İzmir… Bu şehrin o güzel havası kokusu. Balkondaki keyfimi sürdürmeye kararlıydım. Çayımı sabahın o rahatlatıcı sıcağında içerken bir yandan da deniz ile olan özlemimi gideriyordum. Oldukça özlemiştim bu sakinliği, sessizliği… Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. Bu sıcakta esen rüzgarın yüzüme çarpmasına izin verdim. Öğleye doğru bu serin fakat sıcak hava kaybolacaktı, daha da çok ısınacaktı. Bir tek bu yönünü sevmiyordum bu güzel şehrin. Gözlerimi açtığımda kendi kendime mırıldanıyordum. ‘‘Şimdi kim bilir bizimkiler kampta ne yapıyordur? Acaba hepsi iyi midir?’’ Büyük ihtimalle görevden göreve koşuyordur. Görev yapamayanlar ise eğitimdedir. Aslında kampta zamanın nasıl aktığını bilmiyorsunuz. Bir sürü olay yaşanıyor ve siz sonunda ya gülüyorsunuz ya da üzülüyorsunuz. Ama sonunda hep birliktesiniz, o yeter ya… Duygulanmıştım yine. Bugünlerde fazla duygusaldım ah ah… Telefonun çalması ile yerimden zıplamam bir olmuştu. Telefonun ekranına baktığımda ister istemez güldüm. Öykü… Okuldaki en yakın arkadaşım. Aslında biz çete gibi dolaşırız ancak Öykü’yle aramız diğerlerine göre daha yakındır. Telefonu açtım ve kulağıma dayadım. ‘‘Alo?’’ Sesindeki neşe her şeye bedeldi sanki. Büyük bir haberi bana söyleyecek gibiydi. ‘‘Alo, Sere! Bu gece okul balosunu unutmadın değil mi?’’ Okul balosu mu? Tam anlamıyla unutmuştum! Ah hayır, kafam nerede benim? Yalan söylemeliydim. Bir an iyi yalan söylediğim için teşekkürlerimi ilettim anneme. Onun büyük etkisi vardı bu konuda… ‘‘Şey, tabi ki de hayır! Hatta şuan dolabımda asılı duran elbiseme göz gezdiriyordum.’’ İşte böyle bir şeydi. Tabi benim canım arkadaşım Öykü’de buna inandı. Ah saf biri sayılırdı doğrusu. Onayımı da aldıktan sonra okulda buluşmaya sözleştik. İşim zordu. Hemen çayımı masaya bıraktım ve balkondan çıkarak odama girdim. Dolabımda bulduğum beyaz, askısız ve etekleri kabarık elbiseyi giymek zorundaydım galiba. Dudaklarımı büzerek hemen üstümü değiştirmeye başladım. Neyse ki tam olmuştu. Ayağıma da geçen aldığım beyaz babetleri geçirdikten sonra yüzüme hafif makyaj yaptım. Hiçbir zaman abartıya gerek yoktu. İnsanın doğal hali güzeldi işte… Aynada son bir kez kendime baktıktan sonra kızla aşağıya indim. Babam evde olmadığından babaanneme haber verdim. O her halde gelince babama söylerdi. Bahçeye çıkıp bir ıslık çaldım. Şükürler olsun ki canım pegasusum Serenity beni yalnız bırakmamıştı.
…
Sonunda gelmiştik okula. Mecburen Serenity’i burada bırakmalıydım. Ancak gitmeye niyeti yok gibiydi. ‘‘Serenity, haydi. Bir şey olmaz. Bundan sonrasını ben hallederim.’’ Tabi beni dinlemeyeceğini biliyordum ancak şaşırmıştım. Kanatlanıp gözden kayboldu. Serenity değişmiş miydi? Her neyse… Hızla merdivenlerden aşağıya indim ve balo salonuna adım attım. Beni gören herkes el sallıyordu. Tabi bende onlara… Okulun en başarılı öğrencisiydim ve popüler sayılıyordum. Bana kalırsa popülerlik ve tanınmışlık hariç her şey iyiydi. Karşıma Erkan çıkınca gülümsedim. Kim olduğunu ne siz sorun ne de ben söyleyeyim. Sarı saçları her zaman ki gibi dağınıktı. Üzerine giydiği siyah ceket, siyah kotu ve kırmızı tişörtü ile o kadar şirindi ki… Yanıma gelince ayaklarımı hissetmez gibi oldum. ‘‘Hey selam. Seni burada görmeyi beklemiyordum.’’ Gülümseyerek konuşurdu. Bende gülümseyerek başımı yere eğdim ve konuştum. ‘‘Bende, emin ol gelmeyi düşünmüyordum. Şey Öykü’yü gördün mü?’’ Rahat sız olmuş gibiydi bir an. Daha sonra Öykü’nün olduğu yeri gösterdi. Sonra görüşmek üzere sözleştikten sonra koşarak Öykü’nün yanına gittim. Oldukça eğleniyor gibiydi. Erkek arkadaşı da bu durumdan fazlasıyla memnundu. Kesinlikle eğlenceli bir balo olacaktı.
…
Üç dört saattir burada eğleniyorduk. Fakat tek sorun karşı barda oturmuş olan genç çocuklardı. Oldukça kaslılardı. Ama asıl sorun bu değildi. Değişik bir hava seziyordum üstlerinde… Ben onları izlerken gençlerden bir tanesi bana baktı ve yanındakine bir şeyler fısıldadı. Beş saniye sonra hepsinin gözü benim üzerimdeydi. En ortalarındaki güldü ve şekil değiştirmeye başladı. Ne? Ne oluyordu burada? Tanrım! Bunların hepsi canavardı. Dragonlar… Kim bunların şekil değiştirmelerini sağlıyordu ki? Belli ki benim düşmanı olarak gören biri… Fakat şu kesindi; onları topuklu ayakkabılarımla yenemezdim. Öykü ne olduğunu anlamamış gibi şaşkınlık bana bakıyordu. Çığlık atarak kaçmaya başladı. Bana doğru gelen canavarı görmezden gelemezdim tabi. Sağ ayağımı havaya kaldırarak yüzüne tekme attım. Canavar neye uğradığını şaşırdı ve yere yığıldı. Ayakkabılarım gerçekten harikaydı. Birkaç canavarı da öyle haklamaya çalışıyordum ki balo salonunun büyük penceresi kırıldı. Tam görememiştim ama Serenity yardıma gelmişti. Üzerine atladığım gibi bütün canavarlara saldırmaya başladık. Bazılarını Işık Saçan’la parçalarken, bazılarını da topuklu ayakkabılarım ile bayıltıyordum. Neyse ki her şey bitmişti. Etrafta kimse yoktu. Serenity’nin üzerinden idim ve anneme bir mesaj göndermeyi düşündüm. ‘‘Tanrıça Athena… Anneciğim… Lütfen bana yardım edin. Lütfen bu geceyi kimse hatırlamasın lütfen.’’Umarım beni duymuştur. Serenity’nin yanına dönerek onunla konuşmaya başladım. ‘‘Serenity… Hayatımı kurtardın! Sen bu dünyanın en harika, en yetenekli, en cesur pegasususun! Canım benim. Bugünün kahramanı sensin!’’ Serenity’e tekrar sarıldım ve yelesini okşadım. Şimdi sırada gitmek vardı. Bütün gece mahvolmuştu ama nasılsa kimse bu geceyi hatırlamadığı için balo tekrar yapılacaktı. Bu yüzden dert etmemin gerekmediğini düşünerek Serenity ile birlikte havalandık.
Konu: Kahraman Pegasusum Serenity. 
C.tesi Nis. 23, 2011 4:37 am