İlk Gün, İlk Tanışma

Melez kampına daha yeni gelmiştim. Yanımda Calvin abi de vardı. Zaten beni o buraya getirmişti. Kheiron’la biraz konuştuktan sonra benim yanıma geldi ve "Seni kulübene, yeni evine götüreceğim." dedi. Sonra elimi tuttu ve yürümeye başladık. Yeni evimi çok merak ediyordum ve biraz da çekiniyordum. Çünkü Calvin abinin anlattığına göre kardeşlerimde vardı. Ben onları, onlarda beni tanımıyordu. Ya beniz sevmezlerse, ya beni dışlarsa… Bu sorular beni çok korkutuyordu. Calvin abi endişelerimi anlamış olmalı ki "Merak etme, yanında her zaman ben varım. Ayrıca kardeşlerin çok iyi." dedi. Calvin abi diyorsa doğrudur ama yine de ben içimdeki endişeyi bastıramıyordum. Birlikte bir sürü evin bulunduğu yere geldik. Sanırım bunlara kulübe deniyordu. Abim beni çiçeklerle süslenmiş bir kulübenin önüne götürdü. Kulübeyi incelemeye başladım. Her yerde çiçek vardı. Yani tam bana göreydi çünkü bende çiçeklere bayılıyordum. Biraz daha inceledikten sonra Calvin abi "Hadi içeri gir, burası senin yeni evin. Ben şu kulübede olacağım. Sakın korkma ve bir şey olursa yanıma gel." dedi. Gösterdiği kulübeye baktım. Hiç iç açıcı durmuyordu. Abim orada mı yaşıyordu yani? Başımı salladım ve biraz bekledikten sonra kapıyı tık tıklayıp içeri girdim. Artık tek başımaydım. Buna da mecburdum. İlerlemeye başladım. Oturma odasına gittim. Orada birkaç kız vardı ve hepsi bana bakıyordu. Anlaşılan hepsi benim kardeşlerimdi. Zorlukla "Merhaba ben Sabrina, yeni geldim." diyebildim. O alçak sesle söylemiştim ki onların duyup duymadıklarını hiç bilmiyordum. Kızlar oturdukları yerden kalktılar ve neşeyle yanıma geldiler. Bir kız başımı okşayarak "Merhaba canım. Ben Dioné, senin ablanım." dedi. Diğer kızlarda kendilerini tanıttılar. Hepsi çok içtendi. Artık hiçbir endişem kalmamıştı. Tabii biraz utangaçlığım vardı ama onu da fazla sürmeden üzerimden attım. Koltuğa oturduk ve Proserpina abla bana çikolata verdi. Buna daha da çok sevinmiştim. Çikolatamı yerken içeriye bir abi girdi. Bana şaşkınlıkla bakmaya başladı. Bianca abla "Ken, Sabrina bizim yeni kardeşimiz." dedi. Ken abi yanıma yaklaştı ve "Hoş geldin ufaklık." dedi. "Hoş buldum." dedim. Sonra Proserpina abla "Rina’ya izin verinde biraz dinlensin. Çok yorulmuştur." dedi. Beni bir odaya götürdüler. Bu oda çok güzel bir odaydı. Burada da her yerde çiçek vardı. Ancak o kadar yorgundum ki odayı daha inceleyemeden yatağımda uyuya kaldım.