Her zaman ki gibi kamptan Rüzgar'la kaçmış, yetimhanemi ziyarete gitmiştim. Yeni gelen sevimli miniklerle ve eski arkadaşlarımla biraz zaman geçirdikten sonra müdiremin yanına çıktım. O, kamp hakkında konuşabildiğim tek insandı. Ona son ziyaretimden bu zamana yaşadığım tüm maceraları anlattım. Ben ne kadar heyecanlı anlattıysam, o da o kadar heyecanlı. Ama benim için endişelendiği için bir iki fırça atmayı ve öğüt vermeyi ihmal etmedi elbette. Onunla biraz zaman geçirdikten sonra yetimhanede kalan en yakın arkadaşım Amy'yi yanıma aldım ve alışveriş merkezine gittik. Yeniden insan gibi Manhattan'da dolanmak güzel bir şeydi. Üstelik artık bekardım, istediğim gibi çapkınlık yapabilecektim.
Mutlu mutlu alışveriş merkezinde gezerken cebimdeki bir şeyin titrediğini hissettim. Bir an öylece donakaldım "Amy, titriyorum! Sence hasta mıyım?" Güldü ve "Ho, telefonun çalıyor!" dedi. "Telefon mu?" Ne telefonu? Ben telefon kullanmazdım ki, kullanamazdım. Ama elimi kotumun cebine attığımda eski telefonumu fark ettim. Bu kotum yıllardır giyilmemiş olmalıydı, o telefon da orada kalmıştı. Kimin aradığına baktım, kayıtlı değildi. Açtım "Alo? Annabeth? Sana hemen neler olduğunu anlatmam gerekiyor. Jeremy bana çıkma teklifi etti!" dedi tanımadığım bir kız. "Hım, çok sevindim canım. Zaten hak ediyordun onu. Ama ben Annabeth değilim" dedim gülerek. "Kimsin o halde?" dedi sinirle. Karşımdaki canavarı fark edince aceleyle telefonu kapadım. Amy sisin arkasını görebiliyordu, bir çığlık attı. Canavara gözlerimi diktim ve "Amy kaç!" diye bağırıp yıldızlarımla ilk hamlemi yaptım. Amy koşarak uzaklaşırken ben de karşımdaki furyaya yıldızlarımı savurdum. Bir kaç darbe yediyse de, çok çevik olduğu için çoğu yıldızım boşa gitti. En sonunda pusulamı kalkana dönüştürdüm ve havadaki furyaya fırlattım. Hepsini bir saniye içinde yaptığımdan, furyanın kaçmaya fırsatı olmadı ve kanadı kırıldı. Hızla yere düşerken suratımda kocaman bir gülümsemeyle kılıcımı çektim. Arkadan Amy'nin sesini duydum. "Ho, arkanda!" Daha arkama bakmaya fırsat bulamadan, büyük bir furya saçlarımdan kavradı ve beni taşımaya başladı. Acı o kadar kuvvetliydi ki, ilk önce hiçbir şey düşünemedim ve çığlık attım. Sonra elimdeki kılıcı sallamaya başladım. Sanırım furyanın ayaklarını kesmiştim, çünkü son hızla aşağı düşüyordum. Düşüşümü hissetmedim, bayılmıştım.
Konu: Bu Telefon da Nereden Çıktı? 
Salı Mayıs 24, 2011 4:10 am