Artık babamla konuşmanın zamanı gelmişti. Hermes beni sahiplendiği gün hissettiğim sevinç duygusu Hermes’i görmemle birlikte kat kat artacaktı. Kherion’dan izin almıştım. Empire State binasına gitmeli ve görevliye altıyüzüncü kata çıkmam gerektiğini söylecekmişim. Tabii bunun için görevliyi ikna etmem gerekiyormuş. Ezio’ya binip Empire State binasına gittim.
Görkemli bina gözlerimin önünde gökyüzüne doğru yükseliyordu. Burası gerçekten Olimpos’a açılıyor olmalıydı. Ya burası ya da babamla görüşmek için Yunanistan’a gitmem gerekiyordu. İçeri girdim. Resepsiyon bölümü mavi ışıkla aydınlatılıyor, kenardaki ufak hoperlör Blues Brothers’tan bir şarkı çalıyordu. Koltuklar mavi renkli, tavansa bulutlar gibi yer yer beyaz, yer yer griydi. Görevlinin yanına gidip “Merhaba efendim, sanırım buraya siz bakıyorsunuz” dedim. “Evet, ne için gelmiştiniz?” dedi nazik bir biçimde. “Ben altıyüzüncü kata yani Olimpos’a çıkmak istiyorum” “Olimpos Yunanistan’da bayım ve bu asansör altıyüzüncü kata çıkamaz çünkü bu binada altıyüz kat yok” Buna hazırlıklıydım “Bakın bayım, biliyorum ve sizi de işinizden etmek istemiyorum ama bu zorunlu. Ben bir melezim, Hermes’in oğluyum ve sizden beni Olimpos’a çıkarmanızı rica ediyorum” Adam biraz düşündü ve gayet rahat bir şekilde “Asıl ben size karşı zor kullanmak zorunda bırakmadan dışarı çıkmanızı rica etmek zorundayım” “Ben beklerim ayrıca beni dışarı atamazsın” dedim. “Demek zor yolu tercih ediyorsunuz bayım” dedi ve bana yaklaşmaya başladı. Kolumdan tuttu, koluna vurdum. Biraz sendeledi. “Çık dışarı artık! Anlamıyor musun burada Olimpos falan yok” O sırada asansörden birisi indi. Görevli hemen “Hoşgeldiniz efendim” dedi. “Gel bakalım Barney, baban seni bekliyor” dedi asansörden çıkan adam. Görevliye “Olimpos’un burada olmadığını söylediğini sanıyordum” dedim. Garip bir şekilde bana baktı. Sanki gerçekten de şu anda neler olduğundan haberi yok gibiydi. “Babanı bekletmek istemezsin, değil mi Barney?” dedi asansörde bekleyen adam. “Geliyorum efendim” dedim ve asansöre girdim. Adam bir kartı deliğe soktu ve yukarıda “600” yazısı belirdi. Düğmeye bastı adam. Yukarı çıkmaya başladık. Kapı açıldığında Olimpos’a baktığımı düşünüyordum. Çünkü böyle bir güzellik başka hiçbir yerde olamazdı. Anıtlar, heykeller, evler ve büyük Zeus’un sarayı… Merdivenlerden yukarı çıkarken ileride bir adamın bizi beklediğini gördüm. Yanına gittiğimizde bizi bekleyen adam “Merhaba oğlum” dedi. Demek babam O’ydu. Yirmili yaşlarda gözüküyordu. Yeni çıkmaya başlamış gibi gözüken sakalı ve çok kısa olmayan saçlarıyla geröekten yakışıklı görünüyordu. Üstünde yunan kıyafetleri vardı. Ayaklarında meşhur sandaleti, elindeyse üstünde iki yılanın dolaştığı bir asa. “Merhaba baba” dedim beceriksiz bir şekilde. Babam bana eşlik eden adama bakıp “Gidebilirsin” dedi. Adam kafa sallayıp saraya doğru gitti. Sonra babam bana dönüp “Uzun zamandır bu günü bekliyordum oğlum, seni hep takip ettim ama hiç yüzyüze konuşamadık. Gel sarılayım sana” dedi ve sarıldı. “Bende bu günü bekliyordum baba” dedim. “Melez olduğumu öğrendğim gün, beni sahiplendiğin gün, kardeşlerimin seninle anılarını anlattıkları her gün, ben bu günü bekledim baba” dedim. O sırada asa küçüldü, cep telefonu şekline girdi ve çalmaya başladı. “Özür dilerim evlat ama şimdi gitmen gerek. Bir hafta için her akşam Long Island kıyısında otur birkaç saat. Beni bekle orada” dedi ve beni asansöre götürdü. Son bir kez sarıldım ona, asansöre bindim. Aşağıda bekleyen görevli sanki az önce olanları hatırlamıyormuş gibi selam verdi bana. Islık çalınca gelen Ezio’ya “Hadi evlat, gidelim” dedim ve melez kampına doğru uçmaya başladık…
Konu: Selam Baba, Ben Oğlun 
Ptsi Mayıs 23, 2011 4:03 am