Tanrıça Nyks İle Konuşmam

Kampa geleli bir hafta olmuştu. Burası çok iyi bir yerdi. Herkes bana yardımcı olmaya çalışıyordu. Hele hele Calvin abi beni hiç yalnız bırakmıyordu. Ama yine de mutlu değildim. Çünkü ben babamı özlemiştim. Ben daha önce onadn hiç bu kadar ayrı kalmamıştım. Onun yanına gidip onu görmek istiyordum ama bana buna alışmamı söylemişlerdi. Bu haksızlıktı. Gitmek istiyordum. Tehlikeli olup olmaması umrumda bile değildi. Bu düşüncelerle yürüyordum. En sonunda Lon Island Kıyısı'na geldiğimi fark ettim. Buraya kadar yürümüş olduğuma şaşırmıştım. Ancak şu an o kadar çok üzgündüm ki buna kafa yoramazdım. Oturacak bir yer bulup oturdum. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Onun için hızlı hızlı nefes almaya başladım ve çiçeklere baktım. Onlar beni sakinleştiriyordu.

Çiçeklerde beni sakinleştiremiyordu. Şu anda kimse benim moralimi düzeltemezdi. Çok mutsuzdum. Bir yolunu bulup buradan kaçmalıydım. Aklımdan bunları geçirirken biri "Zavallı, küçük melez. Söyle bakalım bu kadar güzel bir günde burada ne yapıyorsun? Diğer melezlerle birlikte oynaman gerekmez mi? Yoksa küçüksün diye seni aralarına almıyorlar mı?" dedi. Hemen kafamı kaldırıp sesin sahibine baktım. Daha önce hiç görmediğim biriydi. Dikkatle incelemeye başladım. Herkezden farklı gibiydi ama onu farklı yapan ne olduğunu bir türlü çözememiştim. Ağlamamak için derin bir nefes daha aldıktan sonra "Be-ben babamı özledim." dedim. Babam beni hep tanımadıklarınla konuşma diye tembihlerdi ama kampta bu kural pek işe yaramıyordu. Kimseden korkmama gerek yoktu. En azından ben öyle düşünüyordum.

Konuştuğum kişinin kim olduğunu bilmiyordum ama bana çok iyi davranıyordu ve bir çözüm bulmaya çalışıyordu. Bana "İlk önce adın nedir senin küçük melez?" diye sordu. İç çektikten sonra konuşmaya başladım; "Adım Sabrina. Persephone'nin kızıyım. Sen kimsin?" dedim. Sonunda merak ettiğim soruyu sorabilmiştim. Aklımdan hala tahminler yürütmeye çalışıyordum ama bir yargıya varamamıştım. Bu beni daha da meraklandırıyordu. Ancak konuştuğum kişi bu sorumdan rahatsız olmuş gibiydi. Ya da bana öyle gelmişti. Çünkü bir an yüzü ifadesizleştikten sonra tekrar sevecen halini almıştı. Bence bana öyle gelmişti. Niye rahatsız olsun ki?

Sonunda onun kim olduğunu öğrenmiştim. Tanrıça olması çok mantıklıydı. Dediğim gibi normal birine hiç benzemiyordu. Gece ve Karanlıklar Tanrıçası Nyks. Bu ismi bana Calvin abi söylemişti ve birkaç şey daha söylemişti. Kafamı taramaya başladım. Calvin abi ne demişti? Kısa bir süre düşündükten sonra hatırladım. Bana "Nyks hiç iyi bir Tanrıça değil. Ondan uzak durmaya çalış." demişti. Gözlerimi koca koca açıp karşımdaki Tanrıça Nyks'e baktım. Ne yani ben en konuşmama gereken kişiylemi konuşuyordum ama banaçok iyi davranmıştı. Nasıl kötü olabiliyor ki? Aklım sürekli bana Calvin abinin dediklerini tekrarlıyordu. En sonunda abimi dinleyip uzaklaşmaya karar verdim ama nasıl kaçıcaktım. "Tanrıça'm benim gitmem lazım." dedim ve gitmeye hazırlandım ama beni Nyks durdurdu ve "Nereye gidiyorsun?" dedi.

Tanrıça Nyks beni çok korkutuyordu ve bunu bilerek ypıyor gibi bir hali vardı. Buradan hemen uzaklaşmak istiyordum. Ben babamı istiyordum. Neredeyse ağlayacaktım. Kendimi toparlamma gerekiyordu. Derin derin nefes alıp vermeye başladım. Rahatladığımda konuşmaya başladım. "Tanrıçam ne olur beni bırakın, gideyim." dedim. Nyks bir kahkaha attı. Bende bu sırada tüm gücümle koşmaya başladım. Nyks'in kahkahası daha da arttı ama peşimden gelmedi. Buna çok rahatlamıştım. Hemen kulübelere doğru koşmaya devam ettim. Kısa bir süre sonra varmıştım. Kendi kulübeme gittim ve kendimi yatağıma atıp ağlamaya başladım. Hala Tanrıça Nyks'in kahkahası kulaklarımda çınlıyordu.


Rp Bitmiştir!