: Günün Sonu. 
Paz Haz. 19, 2011 12:15 pm