Leo Zack GREEN

Kılıç kullanabilirim ama yinede ok atmayı bilmem gerekir. O yüzden bu gün ilk işim Ok Atma Teknikleri Sınıfı'na gitmek oldu. Kapıdan içeri girdiğimde çok şaşırdım. Hem bir çok insan vardı hemde Tanrı Apollon oradaydı. Tanrı Apollon'a selam verince ondan uzaklaştım çünkü bir tanrının sinirli haline denk gelmek çok üzücü bir olay olur. Bir kızın yanına gidip:
_Şey acaba yardım edebilir misiniz?
_Hmm tanrıçam kelimesini unuttun ama normal erkekler beni tanımaz. Ben Tanrıça Artemis.
_Ben ço-çok üzgünüm tanrıçam sizden çok özür diliyorum.
Diyerek oradan uzaklaştım. Bir başka kıza:
_Eğitmenimiz nerede?
_Evet benim.

Bugün çok yoğun bir gündü. Babam, Tanrıça Artemis kardeşim Yon ve ben öğrencilere ders veriyorduk. Babamın ve Aretmis'in olması işimiz bayağı kolaylaştırıyordu ama yine de zordu. Ben bir Nyks kızına ders veriyordum. Biraz çalışma yaptıktan sonra bugünkü dersi bitirdim ve onu yolladım. Bu sırada yanıma biri geldi ve "Eğitmenimiz nerede?" diye sordu. Ona baktım ve "Evet benim." dedim. Çok şaşırmışa benziyordu. Hemen kendini toparlayarak "Ben Leo, okçuluk dersi almak istiyorum." dedi. Onu iyice süzdüm. Hatırladığım kadarıyla Leo Hermes çocuğuydu. Gülümseyerek "Ben Tiff. Derse başlayalım o zaman." dedim. Leo başını sallayınca onu yay-ok takımlarının olduğu yere götürdüm. Burada bir sürü yay-ok takımı vardı. Ayrıca hepsi de müthişti. Leo'ya döndüm ve "Nasıl bir ok-yay takımı istersin?" diye sordum. Leo takımlara baktı ve bana birkaç özellik söylediği. Söylediği özelliklere göre bir takım çıkardım ve Leo'ya verdim. Tam ona uymuştu. Gülümsedim ve "Takım seçtiğimize göre antrenman alanına gidip sana yay-ok takımının nasıl tutulacağını gösterebilirim." dedim.

Beni hedeflerin bulunduğu bir alana götürdü. Oku nasıl tutacağımı gösterdi. Beni hedeflerin 20 adım ilerisine götürdü ve:
_Şimdi oku fırlat.
_Pekala.
Oku fırlattım. Ok tam hedefi ortasından vurdu. Tiffany bana şaşkın şakın bakınca ona:
_Üvey abim bu konuda şampiyon. Bana da bir iki şey öğretti.
_Harika. 50 adıma ne dersin?
_Hiç denemedim. En fazla 35 adım yapmıştım.
_Her şeyin bir ilki vardır.
30 adım daha uzaklaşınca bir daha denedim. Bu sefer de tam ortadan vurmuştum:
_Bu nasıl?
_Aferin. Bu konuda yeteneklisin. Şimdi farklı tür bir ok getireceğim. Bakalım bunda nasılsın?
Bunu söyleyince uzaklaştı.

Leo bayağı başarılı bir öğrenciydi. Tabii bunda abisinin de etkisi vardı. 50 adımdan rahatça hedef tahtasını vurmuştu. Hem de tam isabet ettirmişti. Bu kadar iyi olduğunu düşünmediğimden buna çok şaşırmıştım ve daha değişik şeyler denemeye karar verdim. Biraz düşündükten sonra biraz daha ağır bir ok getirmeye karar verdim. Bakalım bunda ne yapacaktı. Ok bir miligram bile ağır olsa gidişi çok fark ederdi ve okçu ona göre atış yapmalıydı. Yay-ok takımlarının olduğu yere gittim ve istediğim ağırlıkta okların bulunduğu ok çantasını aldım. Sonra tekrar Leo'nun yanına gittim. Leo bana merakla bakıyordu. Ona ok çantasını uzattım ve "Bunlarla dene. Sadece birazcık daha ağırlar." dedim. Leo ok çantasından bir oku aldı ve eliyle okun ağırlığını tarttı. Yüzünden iki ok arasındaki farkı anlamadığını fark ettim. Zaten anlaması kolay bir şey değildi. Dediğim gibi aralarında fazla fark yoktu. Gülümseyerek "Hadi atışlarına başla." dedim.

Yani getirdiği oku denedim. Hedefi vurdum ama kıl payı. En dışa geldi:
_Bu ok büyülü mü?
_Tabi ki hayır. Sadece biraz daha ağır.
_Ama çok fark etti baksana, diyerek hedef tahtasını gösterdim.
_Hmm bu tür oklarda da ustalaşmalısın.
_Şimdi nasıl bir teknik kullanmalıyım?

Leo tam isabet ettirmeyi başaramamıştı. Çünkü okun ağırlığı çok fark etmişti. Tam düşündüğüm gibi olmuştu. Kardeşim bun açok şaşırdı ve "Bu ok büyülü mü?" diye sordu. Güldüm ve "Tabi ki hayır. Sadece biraz daha ağır." dedim. "Ama çok fark etti baksana" diyerek hedef tahtasını gösterdi. Bende baktım. Gerçekten ortada çok büyük bir fark vardı ama bu çok normaldi. Okun ağırlığı ne kadar fazla olursa o kadar değişkenlik olur. Tekrar kardeşime baktım ve "Hmm bu tür oklarda da ustalaşmalısın." dedim. Leo "Şimdi nasıl bir teknik kullanmalıyım?" diye sordu. Kendi yay-ok takımı aldım ve "Beni izle." dedim. Ağır oklardan bir tanesini aldım ve ustaca yayıma yerleştirdim. Sonra "Öncelikle yayı fazla gerdirme. Sonrasını tecrübeyle edineceksin." diyerek oku fırlattım. Tam on ikiden vurmuştum.

Dediğini yaptım. Bu sefer daha iyiydi.
_Hmm sanırım Apollon çocuğu olduğumdan kaynaklanıyor.
_Elbette bu Apollon çocuklarının ruhunda var.
_Demek abim iyi olduğumu söylerken dalga geçmiyormuş.
_Evet geçmiyormuş. Her neyse devam et bakalım çaylak.
Bunu söylerken güldü. Ben de oflayıp devam ettim. Gittikçe iyi gidiyordu.

Leo dediklerimi yapınca ortaya olumlu sonuç çıktı. Tam on ikiden vurmaya çok yaklaşmıştı. Bunu başarmakta fazla uzun sürmedi. Birkaç atıştan sonra tam on ikiden vurdu. Leo'nun kardeşim olması dersin daha eğlenceli geçmesini sağlıyordu. Hem de Apollon'un çocuğu olması dersin daha kolay geçmesini sağlıyordu. Okçuluk konusunda çok başarılıydı ve bana çok iş düşmüyordu. Leo'ya gülümseyerek baktım ve "Şimdi 75 adıma geçiyoruz." dedim. Leo başını sallayarak beni onayladı. Beraber yürümeye başladık. Çok geçmeden 75 adıma varmıştık. Bu aşama bir öncekine göre daha zordu ama yine de Leo için zor olacağını sanmıyordum. Sadece birazcık zorlanacaktı. O da alışma fastıydı. En azından ben öyle düşünüyordum. Leo atış yapmaya başladı.

75 adım çok zor gibiydi. Ama abim ve babam sayesinde biraz daha kolay geçti. Ehm tabi ki bunda Ange'nin de payı vardı. 75 adımda ilk atışım çok kötüydü. Hemen hırs yaptım ve yeniden vurdum. Bu sefer daha iyiydi. Bir kez daha denedim. En sonunda başarmıştım. 12'den vurdum. Ama bunu nasıl yaptığımı hala anlayamamıştım.
_Neden bu kadar kolay oluyor?
_Eğer içgüdülerine daha fazla güvenirsen ok atman kolaylaşır.
Yeniden denemeye koyuldum. Ange'nin dediklerini yaptım. Kendime inanamadım. Okumu vurmuştum.
_Sen bu konuda çok yeteneklisin.

Leo çok fazla geçmeden tam on ikiden vurmayı başarmıştı. Bu büyük başarıydı ve bunun başaranın kardeşim olması daha da güzeldi. "Sen bu konuda çok yeteneklisin." dedim. Leo güldü ve "Senden daha iyi değilim." dedi. Buna bende güldüm ve "Şimdilik. İleride daha iyi olacaksın, tabii seni öldürmezsem." dedim. İkimizde kahkaha attık. Sonra bir sonraki aşamaya geçmeye karar verdim. 75 adımla da işimiz bitmişti. Sevecen bir tavırla "100 adım!" dedim. Leo gülerek "İyi olur." dedi ve yürümeye başladı. Bende onun peşinden gittim ve "Beni bekle." dedim. Leo benim ona yetişmemi bekledi. Sonra beraber 100 adıma vardık. Burası bayağı uzaktı.

100 adımda denedim. Daha çok içgüdülerime odaklandım ve rüzgarı hesaba kattım. Ama çok kötü bir atış oldu. Yeniden denedim. 5-6 kez deneyince başarmıştım. Tiff'e döndüm. Keyifle bana baktı.
_Aferin çaylak.
_Şimdi 125 adım mı?
_Hayır.
_150?
_Hayır.
_Kaç o zaman?

Leo 100 adımda rüzgarı hesaba katmıştı. Daha doğrusu katmaya çalışmıştı. Birkaç yerde hatası vardı. Onnları anlattım ve Leo birkaç atış denedikten sonra tam on ikiden vurmayı başardı. Bu aşamayıda çok çabuk bitirmiştik. Şimdi başka bir aşamaya geçebiliridik. Leo bana baktı ve "Şimdi 125 adım mı?" diye sordu. Sırıtarak "Hayır." dedim. "150?" dedi. "Hayır." diye yanıt verdim. En sonunda pes etti ve "Kaç o zaman?" diye sordu. Güldüm ve "Denge çalışması var. Bu son aşama." dedim. Beni pek anlamamıştı. Onun kolundan tuttum ve ileride yarım metre yükseklikte bulunan kütüğün yanına getirdim. Sonra ona döndüm ve "Bu kütüğün üzerine çıkacaksın. Dengeni koruyacaksın ve karşıdaki hedef tahtasına ok atacaksın." dedim. Leo benim gösterdiğim yerlere bakıyordu ve hiç memnun görünmüyordu. Hiçbir hareket etmeyeceğini bildiğimden "Hadi!" diye onu zorladım.

Denemeliydim. Şimdi bırakamazdım. Korkak gibi kaçamazdım. Kütüğün üstüne çıktım. Oradan ok attım ama bu çok zordu. İlk atışımda hiç vuramadım.
_Odaklan Leo. İçgüdülerini dinle onlar sana ne yapman gerektiğini söylerler ayrıca heyecan yapma.
Yeniden denedim. Bu kez başardım ama çok kötü bir atış oldu. Bir kaç kez daha denedim. Yere düştüm. Bu beni iyice çileden çıkardı. Yeniden denedim. Daha iyiydi. 5-6 kez daha denedim ve tam 12'den vurdum. Çok sevindim. Bu sırada dengemi kaybettim ve düştüm. Gülmeye başladık.

Leo dengesini zor sağlıyordu. Hatta birkaç kez yere düşmüştü ama bir süre sonra dengede kalmayı başardı ve beş altı atıştan sonra tam isabet ettirmeyi başarmıştı. Ancak bununla beraber düşmesi bir oldu. Gülmeye başladım. Leo da gülülüyordu. Onun yerden kalkmasına yardım ettim. Gülmeyi bıraktığımda Leo bana "Şimdi sırada ne var?" diye sordu. Bir kahkaha daha attım ve "Hiçbir şey yok kardeş." dedim. Leo bana garip garip baktı. Bende sözüme devam ettim. "Leo seni Ok Atma Teknikleri Sınıfı birinci seviyeden mezun ediyorum." dedim. Leo gülmeye başladı. Kahkahaların arasından "Teşekkürler kardeş." dedi. Bende gülüyordum. Tüm günün yorgunluğunu böyle atıyorduk.


Ders Rp'si Birmiştir!