Elizabeth !

Ehh bir gün daha başlıyor mu ne ? Tekrardan yapmam gereken bir kaç şey falan falan. Hep aynı şeyler işte. Monoton yaşamımın pek bir anlamı yok nedense. Ancak genede yaşamaya değer bir şeyler var şu dünyada. Yatağımdan hızla kalktıktan sonra üzerime geçirdiğim elbiselerimle birlikte -sanki pijamalarımla insem kahvaltı edemem de- kahvaltı yapacağımız mutfağımıza inmiştim. Fıstık yeşili rengiyle boyanmış duvarların olduğu ve her zaman temiz görünen bembeyaz fayansların döşendiği mutfağımızın tam ortasındaki açık kahverengi masa gene donatılmıştı. Üvey annem her zaman olduğu gibi muhteşem bir kahvaltı hazırlamıştı küçük ancak her zaman mutlu olan ailemize. Üvey anne demişken. Benim 'öz' annem ben doğduktan hemen sonra babamdan ayrılmış onu bir nevi terk etmiş. Fakat babam ona nedense hiç kızmıyor. Ondan konuşurken sesi titriyordu hatta. Ancak hala onun hakkında bir şey bilmiyordum. Nedense öğrenmekte istemiyordum. Ellie -üvey annem- benim için çok değerliydi. Doğurup bırakmakla anne olunmuyor...

Harika bir kahvaltının sonunda yediklerimi sindirme bahanesiyle kendimi dışarı atmıştım. Eh bu tarz yalanlarda ustalaştım denilebilirdi. Ailem iyiydi falan ama sevgilimle arama girmeseler çok daha iyi olacaktı. O benim her şeyimdi. Okul bitince evlenecek ve sonsuza kadar mutlu yaşayacaktık. Bunu tek ben düşünmüyordum. Oda benimle aynı fikirdeydi. Seviyordum işte. Aşk dedikleri şey buydu işte. Gözün ondan başka kimseyi görmüyordu. Ondan uzakta olunca sanki zaman duruyordu. Yaşamak anlamsız hatta zevksiz bir şeye dönüşüveriyordu. Fakat o yanımda olduğu zaman... Anlatamazdım işte bunu. Bunu yaşamanız gerekirdi. Şehrin bir köşesinde yapılan inşaat çalışmaları güzelim şehrin tüm güzelliğini bozuyordu. Bittiği zaman şehre tarihi bir hava falan mı katıcakmış öyle bir şey işte. Yavaş adımlarla inşaatın kenarından ilerlerken gözüme çarpan bir şey bedenimin kaskatı kesilmesine neden olmuştu. Rengim değişmişti. Kendimi kontrol edemiyordum. İmkansızdı böyle bir şey. Yanlış görüyor olmalıydım. Ancak gördüklerim tamamen gerçekti. Aldatılmıştım...

Ne yapmalıydım şimdi. Bedenim beynimin söylediklerine aldırmıyor gibiydi. Duygularım kontrol ediyordu bedenimi ve benim elimden de bir şey gelmiyordu. Gözlerim yuvalarında fırıl fırıl dönüyor, koridoru andıran yerde bir şeyler arıyordu. Ve bulmuştu da... Hızlıca hareket ederek yerde duran bir demir parçasını kavramıştı ince parmaklarım. Soğuktu. Tıpkı, tıpkı ölüm gibi. Ve nedense bedenim artık zorlanmıyordu. İçimde bir öldürme güdüsü vardı. Yavaş yavaş yaklaşıyordum onlara. Birazdan o adamın yaşamına son verecektim. Kendi ellerimle... Büyük bir zevkle hemde... İlk başlarda bunu yapmama izin vermeyen beynim artık bundan zevk alıyor gibiydi. '' Oliver... '' artık ok yaydan çıkmıştı. Elimdeki demir parçası yarım saat kadar önce onsuz ne yaparım diye düşündüğüm adamın kafasını parçalamıştı. Yüzüme sıçrayan kan korkunç olan çehremi dahada korkutucu yaparken. Yanımda duran kız dona kalmıştı. Yüzünde korku ve şaşkınlığın karıştığı bir ifade vardı. Benim yüzümden ise sadece nefret okunabiliyordu. Bir anda elimde duran demiri kızın göğsüne indirivermiştim. Ve iki sevgili hayata gözlerini yummuştu. Amman ne trajik...


Ne yapmıştım ben ? Tamam aldatılmış olabilirdim ancak bir insanın canını almak bu kadar kolay olamazdı. Böyle bir şeye hazır değildim ben. Üzerine de şehirde aranan bir suçlu olmuştum. Hapislerde çürüyemezdim ! Kalacak bir yerimde yoktu. Ah.. Neler olmuştu bana. Böyle bir şey yapmış olamazdım ben. Gözlerimi açıp kapayınca her şey geçecekti. Evimde, odamda olacaktım. Ancak her şey bu kadar basit olsaydı dünya bu kadar kötü bir yer olmazdı. Değil mi ? Hava yavaş yavaş kararıyor bir yandan da soğuyordu. Ben ise ne yapacağımı bilmez bir halde sokaklarda boş boş dolanıyordum. Ne kadar olmuştu ? Bir hafta belkide. Acıkmıştım. Kahretsin işte tekrar başlıyor ! Polisler peşimden hiç ayrılmıyordu. Ve işin garibi bu polisler biraz fazla kalıplı gibiydi. Sanki her birisi vücut geliştiren basketbolculardı. Kaçarken büyükçe bir ormana girmiştim. Ancak yoruluyordum. Dört gündür ağzıma tek lokma girmemişti. Sendeleye sendeleye yürüyordum. Ayaklarım beni taşımaktan harap olmuştu. Ve kendimi ormanın korkutucu karanlığına bırakıvermiştim...

Göz kapaklarım yavaşça açıldığında gördüğüm ilk şey güzel bir kızın beni izlediği olmuştu. Ölmemiştim. Hapishanede de değildim. Ve sanki tamamen yenilenmiştim. Fakat yabaniliğimden hiç bir şey kaybetmemiş gibiydim. '' Kimsin sen '' dedim kıza sertçe. Fakat o hiç sinirlenmemiş gibiydi. Ve güzelce konuşmaya başlamıştı. Duyduklarım nedense bana biraz fazla gerçek geliyordu. Nedense bir şey buna inanmamı söylüyor gibiydi. Bana bir yunan tanrısının kızı olduğumu söylüyordu. Onların gerçek olduğunu. Ve ölümlülerden doğan çocuklarının kaldığı bir kampın olduğunu söylüyordu. Ve bana bir teklifte bulunmuştu. Sonsuz bir yaşam ve güç. Fakat karşılığında ise sonsuza kadar bakire kalmak ve erkeklerle olmamak. Kabul etmemem için bir neden söylesenize bana ?

Rp puanı: 95, tebrikler.


/Admin.