Bir Tanrıçayla Karşılaşıyorum - Aman ne güzel!

Titan Mesaj Sayısı : 238 Kayıt tarihi : 20/04/11

Mantalon ile ettiğimiz kavgadan sonra bir hışım kulübeden çıktım. O kızın ayağının takılıp düşmesini sağladığım için nasıl bana kızabilirdi ya?! Onun ne mal olduğu 1 km öteden anlaşılıyordu, ama bizim Mantalon hiçbir halt anlamamıştı. Erkekler neden bu kadar kör oluyordu ki?

Geldiğim yere baktığımda şaşkınlıkla Long Island denen yere geldiğimi fark ettim. Burada ne işim vardı benim? Tamam, yolu biliyordum ama hiçbir zaman buraya gelmek için özel bir istek falan duymamıştım. Gitmek için arkamı döndüğümde bir kadınla yüzyüze geldim.

Bu kadının da burada ne işi vardı be! Duruşundan sıradan biri olduğunu sezdim ama bozuntuya vermeden "Sen de kimsin?" diye sordum kabaca. Bir Tanrıça olsa bile umrumda değildi.

Tanrıça Mesaj Sayısı : 62 Kayıt tarihi : 06/05/11

Siyah kaplı eski yıpranmış defterimi çıkartarak birkaç saniye öncesi yaşayan fakat artık varlığı sonsuzluğa karışmış olan genç kadının isminin üzerini çizdim. Trajik bir kaza ile yaşam ipine sonuna gelmişti, geriye sadece sevdiklerinin feryatları ve bana olan isyanları kalmıştı. Fakat bunları umursadığım söylenemezdi, elimde ki deftere her dakika yeni bir isim yazarken yeni bir ismin ise sonunu getiriyordum. Long Island kıyısına geldiğimde birkaç melez gözüme çarpmıştı. Hepside tanıdıktı, kimisi hala Tanrı’ların dünyasına alışamamış, bazıları yeni maceralara açılmak üzere arkadaşlarıyla gruplaşıyorlardı. Gözüme küçük ve sıradan gelen hayatları onlar için büyük yeniliklerle doluydu. Düşüncelerimde ki senaryoları kaderlerine yansıtmak o kadar eğlenceliydi ki, bunu bilmiyor olmamaları çok yazıktı.

Önüme çıkan melez sert kaba bir ses tonu ile kim olduğumu sormuştu. Önüme gelen uzun sarı saçlarımı geriye doğru atıp Zoe’ye baktım. Hakkında çok tahmin ettiğimden çok şey biliyordum. Hırslı ve kararlı bir kızdı, her zaman kendinden emin yapısı en sevdiğim özelliğiydi. Sessimde ki sakinliği koruyarak “Kader Tanrıça’larından Atropos genç melez.” Genelde kendimi tanıttığımda kaderi hakkında sorular soran melezlerden sıkılmıştım. Zaten bilgi de veremezdim, yoksa işin eğlencesi kaçardı, hem kendi sonunu bildiği halde yaşama hevesi azalan milyonlarca insanın hayatı sadece dudaklarımdan dökülen sözcüklerle değişiyordu. Bu durumdan sıkılmıştım, genç kız umursamaz edasıyla yeşil gözlerini dikmiş bana bakıyordu. Yüzümde ki küçümseyici bakıştan eser kalmamıştı, Zoe’nin neden burada olduğunu biliyordum. Kişiliğini de… “hırslı bir melezsin Zoe…” daima boynunda taşıdığı küçük Ametist ve lal taşlarıyla bezenmiş yüzüğü alarak az evvel ayracından çıkardığı kader ipliğinden bir parçasını yüzüğün kenarlarına işleyerek genç meleze uzattı. Aslında bu yüzük onun için önemsizdi, fakat bir melez için durum farklı olabiliyordu. “Lal taşı tehlikenin habercisidir, kaderin ile bağlaştırdım. Aslında bir meleze karşı pek sık yaptığım şey değildir armağan vermek lakin zeki bir kızsın.” Kendimden emin yapımla sözlerimi bitirmiştim, güneşe doğru baktığımda vaktin yine geldiğini anımsayıp defterimde ki isimler arasına yakın bir zamanda silmek üzere yeni bir ad daha ekledim.

Titan Mesaj Sayısı : 238 Kayıt tarihi : 20/04/11

Vay canına! İçim şu anda öylesi bir gurur ve inanmazlıkla doluydu ki... Hiç gerçekçi gelmiyordu. Benim şu anda Tanrıça Atropos'la, Kader Tanrıçalarından biriyle konuşuyor olmam ve bana hediye vermesi. Zekamın mükafatıydı bu. Biri -hele de bir tanrıça- zeki olduğumu farketmişti demek. Ve bana bir hediye vermişti. Kimse bir tanrı tanrıçadan -kendi ebeveyninden bile- sık sık hediye almazdı. Hoş, bu benim bir tanrı tanrıçadan aldığım ilk hediyemdi. Bu manzaranın gerçek olduğuna inanmak için kanıta ihtiyacım vardı. Rüya mı görüyorum falan diye kendimi sertçe cimcikledim. Ah! Canım çok acımıştı, demek bu bir rüya ya da illüzyon ya da ona benzer bir şey değildi. Elimin titrediğini gizlemeye çalışmadan yüzüğü aldım. Elimin titremesini gizlemeye çalışmamıştım çünkü bir kader tanrıçasından hiçbir şey saklayamazsınız. Ciğerinizi bilirler.

Yüzük çok güzeldi. Sade bir şekli vardı ama insanı büyülüyordu. Yüzüğü parmağıma taktım ve içimden bunu hiçbir zaman çıakrmayacağım diye kendime söz verdim. Atropos'a döndüm.

"Teşekkür ederim Tanrıça Atropos. Neden buradasınız?" Atropos büyük ihtimalle böyle saygısızca konuştuğum için bana sinirlenmezdi.

Tanrıça Mesaj Sayısı : 62 Kayıt tarihi : 06/05/11

Genç kızın verdiğim armağandan mutlu olduğu her halinden belli oluyordu. Benden bunu saklamamasına ve yanımda doğal, olduğu gibi davranması beni memnun etmişti. Beni gören pek çok melezin yaptığı gibi, bildiğim halde kendisinin gizlemeye çalıştığı saçma davranışlar sergilemiyordu. Bundan ötürü davranışlarına ve sözlerine pek önemsemiyordum. Zaten pek konu unsuru önemsemediğim söyleyebilirdim, gözüme sıradan gelen olaylar kimisi için büyüleyici bir olayların izlenimleriydi. Babam Zeus’ta dahil olmak üzere kimsenin aldığım kararları sorgulayacak hakkı yoktu, bu sebepten her daim kendimden emin ve kibirli olmuştum. Zoe’yi diğerlerinden farklı yapan unsurda buydu, kendisine olan güveni daima kararlı oluşuydu. Her zaman doğal olmak varken saçma senaryolar kurmak gözüme anlamsızdı. Genç melezin sorduğu soruya az ileride ki ihtiyarı göstermiştim. Evi kampın sınırlarına oldukça yakındı, kimi zamanlar gelip balık tutardı. Taşlarla bezeli evinin arkasında ki küçük bahçede yetiştirdikleri harici bir diğer geçim kaynağıydı. Hiçbir melez varlığını fark etmezdi neredeyse, yalnızca avladığı balıkları evine götürürdü. İhtiyar adam var gücüyle kıyıya yaklaşıp sandalını kayalıkların bulunduğu bölgeye doğru çekmeye çalışıyordu, buz mavisi gözlerimle onu takip ediyor zamanı geldiği zaman yaşam ipini sonlandırmayı bekliyordum.

Varlığımdan habersizdi, sadece kayalıkların yukarısında yanımda ki melezle onu izliyordum. Her zaman ki gibi kovasında avladığı balıklarla Long Island kıyısından ayrılmaya başlamıştı. Güneş neredeyse batmak üzereydi, gökyüzünde turuncunun tonları ihtişamla hükmünü sürdürüyordu. Suya yansıyan güneşin ışıltıları gökyüzüyle bütünleşmiş bir izlenim oluşturuyordu. Buz mavisi gözlerimle ihtiyara odaklanmış bakıyordum, diğer bir taraftan da Lakhesis’in verdiği yaşam ipini elimde tutuyordum. Kız kardeşimin yıllardan beri büktüğü ipi sonlandırdığım zaman ihtiyar adam yere yığılmış hareketsizce duruyordu. Elimde ki defterden ihtiyarın ismini silip Zoe’e dönmüştüm. Yeşil gözlerini hayretle bana dikmiş bakıyordu. Çoğu kişiye göre yaptığım kalpsizce gelse de benim bakış açımdan bu sıradandı.

Titan Mesaj Sayısı : 238 Kayıt tarihi : 20/04/11

Atropos'un sorduğum soruya verdiği yanıt beni şaşırtmıştı. Tanrıça, yanıt olarak biraz ileride balık tutan yaşlı adamı göstermişti. O adamı daha önce hiç görmemiştim. Daha önce buraya gelmediğimden olabilirdi bu ama anlaşılan kimse dikkat etmemişti. Biraz sonra adam yere yığıldı. Ne? Ölümş olamazdı değil mi? Bir şey söyler umuduyla Atropos'a döndüm ama o hareketsiz bir şekilde elinde tutuğu kesilmiş bir iplikle, tatmin olmuş bir şekilde yaşlı adama bakıyordu. Tanrıçanın elinde tuttuğu şey adamın yaşam ipliğiydi, ve daha demin o ipliği keserek adamın yaşamını sonlandırmıştı.

Deli gibi kafamı sağa sola çevirerek bir adama bir Atropos'a bakıyordum. O adamın öldüğünü biliyordum ama yine de kanıta ihtiyacım vardı.

"O adam öldü değil mi?" diye sordum tekrar tanrıçaya dönüp. Atropos başını evet anlamında salladı. Temkinle bana bakıyordu. Yere çöküp ağlayıp sızlanmamı bekliyor olamazdı, değil mi? Bunu yapmayacağımı biliyordu herhalde. Hiç tanımadığım bir adam için niye ağlayacaktım ki?

» Aman Tanrım !
» En sevdiğim tanrıçayla İlk günümün sonu
» Erisle Karşılaşıyorum
» Annemle karşılaşıyorum
» Babamla Karşılaşıyorum.