İki Apollon Çocuğu da Sanat Yapamayabiliyormuş

Kulübemizde Reneé ile oturmuş konuşuyorduk. Aslında onunla bu ilk konuşmamız olmasına rağmen kahkahalar atıyorduk. Sonuçta Güneş Tanrısı'nın çocuğuyduk, ikimiz de sıcakkanlıydık. Bu yüzden kısa sürede çok yakın olmuştuk. Bir ara konu babamızdan açıldı. Reneé daha onu görmemişti bile. Bense bir iki kere gördüğümü söyledim. Ortak fikrimiz -ve kendimizi avutma yöntemimiz- onun çok meşgul olmasıydı. Çünkü birçok şeyin tanrısıydı o. Bunları birbirimize sayarken ben "Bak ben babamızın Sanat Tanrısı olduğunu yeni öğrendim. Hatta Ange bu yüzden eğitmen olmuş sanırım." dedim. Reneé de "Hadi ya, ben bunu bilmiyordum bile." dedi. Sonra biraz daha konuştuk ve ben birden "Hey Ren, aklıma bir fikir geldi. Gel el işleri alanına gidip eğlenelim. Çömlek filan yapmaya çalışırız. Ne dersin?" dedim. O da kabul etti ve hemen kulübeden çıktık.

Kahkahalarla kulübeden çıktık. El işleri alanına da aynı şekilde gittik. Ama asıl merak ettiğiim şuydu: Sanat Akademisine çoğu dersten kaçıp buraya gelmiştim. Acaba, burslu olarak girdiğiim bu akademiye nasıl girmiştim? Resmimin güzel olduğunu biliyordum; ama diğer konularda hiç bir fikrim yoktu! Yine de bu alan çok eğlenceli görünüyordu. Theodor kolumdan çekiştirip çömlek tezgâhlarının orayı gösterdi bana. Ben de karşılık olarak ona sırıtarak baktım. Aniden fırladık ve oraya ilk varan ben oldum. Yani, parmak farkıyla... Karşılıklı olarak oturduk ve bana seslendi. "Hey, nasıl yapacağını biliyor muydun bu arada?" Kafamı hayır anlamında salladım. "Ne gerek var ki?" dercesine ona baktım. "Başka bir şey yapmak istemezsin, değil mi?" dedim onun yerine. O da omuz silkti ve gülmeye başladı.

Elime bir parça kile benzeyen şeyden aldım ve dönen yerin üzerinde şekillendirmeye çalıştım. Ama maalesef tek sorun bu vıcık vıcık şeyin elimden kayıp Theodor'un yüzünün ortasına fırlamasıyla onun da kendi tezgahından ellerini çekmesiyle birlikte aynı şeyin bana da olmuş olmasıydı. El yordamıyla kendime bir bez parçası aradım. Sanırım Theodor da aynı şeyi yapıyordu çünkü yüzünü şildiği şey bez değil, benim elimdi. Ben kendime bez parçası bulup etrafımı görebildiğimde gülmeye başladım. Bir başka bez parçasıyla Theodor'un eline verdim. Yüzünü sildi ve "Sağol." diye mırıldandı...


1*=(bilmem aklıma bu geldi. Okula gitmedim, bunu yazdım, şimdi de dersaneye gidicem. Çaktırma, annemler 8 test ödevimi tamamlamak için gitmediğimi biliyorlar ki o da doğru )

2*=(Bu arada renklendirme çıkmıyor bende renksiz yazdım. ^^)

Eğer bir sınavda filan olsaydık öğretmenimiz bu killerle kocaman bir 0 yapardı sanırım. Çünkü yapmayı becerdiğimiz şaheserimiz bir çubuktu! Ben yine de "Benimki çok sanatsal, abstract bir çalışma oldu. Seninkisiyse sadece bir odun görünümünde." dedim. Krist bana garip garip baktıktan sonra bir parça kil aldı ve suratıma fırlattı. Ben de ona öfkeli olmasını umduğum bir bakış attım ve daha sonra bacağına bir tekme attım. Bir süre birbirimizle uğraştıktan sonra yorgun düştük. Sonunda sıkıntıdan "Hey Krist, gel seninle birbirimizin resmini yapalım. Ne dersin?" diye bir öneride bulundum.

"Portre mi? Bana uyar!" dedim ve tuvallere doğru yürümeye başladık. Karşı karşıya-yine- oturduk ve uzun bir süre birbirimze baktık. Sonra gülmeye başladık. Elime kalemleri aldım ve bilmiş bir tavırla havaya kaldırdım ve "Sen başla, çizerken çizelim." dedim, eh, artık ne kadarını anladıysa... Yüzüne baktım ve çizmeye başladım. Aslında çok da güzel çizmeme gerek yoktu, hatta sadece bir karkatürle işi bitirebilirdim. Ve sanırım öyle de yapacaktım. Ayrıntıyla uğraşamayacaktım.