Sahil keyfi ve... Tanrıça Athena!

Kamptaki ilk günümü uyuyarak geçirmiştim, artık kulübemden çıkıp etrafı keşfetmemin zamanı gelmişti. Bana merakla bakan melezlerden uzak bir yer arıyordum ve kısa bir yürüyüşün ardından orayı buldum, kulübemin arkasında rahatça ulaşabildiğim Long Island Kıyısı! Sanırım Poseidon kulübesi özellikle buraya yakın yapılmıştı, biz deniz severler sık sık kafa dinlemek için gelebilsin diye.

Deniz kenarına oturdum ve sahilin o hoş, bilindik kokusunu içime çektim. Büyük ihtimalle burası benim kamptaki en uğrak mekanım olacaktı. Hele arkadaş bulma konusunda her zamanki şanssızlığım devam ederse, vaktimin çoğunu burada geçireceğim kesindi.

Düşüncelere dalmış denizi seyrederken, bana doğru yaklaşan ayak sesleri duydum. Yavaşça kafamı çevirip baktım ve hemen yerimden fırladım! Gelen kişi Uzun altın sarısı saçlarını hoş bir topuz yaparak tepesinde toplamış, altın gibi parlayan gözlere sahip güzel bir kadındı. Duruşundan, bakışından hatta varlığından bilgelik akıyordu adeta. Çok doğal, karşımda duran hoş kadın Tanrıça Athena'ydı!


(Tanrıçam )

Percy Jackson'ın Olimpos'ta yaptığı anlaşmadan beri, Tanrı ve Tanrıça'ların hayatı çok değişmişti. Bazılarımız -özellikle yaşananlardan ders almış olanlar- artık seve seve çocuklarına ilgi gösteriyordu, bazılarımız da onları ekstradan başlarına iş çıkaran lüzumsuzlar olarak görüyordu.

Ben hiçbir zaman çocuklarımla görüşmeme konusunda Zeus'a boyun eğmemiş, izin versin veya vermesin, onlarla hep ilgilenmiştim. Artık serbest olduğumuz için, daha da çok vakit ayırabiliyordum. Ayrıca, bu kamp gerçekten çok güzel bir yerdi. Konseyde sinirlerimi bozan bir tartışma yaşandıkça, biraz kafa dinlemek için buraya geliyordum.

Bugün, Long Island Kıyısı'nda yalnız değildim. Küçük bir melez kız da oradaydı. Beni görünce telaşla kalkıp selam verdi. Yüzüne baktığımda kim olduğunu anladım, Poseidon'un yeni kızı Rosamarie! Zaten konseyde onun yüzünden kavga etmiş, kampa sakinleşmeye gelmiştim.

Sonuçta, kızcağızın bir suçu yoktu. Tüm suç sorumsuz babasındaydı.

"Merhaba Rosamarie. Sana Rose dememde bir sakınca var mı?"

'Hayır' anlamında başını salladı ve bana hayranlık dolu bir bakış attı. Düşüncelerine biraz göz attım, babası yüzünden bana bir garezi yoktu. Hatta... babasına çok öfkelenmişti. Evet, klasik melez sendromu - sorumsuz ebeveyne tepki. Poseidon Bey'in kızıyla ilgilenmeye ayıracak vakti yoktu sanırım, bunu ben halletmeliydim.

Gittim ve Rose'un yanına oturdum. Şaşkınlıkla baktı bana. Hergün kıyafetlerinin batmasını önemsemeyen bir Tanrıça yanına oturmuyordu anlaşılan.

"Babana kızma Rose. O... Deniz Tanrısı, inan bana işleri başından aşkın. Sana zaman ayırmayı hep çok istediğine eminim ama, bu aralar korkunç bir Titan ve onun dünyayı ele geçirme planlarıyla uğraşıyoruz." dedim ve vereceği cevabı beklemeye başladım.


(Rose )

"Ama Tanrıça'm... Bir kez olsun beni görmeye vakit ayıramaz mıydı? Anlayabilecek yaşa geldiğimde karşıma bir canavar çıkmadan, bana gerçekleri o anlatamaz mıydı? Şimdi aklımda bunca soru işareti varken bile, beni görmeye gelmiyor... Onunla ilgili ne düşünmem gerektiğini bilmiyorum."

Beni sevdiğine ihtimal vermiyordum... Bilgelik Tanrıçası bile söylüyor olsa, babamla yüz yüze görüşmeden, ona olan öfkemin geçmesini sağlayamazdım. Aklıma birden benimle aynı duyguları yaşayabilecek olan kişiler geldi.

"Tanrıça Athena, size bir soru sorabilir miyim? Bana bir ağabeyim olduğunu söylediler... Adı Percy'miş. O nerede, biliyor musunuz?"

Athena bana merhametle bakıyordum. Sanırım... kötü bir haber verecekti.

"Üzgünüm Rose, ağabeyin bir süredir kayıp. Nerede olduğunu kimse bilmiyor. Kızım Annabeth ve arkadaşları onu arıyorlar, hepimiz kısa zamanda bulunmasını umuyoruz." dedim üzüntüyle.

Percy... ilk başta yaşamasını bile istemememe rağmen, artık en sevdiğim melezlerden biriydi. Ayrıca, defalarca kızımın hayatını kurtarmıştı. Titan Kronos'u yenmemize yardım etmişti, onun bir an önce bulunmasını istiyordum.

"Neyse Rose, yanında çok oyalandım. Artık Olimpos'a dönmem gerekiyor, seninle tanışmak güzeldi." dedim. Sonra onun bir cevap vermesini beklemeden ortadan yok oldum.

Tanrıça'ydım, her zaman Tanrıça kalacaktım.

//Rpout