Hephaistos'un görevi...

"Buradan defolup gidecek misiniz, yoksa üstünüze ölüler ordusu mu yollamam gerekecek?"

"Asla! Biss, geri dönmeyissss"

Kendimi Yüzüklerin Efendisi'ndeki gollumu dinliyor gibi hissettim. 'Bisss geri dönmeyisss! Efendimisss, kıymetlimisss, değerlimissss' falan filan... Tamam, biliyorum, kafanız karıştı. İşlerin nasıl olupta bu noktaya geldiğini merak ediyor olmalısınız. O yüzden baştan alacağım...

Kampa dönüşümüzün ardından bir hafta geçmişti. Bu arada tanrı Hephaistos kampta silah profesörü olmuştu. Bende merakıma yenilerek bir tanrının nasıl bir eğitmen olacağını görmek için yanına gitmiştim.

"Seni bekliyordum Nicole" dedi. Bu dedikodu kampta bayaa çabuk yayılmıştı. Herkes bana Persephone'nin taktığı ismle seslenmeye başlamıştı. Ama kabul edin Nicole ismi Stella'dan daha havalı duruyor.

"Anlamadım tanrım?" dedim. Hephaistos gülmsedi.

"Bir görevim var. Olimpos'un başını biraz ağrıttı bu görev. O yüzden yapması için iki melezi görevlendirmeye karar verdik. Ve bu melezler sen ve senin zihin okuyan arkadaşın Lucy olursa daha çabuk başarabileceğinize inanıyoruz. Göreviniz Othyrs dağına yürüyen drakon ordusunu durdurmak. Amaçlarının ne olduğunu ve kimin için çalıştıklarını bilmiyoruz ama durdurulmaları gerektiğini biliyoruz" dedi. Bende gülümsedim. Yeni bir macera kokusu alıyordum.

"Gidip Lucy'ye haber vereyim ve yola çıkalım" dedim. Hephaistos cevap vermeden yok oldu. Gidip Lucy'yi buldum.

"Tahmin et, yeni görevimiz ne?"

"Atlas mı kaçmış, onu mu yakalayacağız? Yoksa labirenti işgal eden köstebek ordusu mu?" Güldüm.

"Yaklaştın, ikisinin arasında bir şey"

"o halde Othyrs dağına saldıran köstebek ordusu?" Fazla yaklaşmıştı, ama bilememişti.

"Doğru tahmin ama köstebek değil drakon ordusu"

İki dakikaya kalmadan Lucy gidip tüm eşyalarını toplamıştı bile. Yarım saat sonra pegasuslarmızın sırtında Othyrs dağına varmıştık ve empusalar da durmuş biz bakıyorlardı. Hemen az önce öğrendiğiniz repliğimi söyledim.

"Buradan defolup gidecek misiniz, yoksa üstünüze ölüler ordusu mu yollamam gerekecek?"

Tabi cevap gecikmedi.

"Asla! Biss, geri dönmeyissss"

(Lucy )

Stell'in bana anlattığına göre, bu drakonların burada ne aradıklarını Tanrılar da bilmiyordu. 'Bir iş yapacaksak tam yapalım' mantığıyla, onlardan biraz bilgi almaya karar verdim. Ah, inanın bana bir yılan kadının beynini okumaktansa, onu konuşturmak daha faydalıydı.

Parmaklarımı şıklattım ve sisin devreye girmesini sağladım. Sonra Stell'i çekiştirerek grubun ortasına götürdüm, birlikte içeri kaynadık. Yanımdaki drakona dönüp sordum:

"Biss burada ne yapıyorusss?"

Stell bana şok olmuş, iğrenmiş, korkmuş... dehşet saçar şekilde bakıyordu ama yapmaya çalıştığım şeyi anlamıştı.

Drakon bana döndü ve

"Sssseen ssssalak bir drakonsssun. Hala bilmiyor mussssun?" dedi.

"Bilmiyoruss, öğrenmek istiyorusss." evet, ben de kendimden iğreniyordum.

Kısıtlı cümle dağarcığını en maksimum düzeyde kullanarak, bize nedenini anlatmaya başladı drakon...

(rpout: Stell, unutma en az 15 post yazmalıyız, detaya gir )

Lucy'nin planı kesinlikle dahiyaneydi. Anlaşılan ölüler biraz bekleyeceklerdi.

"Bisss bir görev yapıyorussss. Titannn Atlasss var yaaaa, biss onun yerine geçeceğissss" dedi drakon. Ah, yok artık, kendilerini feda ediyorlardı! Aman ne saadet, gözlerim yaşardı!

"Atlasss bizim için ne yaptı da onu için ölüyorussss?" diye sordum. Drakon tısss tısss diyerek güldü.

"Bisss ölmüyoruss sssalakk! Ssssadece Atlassss'ı kurtarıyorusss" dedi. Lucy onları konuşturmaya devam etti.

"Ama Atlass gökyüssünü taşıyor. O ssaman bu göre bisse kalmasss mıı?" dedi Lucy. Kendimi gülmemek için zor tuttum. Lucy'den güzel bir drakon olurdu.

"Bisss orasssını bilmeyissss. Bissim görevimisss sssadece kurtarmakk! Kimin kalacağına Atlasss karar verir" dedi drakon.

Lucy ile bakışşştık. Aman tanrılarım, ben ne diyorum yaa, bende iyice drakonlaştım.

"Onları kimin yolladığını bulmalıyıss" dedi Lucy'de bana fısıldayarak. Bunun üzerine kendimi tutamadım ve güldüm. Gerçekten drakonluk bulaşıcı bir şeydi. Bir kuyruğumun çıkacağından şüphelenmeye başlamıştım.

"Ssssisss niye gülüyorsssunusss?" dedi drakonlardan biri.

"Bisss gülmüyorusss, bu ssesss bissden gelmediii" dedim bende. Lucy ile buradan sağ çıkmak için olabildiğince gerçekçi olmalıydık.... Ve olacaktık...

Bir süre daha Othyrs Dağı'na doğru drakon ordusuyla beraber yürüdük. Çaktırmadan sıradaki yerimizi değiştiriyordum, aynı drakona birden fazla soru sorarak onları şüphelendirmenin alemi yoktu.

Yeni denk geldiğimiz bir yılan kadına, yeni ve çok kritik bir soru yönelttim:

"Dosstum biss kimin için çalışıyorusss?"

Bir süre bana anlamamış gibi baktı, sonra yürümeye devam etti. Tekrar denemeye karar verdim:

"Bissim efendimisss kim?"

Evet, bu sefer bana aşağılayıcı bir şekilde bakıyordu, sorumu anlamıştı. Şimdi, karmakarışık beyninde düzgün bir cümle oluşturmaya çalışıyordu... En sonunda konuştu:

"Efendimisss Kronosss tabii ki sssalak ssseni."

Son bir saat içinde şu drakonlardan yediğim hakareti, ömrüm boyunca yememiştim ben. "Dayan Lucy." dedim içimden, "Zaten hepsini kılıcından geçireceksin, sabret."

Kronos melezlerden sonra drakonlara mı yüklenmeye başlamıştı yani? Off, bu adam hiç akıllanmayacak.

"Artık saldırabilir miyiz?" diye sordum Lucy'ye. Başını hayır anlamında salladı.

"Eğer şimdi saldırırsak dikkat çekeriz. Bırak Atlas'ın yanına gidelim. Orada ne yapacağımızı biliyorum" dedi. Bu plan bence daha tehlikeliydi ama Athena kızı olan o, yani fikirlerini sorgulamak yerine uygulamayı tercih ediyordum.

Dağa yaklaşmamıza az kalmıştı, parmağımdaki yüzük şeklinde olan Kıyamet'e dokundum. Dokunduğum anda içimin güçle dolduğunu hissettim. Keşke onu kullanmam kısıtlı olmasaydı! Ama babama verdiğim sözü tutmalıydım.

"Yürümekten yoruldum" diye söylendim. Yanımdaki drakonda beni duydu! Ben am işim bitti diye düşünürken drakon durdu ve diğerlerine seslendi.

"Haklıssssınnn. Kısslarr, birasss dinlenmemisssde bir ssakınca yoktur herhaldee" dedi. Böylece drakon ordusunu kısa bir süre için olsa da durdurmuş, Lucy'nin planını öğrenmem için zaman kazanmıştık.

(Eee, Lucy )

Sırıttım. Stell drakonların beyinsizliğini fazla hafife alıyordu. 10 dakika önce sisi kaldırmıştım ama hiçbiri bizim onlardan biri olmadığımızı hala idrak edememişti.

"Stell, Atlas'ın yanına iyice yaklaşmamızı istiyorum. Böylece günbatımı nemflerinin sevimli ejderhası drakonlara saldırarak işimizi kolaylaştırır. Bir de... neyse boşver."

Ona ikinci planımdan bahsetmeyecektim, yoksa bana engel olabilirdi. Ne dememi bekliyorsunuz? "Stell Atlas'tan öcümü almak istiyorum ve ona haddini bildirmek için akıl sağlığımı tekrar riske atacağım!" mı?

Drakonlar oturdular, oturdular, oturdular... Hatta o kadar uzun oturdular ki ayaklarım uyuştu. En sonunda Lucy'ye döndüm ve:

"Gidelim mi artık, yani drakonları ayaklandırayım mı?" diye sordum. Lucy başını tamam anlamında sallayınca ayağa kalktım ve:

"E hadi kısslarr, artık yola çıkmalıyısss" dedim. Tabi ne olduysa o zaman oldu. Drakonlar benim insan olduğumu fark ettiler.

"Burrada bir insssann varr. Sssaldırrmalıyıssss!!" dedi ve bir anda etrafımız sarıldı.

"Ah, harika!" dedi Lucy. Hemen kılıçlarımızı çektik.

"Onları oyalayalım mı, yoksa saldıralım mı?" diye sordum. Fikir annesi Lucy'ydi. Bu hatamı örtecek kişide olsa olsa Lucy olurdu.

"Tamam Stell, kılıcını kınına sok ve drakon taklidine devam et." dedim. Atlas'ın gözleri önünde onların işini bitirip, Titan'ın umutlarını yıkacaktım ki, o kadar drakonu toz bulutuna dönüştürmek zevkli olsun, değil mi?

Parmaklarımı şıklatarak sisin tekrar devreye girmesini sağladım, sonra hepsinin minik beynine aynı mesajı yolladım:

"Biss de sissin gibi drakonussss!" hemen işe yaradı, bir dakika öncesini unutup pişkin pişkin etrafımızdan uzaklaşmaya başladılar.

Stell ile yine birbirimize bakıp sırıttık. Aslında, drakon olmak güzel şeydi. Yürüyüşümüze devam etmeye geçtik, birkaç saat içinde en büyük kabusum ve en büyük düşmanım ile tekrar yüzleşme imkanım olacaktı.

"Bittin sen Atlas." dedim içimden, "Bittin!"

Neredeyse Atlas'ın yanına varmıştık. Biz yaklaştıkça Lucy geriliyor, kesik kesik nefes almaya başlıyordu. Elimi Lucy'nin omzuna koydum.

"Sakin ol Lucy" dedim gülümseyerek. O da gülümsemeye çalıştı ama gergin olduğu her halinden anlaşılıyordu.

Birkaç dakika sonra dağa vardık. Lucy'nin planı gerçekten işe yarayacak mıydı bilmiyordum ama işe yaramasını umuyordum...

Dağa ulaştığımız anda planımı uygulamaya koyuldum. Stell'in çantasından -neden yanımıza aldığımızı bir türlü çözemediği- kavalı çıkartıp çalmaya başladım. O kadar kötü çalıyordum ki, nemfler ve ejderha bu sese karşı asla kayıtsız kalamazdı. Dikkatlerini ne kadar erken çekersek, o kadar iyiydi.

Drakonlar ne yapmaya çalıştığımı anlamaya çabalarken, Stell'i de yanımda götürerek sıranın en arkasına geçtim. Böylece, drakonların kaçmasını engelleyecek ve işlerini ejderha ile iki taraflı olarak bitirecektik. Şey, sıra bize geldiği zaman da arkadaşıma ve onun karanlık güçlerine güveniyordum. Eh, bir ejderhayla kılıç düellosu yapamam ya!

Tam tahmin ettiğim gibi, sesi duyan 4 hesperid hemen grubun önünde belirdi. Drakonlar vahşice onlara saldırmaya kalkıştı, bunun üzerine günbatımı perileri evcil ejderhalarını devreye soktular.

Hesperidleri seviyordum, birkaç ay önce Rose ile buraya geldiğimizde, içeri girebilmek için onların zihinlerini kontrol etmiştim ve beni bir kardeşleri sanıyorlardı. Yani, artık sisi kaldırmanın zamanı gelmişti.

Drakonların bizi tamamen görebilmesi için Stell ile benim, onların beyinlerinde oluşturduğum figürlerimizi kaldırdım. Ejderhanın hışımına uğramaktan korkup arkalarına döndüklerinde, bilekliğimin kalkanım Aegis halini almasını sağladım, böylece iki korkunç seçim arasında kararsız kalmalarını ve moralman çökmelerini sağladım. Tabii, genelde herkes ejderhadansa, dehşet saçan Medusa'yı seçerdi ama, sonradan buna pişman olduklarından emin olabilirsiniz, ner ne kadar Nefesalan yanımda olmasa da, ben kılıçlarla harikalar yaratırım çünkü.

(rpout: çok mu uzattım ne Stell )

(Hayır, gayet güzel olmuş Lucy )

Sanırım sevgili kılıcım Fırtına ile savaşmanın zamanı gelmişti. Onu saat halinden kılıca çevirdiğimde birden farklı bir duygu hissettim. Ne zamandır onunla savaşmıyordum. Onu özlemiştim. Ama Hephaistos Kıyamet'i kullanmamı yasaklamıştı, yani tek çarem ilk kılıcım Fırtına'ydı.

Drakonları öldürürken bu işi ne kadar çok özlediğimi fark ettim. Gerçekten çok eğlenceliydi. Ne yazık ki ejderhanında yardımıyla etrafta bir tane bile drakon kalmamıştı. Sıra ejderhanın kendisindeydi.

"Sanırım ona bir arkadaş vermeliyiz" dedim. Çok vaktim yoktu ama bende Herkül gibi Kerberus'u yeryüzüne çıkartabilirdim.

Birkaç saniyelik gölge yolculuğunun ardından kendimi yeraltında buldum. Babama durumu anlatacak kadar vaktim yoktu, Kerberus'un başının üstüne atladım ve kulağına yukarıya çıkması gerektiğini, orada onu bekleyen bir arkadaşın olduğunu fısıldadım. Kerberus gölge yolculuğu yaparak tam ejderhanın karşısında belirdi.

"Kerberus ve ejderha birazcık oynasınlar, bizde gidip intikamını alalım" dedim. Sanırım Kerberus ejderhayı biz gelene kadar oyalayabilirdi. Sonuçta onun kadar büyüktü.

(İntikam rpsini yazmayı sen istersin diye düşünüyorum Lucy )

Drakonlarla işimiz bittikten ve ejderha maması olmaktan kurtulduktan sonra, sıra Titan Atlas'a gelmişti. Onun yüzünden kendi canıma kıymaya kalkmış, düzelmeye çalışırken kısa bir dünya turnesi yapmıştım. Kimse hayatımı tepe taklak edip, cezasını çekmeden kurtulamazdı.

Tam Stell ile dağın içinde ilerlerken, karşımıza hesperidler çıktı. Stell'e tehditkar, bana kırgınca bakıyorlardı. Ah, daha önce onları satmıştım tabii. Ne yapayım? Rose'un sihirli incileriyle Kalipso'nun Adası'na gitmek yerine oturup perilerle gün batımını izleme lüksüm yoktu!

"Selam kızlar." dedim sevecen bir ses tonuyla.

"Zatıalinizin burada yine ne işi var?" dedi içlerinden en büyük olduğunu tahmin ettiğim peri.

"Babanızı ziyarete geldik, ona vermemiz gereken bir haber var. Uzun sürmez." Stell'in çabası boşunaydı, bu periler bizi buradan güzellikle geçirmeyeceklerdi.

"Gün batımı sona ermek üzere. Hava karardıktan sonra içeri giremeyiz. O nedenle, üzgünüm ama size bunu tekrar yapacağım."

Hesperidlerin beni tekrar kardeşleri sanmalarını sağladım. Bir tanesi bana 'Zoe' diye seslendi ama nedenini anlayamadım. İstemeye istemeye yolumuzdan çekildiler. Bu perilere ikinki kez borçlanmıştım. Borçlarımı düşünürken, aklıma teknesini üç kere alıp Canavarlar Denizi'ne açıldığım yaşlı adam geldi. Bir de Las Vegas'ta başını derde soktuğum eczacı ile resepsiyonistler. Sessizce içimi çektim, Stell'in babasının diyarında konumum kesinlikle iyi olamayacaktı. Şimdiden kendimi Ceza Tarlaları'na alıştırsam iyi olurdu.

(rpout: Stell 15 postu geçelim diye uğraşıyorum, sen de ara bir bölüm yaz sonra Atlas'ın yanına ulaşalım )

Hesperdileri aştıktan sonra titanın yanına doğru ilerlemeye başladık. Ama bir yandan da korkuyordum. Daha önce Kronos'un düşüncelerimi yönetmesine izin vermiştim, ya Atlas'ta aynı şeyi yapmaya kalkarsa? Ya ben bir daha elimde Kıyamet, Olimpos'u yakmaya gidersem? Sanırım bu benim testim olacaktı. Geçersem Olimpos'a kendimi kanıtlmaış olacakatım, geçemezsem de büyük ihtimalle öldürülecektim. Yani başarmak zorundaydım.

Lucy çok stresli görnüyordu. Onu sakinleştirmek için konuşturmaya başladım.

"Atlas'a ne yapmayı planlıyorsun? Gökyüzünü almayacaksın, değil mi?" diye sordum. Lucy sadece iç çekti. Tamam, bu işe yaramamıştı.

"Yeni adımı biliyor musun peki?" İşte bu ilgisini çekmişti.

"Yeni adın mı?" diye sordu.

"Persephone bana yeni bir ad verdi. Artık öz annem oymuş. Yani Hades ve Persephone'nin kızı oldum. Adım da Nicole. Stella'dan daha asil duruyor, değil mi?" dedim. Lucy'nin gözleri büyüdü.

"Senin nasıl bir olaya karıştığından haberin yok anlaşılan. Eğer onların öz kızı olursan ölümsüz olman gerekir. Sanırım Hades sonsuza dek onunla kalmanı istediği için böyle bir şey yapmış olmalı" dedi. Şaşırmıştım. Ama ben ölümsüz olmak istemiyordum ki!

"Bu çok saçma, babam bana fikrimi bile sormadn beni ölümsüz mü yaptı yani?" diye sordum.

"Daha yapmamış. Yapacak. Zeus'un sana ölümsüzlük vermesini bekliyor olmalı. Çünkü ölümsüz olursan Zeus'un seni yeryüzünde isteyeceğini sanmam. Seni direk yeraltına yollar" dedi. Ürperdim. Daha 16 yaşımdayken yeraltına tıkılıp kalacak mıydım yani? En sevdiğim mekandan, e sevdiğim insanlardan ve melezlerden uzak mı kalacaktım? Ve Luke... O zaman Luke beni boşuna mı bekliyordu? Ben ölümsüz olmak istemiyordum. Lucy ile yaşayabileceğim kadar çok macera yaşadıktan sonra ölüp Luke'un yanına gitmek istiyordum.

"Döndükten sonra hatırlat da babamla bir konuşma yapmam gerekecek" dedim.

(Şimdi Atlas'a geçebiliriz sanırım )

Buna inanamıyordum! Tanrı Hades'i severdim ama gerçekten bu sefer çok düşüncesiz davranmıştı. Stell'e ne istediğini bile sormadan, onu ölümsüz yapmaya kalkışmıştı. Sinirlerimin iyice gerildiğini hissettim. Atlas'a yaklaşmak için attığımız her adımda, içim daha da çok ürperiyordu. Othyrs Dağı'nı hiç özlememiştim.

"Bu arada, yeni ismini sevdim. Ama sen hep benim Stell'im olarak kalacaksın." dedim kanı çekilmiş arkadaşıma.

Hades'in amacına ulaşması ve kızını ebediyen yeraltına mahkum etmesi olasılığını düşünmemeye çalışıyordum.

Birkaç adım daha attıktan sonra karşımızda Atlas'ı gördük. Yine tüm ihtişamıyla göğü sırtlamış, yüzyıllardır durduğu gibi duruyordu işte. Onunki de, monoton bir hayattı canım.

Stell'e arkamda kalmasını işaret ettikten sonra, Titan'a yaklaştım. Bizi görünce çok şaşırdı ve bunu gizleyemedi.

"Ne işiniz var burada?" diye kükredi.

"Eski dostum, yoksa beni özlemedin mi? Darıldım ama şimdi." diyerek sırıttım.

"Ah, yoksa başka birilerini mi bekliyordun, drakon ordusu falan?" dedikten sonra kahkahama eşlik etti Stell.

"Gidin başımdan küçük kahramanlar! Sizinle uğraşamayacağım."

"Ben öyle düşünmüyorum." dedim ve hırsımı almak ister şekilde, tüm gücümü onun beynine yönelttim.

Bunu en son yaptığımda, körfezdeki tüm sirenlerin moleküllere ayrılmasını sağlamış ve Stell'i yaralamıştım, neyse o konuya girmeyelim.

Dünyadaki en korkunç, en acı verici düşüncelerin Atlas'ın beynine gitmesini istedim. Korkunç bir güç basıncının beyninde oluşmasını sağladım. Titan acı dolu bir çığlık attı, neredeyse gökyüzünü bırakacaktı ama direnmeye devam etti.

Tüm gücüyle beni beyninden atlama çalışıyordu ama nafile, ne beni uzaklaştırabiliyordu ne de bana zarar verebiliyordu.

Belki saatlerce tüm gücümü harcayarak ona acı çektirdim. Artık düşüncelerinden tek istediğinin ölmek olduğunu duyabiliyordum. Kendim de çok yorgun düşmüş olmasam, buna günlerce devam ederdim.

"Sakın karşıma çıkmaya cürret etme Atlas, çünkü bir daha cezan bu kadar hafif olmaz!" diye bağırdıktan sonra beynini serbest bıraktım. Titrek bir nefes aldı ve cevap vermedi.

Stell'e döndüm ve oturduğu yerden kalkmasına yardım ettim. Birlikte dağdan aşağı inmeye başladık. Uzun ve yorucu bir gün olmuştu ama mutluydum, Titan'dan öcümü almıştım.

Otobüs terminalinin yolunu neredeyse yarılamıştık ki, karşımızda Tanrı Hephaistos belirdi.

(şimdi Stell, sen ona durum raporu verdiğimiz bir rp yaz, sonra rica edelim Tanrı gelip rp'yi bitirme konuşmasını yazsın )

Tam Tanrı Hephaistos'a rapor verecekken bize döndü ve:

"İyi iş başardınız. Ayrıntıları tamirhanemde duymak istiyorum" dedi ve kayboldu. Birkaç saniye bekledik ama bizide yanında götürmemişti. Anlaşılan gölge yolculuğu yapacaktık.

"Ah, hayır, Kerberus'u unuttum!" dedim ve Lucy'ye orada beklemesini söyledikten sonra dağa kadar bir gölge yolculuğu, Kerberus'la beraber yeraltına bir gölge yolculuğu daha ve Lucy'nin yanına gelmek için bir gölge yolculuğu daha yaptım.

"Hephaistos'un tamirhanesine hemen gitmeliyiz. Bünyem bir gölge yolculuğu daha kaldıramayacak durumda ama beynim bunu henüz bilmiyor" dedim. Acele ile bizi Hephaistos'un tamirhanesine getirdm...

(Devamı olan başlığı tamirhanede açarım)