Zoi Anadyontai

Melez Kampı'nda bir gezintiye çıktım.Plaja ormana büfeye...Ama bir yer çok ilgimi çemişti.Ok atma sahası.Burayı ilgimi çekmesinin başka nedeni kardeşlerimden biri hatta ikisi eğitim veriyordu.Tiff ve Yon.Hemen Tiff'i ve Yon'u aramaya başladım ve Tiff'i buldum.Kitap okuyordu.O peki kitap okumayı sevmezdi ama böyle oturmanın çok sıkıcı olduğu belliydi.Yanına gidip ''Merhaba abla.'' dedim gülerek.Sevinçle ayağa fırladı ''Merhaba Zo.Hoş geldin.Bizi görmeye mi geldin,yoksa ders mi almak istiyorsun.Aslında Apollon çocuğusun ama belki eksik olduğun yanlar olduğunu hissetmişsindir.'' dedi.''Aslında çok sıkılmıştım.Kampı gezmeye başladım.Sonra sıra buraya geldi.Sonra sizin eğitim verdiğinizi hatırladım.Gelip sizden kardeşlerimden ders alıp onlarla aynı seviyeye geleyim dedim.''Gülerek''Tamam kardeşim gel bakalım başlayalım.'' dedi.''Nereden başlayacağımızı söylemiyecek misin?'' dedim.Bana gülümseyerek cevap verdi ''Aslında öğrencilerime nereden başlayacaklarını söylerim ama sen kardeşim olduğun için sana torpil geçip süpriz yapacağım.'' dedi ve kahkaha attı.''Çok kötüsün Tiff.Birde Siren Körfezinde sizi takip edince bana çok kötüsün demiştiniz.'' dedim.''Ee hep sen mi kötü olacaksın.'' dedi ve ikimizde kahkalara boğulduk...

Antrenman alanında oturup kitap okuyordum. Kitap okumayı seven biri asla olmamıştım ama benim yerimde kim olsa kitap okurdu. Çünkü çok sıkılıyordum. Çok şükür ki bu fazla uzun sürmedi. Yanıma kardeşim Zo geldi. Onun gelmesine çok sevinmiştim. Ona ders alamaya mı geldiğini sordum. Düşündüğüm gibi ders almaya gelmişti. Birkaç espiriden sonra eğitime başladık. Kardeşimin kendine ait yay-ok takımı olmasına rağmen ona başka bir takım verdim. Böylesi daha iyi oluyordu. Çünkü her zaman kendi takımını kullanmak durumunda olmuyordu insan. Kardeşim beğenmesen aldı ve bir hedef tahtasının karşısına geçtik. Kardeşime baktım ve "Şimdi sana takımı nasıl tutacağını ve nasıl ok atacağını göstereceğim. Daha doğrusu Apollon çocuğu olduğundan sen yapacaksın ben sadece hatan vvar mı diye kontrol edeceğim." dedim.

Kardeşim beni derse başlamak için yay ve ok takımı verdi.Kendiminkini kullanmamı istemiyordu çünkü insan her zaman kendi takımını kullanmak durumunda kalmıyor,diye düşündüğünü biliyordum.Şimdi sana takımı nasıl tutacağını ve nasıl ok atacağını göstereceğim. Daha doğrusu Apollon çocuğu olduğundan sen yapacaksın ben sadece hatan var mı diye kontrol edeceğim." dedi ve bana oku fırlatmamı söyledi.Bir Apollon çocuğu olduğum için olsa gerek ilk vuruştan tam 12'yi vurdum.Sonra bir şey sormak istedim ablama,pardon öğretmenime ''Bu uzaklık biraz kısa değil mi?'' diye sordum.Bana gülümseyerek cevap verdi ''Sözlü dersin zamanı geldi.Ok derslerinde iki tür uzaklık vardır.Eski şekilde adımla sayılır.Şimdi ise genelde metre kullanılır.Biz adımı kullanıyoruz.Çünkü savaşlarda daha iyi oluyor.Düşünsene bir savaşta ok atman gerekiyor.Bunu adım olarak mı hesaplarsın.Yoksa eline bir metre alıp savaş bitene kadar onu hesaplamayla mı uğraşırsın?''.''Tabiki adımla hesaplarım.'' dedim.''Bizde o yüzden adım olarak hesaplıyoruz.Adım olarak eskiden 25-50-100 olarak yapılıyordu.Biz buna 200 adım ekleyerek zorlaştırdık.Çünkü şimdiki savaşlarda alanı iyi kullanmak için okçular kullanılır.Savaştan uzak tutulup hiç farkedilemeyecek bir uzaklıktan atış yaparlar.Ve düşmanı aniden yere serebilirler.Heleki zayıf noktasını bulursan veya tehlikeli olan zehirli okları kullanırsan. dedi.''Aslında bir Apollon çocuğu olduğun için 50 adımdan başlatmam iyi olurdu ama bir kaç eksiğin olduğun için geldin ve kendini kötü hissetme diye 25 adımdan başlattım.'' dedi.''Teşekkürler.Aslında bence biraz daha 25 dadımdan atış yapalım.Dediğin gibi okçular savaştan uzak tutulduğu gibi yakında tutulup arka arkaya seri atışlarda yapabilirler.''.''Çok haklısın Zo.Madem seri atışlarda iyi olmak istiyorsun'' dedi ve bir ok çantası gibi bir şey çıkardı ve ''o zaman biraz daha ok verip seri atışların nasıl bir bakalım.'' dedi...

Zo'yla okçulukla ilgili bayağı konuştuktan sonra ona bir ok dah averdim ve çalışmaya devam etmesini söyledim. Zo seve seve oku aldı ve atış yapmaya başladı. On onbeş atış yaptıktan sonra bana baktı. Oklarının çoğu tam on ikiye gitmişti fakat birkaçını kaçırmıştı. Onun için devam etmesini söyledim ve "Konsantre ol." diye ekledim. Zo hiç itiraz etmeden atışlarına devam etti. Bu sefer daha dikkatliydi. Bu da isabet oranını arttırmıştı. Şimdi her ok atışında tam on ikiden vuruyordu. Bir süre daha bekledikten sonra onu durdurdum ve "Bu kadar yeter, süpersin." dedim. Zo bu iltifatıma sevinmişti. "O senin süperliğin." dedi. Güldükten sonra "Şimdi 50 adıma geçebiliriz." dedim.

Kardeşim bana birkaç ok daha verince hemen aldım ve atış yapmaya devam ettim.''Konsantre ol.'' dedi bana.Hiç itiraz etmeden atışlarıma devam ettim.Çok fazla konsantre olmuştum.Şimdi her atışım on ikiyi buluyordu.Bir ok daha atacakken ''Bu kadar yeter,süpersin Zo.'' dedi Tiff.Cevap olarak ''O senin süperliğin Tiff.'' dedim.İkimizde gülmeye başladık.Biraz gülüştükten sonra ''Şimdi 50 adıma geçebiliriz.'' dedi.Olduğumuz yerden 25 adım daha uzaklaştık.Hedef tahtası çok ufak görünüyordu ama başlrabileceğime inanıyordum.Sanki ablam düşüncelerimi okumuş gibi ''Başarabilirsin.'' dedi.Yayıma bir ok gerdim tam fırlatacaktım ki durdum.Aklıma daha önce bir yerde okuduğum bir şey aklıma geldi.Rüzgar faktörü.Duraksadım.Rüzgarı hissetmeye çalıştım.Sonra atışımı yaptım.İşe yaramıştı.Tam on ikiden vurmuştum.Ablam ''Süpersin Zo.50 adımda ilk atış için çok iyi.Çok çabuk öğreniyorsun.'' dedi.Sonra ok atmaya devam ettim.Seri atışlarım hızlıydı.Ablam,öğretmenim 10 dakikada bir ok dolu bir çanta veriyor.Attığım okların çoğu on ikiyi vuruyor ama kaçırdıklarım oluyordu kardeşim bana ''Oku hızlı atmak için yayını çok germe, onun yerine yayına yerleştir,hafif çek ve bırak gitsin.'' dedi.Dediğini yaptım.Bir ok aldım, yaya yerleştirdim,Hafif çektim ve birden bıraktım.Yeterince hızlı ve düz gidiyordu.Ablamın tekniği işe yaramıştı.''Teşekkürler abla,sen hayatımda gördüğüm en süper öğretmensin.''
dedim.''Teşekkürler.Hadi bu kadar atış yeter çok iyi gidiyorsun.100 adıma geçsek iyi olur.'' dedi ve bir 50 adım daha uzaklaştık...

Zo çok iyi gidiyordu. 50 adım uzaklıkta bir süre atış yaptıktan sonra ona yapması gereknleri ve yapmaması gerekenleri söyledim. Zo dediğimi yaptı ve çoğunlukla tam on ikiden vurmayı başardı. 50 adım kolay olmuştu. Şimdi mesafeyi arttırmam gerekiyordu. Bu yüzden Zo'ya 100 adıma geçeceğimizi söyledim. Bu ilk seviyedeki son uzaklıktı. 200 adıma ikinci seviyede geçecektik. Ancak tabii 100 adımla ders bitmeyecekti. Zaten 100 adım bayağı zordu. Burada çok oyalanacağımızı önceki deneyimlerimden biliyordum. Kardeşimle beraber 50 adım daha geriye giderek hedef tahtasının 100 adım uzağına vardık. Buradan normal bir insan hedef tahtasını zor görürdü. Ama biz melezler özelliklede Apollon'un çocukları olarak çok rahat görüyorduk.

Sonunda ilk seviyenin son uzaklığıydı.100 adım.Hedef tahtası küşük bir nokta gibi görünüyordu.Ama hedef tahtası düşünüdğüm kadar uzakta değildi.Kardeşim bana yapmam ve yapmamam gerken birkaç şey daha söyledi.Söylediklerini can kulağıyla söyledim.Snra onları uygulamaya koyuldum.İlk atışım çok berbattı.Hedef tahtasını sıyırmıştı ve bir ağacın dalını kırdım.Kardeşim Tiff ''Vay canına.Daha önce kimse derste ağaç dalını kırmamıştı.'' dedi gülerek.''Sağol Tiff.Çok iyi moral veriyorsun.'' dedim.Gülemeye başladık.Burada çok eğleniyordum ama eğlenmeninde zamanı var.Ok atmaya devam ettim.Bu sefer çok iyi bir atış aptım.Hedef tahtasına değdirdim.Hatta on ikiye çok yaın atmıştım.''Çok iyi gidiyorsun Zo.100 adım için çok iyisin.'' dedi ve ban bir ok çantası daha uzattı.Sonraki bir kaç atışım 100 adım için normaldi.Ama ok yağdırmaya alışınca artık on ikiden vurmaya başladım.Arada bir on ikiden vuruyordum.Yaklaşık 10 dakika daha atış yapınca hep on ikiden vurmaya başladım.Kardeşim beni tebrik etti ve beklemeye başladım.Acaba 2. seviye yani 200 adıma geçecekmiydik.Ama beklemediğim bir cevap aldım...

Zo 100 adım uzaklıktan ilk atışında bir dalı kırdı. Bu çok büyük bir başarıydı. Bunu Zo'ya da söyledim. Sonra atışlara devam ettik. Zo biraz çalışmadan sonra tam on ikiden vurmaya başladı. Klasik Apollon çocuğuydu. Biz kardeşler çok yetenekliydik. Zo bütün atışlarında hedef tahtasının tam ortasını bulunca bu aşamada bitti. Adım aşamaları bitmişti. Zo birinci seviyeden mezun olmayı bekliyordu ama daha çok erkendi. Bunun için bir sonraki aşamayı söyledim. "Şimdi dengede durup ok atışı yapacaksın." dedim. Zo dediklerimden hiçbir şey anlamamıştı. Ancak onu havada duran bir kütüğün yanına götürdüğümde ne demek istediğimi anladı.

Sonunda bu aşamada bitti.Mezun olmayı bekliyordum ama kardeşim bana "Şimdi dengede durup ok atışı yapacaksın." dedi.Tam anlayamadım ama kardeşimin beni ktüğün üstüne çıkarıp oradan atış yaptıracağını düşündüm.Beni onayladı ve kütüğün üstüne çıkardı.Oradan atış yapacaktım.Bu bir Apollon çocuğuna hatta sanırım Artemis Avcısı'na göre bile zordu.Ama yapabileceğimi düşündüm.Kütüğün üstüne çıktım.Dengem çok kötüydü.Yaklaşık 2-3 çıkışımda aşağı düştüm.Sonunda stüne çıkıp dengeyi kuramayı başardım.''Sanırım on ikiden vurmam çok zor.'' dedim.Çünkü sağa sola sallanıp duruyordum.Bir atış yaptım, ama hiçde iyi değildi.neredeyse enn dşük puanı vurdum.Bir ok daha alacaktım ki ok çantası boşalmış.''Biraz daha ok verir misin?'' dedim ablama ve hemen bana bir ok çantası daha verdi ve ok atmaya devam ettim...

Zo kütüğün üzerine çıktı. Dengeyi kurmaya çalışıyordu ama bu hiç kolay değildi. Uzun bir uğraştan sonra düşmemeyi başardı. Şimdi ok atması gerekiyordu. Hedef tahtası bayağı uzaktaydı. Bunun için dengeyi iyi sağlamalıydı ama Zo sürekli sallanıyordu. Kendini düşmemek için zor tutuyordu. İlk atışı çok kötüydü. Bir atış daha deneyecekti ki ok çantasındaki bütün oklar bitmişti. Hemen yay-ok takınmlarının bulundu yere gittim ve bir ok çantası kaptım. Sonra Zo'nun yanına gittim. Zo hala sallanıyordu ve yere düşmemeye çalışıyordu. Durumu bayağı kötüydü. Ona ok çantasını uzattım. Düşmemeyi başararak ok çantasını aldı. Şimdi birkaç atış daha deneyecekti. Biraz daha dengesini koruyunca atışlarına başladı ama hiç hedef tahtasının iyi bir noktasından vuramıyordu. Ona "Dengede durmalısın." dedim. Zo bana kötü bir bakış attı ve "Ben ne yapmaya çalışıyorum abla." dedi.

Kardeşim bana ok çantasını verince dengesiz bir biçimde ok atmaya devam ediyordum.''Dengede durmalısın.'' dedi.''Ben ne yapmaya çalışıyorum abla?!'' dedim.Sonra derin bir nefes aldım.Okumu yayıma gerdim ve dengede durmaya çalıştım.Biraz uğraştan sonra dengede durdum.Bir ok attım.Yin hedef tahtasını ıskalamıştım.Birkaç ok böyle isabetsiz gitmişti.Tekrar derin bir nefes aldım.Okumu yayıma gerdim ve ok attım.Bu ok çok daha iyi gidiyordu.Hedef tahtasının ortasından biraz daha uzaktan vurdum.Dengede dururken ablama bakış attım ve bana başka verebileek öğütün varmı dedim gözlerimle...

Zoi'nin hedef tahtasına attığı ilk okları denk bile gelmemişti ama birkaç atış sonra iyi bir atış atmıştı. Yine de o kadar iyi değildi. Çünkü ben kardeşimden tam on ikiden vurmasını istiyordum. Bunu başaracaktı ama fazla zorlanmaması gerekiyordu. Kardeşim bana bakmaya başladı. Bende "Daha fazla çalışmalısın. Bekleme dene." dedim. Zo gözlerini devirdi. Sonra bir ok daha aldı ve tekrar denedi. Bu da neredeyse öncekiyle aynıydı. Zo dengesini kaybetmeye başladı. Bir süre dengesini yeniden kurmaya çalıştı. Biraz uğraştan sonra bunu başardı ve atışlara geri döndü.