Poseidon'un Görevi

''Somebody mixed my medicine. Somebody's in my head again. Somebody mixed my medicine again, again...'' Ipod'umdan gelen müziğe kendimi kaptırıp başka kimseyi umursamamak güzeldi. Aslında müzik dinlemeden de kimseyi umursamıyordum ama, şu anda birilerinin beni rahatsız etmemesi için bir bahanem de vardı en azından. Kulaklıklarım görünsün diye saçlarımı kulaklarımın arkasına atsam bile, ikide bir önüme düşüyorlardı. Yine sinirlenip bir şimşek çaktırmamak için sakin kalmaya ve düşüncelerimi başka bir tarafa yönlendirmeye çalıştım. Güneş batmak üzereydi. Bu saatleri çok severdim. Sadece Apollon'dan kurtulacağımız için değil, gökyüzünün büründüğü renkten de dolayı. Ama ne zaman gökyüzüne baksam, kocaman kubbe altındaki minik bir karınca gibi hissediyordum kendimi. Yapayanlız. Bu yüzden her seferinden yaptığım gibi başımı indirdim. Farketmeden plaja gelmiştim. Asıl amacım Long Island kıyısına gitmekti. Bu sefer de rotayı bayağı şaşırmıştım. ''Of amaa!'' diye homurdandım. Güneşin batışını izlemek isteyen bütün çiftler şimdi burada olmalıydı. Etrafa bakınınca haklı olduğumu gördüm. 30 metrelik aralıklarla bir deniz havlusunun üzerine oturmuş çiftler görüyordum. Bir çift de, nadiren de olsa buraya geldiğim zaman hep oturduğum yeri kapmıştı. Kulaklıklarımı çıkartıp Ipod'umla birlikte bol kot ceketimin cebine tıkıştırdım. Şu çift biraz korkmayı hak etmemiş miydi? Benim yerimi kapmışlardı ne de olsa! Sessizce onlara yaklaştım. İki sarı kafalardı zaten. Oldum olası sarı saçlı insanları pek sevmemiştim. Çifte kumrular o kadar meşguldü ki, beni farketmemişlerdi. Konsantre olup birazcık daha yaklaştım onlara. Şeytanice gülümsedim. Birazdan oturdukları yerin tam ortasına bir şimşek inecekti. Üç. İki. Bir. Tam da o sırada, hem benim hem de çifte kumruların dikkatini dağıtacak bir şey olmuştu. Bir anlık şoktan çığlık attım. Neyse ki tek çığlık atan ben değildim.

"Seni çok seviyorum, aşkım.", dedi sevgilim. Kalbimin daha hızlı attığını hissediyordum. Umarım duymuyordur. Yanağıma yaklaştı. Teni tenime değdiğinde tüylerim diken diken oldu. Geri çekildiğinde gülümsüyordum. Yanımdaydı. Benimleydi. "Ne kad-", ne kadar diyecektim. Bukadar zormuydu? Evet öyleydi. En azından Long island'e bir girdap oluştuğunu görünce bana öyle gelmişti. Herşey okadar çabuk gelişmişti ki. Çığlıklar ve koşuşturmalar. Lanet olsun, tamda sırası, dedim içimden ve utandım bu düşüncem yüzünden.
Yanımızdaki kızı fark edince öfkeyle konuştu Xavier. "Adyali? Sen burada ne işe arıyorsun?" "Siz üçünüz. Kutsal Poseidon sizleri krallığına çağırıyor." Ne oluyordu. Tanrı aşkına herşey çok çabuk gelişiyordu. O konuşanda kimdi? Hemen girdaba döndüm. Amphitrite. Evet tanrıça Amphitrite girdabin içinde duruyordu. Gök gürültüsü yankılandı ve Tanrıça sakince gülümsedi ve girdapta kayıp oldu. Neler olduğunu anlamadım. Olaylar çok çabuk gelişiyordu. Henüz birkaç gün olmuştusadece. Yeni yeni alışıyordum buraya. Buda nesi? Tanrım, bari birkaç gün bekleseydiniz, dedim içimden. Xavier bana doğru geldi ve kollarını bedenime sardı ve "Sanırım babamın tapınağına gitmekten başka bir şey kalmıyor", dedi. Ah evet! Lanet olsun. Bu görevi(!) saymıyorum bile, birde sevgilimin babasıyla tanışacaktım. Bunu daha önce hiç yapmamıştım. Ayrıca sevgilimin babasının tanrı Poseidon (ki Poseidon yunan mitolojisinde herzaman favorilerimdendi) olduğunu bilmek herşeyi daha da kötü yapıyordu. "Düşündüğümden erkende olsa, olacaktı bu. Kayın babanla tanışma vakti", diye fısıldadı. Tanrım, titrememek için zor duruyordum. Haylazca sırıttı ve yanağıma bir "pücük kondurdu. Hafifçe omzuna vurdum.
Adyali bize bir bakış attı. "Peki ben geliyorum. Sen varsan bende varım", dedim ve Xavier'e sarıldım. İkimizde Adyali'ye bakıyorduk. Bir cevap vermesi lazımdı. Daha sonra Poseidonun sarayına gidecektik.

Spoiler:

Sarmaş dolaş sevgililere baktım ve avcı olmamdan ilk kez gurur duydum. Ben böyle kesinlikle iyiydim. ''Hey, Amphirite, Xavier tamam da, bare bize bir oksijen tüpü falan verseydin.'' Xavier dalga geçercesine bana baktı. ''Tamam tamam, bir şey söyleme.'' Moralim iyice bozulmuştu, hem sevgilerin arasında kalmıştım, hem de Poseidon'un yanında gitmek zorundaydım. Bundan daha kötü bir günüm olmamıştı sanırsam. Belki de Leo'nun ikizim olduğunu öğrendiğim gün. Kendi kendime kıkırdadım ama bu Xavier ve sevgilisinin ben deli sanmasına yol açmıştı. Dikkatimi göreve vermeye çalışıp şu an ayakta olan Xavier ve diğer kızın yanına gittim. Ona diğer kız demeyi pek sevmemiştim ama ismini de bilmiyordum ki. ''Tamam o zaman Xavier, şu su altı işini hallet bakalım.'' Xavier bana bilmiş bir bakış attı. ''İlk önce suya girmemiz gerek.'' Sevgilisi kıkırdarken ben ise morarmıştım. Su hakkındaki hiç bir şeyi sevmezdim zaten, bir de bu kafası su dolu Poseidon çocuğuyla uğraşmam gerekiyordu. Bir gün uçmaya ihtiyacı olacak ve ben de ona böyle güleceğim. Evet, bunun düşüncesi bile beni gülümsetmişti. Kızla Xavier suya girerken suya bakıp yüzümü buruşturdum. ''Bare mayolarımızı- ah, neyse!'' Ben de derin bir nefes alıp onları takip ettim. Sonunda su kafama gelince nefesimi tutup daldım. Kızla benim giysilerimiz su altında şişmişti ve ikimizin de yanakları şişikti. Ama Xavier oldukça sakindi. Giysileri normal gözüküyordu, nefesini bile tutmuyordu! Gözlerimi kocaman açıp baktığımda, deniz tuzunun gözlerimi yaktığını hissettim. Xavier şu numarasını bize de yapsa iyi olur diye geçirdim içimden.