Yeni Bir Yaşama Başlama

Artık kardeşlerim vardı... Küçükken anneme sürekli neden kardeşim olmadığını sorardım. Diğer çocuklar kardeşlerinden bahsedince de onlara özenirdim. Ama bir süre sonra buna alışmaya başladım, hatta evdeki saltanatımı sevdim bile diyebilirim. Ama şimdi 15'e yakın kardeşim vardı, belki daha da fazla. Ama hiçbirini tanımıyor olmak bende bir çekingenlik duygusuna neden olmuştu. İlk tanıştığım kardeşim Amanda olmuştu. Beni çok sıcak karşılamıştı, odamı göstermişti. İçeri girerken "Ben eşyalarımı yerleştirdikten sonra bana kulübeyi dolaştırabilir misin?" dedim. O da gülümseyerek bunu kabul etti. Odama girdikten sonra bavulumu açtım ve uzun uzun eşyalarımı yerleştirdim. Buraya alışmam uzun sürecekti, ama odamı çok sevmiştim. Birçok eşya koyu kırmızı tonlarındaydı ki kıyafetlerimin çoğunu da bu renk kaplar. Yatağımsa o kadar yumuşaktı ki, bir an kalkamayacak gibi oldum. Aklıma Amanda gelince hemen ayağa kalktım ve Melez Kamp'ı yazılı tişörtümü giyerek salona geçtim. Orada Amanda'nın bir dergiyi karıştırdığını gördüm. Yanına gidip "Umarım seni fazla bekletmemişimdir." dedim. Bir anlık tereddütten sonra da "kardeşim." diye ekledim.

Amanda'nın teklifini seve seve kabul ettim. Açıkçası saatlerdir bir şey yemiyordum ve bunun için sabırsızlanıyordum. Ayrıca bundan sonra sürekli yemek yiyeceğim mutfağı görmeyi de çok istiyordum. Ama bir şeyler yemeyi nasıl isteyecektim bilmiyordum. Mutfağa geldiğimizde gözlerime inanamadım. Çünkü böyle bir yeri sadece İkea'da görmüş olabilirdim. Ki oradaki mutfakların bile üç dört katıydı. Her türlü yiyecek vardı, herkesin birlikte rahatça oturabileceği kadar çok masa ve sandalye de vardı. Bunlara rağmen mutfak tam anlamıyla tertemizdi. Sanırım burada katı kurallar vardı ki bunlara alışmam da uzun sürebilirdi. Çünkü evde kendi bulaşığımı lavabonun önüne bile koymazdım. Annem beni bir türlü alıştıramadığı için hep üzülürdü. Şimdiyse bunu yapmam için kılıçla filan zorlanabilirdim belki de. Sonuçta Ares kulübesindeydim ve buradakilerin en sevdiği şey de savaş aletleriydi. Bu sırada karnım Jurasic Park'taki sesleri aratmayacak şekilde guruldadı. Amanda bana bakıp güldü ve "Bir şeyler yemek ister misin Greg?" dedi. Bir an hiç sormayacak sanmıştım. Ama bozuntuya vermemeye çalışarak "Aslında iyi olabilir. Sanırım birkaç saattir bir şey yemeyince böyle oluyormuş. Normalde hiç olmazdı." gibi şeyler söyledim. Saçmalamaya başlayınca ve kockocaman bir dilim pastayı görünce dayanamayıp sustum. Pastamı birkaç hamlede yedikten sonra da ellerimi yıkadım. Sonra Amanda "Şimdi de banyoyu görmeye gidelim." dedi. Yine hemen onayladım ve birlikte yürümeye başladık. Yolda giderken banyoyu kullanma sırasından bahsediyordu. Bir yandan da orayı temiz tutmam için beni uyarmayı ihmal etmiyordu.