Kötü karar!

Lara'yla iddiaya girmiştik. Tüm gece uyumadan durabilirsem bir gün boyunca bakımsız gezecekti. Eğer uyuyakalırsam onunla alışverişe çıkacaktım. Bunu yapmamak için kaç bardak kahve içtiğimi hatırlamıyordum bile.
Lara'yla gece vakti kampta gezerken Harpyalara yakalanmayı umuyorduk. Böylece maceramız çok çok çok daha fazla eğlenceli olacaktı. Tabii Harpyalardan kurtulabilirsek.
O topuklularla yedi gün yirmi dört saat nasıl yürüyebildiğini bir türlü anlayamıyordum. Ben babet giydiğimde bile rahat edemezken o bir karış topuklularla yürüyebiliyordu. Ah, Afrodit kızları gerçekten anlaşılmazlardı.
Ben düşüncelere dalmış yürürken Lara "Hey, Lexi! Şu banka oturalım mı? Ayakkabılarımı değiştirmem lazım." dedi. Sahte bir şaşkınlıkla "Delirdin mi sen? Harpyalar topuk sesine daha çabuk gelirlerdi!" dedim.
Gözlerini devirerek "Çok komiksin, rüyanda komedi programlarını mı takip ediyorsun?" dedi. İkimiz de sessizce kıkırdadık. Asıl amacımız Harpyalardı zaten.

Açıkçası yavaş yavaş korkmaya başlamıştım. Harpyaların da zeki olmadıklarını düşünmüştüm, sonuçta çoğu canavar aptaldı. Ne yazık ki yanılmıştım. Bunlar biraz daha zekiydi, tabii bizim kadar değil.
Yayımı gerdim ve beklemeye başladım. Lara da arkamda savaşmaya hazırdı. Derin bir nefes alarak sakinleşmeye çalıştım. Bu Lara'yla ikinci korkunç maceramızdı, ancak bana bir ömür boyu yetermiş gibi geliyordu. En korkunç maceraları hep Lara'yla yaşıyorduk. Bundan şikayetim yoktu, o ayrı bir konu.
Korku, heyecan, merak, ve bunlara benzer bir sürü duyguyla etrafı incelerken ilk Harpya saldırıya geçti. Hemen okumu fırlattım ve puff! Cnavar toza dönüştü. Diğerleri onun tozlaşmasını bekliyorlarmış anlaşılan, çünkü tozları yerde birikmeye başlamadan saldırıya geçtiler.
Ben görebildiğim kadarıyla on tane saymıştım, ancak gözden kaçırdıklarımın olduğuna emindim. İşimiz oldukça zordu. Neden kulübelerimizde uyumuyorduk ki!? Harpyaları birer ikişer toza dönüştürürken 'En azından Lara burada. Ya tek başıma olsaydım?' diye düşündüm. Tamam, ikimiz de Harpya yemeği olabilecek durumdaydık, ancak burada olması bana güç veriyordu.

Ah! Ölecektim ve bu yaramaz kişiliğim yüzünden olacaktı! Annemi, kardeşlerimi, arkadaşlarımı bir daha göremeyecektim! İğrenç bir Harpya tarafından sindirilmeyi saymak bile istemiyordum! Ne kadar debelensem de kurtulamıyordum, beni yakalayan Harpya çok güçlüydü. Göz ucuyla Lara'nın bana yardım etmeye çalıştığını görüyordumi ancak başarılı olamadığı Harpya'nın ağzına gittikçe yaklaşmamdan belliydi.
Son duamı etmeye başladığım anda aklıma gelen fikirle gözlerimi açtım. Ben karşımdaki Harpyayı hipnotize edebilirdim! Gözlerine bakmaya başladım. Bir şeyler söylemem gerekiyordu aslında, ama ağzım kapalıydı. Ben de düşünerek hipnotize etmeye çalıştım. Gözlerine bakarak 'Beni hemen yere bırak!' emrini zihnine kazıdığımı hayal ediyordum. Bu oldukça zordu. Benim gücüm sözlerle işliyordu, ancak şu anda mırıldanamıyordum bile.
Bir süre uğraştıktan sonra pes ettim. Tamam, Kader Tanrıçaları bu genç yaşımda ölmeme karar verdilerse yapacağım bir şey yoktu. Keşke Lara kaçsaydı, bu beni yedikten sonra Lara'yı da rahatlıkta yerdi sanırım. Ama Lara hakkında şu zamana kadar öğrendiğim bir şey varsa o da kaçmayacak kadar inatçı oluşuydu.