Athena ile konuşuyorum

Long Island kıyısında bir Tanrı/Tanrıça ile karşılaşacaksınız.
Mekan: Long Island kıyısı
Katılacaklar: Sadece sen.
(Karşılacağın Tanrı sitede varsa, sana katılmasını isteyebilirsin ilk görevle aynı şekilde...)

-----

Yatağımda dönüp duruyordum. Neden bir türlü uyuyamıyordum?! Nedenini bilmediğim bir şey beni rahatsız ediyordu ve uyumama engel oluyordu. En sonunda yataktan çıktım. Pencere kenarına gittim ve oraya koyduğum çiçekleri okşayıp onlara güzel sözler söyledim ve biraz da suladım. Biraz rahatlamıştım ama temiz havaya ihtiyacım olacaktı. Kapımı sessiz bir şekilde açıp dışarı baktım. Aynı şekilde sessizce yürüyerek klübemden çıktım ve Long Island Kıyısı'na geldiğimi fark ettim. Kafam karışmıştı. Ben Poseidon Çocuğu değildim ki deniz ya da su beni rahatlatsın. Ben kendimi karada daha rahat hissederdim aslında. Yine de iyi gelmişti deniz havası bana. Bir süre daha oturmaya karar verdim. Sonra kimse görmeden gidecektim.

Kıyıya oturdum ve Ay'a baktım. O kadar parlak ve güzel görünüyordu ki nefesimi tuttuğumu fark etmem biraz vaktimi aldı. Bir süre daha Ay'a bakmayı sürdürdüm sonra arkamdan gelen ses yerimden sıçramama ve kendime gelmeme neden oldu. Arkama döndüğümde nefesimi tuttum. Beceriksizce eğildim ve "Tanrıça Athena" dedim.

"Senin ne işin var bu saatte, burada melez?" diye sordum katı bir sesle.

Sonra, karşımda duran kızın daha geçen gün kampa gelen Persephone kızı olduğunu fark ettim ve tekrar yere oturmasını işaret ettim, ben de yanına oturdum. Kampta vakit geçire geçire, artık melez psikolojisi hakkında çok şey bilir olmuştum.

"Jessica, yaşadıklarının kolay hazmedilemeyecek şeyler olduğunu biliyorum ama, zamanla herşeye alışacaksın." dedim bilge bir edayla.

Bildiğim kadarıyla -ki benim birşey bilmediğim pek olmazdı- Jess, kamp tarihinin gelmiş geçmiş tek Persephone çocuğuydu. Eh, Baharın Tanrıçası genelde kocası Hades'e sadık olurdu çünkü! Kendimi tutamayarak gülümsedim. Kim bilir Hades, kampa bir Persephone çocuğu geldiğini duyduğunda, ne hale gelmişti!

Şimdi kesin 17 yıl öncesiyle ilgili tüm detayları hatırlamak için çabalıyor ve Persephone'ye hayatı zehir ediyordu!

İçinde bulunduğum ana geri döndüm ve bana cevap vermeye hazırlanan Jess'e yöneldim.

Athena karşımda durmuş bana bakıyordu en sonunda konuşan o oldu ama ses tonu ürkmeme sebep oldu "Senin ne işin var bu saatte, burada melez?" bir an korkudan cevap veremedim. Sonra kendimi toparladım ve tam neden burada olduğumu anlatacaktım ki Athena'nın yüzü yumuşadı ve oturmamı işaret etti. Ben de şaşkın bir şekilde oturdum. Athena da yanıma oturdu. Ona hayranlıkla bakıyordum. Fırtına bulutlarını andıran gri gözlerinden bilgelik fışkırıyordu neredeyse. Ben tekrar bir şey söyleyemeden Athena konuştu. "Jessica, yaşadıklarının kolay hazmedilemeyecek şeyler olduğunu biliyorum ama, zamanla herşeye alışacaksın." dediğinde başımı anladığımı gösterircesine salladım sonra Athena'ya dönüp "Hades bana bir şey yapmaya çalışır mı? Sonuçta ben Persephone'nin çocuğuyum ama ondan değilim, bu biraz.. Nasıl desem ürkmeme neden oluyor." dedim. Athena'nın bilgeliğinden yararlanabileceğimi umuyordum.

Sonra ekledim "Tanrıçam burası ne kadar büyük. İlk günümü hep gezmeye ayırdım ama hala keşfedemediğim yerler var ve dolaşırken her an kaybolacağımı düşünüyorum" sonra gülümsemeye çalıştım. Athena'ya rastladığım için hala tedirgindim ama şimdi onu ilk gördüğüm ana göre daha rahat hissediyordum.

Jess çok gergindi ve biraz sonra söyleyeceklerim üzerine iyice gerilmesini istemediğimden, içinde bulunduğu durumu olabildiğince yumuşatarak izah etmeye çalıştım...

"Aslında, Hades'in tepkisinin hoş olmayacağından eminim. Tabii korkmana gerek yok, anneni çok sevdiği için ona da sana da zarar vermez inan. Hem, kamptayken benim himayem ve korumam altında sayıldığın için, sana ulaşamaz. Zaten, şu sıralar Zeus'a karşı savaş açmakla meşgul, gayrimeşru bir çocuğu takacak havada değil."

Persephone kızının bir an nefes almadığını fark ettim ama sonra kendi toparladı. O sormadan ben cevap verdim:

"Evet, Tanrılar Savaşı'nı yaşadığımız günlerdeyiz... Poseidon ve Hades, Zeus'a karşı cephe aldı, Hephaistos da onları destekliyor. Ah, tabii ben Zeus'un yanındayım ve bu da savaşı Zeus kazanacak demek."

Çok fazla konuştuğumu fark ettim ama bunu biraz da Jess'in rahatlaması için yapıyordum. Hayatında ilk kez bir Tanrıça ile karşılaşmıştı... Ortamı biraz yumuşatmak için, diğer sorusuna cevap verdim.

"Evet, kampı zamanında gerçekten güzel yapmışlar, ben de seviyorum burayı. Sana bir öneri, tek başına orman tarafına gitme çünkü cehennem tazılarına yem olabilirsin."

Evet, son söylediğim melez hayatı için sıradan ve önemsiz bir konuydu: ölümcül yeraltı canavarları.

Cehennem tazıları, titrediğimi hissettim. Onlardan birini görmüş ve kaçmıştım. Sonra aklıma başka bir şey geldi. Tanrıça'ya baktım. "Tanrıçam, annem Hades'e oldukça sağdık değil mi? O zaman savaşta onun tarafını tutacaktır ama ben bilmiyorum, Hades'in tarafını tutmaya o kadar da istekli değilim." son cümlemi fısıldayarak söylemiştim. Sonra da çevreme bakınmıştım. Kimsenin olmadığından emin olduktan sonra rahat bir nefes almıştım.

Sonra tekrar Tanrıça'ya döndüm. "Eğer siz Tanrı Zeus'un yanındaysanız bence o kazanıcak. Poseidon ve Hades'te güç olabilir ama ben zekanın güçten önemli olduğuna inanırım." Zeus'un tarafını da tutabilirdim ama annemi daha tanımadan kendime düşman etmek de istemezdim. İç çektim ve tekrar aya baktım. Bir an tarafsız olmayı düşündüm. Ne olabilirdi ki bana zorla taraf tutturucak değillerdi ya.

"Eğer siz Tanrı Zeus'un yanındaysanız bence o kazanacak. Poseidon ve Hades'te güç olabilir ama ben zekanın güçten önemli olduğuna inanırım."

Akıllı Persephone kızına bakıp gülümsedim, sonra da cevap verdim:

"Tabii ki Zeus kazanacak. Emin olmasam tarafımı böyle ilan eder miyim ben?"

Sinsice gülümseyerek, konuşmama devam ettim.

"Persephone bence de Hades'in yanında yer alır ama seni seçimlerin yüzünden suçlamaz."

Aslında, bir melez olsam ben kesinlikle tarafsız olmayı seçerdim. Kamptaki çoğu melez de ebeveynlerinin tarafına geçip Zeus'u tutmaya başlamışlardı ama içlerinde en çok, net bir taraf belirlememiş olanları takdir ediyordum. Ortada kalmak her zaman zordu ama yarı-tanrılar için en güvenlisiydi.

Umarım suçlamaz diye düşündüm. Annemle tartışmak istemiyordum. Biraz çekinmiş bir şekilde Athena'ya döndüm.

-Peki tarafsız olunabiliyor mu? Eğer bir taraf tutmazsam bir şey diyeceğini sanmam en fazla beni Hades'in tarafını tutmaya ikna etmeye çalışacaktır

dedim. Evet. Tarafsız olmak en iyisiydi. Başıma da bela almamış olucaktım böylece. Bunu düşünürken birden o içimdeki nedenini bilmediğim rahatsızlığın geçtiğini hissettim. Tanrıça'ya bakıp ayağa kalktım. Athena da kalktı.

-Ben uyuyamadığım için buraya gelmiştim sanırımın bu olay yüzündendi. Şimdi izninizle klübeme gidiyorum. Teşekkür ederim Tanrıça Athena.

sonra aynı şekilde eğilerek selam verdim ve klübeme doğru koştum.

Rp Bitmiştir(Athena'nın ekleyecek bir şeyi yoksa tabi)