Hipnotize oluyorum

Kampa geleli henüz 1 hafta olmuştu ama kamp ortamına günlük işlere iyice alışmıştım. Özellikle akşamları çok eğlenceli geçiyordu. Amfitiyatronun başında şarkılar söylüyor oyunlar oynuyorduk . Yine öyle bir akşam olmuştu. Amfitiyatronun başında şarkılar söylemiştik. Zamanın nasıl geçtiğini anlamak gerçekten güçtü ama Kheiron bize kulübelerimize gitme vaktinin geldiğini söyledi. Hiç kulübeye gidesim yoktu. Bizimkiler çoktan kulübeye doğru yürümeye başlamışlardı. Peşlerinden koşacak halim yoktu . Plaja gidicektim. Zaten zamanımın çoğunu orada geçiriyordum, deniz kıyısı beni mutlu ediyordu. Amfitiyatronun merdivenlerinden indim. Plaja doğru hızlıca yürümeye başladım. Kimsenin beni görmesini istemiyordum. Aniden kafamda bir acı hissettim ve yere yığıldım . Birine çarpmıştım ama kim olduğu hakkında bir fikrim yoktu. Sızlanarak bana doğru döndü ve '' Hey! Yürürken daha dikkatli olsana'' dedi. Kim olduğu konusunda bir fikrim yoktu saçları önüne düşmüştü kim olduğunu göremiyordum. Saçlarını geriye doğru itti yerden kalkmadan. Aman tanrılarım! O nasıl bir güzellikti. Nasıl olurda onu daha önce kampta hiç görmezdim ? Kalbim gümbür gümbür atıyordu. Göğüs kafesim olmasa çoktan yerinden çıkmıştı. Kendi kendime sakin ol dedim. Önce halletmem gereken bir durum vardı . Kıza arkadan çarpmıştım. Ayağa kalktım ve kalkması için ona yardım ettim. Ayağa kalktıktan sonra bana '' Kimsin sen ? '' der gibi baktı. Yada ben öyle düşünmüştüm. Kendimi tanıtma gereği hissettim bir an. Sol elimi kafamın arkasına götürdüm. Suratıma özür dilermiş gibi bir ifade takınarak '' Ben Ryan, Ryan Legolas Lawliet'' dedim. Beni baştan aşşağıya süzmeye başladı. Kalbim yerinden çıkacakmış gibi atıyordu. ''Biraz daha yaklaşırsa kalp atışlarımı duyucak'' diye düşündüm kendi kendime. Beni süzmeyi bitirdi. Ortamda inanılmaz bir sessizlik vardı ve ben gözlerimi ondan alamıyordum. Sanırım aşık olmuştum

Esneyerek uykumdan uyandığımda ayaklarım çok fena uyuşmuştu. Zar zor ayağa kalkarak volta atmaya başladım. Amfitiyatroda uyuyakalmıştım. Keşke o aptal şarkılar bitene kadar uyuyabilseydim ama nerdee! Uyandığımda daha o şarkılar başlamamıştı bile. Yanımda oturan kardeşlerime baktım. Onları uyuyoarlardı, ne güzel. Ama benim de ayaklarım uyuşmuştu, dolayısıyla uyuyamazdım. O yüzden ayağa kalkıp volta atmaya başladım.

Ahh!

Çok komik bir şekilde arkadan bana çarpan biri yüzünden yere düştüm. Şu anda kendimi görsem kahkahalarla gülerdim var ya! Beni bu şekilde düşüren kişiye ağzının payını vermek için arkama döndüğümde çakılıp kaldım. Canım acıyormuş gibi sızlanarak -aslında gerçekten canım yanıyordu ama görmezden geliyordum- "Hey! Yürürken daha dikkatli olsana." dedim. Daha kötü şeyler de söyleyebilirdim ama şu anda hiç halim yoktu. Çocuk ise bana ayı oynatıyormuşum gibi bakıyordu. Ona kim olduğunu sorarcasına bakıyordum. Adını söylerken ne yazık ki onu süzmeden edemedim. Çocuk gerçekten tatlıydı, yakışıklı sınıfına da girebilirdi belki. Ama besbelli o öyle düşünmüyordu. Hala çarpışmanın şokunu -ya da beni görmenin mi demeliydim?- atlatamamıştı. Ona tam 'Ne bakıyorsun öyle mal mal, ayı mı oynatıyoruz burada?!' falan diyecektim ama nedense o sözcükler bir türlü ağzımdan çıkmadı. Onun yerine "Ben de Georgina Orwell. Neden hala yerde oturuyorsun?" dedim saf saf. Bana neler oluyordu böyle? O aşık olmuş aptal kızların söyleyeceği türden bir cümle söylemiştim.Bu cümleyi söylemiş olmamın nedenini düşünmek bile istemiyordum.

Ben adımı söylemiş onun vereceği cevabı bekliyordum saf saf. Önce suratıma boş boş baktı. Daha sonra biraz sinirlendi. Tam bir şeyler söyleyecek oldu ki duraksadı. Tekrar bir şeyler söylemeye çalıştı -ki bunların hiçte hoş şeyler olduğunu düşünmüyorum- ama yapamadı. Şaşkın bir şekilde "Ben de Georgina Orwell. Neden hala yerde oturuyorsun?" dedi. Georgina Orwell. Bunu söyleyişi beynime kazınmıştı adeta. Ne diyeceğim konusunda hiç bir fikrim yoktu. İsim bir yerden tanıdık geliyordu. Georgina, Georgina hatırladım. Hypnos kızı Georgina Orwell. Tamam şimdi sakin olmalıydım. Kız hala suratıma boş boş bakıyordu. Bir şeyler söylemem lazımdı. O anda yapılabilecek en aptalca şeyi yaptım ve '' Sen Hypnos kızı olmalısın. Ee şey beni hipnotize falan etmezsin değil mi ? ''dedim. Ahh lanet olsun. Yapılabilecek en aptalca şeyi yapmıştım diye düşünüyordum. Birden Georgina gülmeye başladı. Dalga geçmek için gülmüyordu. Gerçekten komik bulmuştu söylediğim şeyi. Bende gülmeye başladım. Gözümüzden yaş gelinceye kadar güldük. En sonunda Georgina bana '' Evet Hypnos çocuğuyum. İstediğim kişiyi de hipnotize edebilirim ama seni henüz etmedim '' dedi. Bunu o kadar ilginç bir ses tonu ile söylemişti ki iyi bir şey mi söyledi yoksa kötü bir şey mi kestirmesi çok güçtü. Benim yerimde başkası olsa korkup kaçardı. Bir Hypnos çocuğunun bu kadar korkutucu olması tuhaf gelmişti. Konuşmanın sona yaklaştığını hissediyordum ama bitmesini istemiyordum. Cesaretimi toplayıp '' Ben plaja gidiyordum istersen sen de gelebilirsin'' diyip cevap beklemeye başladım. Kalbim artık daha hızlı atıyordu.

kendimi öldürmek istiyorddum! Ben neler yapıyordum böyle ya? Bu çocuk tamamen kontrolümü elimden almıştı. Bunu yapabilen tek kişiydi en azından. Ryan'ın yanından hemen uzaklaşmam lazımdı. Yoksa planlarımı bile söylemeye başlardım yakında.

Kalbim onunla plaja gitmek istese de hayır, gitmeyecektim. Yoksa ona açılmam işten bile değildi.

Esneyerek "Ama benim uykum var. Başka zaman plaja gideriz." demeyi başardım zar zor. Ryan'ın yüzünden beklediği cevabın bu olmadığını anlayabiliyordum. Onunla gitmemi istemişti. Eh, napalım, kendimi öyle hemen satmazdım ben. Ryan "Ben- ben-" diye bir şeyler kekeliyordu ama onu dinlemeden hemen oradan uzaklaştım.

RP Bitmiştir!


Not: Bir daha benim ağzımdan yazma lütfen. Bir kere ben asla öyle şeyler demem.