'Kader'le tanışıyorum

Çok sakin bir gün olacaktı bu gün. Aylak aylak gezinecektim kampta, yapacak hiçbir şeyim yoktu. Temizliği daha geçen gün bitirmiştik, şimdilik ilgilenmem gereken yeni bir melez de yoktu. Tam anlamıyla özgürdüm. Aslında bu boş zamanımı her şeyden çok Eduard'la geçirmek isterdim ama ne yazık ki o Tanrıların Oyunu'na seçilmişti ve son günlerde onu göremiyordum bile, öylesine meşguldu. Ben de başvurabilirdim, seçilme ihtimalim de fazlaydı ama ben bunu istememiştim. Arkadaşlarımla rekabet içinde olmak bana göre değildi. Hem bizim kulübemizden Anna katılmıştı Tanrıların Oyunu'na, ona engel olmak istemezdim. Bence Demeter kulübesini oldukça iyi temsil edecekti. İç geçirdim. Demeter çocuğu bile değilken burada işim neydi benim? Neden bu kamptaydım? Neden hiçbir şey olmamış gibi davranıyordum? Bu soruların cevabını çok iyi biliyordum. Çünkü ben buraya aittim. Teknik olarak değil ama, bütün arkadaşlarım buradaydı, uzun zamandır kamptaydım. İyi kötü bir çok anım vardı burada, onları bırakıp gidemezdim. Kardeşlerim? Onları nasıl bırakırdım? Ya Eduard? Bu en zoruydu. Onu bırakıp gitmektense bir canavara yem olurdum daha iyi. Oturduğum kayadan sarkıttığım ayaklarımı salladım. O kadar da uzun boylu değildim, ufak tefek de sayılabilirdim, iyice büzüldüğümde genişçe bir kayaya sağabilirdim. Ama beni iyi tanıyan kimsenin benim 'ufak' olduğumu düşünmediğinden emindim. Kendimi o kadar çok kez kanıtlamıştım ki. İlk öldürdüğüm canavarı bile dün öldürmüşüm gibi hatırlıyordum. Katliyam yaratmayı sevmezdim tabii ki, ama beni öldürmeye çalışan bir kuşa ne yapabilirdim ki? Onu öldürmek zorundaydım. Gözlerimle yeni doğan güneşe baktım. Etraf şeker pembesiydi. Sabahın köründe burada ne aradığımı hala anlayamamıştım. Long Island kıyısında vakit geçirmek her zaman beni oyalamıştı. Özellikle sürükleyici bir roman alıp bu manzara eşliğinde okuduğumda zaman su gibi akıp geçerdi. Ama bugün yanımda kitabım yoktu, bu sefer düşünmek için buradaydım. Düşüncelerimi 'toparlamak' beni rahatlatıyordu. Sessizliğin tadını çıkarıyordum. Ta ki minik bir 'pof' sesiyle yerimden sıçrayana kadar. O kadar konsantre olmuştum ki en ufak ses bile beni zıplatmıştı. Biraz ötede bir kadın vardı. Buraya gelirken onu görmemiştim, demek ki o ses ondan gelmişti. Bir tanrıça mıydı acaba? Doğruldum ve gözlerimi kısıp kadına baktım. Uzun arpa sarısı saçları vardı. Meltemle birlikte dalgalanıyorlardı. Uzundu ve iyi bir fiziği vardı. Artık tanrıça olduğundan sahiden emin olmuştum. Bir an onu annem sanmıştım, ama sonra ona hiç benzemediğini farkettim. Ona daha yakından bakmak için yerimden kalktım ve sessizce bir ağacın yanına saklandım. Artık yüzünü de görebiliyordum. Sert yüz hatları vardı. Siyah çerçeveli gözlükleriyle aynı bir sekretere benziyordu. Daha önce böyle bir tanrıça görmemiştim. Şüpheyle gözlerimi kıstım. O gerçekten bir tanrıça mıydı? Bunları düşünürken buz mavisi gözleri bana odaklandı. İlahi bir varlıktan saklanmanın doğru olmayacağını düşünerek ağacın arkasından çıktım.

“Merak etme zarar vermem genç melez. Ben kader tanrıçalarından Atropos.”
Gözlerimi kırpıştırarak ona baktım. Gözüm kucağında tuttuğu deftere gitti ama gözlerimi hemen çektim. Mitolojide kötü değildim ama bu tanrıçanın kim olduğunu hala idrak edememiştim. Kader tanrıçaları. Kimdi bunlar? Mitoloji bilgilerimi altına üstüne getirince aklımda bir şeyler belirebilmişti. Üç tanelerdi hatırladığım kadarıyla. Kader ipliğini germe ve kesmeleriyle insanların hayatlarını alan kişilerdi bunlar. Bu benim mitoloji hakkındaki ilk öğrendiğim şeylerden biriydi ama o zaman beni oldukça korkutmuştu. O zamanlar sekiz yaşındaydım sanırsam. Ama bu düşünce şimdi bile benim tüylerimi ürpertmişti. Gözlerini bile kırpmadan birilerini öldürebilirlerdi, bu benim gibi yufka yürekli biri için o kadar da anlaşılır bir şey değildi. ''Memnun oldum tanrıçam.'' diye mırıldandım. Aksinin saygısızlık olacağını biliyordum. İçimden buraya birinin canını almak için değil de sadece gezmek için gelmiş olmasını diliyordum. Gözlerimi ikide bir gözümün takıldığı defterinden çektim ve denize baktım. Dalgaların sesi huzur vericiydi. Aralarına girmeye can atmasam bile denizleri severdim. Poseidon'un nefreti hala üzerimde mi diye merak ettim bir an. Onu gıcık etmiyordum ne zamandır. Oğluna bile bulaşmıyordum. Acaba denize girmeyi deneyebilir miydim? O an yanımda bir tanrıçanın olduğunu hatırladım ve sustum. Hala tüylerim dimdikti, onun varlığı bana hiç huzur vermiyordu. Atropos defterini açıp bir göz atarken korkuyla ona baktım. Yok, daha fazla burada durabileceğimi sanmıyordum. Korkuyla arkama bakmadan kaçma isteği duydum. Ama tanrıçanın buz gibi bakışları beni olduğum yere çiviledi. Sadece bana bakması bile ayaklarımı tuğla gibi yapıyordu. Belki de ona sadece ölüm meleğiymiş gibi bakmamalıydım. Herkesin kaderlerini biliyordu mesela. Bu yönden bakılınca o kadar da korkunç görünmüyordu.