Güzel bir şapkam oluyor.

Kampta ikinci haftamın sonuna gelmiştim. Birkaç arkadaş edinmiştim. Sanırım burada Korelilere önyargılı olan pek fazla kişi yoktu. Kamptaki tek çekik bendim çünkü. Akşam için biraz keyif yapmaya karra verdim, hatta minik bir kaçamak... Hermes kulübesine doğru yürüdüm. Kulübeden birkaç şişe kola aldıktan sonra plaja indim. Daha önce yürüttüm evet... Yere bir havlu serdim. Gecenin bir yarısında güneşlenir gibi yere uzanmak acayip bir deneyimdi. Gözlerimi kapadım ve kıyıya vuran dalgaların sesini dinledim. Birden dalgaları bastıran ayak sesleri kulağıma dayandı. Aklımdan kesin Athena’ya yakalandım diyordum ki dostça, yetişkin bir erkek sesi bana “Merhaba” dedi. Gözlerimi açamıyordum.
“Kimsiniz?”
“Gözlerini açarsan görebilirsin evlat.” Sesinde şakacı bir ton vardı adamın.
Gözlerimi yavaş yavaş açtım. Yanımda oturan siyah-kıvırcık saçlı, orta yaşlı ve karizmatik bir adamdı. Kafasında lacivert bir kep vardı. Gayet spor giyinmişti. Buraya nereden geldiğini ve nasıl geldiğini sormaya cürret edemiyordum. Gözleri öyle derin bakıyordu ki… Sanki 10 asırlık gibi…
Bana dönüp gülümsedi.
“Kola içebilir miyim? Severim de.”
Kafamı salladım. Korkmuş görünmek istemiyordum ama elimde değildi. Komik görünüyor olmamda olasıydı hani. Adam bir şişe aldı ve kapağı eliyle açtı. Tam şişeyi ağzına götürürken telefonu çaldı.
“Hiçbir zaman rahat bırakmazlar.” Deyip telefonu kapadı. Tamamen.
Ben hala adama pörtlek gözlerle bakarken tekrar bana dönüp gülümsedi. Hoş, bu gözleri nekadar pörtletebilirdim ki? Buna rağmen adamın çok sıcak bir gülümsemesi vardı.
“Gözlerin çok güzel. Aynı… Annen gibi.”
“Annem? Hae-won? Oha! Bi dakika ya? Annemi nerden tanıyorsun?”
Duraksadı. Derin bir nefes aldı ve işte o sözler…
“Merhaba kızım.”
İşte o anda donakaldım. Yanımda Hermes oturuyordu, Babam oturuyordu. Tamam, daha önce çoğu zaman plajda görüldüğünü duymuştum ama bu bana göre garipti.
“B-ba-baba?”
“Evet, eh naber?” gülümsedi. “Melez olmaktan memnun musun bakalım?”
Kafamı salladım. Saçlarımı karıştırdı gülümseyerek.
“Benim senden korkmam gerekmiyor mu baba? Bu... Bana çok garip geldi. Yani ne bileyim... Herneyse sen beni boşver şaşkınlıktan konuşamıyorum.”
Güldü.
“Alışırsın. Sık sık görüşebiliriz artık biliyorsun devir değişti. Herkes istediği gibi gezip tozabiliyor.”
“Ah, evet...” dedim kıkırdayarak.
Sonra şakadan ciddi bir ifade takındım.
“Neden buradasın Hermes?”
Sırıttı.
“Sana vermek istediğim bir şeyler var evlat, sanırım artık zamanı geldi.”
Neden sözettiğini anlayamıştım ama sonra cebinden aynı onunkine benzer bir kep çıkardı. Üstünde ‘Hermes'in Kızı’ yazıyordu beyaz harflerle.
“Sanırım hoşuna gidebilir,” dedi göz kırparak
“Çok güzel…”
Gerçekten sevmiştim bu minik hediyeyi.
“Çok istediğinde, şapkanın içinden cillop gibi birkaç altın drahmi çıkabilir.”
Kıkırdadım. Şaşırmıştım. Hem babamı görüyordum, hem de ondan bir hediye alıyordum.
“Ç-çok teşekkür ederim baba.”
“Herneyse bukadar muhabbet yeter,” dedi gülümseyerek yine. “Daha çok işim var. Telefona gelen bildiriler bir milyonu geçmiştir.”
Yavaşça toparlandı. “Anneni gördüğün zaman... Lütfen ona benden selam söyle tamam mı?”
Kafamı salladım. Kalkmadan önce yüzüme düşen kahverengi saçlarımı kaldırdı, kalktıktan sonra da bana el salladı.
Bir sporcu gibi yavaşça koşarak havaya tırmandı ve havada gözden kayboldu. Arkasından söyleyebildiğim tek şey kepe bakıp “Güle güle Hermes.” Oldu. Kısa görüşmemiz sanki 1 yıl gibi gelmişti bana... O on dakika içinde ne çok yakın bir bağ kurmuştuk. Sanki iki arkadaş gibi. Sanırım, onun kızı olmayı seviyorum.