Bulaşık Cezası

Sabah uyandıktan sonra odamdan çıkıp ortak salona geçtiğimde ve Lia'nın yüzündeki ifadeyi gördüğümde bir şeylerin ters gittiğini anlamıştım. Biraz tereddütle de olsa Lia'nın yanına yaklaştım ve "Günaydın Lia." dedim olabildiğince gülümseyerek. Lia'nın beni terslememek için kendini zor tuttuğunu görebiliyordum. Dişleri sıkarak o da bana "Günaydın Appz." diye karşılık verdi.

Aslında ilk başta kararım hiçbir şey sormamaktı çünkü kötü bir şeyler duymaktan korkuyordum ama bir süre sonra bundan daha fazla kaçamayacağımın farkına vararak Cornelia'ya döndüm. "Sorun nedir Lia?" Lia, patlamaya hazır bir bomba gibiydi adeta. Bu sorum karşısında sinirleri daha da gerilmişe benziyordu ama yine de bana olabildiği kadar sakin bir şekilde cevap verdi. "Sorun ne mi? Sorun; kardeşlerimizin sorumsuz olmaları ve kulübenin temizliğine hiç katkıda bulunmayıp denetlemeden ceza almamıza neden olmaları." Tüm bunları bir çırpıda söylemişti ve söyledikleri arasında şu an benim beynimde yankılanan tek bir kelime vardı. Ceza. Cezalardan nefret ederdim, ki bu oldukça normal bir şeydi. Yani, kim cezalardan hoşlanırdı ki? Cezamızın çok da ağır olmadığını umarak Lia'ya "Lia, ne cezası aldık?" diye sordum. İçimden 'Ne olur çok kötü bir şey olmasın.' diye geçirirken Lia'dan "Kamp Mutfağı'ndaki bulaşıkları yıkamamamız gerekiyor." cevabını aldım. Evet, işte bu harikaydı(!). Bulaşık, hayatta en nefret ettiğim şeyler arasında yer alıyordu ve yıkamamız gerekenin 'tüm' kampın bulaşıkları olduğunu düşününce çıldıracak gibi oluyordum. Şimdi, Lia'ya hak veriyordum. Kulübemize yeterli özeni göstermediğimiz ve kulübemizi temizlemeye tenezzül etmediğimiz için ceza alıyorduk. Benim de bunda payım vardı tabii. Bunu hatırlayınca içimi kaplayan bir utanç duygusuyla başımı yere eğdim. Şu an kardeşim Cornelia'ya karşı çok mahcup hissediyordum kendimi. Hatamı nasıl telafi etmem gerektiğini fazla düşünmeye gerek yoktu aslında. Şimdi Kamp Mutfağı'na gitmeli ve bulaşıkları yıkamaya başlamalıydım. Ne kadar fazla bulaşık olduğunu tahmin bile edemiyordum. Ama şu an utanç duygum ağır bastığından hemen odama gittim ve üzerime eski sayılabilecek birkaç kıyafetle bir hırka alarak tekrar salona geçtim. Kapıya doğru yönelirken Lia'nın sesini duydum. Şimdi o kadar da kızgın gelmiyordu. Bu kez sesinde merak duygusu ağır basıyordu. "April, bir yere mi gidiyorsun?" Derin bir iç çekişten sonra ona cevap verdim. Evet, sanırım yıkanması gereken bulaşıklar var.

Bulaşık cezası... Kampta olduğum ilk günden bu yana temizlikten ceza almamıştım ve bu zamana kadar idare ettiğim kardeşlerim bu ay benim boşa çıkardığımı belli ediyordu. Bu ay kardeşimin düğünü, finaller derken kampa uğrayamamıştım. Bu zamanda da kardeşlerimden hiçbiri idare etmemiş, aksine kulübeyi daha da çok kirletmişlerdi. Onlara olan kızgınlığım çok fazlaydı. Rose'nin de benden farkı olmadığını bildiğim için ona bir şey demesemde diğer kardeşlerimin bana yardım etmesini umuyordum. Ama tabi bu imkansız düşünceler içinde yer alıyordu. Aslında kızgınlığım onlardan çok kendimeydi. Ne olursa olsun zaman bulup kampa gelmeliydim ama bu sefer bende temizliği unutmuştum. April'in kamp mutfağına gitmesi üzerine salonda diğer kardeşlerimi de cezalarını çekmek üzere bağırdım. "Herkes buraya gelsin!" Bir süre sonra tüm kardeşlerim etrafımda merakla toparlanmıştı. Yüzümden ne kadar sinirli gözüktüğümün farkındaydım ama buna engel olamıyordum, bir türlü kendime gelememiştim. "Geçen ay temizliğe kimsenin el sürmemesi sayesinde bulaşık cezası aldık. Şimdi, herkes kamp mutfağına gelip bize yardım edecek!" dedim ve odama doğru ilerlemeye başladım. Bütün kardeşlerim şok olmuş bir şekilde bana baksalarda hiç birini umursamadım. Ne de olsa temizliğe geleceklerinden emindim. Üzerime eski sayılabilecek kıyafetlerimi giyerek kamp mutfağına doğru ilerlemeye başladım. Sinirim biraz daha geçmiş, sadece bulaşıkların bitmesi düşüncesi vardı aklımda. Mutfağa vardığımda April'in bulaşıkları yıkamaya başladığını fark edince içimden en azından sorumluluklarını yerine getiriyor diye geçirdim. Ardından bir köşede duran önlüklerden birini giyerek elime bez aldım ve kardeşimin yıkadığı bulaşıkları alıp durulamaya ve yerlerine yerleştirmeye başladım.

Büyük bir çarpma sesi ve acı ile uyandığında, en iğrenç rüyasını görüyordu. O kadar çırpınmıştı ki, en sonunda yataktan düşmüştü. Sinirli bir şekilde ayağa kalkarken, Lia'nın sesini duydu. Sinirli gibiydi kardeşi. Uyandığını kimseye fark ettirmeden kapıya yaslandı. "...Bulaşık cezası aldık. Şimdi, herkes kamp mutfağına gelip bize yardım edecek!" Katherine kulübeye geleli daha bir gün olmuştu ve Lia herkesi bulaşık yıkamaya mı çağırıyordu? Bir an için yatağına yeniden uzanıp Lia'nın hazırlanıp çıkışını dinledi. Yaşadığı iç çekişmenin ardından oflayarak yatağından kalktı ve valizini açtı. Bazı kıyafetlerini hala yerleştirmemişti. Yırtık, en az geçen seneden kalma, uzun süredir giymediği kotunu ve sıradan, bulduğu eski bir tişörtü giydikten sonra, bulaşık yıkamaya hazırdı. Makyaja ya da saçını süslemesine gerek yoktu. Bulaşık yıkarken her yerini kirleteceğinden, saçını dağıtacağından emindi. Bu tür şeylerden sonra, hiçbir yeri düzgün kalmıyordu ya zaten. Hazırlanan diğer kardeşlerinin yanından duraksamadan kulübeden çıktı. Meydanda dolaşıp bir süre, şu ana kadar adım atmadığı mutfağı ararken istemeyerek de olsa bazı melezlere yol sormak zorunda kaldı. Sonunda kamp mutfağını bulduğunda bir kez daha derin bir nefes aldı.

İçeri girdiğinde April ve Lia'yı bulaşıkları yıkarken buldu. İkisi de bir an ona baktılar. Kısa bir selamlaşmadan sonra işlerine devam ederken, Katherine de çevresine bakındı. Bütün kampın bulaşığı birikmiş onlar tarafından yıkanmayı bekliyordu. Harpyaların en çok sevdiği şey bu olmalıydı. Ceza alan melezlerin, onların yıkaması gereken bulaşığı yıkaması. İç çektikten sonra biraz sabırsız bir şekilde köşede duran önlüklerden birini alıp giydi. Lia'ya veya April'e yardım edip etmeyeceğini düşünürken biraz duraksamış olsa da en sonunda bulaşıkları yıkayan April'e yardım etmeye karar verdi. Yıkamak ona göre biraz daha zor bir işti. Eline bulaşık yıkarken kullanması gereken eldivenleri giydi. Buradaki suya güvenmiyordu, her ne kadar Neptün'ün kızı olursa olsun. Bir an tam bir şapşal gibi dursa da, sonra yüzünde bariz bir ifade ile kirli tabağı aldı ve bir süre kardeşlerini izledikten sonra aynısını yapmaya başladı. Roma Kampı, buradaki cezalardan çok daha ağır cezalar verirdi. Katherine de ceza alanlardan biriydi. Neredeyse her türlü cezayı almış, ama bulaşık cezasını ilk defa bu kampta görmüştü. Temizliği severdi. Titiz bir kızdı. Fakat bulaşık yıkamaktan nefret ederdi o. Yine de yapacak bir şey yoktu. Kardeşlerine yardım etmek istiyordu.