Okuldan çıktığım gibi koşarak eve geldim. Küçük, beyaz tüylü, tatlı köpeğim Pluffy'i dolaştıracaktım. Kapıdan içeri girdiğim gibi Pluffy üzerime atlayıp yüzümü yalamaya başladı. Daha sonra Pluffy'i yere bırakıp babama bakmaya gittim. Yemek hazırlıyordu. Geldiğimi fark edince "Yemek birazdan hazır olur tatlım." dedi. "Ben de yemek hazır olana kadar Pluffy'i gezdireceğim baba." dedim. Babam cevap vermedi. Dışarıda şiddetli bir yağmur vardı. Ama Pluffy yerinde duramıyordu. Ben de şemsiyemi alıp onu gezdirmek zorunda kaldım.
Dışarı çıktığımda gök gürüldüyordu. Hiçbir yer görünmüyordu. Pluffy'nin tasmasını sıkıca tuttum. Zavallı Pluffy olabildiğince ıslanmıştı bile. Tasmasını şemsiyenin altına doğru çektim ve ilerlemeye başladık. Köpeğim mutlu ve ıslak görünüyordu. Birden korkunç bir şekilde gök gürüldedi. Korkuyla yerimden zıpladım. Pluffy'nin tasmasına sımsıkı tutunmuştum. Pluffy, evimizin yakınlarındaki ormana doğru havlamaya başladı. Tasmasını tutmak zorlaşıyordu. "Pluffy, orada bir şey yok! Havlama artık!" diye bağırırken gözlerim ormana ilişti. Sanki orada tuhaf bir şey dolaşıyordu.
Arkamdan bir ses duydum. Arkamı döndüğümde ise hiçbir şey yoktu. Yeniden ormana bakayım dedim ki inanılmaz berbat kokan bir şey bana saldırdı. Yanımda taşıdığım küçük bıçağı çıkarmaya kalktım. Birden cıyak bir ses duyuldu. Bana saldıran yaratık yere yığıldı. Elimdeki küçük bıçağı yaratığa doğru doğrulturken bıçağın üzerindeki kanı gördüm ve korkuyla elimden attım. Bu durumdayken Pluffy'nin tasmasını da bırakmıştım ve kaçmıştı. "Pluffy!" diye bağırdım ve bakınmaya başladım. O sırada tam önüme bir şimşek düştü ve her yer aydınlandı. Ormanda bana bakan köpeğimi zorlukla görebildim. Ama ona doğru koşamadım. Çünkü önüme düşen şimşeğin hiçbir sarsıntı yapmıyor olmasına rağmen inanılmaz ışık saçarak gözlerimi kamaştırıyordu. Acıyan gözlerimden dolayı korkunç bir çığlık attım. Kimse beni duymuyor gibi görünüyordu. Gözlerimi kapattım. Ama ışık hala gözlerimi yakıyordu. Pluffy'i yeniden görmek umuduyla şimşeği umursamayarak gözlerimi açtım.
Işık kesilmişti, şimşek yoktu ve ormanın ortasındaydım. Tabi Pluffy de ortalarda yoktu. Artık korkmuyordum. Bu başıma gelenlerden sonra daha kötü bir şey olamaz diye düşündüm. Yağmur da kesilmişti. Pluffy'ye bakınayım derken önümde duran kocaman kapıyı farkettim. İçimden "inanılmaz!" diye geçirirken sanırım bunu dışa da vurmuştum. Kapının üzerinde "Melez Kampı" yazıyordu. Bu da ne demekti şimdi? Çaresiz bir kez daha etrafıma bakınarak bu kapıdan geçmekten başka bir alternatifim olmadığını anladım. Gözlerim kapalı, ne olacağını bilmeden kapıdan geçmek için bir adım attım.
Kapıdan geçince gözlerimi açtım. Kapının ardında güneş vardı ve insan sesleri duyuluyordu. Bir şeyin daha üzerime atladığını hissettim. Ama bu bir yaratık değildi... Bu Pluffy'ydi. Sevinçle köpeğime sarıldım ve düştüğüm yerden doğruldum. Köpeğimi bulmak beni sevindirmişti. Tasması yoktu ve hala sırılsıklamdı. Şüphesiz kurtulacağımı düşünerek insan seslerinin geldiği yöne doğru hızlı adımlarla ilerlemeye başladım.
İnsan sesleri şiddetlenmeye başladı. Bu yaklaştığım anlamına geliyordu. Sonunda oraya ulaştım. Burası inanılmaz şaşırtıcı bir yerdi. Benim yaşlarımda bir sürü genç vardı. Oyun oynuyorlar, Plajda güneşleniyorlardı. Kılıç antremanı yapanlar bile vardı. Yanıma iri bir adam ilişti ve "Merhaba! Sen Iris olmalısın. Biz de seni bekliyorduk." dedi. Adama şaşkın şaşkın bakmakla yetindim ve cevap vermedim. Ama bu tepkime şaşırmamış görünüyordu. Hala bana bakarak hafifçe gülümsüyordu. Beni köpeğimle birlikte kulübe benzeri küçük bir yere götürdü ve bana herşeyi anlattı. Adama inanmaktan başka çarem yoktu. Bana annemin bir tanrıça (Tanrıça Amphitrite) olduğunu söyledi. Adama sorular yağdırmaya başladım... Nerede kalacağım?, Kılıç kullanacak mıyım?, Arkadaşlarım olacak mı?.. En önemlisi de köpeğim ne olacak? Adam bütün sorularımı sakince sıra sıra cevapladı. Adamın sabrına hayran kalmıştım. Çünkü pek baş edilebilecek biri değildim. Köpeğimin kulağına bir şey fısıldadı ve köpeğim aniden ormana doğru koşmaya başladı. Arkasından "Pluffy!" diye bağırdım. Ama köpeğim beni duymuyor gibiydi. Adam bana evine gittiğini söyledi. Adama yine hayretle bakmaya başladım. Ama yine beni umursamadı. Beni yerleşmem gereken kulübeye götürdü. Sıradan başlayan bir günde bunların olacağını nereden bilebilirdim ki...
Konu: Iris Shilon - 2. Rp 
Paz Mayıs 01, 2011 12:09 am
