İris Mesajı

Orman tehlikeli,karanlık ve korkunç bir yerdi. Ama oraya gitmesini seviyordum. Neden bilmem bu sabah tekrar gitmeye karar verdim. Orman yeteneklerinizi ve yapabildiklerinizi görmeniz için melez kampında ki yegane yerlerden biri. Ormanın başlarında küçük yaratıklar vardı ki bunlar fazla tehlikeli değillerdir. Ama derinlere doğru tehlikelerle beraber canavarlarda büyürdü. Bu gün iyice derinlerine girmiş ve canavarlarla uğraşıyordum. Bir kaç büyük canavarla dövüştükten sonra kaçmak zorunda kaldım ki yeterince tehlikedeydim zaten. Koşuyordum. Arkamdan dev akrep geliyordu. Bir tek onu gördüm. Arkasında n gelen başka kimse yoktu. Tek başınayken onu yenebilirdim. Sırtımdan uzun kılıcımı çektim. Önce iğnesini kestim aynı şekilde kılıcımı kafasına batırdım. Buharlaşmasını seyrettim.

Arkamı döndüm. Sıkılmıştım artık gidecektim ki önümde parlak bir şey gördüm ona doğru koşmaya başladım.

Ormana girmemiz kesin kurallar ile yasaktı. Çoğu çaylak buna uysada bazı çıkıntılar meraklarına yenik düşerdi. Ve gerçektende çaylak gibi davrananlar acı sona karşı koyamazlardı. Buraya ilk girdiğimde kaybolmuştum. Yani mekakıma yenik düşmedim herneyse normale dönelim.

Dün gece gördüğüm rüya yüzünden sabah çok daha erken kalktım. Saatlerdir ormandaydım. Başı boş dolanıp önüme çıkan bir kaç canavarı halletmek ile meşkuldüm. Ama sanarım birkaçı tartarusa gidince yanıma yaklaşmak istemiyorlardı. İleride bana arkasını dönmüş bir şey vardı. Çalıyı karıştırıyordu ki. Bunun bir yaban domuzu olduğunu anladım. ''Uff neden babamın lanet domuzlarından birisin ki ''diğeye bağırdım. Domuz önce kafasını garipçe çevirdi. Sesimden hoşlanmamıştı sanırım. Sonrada tamamen bana döndü.

Sanırım kızmıştı. İşte bu yaşasın diye bağırıyordum içten içe. Kılıcımı kaldırdım. Güneşten ışığı yansıtarak fazlaca barladı. Bu da domuzu dahada kızdırdı. Koşarak tam bana çarpıyordu ki hemen yene attım kendimi. Tere düştüğümde kafamın yanında iki ayak vardı kafamı kaldırınca apollon çocuğu olan Yon'u gördüm. Ben kampta değilken gelmişti. HEmen ayağa kalktım. Domuz tekrar hızlanarak geldi bize kılcımı savurunca toz oldu.

Kılıcımı kolyeye dönüştürüp kollarımı sıvadım. Ve esnedim. Sonra elimi yon'a uzattım. ''Selam ben mia Ares kızı '' Elini uzattı. ''Bende yon Apollon çocuğu'' elini bırakıp parmağımı gözüne soka soka ''Hep büyle insaflı olman iyi günümdeyim çünkü az önce bir canavarı öldürdüm gerçi buna babam kızacak ama'' Sonra arkadan bir hışırtı sesi duydum kılıcıma davranacaktım ki...


(Şimdi yazana dikkat!: İris mesajını siz yazacaksınız.)

Maya'yla stres atmak için ormana gidecektik. Hem konuşacak baya bi bir şeyimiz birikmişti hemde biraz canavar öldürürüz diye ormana gitmeye karar vermiştik. Ormana geldiğimizde ormanın derinliklerine inmeden yürümeye başladık. Ayağım bir ipe takıldı ve düştüm. Benim için kötü bir düşüş olmuştu. Saçım desen mahvolmuştu. Maya beni ayağı kaldırdı. Bir yandan da kahkalarla gülüyordu. Çok komik düşmüştüm anlaşılan. Ben ise saçım bozulduğu için sinirlenmiştim. Saçımı düzelterek " Saçım düzeldimi? Yaaa ufff Maya kes artık şu gülmeyi. " dedim.

Maya ise kahkahalara devam ederek " Ama ne yapayım çok komiktin. Düzeldi düzeldi saçın. " dedi. Sonra bir kılıç sesi duydum. Hemen Maya'yı susturarak " Kılıç sesini duydun mu? " dedim. Maya önümüze baktı ve Mia'yı gördü. Yanında da Yon vardı. " Bunlar Mia'yla Yon. Hadi yanlarına gidelim. " Mia çektiği kılıcını geri yerine koydu bizi görünce. Maya ise direk kahakahalar atarak benim düşüşümü anlatıyordu. Üçü bir olup gülmekten karnılarına ağrılar girmişti. Aslında benim düşüşüm bu kadar komik değildi. Maya çok komik anlatıyordu beni. Sonunda dayanamayıp bende gülmeye başladım. Ormanda kahkaha seslerimiz yankılanırken havada bir televizyon gibi bir şey belirdi. Bunu ilk farkeden Yon oldu ve bize işaret verdi. " Şuraya bakın. Bu da ne acaba? " İlk defa böyle bir şey görüyordum. Sonra televizyonun içinden Hades çıktı. Bu İris mesajıydı. Şaşkınlıkla izlemeye devam ettim. Hades ise konuşmaya başladı.

" Yeraltı sarayıma gelin sizin için özel bir görevim var melezler " diyerek birden kayboldu. Hepimiz şaşkın şakın bir şekilde birimize bakakaldık.

''Bu-da-neydi-böyle?'' dedim şaşkınlıkla. İnsan bir bilgi verirdi yani, bu kadarcık mı? Bize çok değer veriyormuş anlaşılan. ''Bilmiyorum ama sanırım bize yeraltının yolu göründü.'' diye ofladı Yondaime. Ona katıldım. Yeraltından nefret ediyordum. Ölülerden, oradaki sürekli ceset kokusundan, ölmüş çiçeklerden de. O çiçekleri canlandırmayı hep denemiştim ama sadece Persephone'nin bahçesindekiler canlıydı nedense. Çok garipti yani. ''Tamam o zaman ezikler, eşyalarımızı hazırlamaya gidelim artık, biraz sonra Thalia'nın ağacının altında buluşuruz, eğer geç gelirseniz sizi beklemem haberiniz olsun.'' dedi Mia ve hızlı adımlarla kulübelere yöneldi. Ne olursa olsun onun klasik Ares kızı hareketlerini seviyordum, ablası Clarisse'in yolundan gidiyordu sanki. Ben de kendi kendime gülerek onun arkasında gittim. Yon'la Claire birbirine baktılar, sonra omuz silktiler ve bizim arkamızdan gelmeye başladılar.

Rp Thalia'nın Ağacı'nda devam edecektir