Tehlikeli Sular

Saat epey geç olmuştu ama gözüme bir damla bile uyku girmemişti. Aslında bu durum son 2 gündür pek de anormal değildi. Daha doğrusu Georgina ile konuştuğumuz o akşamdan beri. Aklımda bin bir türlü soru vardı. Tamam onu seviyordum ama son 2 gündür onun ne kadar tehlikeli ve esrarengiz olduğu hakkında fazlası ile şey duymuştum. Gerçi tehlikeli olduğu gözlerinin içinden belliydi. İnsanı delip geçen gözleri vardı. Tehlikeli olduğunu biliyordum ama gönül ferman dinlemiyordu. En büyük hobilerinden birinin insanların acı çekmesini izlemek olduğunu da biliyordum. Eğer mantıklı düşünen biri olsam bu parçaları bir araya getirdiğimde ortaya çıkan not ap açık '' Bu kızdan ne olursa ol uzak dur !'' olurdu. Ama o geceki konuşması kamptakilerin bana anlattığından çok daha farklıydı. Buna emindim. Zaten günlerdir uykusuz olmamında sebebi bu çelişkiydi. Bir tarafım ondan uzak dur diyor diğer yanım ise '' Biraz acı çekmenin kimseye bir zararı olmaz '' diyordu. Ne yapacağım konusunda bir fikrim yoktu ama emin olduğum tek bir şey vardı o da şu an beni istese çok rahat kandırabilirdi. Buna öyle kolay izin vermeyecektim. Ne olursa olsun kontrolü elimden bırakmamaya kararlıydım. Temkinli davranacaktım. Ama hala aklımda cevap bulamadığım sorular vardı. ''Bunları en iyi deniz kıyısında çözerim herhalde '' diye düşündüm. Önce plaja gitmeyi ve orada biraz kestirmeyi düşündüm ama son anda karar değiştirip Long İsland'a doğru yürümeye başladım. Aklımda binlerce soru vardı. Deniz kıyısının bana iyi gelmesini umuyordum yoksa çıldıracaktım. Bir kaç dakika daha düşünceli düşünceli yürüdükten sonra kano gölüne geldim. Gölün kıyısına kadar yürüyüp ıslak kumlara oturdum. Amphitrite çocuğu olduğum için ben istemediğim sürece ıslanmazdım ve o an ıslanmaya hiç niyetim yoktu. Dalgın dalgın gölü seyretmeye koyuldum. Bir yandan da yanımdaki kumları eşeliyordum. Elime bir taş geldi. Taşı aldım ve göle fırlattım. 6 kez sekti. Bir taş daha aldım ve yine fırlattım. Bu sefer 8 kez sekti. Aynı şeyi 5-6 kez daha tekrarladım. Tam diğer taşıda atıcaktım ki arkamdan biri seslendi '' Hey! Sessiz olsana!'' Kimin seslendiğine bakmak için arkamı döndüm. Hayır bu olamazdı. Karşımdaki kişi Georgina'ydı.

Off. Nedense son günlerde hiç normal değildim. Uyumaktan başka bir şey yapmıyordum. Oysa normalde sinsi planlarımı oluşturmak için kampın orta yerinde dolaşır, uyuyor gibi görünürken kulağımı dört açıp çevreyi dinliyor olurdum. Ama son zamanlarda o işlemi yapamaz oldum. Bir de kaç gündür çok hoşuma giden bir günlüğe dümen hazırlanması gerekli kişilerin listesini ve hazırlanan dümenlerin bir nüshasını çıkartmıyordum. Zaten artık dümen kurmaya yarayan düş gücüm de işe yaramaz haldeydi. Bütün hayal gücüm iki akşam önce olan Ryan'la konuşmamıza odaklanmıştı. Ona çok fena bir şekilde aşıktım. Tamamıyla abayı yakmıştım yani.

Şu anda Kano Gölü'nün oradaki bir ağaca biraz şekerleme yapabilmek umuduyla uzanmıştım. Ama bu gürültü, şekerleme yapmayı imkansız hale getiriyordu. Bir yerden boyuna yere taş atma sesleri geliyordu. En sonunda dayanamayıp taş atan kişiye "Hey! Sessiz olsana!" diye bağırdım. Çocuk kim olduğuma bakmak için arkasının döndü. Onu gördüğüm anda donup kaldım. Taş atan kişi Ryan'dı.

Şok. Heyecan. Şaşkınlık. Hepsini aynı anda yaşıyordum sanki. Ryan'ın da aynı durumda olduğuna emindim. Kalbim hızla atmaya başlamıştı ama bunu ele vermemeye çalışıyordum. Yüzümün de kızardığına emindim.

"Selam. Lütfen daha sessiz olur musun? Burada uyumaya çalışıyorum da..." Ne diyorumdum ben böyle ya? İyice aptallaşmaya başlamıştım. Bunun da beni pek eğlendirdiği söylenemezdi.

Hayır bu bu olamazdı. Ben daha ne yapacağıma karar vermeden bu olamazdı.
Düşüncelerimden sıyrılıp bir cevap vermem gerekiyordu ama Georgina o
anda imdadıma yetişti ve"Selam. Lütfen daha sessiz olur musun? Burada uyumaya çalışıyorum da..." dedi. Gözlerimi kumlara diktim. Eğer Georgina'ya bakmaya devam edersem konuşamayak ve aptal durumuna düşecektim. Kafam çalışmıyordu. Cümle kuramıyordum. Güçlükle '' Özür dilerim. Ben ee şey seni rahatsız etmek istemezdim'' dedim. Sanırım mimkleri ile bir şeyler söyledi ama ben doğrudan yüzüne bakamadığım için emin değildim. Georgina kestirdiği yere doğru yürümeye başladı.


Kestirdiği yere uzanana kadar onu izledim. Karanlığın arasında orada olduğu görülebiliyordu ama uyanık olup olmadığı konusunda bir fikrim yoktu. Kumların üstüne oturdum. Bir an için ufacık bir an için bana karşı bir ilgisinin olduğunu düşünmüştüm. Tamemen saçmalıktı. Ona sırılsıklam aşıktım ama onun benim için aynı şeyleri düşünmediğini hissediyordum.


Uzun bir süre hiç bir şey düşünmeden dalgaları izledim. 20 metre arkamda deli gibi aşık olduğum kız oturuyordu ama ben bir şey yapamıyordum. Acaba beni izliyor muydu ? Dönüp arkama bakamazdım. Zaten içimden bir ses uyduğunu söylüyordu ama derinlerde çok derinlerde bir ses '' Hayır o şu an seni izliyor sana aşık'' diyordu. Saçmalıktı böyle bir şey yoktu. Kendimi kandırıyordum. Ayağa kalktım ve kendi kendime '' Üzgünüm dostum. Bu sefer şansın tutmadı.'' dedim ve kampa doğru gitmek için bir adım attım. Ayaklarım gitmek istemiyordu adeta. Her adım bir eziyet gibi geliyordu. Diğer adımımı da atıcak oldum ki arkada bir ses duydum.Georgina ayağa kalkmış ve yürümeye başlamıştı. İçimden Afrodit'e yardım etmesi için seslendim. Kalbim gümbür gümbür atıyordu. Bir planım vardı. Eğer Georgina gitmemem için bir şeyler söylerse bu gecenin sonunda ne olursa olsun ona açılacaktım. Arkamı döndüm ve bulunduğum yere doğru yürüyen Georgina'yı gördüm. Kalp atışlarım daha da hızlandı. Derin bir nefes aldım ve olacakları beklemeye başladım.

Al işte! Çocuk taş atmayı kesip önüne dönmüştü. Doğrusu bu canıma minnetti ama bir yanım onunla konuşmak istiyordu bir yanım da uyumak. Kızım sen delirdin mi? diyordum kendi kendime. Delirmiştim belki de. Hiçbir şey düşünemiyordum. Neden bir anda buradan gitmiyordum sanki? Neden ışınlanma gücüm yoktu hipnotize etmek yerine. Şu anda ışınlanma gücünü hipnotize etmeye bin kere tercih ederdim. Beynimin hala kurnaz olan bir bölümü Ne ışınlanması yahu? Hipnotize etmekten daha güzel yetenek mi olabilir? diyordu. Ah! Beynim de vücudumla birlikte aşk aleviyle çatır çatır yanıyordu. Yaslandığım ağacın nasıl hala alev almadığına şaşıyordum.

Yattığım yerden uyuyyormuş gibi yapıp çocuğuı izliyordum. Ağaç gölge yaptığı için çocuk benim yuduğumu sanıyordu muhtemelen. Oysa uyumak yerine onu izliyordum. Uyuyamıyordum ki bir türlü! Gözlerimi kapattığım anda aklıma onun o şirin yüzü ve sarı saçları geliyordu. Ondan başka hiçbir şey düşünemiyordum.

Tekrar Ryan'ın olduğu yöne baktığımda onun gitmek üzere ayaklandığını fark ettim. Hayır! Gidemezdi! Niye gidiyordu ki? Birden beynim bedenimi yönetemeden ayağa kalkıp Ryan'ın olduğu yöne doğru yürünmeye başladım. Hayır! Bin kere hayır! Napıyordum ben? Yoksa kendi kendimi mi hipnotize etmiştim? İnsan kendini hipnotize edebilir miydi?

Tam Ryan'ın yanına vardığım anda beynim vücudumun denetimini tekrar ele aldı ve Onun yanında durmak yerine gölün kenarına gittim ve yüzüme bir iki su çarptım. Bekliyordum. Acaba peşimden gelecek miydi?