Tamara Zellana Ryan ~ Marcus Leon Carter

Sabahın erken saatlerinde uyandım. Perdeyi usulca çektikten sonra odamın içine güneş ışıklarıyla dolmasını beklerken rüzgar içeri girdi. Ama serin bir rüzgardı bu. Hafif ve rahatlatıcı. Her sabah yaptığım gibi saatimi koluma takmıştım ve düello alanına doğru yol tutmuştum. Orada oturup çaylakları izlemek zevk veriyordu her zaman bana. Oraya vardığımda daha kimsenin olmadığını gördüm. Ve hüsrana uğradım. Saatimi kılıca çevirdim ve elimle kavradım. Kılıcımın üstünde Posedion'un motifi vardı. Üstünde '' TZR'' kazılıydı ayrıca. Orada duran korkuluğa doğru gittim ve selam verdim. Elimdeki kılıcımla kafasını uçurdum. Aslında bu korkuluğa hep kin beslemiştim. Hiç kıpırdamaz mıydı bu? Sinirim bozuk bir şekilde yere oturdum . Her sabah burada melezler varken mutlu olurdum. Şimdi ise yalnızdım. Oradan gelen bir çocuk gördüm. Elinde kılıç vardı. Bunun Marcus olduğunu anlamıştım. Zeus kulübesindeydi. Zeus kulübesini hiç sevmezdim. Tabii oradakileride. Bu nefret üvey babamdanda kaynaklanıyordu. Yerdeki korkuluğun kafasını gördü ve pis pis sırıttı. Ne oluyordu şimdi? Rakip mi olacaktı bana? Kendine güveniyormuş gibi bir vaziyetle '' Zararsız bir korkuluk.'' dedi. Evet öyle olabilirdi. Ama onun kellesinide uçurabilirdim. Bunu yapabilirdim. Ama yapmıyacaktım. Zeus'un başıma dert olmasını hiç istemezdim. Korkuluğun kafasını yerden alarak ona baktım ve '' Evet öyle. Ama aynısını sana da yapabilirim Zeus oğlu.'' dedim. Belki tatmin olmamıştı. Beni çaylak görüyor olabilirdi. Ama ondan iyi olduğumu düşünüyordum. Bu bir yargıydı sadece. Sözüne tam başlarken ben girdim '' Bir düelloya ne dersin Zeus oğlu.'' dedim. Sanki bunu oda istiyormuş gibi sırttı. Hızlıca cümlesine başladı ve '' Bugün saat 14.30 ' a ne dersin?'' dedi. Kafamı sallamakla yetindim. Düello alanından çıktı ve gitti. Yerden kalktım ve kılıcımı saate dönüştürdüm. Yenilirsem rezil olacaktım. Bunu hiç istemiyordum. Böyle bir teori bile olamazdı.

***

Kulübeme doğru yol aldım. Kulübemde ikizim Fred bana baktı ve gülümsedi. Yatağına yattım. O sırada uyuya kalmış olmalıyım ki güneş gözüme girdi. Sabah ki havadan eser yoktu. Güneşli ve bulutsuzdu. Bu kadar güzel bir hava görmemiştim. Uyandığımda saat 14.10 'du. Asla geç kalamazdım. Üstüme birşeyler giydim. Koluma baktım ve saatimin orada olduğundan emin oldum. Düello alanına giderken düelloya kardeşlerimi çağırmadığımı farkettim. Hemen geri döndüm ve onları çağırdım. Fred koluma girdi ve beni övmeye başladı. Öğütlerinin gereksiz olduğunu oda biliyordu ama yine de söylüyordu. Düello alanına vardığımda tıka basa doluydu. Ellerim soğumaya kalbim hızlı bir biçimde atmaya başladı.

Rakibimi beklerken çılgınca tezahürat yapan kişilere bakıyordum. Bugün bu düelloyu kazanacağıma inanıyordum. Hatta bunu "biliyordum." Yapmayın ama ! Bir Amphitrite kızın düelloda ne yapabilir ki ? Seyircilere baktım ve kılıcımı şimşek biçimine soktum. Arenanın içerisine şimşekler düşüyordu. Bugün burada bir Zeus oğlu savaşacaktı ve herkes bunu izlemeliydi ! İnsanların yüzlerine baktım. Bir beklentileri vardı. Kan görmek istiyorlardı. Acı çekeni görmek ve aşağılamak istiyorlardı. Bu ben olmayacaktım. Elime bir avuç kum aldım ve yavaşça yere döktüm. Bu kadar şovdan sonra ellerim biraz terlemişti. Düelloda kılıcımın kayıp düşmesi komik bir manzara olabilirdi. Zell arenaya girdiğinde gözlerimi bütün seyircilerle beraber ona dikmiştim. Şuan pek cesur durduğu söylenemezdi. Onunla kamp meydanında tartışmıştık ve iş düelloya kadar varmıştı. Onu öldüremezdim. Bu yasaktı. Ama ona küçük yaralar vermeyi, acı çektirmeyi düşünüyordum. Ben bir Zeus oğluydum ve güçlü görünmem gerekiyordu. Herkes Zeus çocuklarının kibirli olduğunu söyler. Kesinlikle doğrudur. Zell'in tam gözlerinin içine bakıp onu etkilemeye, aynı zamanda odaklanmaya çalıştım. Şimşeği Zell'e çevirdiğimde gözünü bile kırpmadı. Çetin bir düello geçecekti aramızda, buna şüphe yoktu. Şimşeği tekrar kılıç haline çevirdim ve seyircilerin tezahüratlarını dinledim. Bu atmosfer karşısında coşmamak elde değildi. Gırtlaklarını parçalarcasına bağırıyorlardı. Ellerini kaldırıyorlar ve tezahürat ediyorlardı. Kime tezahürat yaptıklarının hiçbir önemi yoktu. Gözlerimi tekrar Zell'e çevirip ona baktım. Zırhını giyiyordu fakat biraz zorlanıyor gibiydi. Bu haline bakıp bütün arenayı inletecek bir kahkaha attım. Benim Zell'e yenilmem için gerçekten büyük bir talihsizlik gerekiyordu. Birden kafama dank etti. Hakem kim olacaktı ? Ares mi ? Sanmıyorum... Böyle küçük bir düelloda koskoca savaş tanrısı gelmezdi. Kim olacağını umursamıyordum ki ağabeyim Leonard arenanın ortasına geldi. Onun burada ne işi vardı ? Aman tanrılarım ! Öz kardeşim, ağabeyim -yahut ne dememi istiyorsa- yapacağım ilk resmi düelloda hakem olacaktı. Sinir katsayım yükseliyordu ve heyecanlanmaya başlıyordum. Ya yenilirsem? Leon'un yanında ezik durumuna düşerdim ve bu hiç iyi olmazdı. Onu ne kadar sinir etsem de onu örnek alırdım ve arada onun gözüne girmeye çalışırdım. Paniklemeye başlamıştım. Birkaç saniye gözlerimi kapattım ve kalabalığı duymamaya çalıştım. Bu çok zor olsa da derin derin nefes aldım ve gözlerimi tekrar açtım. Kendime güvenim tekrar yerime gelmişti ve Zell'e bakıyordum. Bu düelloyu kazanacaktım. Amphitrite kızını yenecektim ve bütün kamp buna şahit olacaktı.

Düello alanına vardığımda zaten Zeus oğlu orada idi. Kendinden fazlasıya emin duruyordu. Gösterişli bir kaç haraket ile izleyenleri kendine hayran bırakıyor gibiydi. Elime kılıcımı almıştım. Şimdi sıra hakemi beklemekti. Kim olacaktı? Bu soruya fazla kafa yormadan cevabı düello alanının girişinde belirmişti bile. Zeus kulübesinden Leonard Luke Carter 'dı. Aslında hakemin kim olduğunun önemi pek fazla yoktu. Nede olsa her sonuçta Marcus'u yenecektim. Onu yenmeliydim. Hakem başlamamızı söyledi. Yerlerimizi aldık. Başlamadan önce söylediği tek şey ''Öldürmek yasaktır.'' oldu. Elime kılıcı aldım. Sımsıkı kavrıyordum. Ellerimden soğuk terler akıyordu. Arkamı döndüğümde kardeşlerim orada bana el sallıyorlardı. Fred bana gülümsemekle yetinmişti sadece. Başımı önüme çevirdim ve düelloya resmi olarak başlamıştık. Ne yapacağımı, nasıl savunacağımı unutu vermiştim. Bana doğru bazı hızlı haraketler yapıyordu. Daha çok basit haraketlerdi. Ama bunları beni sadece denemek için yaptığını anlamak zor değildi. Ona basit haraketlerle ben karşılık veriyordum. Seyirciler bağırıyorlardı. Acı ve kan istiyorlardı belli ki. Bir adım daha ona yaklaştım. Basit kılıç haraketleri ile elini oyalarken onun kılıçta ne kadar iyi olduğunu anlamaya çalışıyordum. Pekala çok iyiydi. Bunu kabul etmemek saçmalık olurdu. Ama bu konuda benimde kötü olduğum sayılmazdı. Bu yüzden kendimi umutsuzluğa bağlamak istememiştim. Artık hızlanmıştık. Yaptığı haraketlere karşılık vermek için efor harcıyordum. Terliyordum. Duvara doğru beni sıkıçtırdı ve kılıcımı oynatamaz hale geldim. Kılıcıyla koluma bir çizik atarak büyük bir yaraya neden olmuştu. Kolumdan kanlar akıyordu. Canım yanıyordu. Belkide pes etmeliyim diye düşünken bu fikrin saçmalık olduğuna vardım. Kolumdan akan kanlara bakarak Marcus'un üstüne doğru yürümeye başladım. Bu sefer çok kızmıştım. Kılıcım ile onun kılıcını yere düşürmeyi planlıyordum. Yaptığım haraketlere karşılık veriyordu. Ama bunun uzun sürmiyeceğini tahmin ediyordum. Öyle umuyordum. Kılıcımı sımsıkı tutarak Marcusun koluna büyük bir çizik attım. Kolu kanamasına rağmen bunu pek umursuyor gibi değildi. Yada iyi bir yeteneği vardı.

Zell ile yaptığımız düello ikimiz açısından da iyi gitmiyordu. Bir Amphitrite kızı için iyi kılıç kullanıyordu fakat yaptığı yeterli değildi. Artık seyircilere biraz şov yapmanın zamanı gelmişti. Kılıcı havaya kaldırdım ve bağırmaya başladım. Seyirciler atak yapacağımı anlamışlardı ve tezahürat etmeye başladılar. Arena seslerden dolayı neredeyse yıkılacak gibiydi. Zell'in kardeşlerine baktım. Onu desteklemeye çalışıyorlardı onca kalabalık arasında. Baş parmağımı aşağıyı gösterecek biçimde tuttum ve Zell'e saldırdım. Bütün gücümle saldırmıştım ona. Bu seyircilerin coşmasına yetecekti. Zell zor da olsa hamlemi karşıladı fakat sendelemişti. Gırtlaktan bir savaş narası atıp tekrar üstüne saldırdım. Bütün gücümle saldırıyordum ve bir süre sonra etrafım kırmızı bir perdeyle örtüldü. Zell dışında hiçbir şeyi görmüyor ve duymuyordum. Onu öldürmek tek amacım haline gelmişti ve kontrolü kaybettiğimi anladım. Zell de bunu anlamıştı ki en son yaptığım hamleden kaçıp kılıcının kabzasıyla sırtıma vurdu. Beni böyle şeylerle yenemezdi fakat çok fazla sinirlenmiştim. Seyirciler ıslık çalıyor, tezahürat ediyor veya yuhalıyorlardı. Artık onlara bakmıyordum. Tamamen Zell'e odaklandım. Artık biraz özel güç kullanmamın vakti gelmişti. Odaklandım ve şimşekle bir olduğumu düşündüm. Bir gök gürültüsü sesi geldi ve şimşek hızında koşmaya başladım. Zell neler olduğunu bile anlamadan onun arkasına geçtim ve yüksek sesle bir kahkaha attım. Seyirciler hayretle bakıyorlardı ve çılgınca bağırıyorlardı. Attığım kahkaha yüzünden Zell nerede olduğumu anladı ve kılıcını bana doğru savurdu. Eğilerek bu kolay hamleden kurtulmuştum. Fakat Zell salak değildi ve bu sefer de ayağını sert bir biçimde göğsüme indirdi. Kılıcıyla beni yaralamadan bir takla attım ve geri kaçtım. Birkaç saniye sonra nefesimi tekrar düzene soktum ve kafamda saldırı planımı şekillendirdim. Ona saldırmamaya karar verdim. Her zaman ben saldırmıştım ve zayıf noktalarımı bulmuştu. Kılıcımı elime aldım ve savunma pozisyonuna geçtim. Seyircilerin bir kısmı beni yuhalamaya başladı. Bu sinirimi bozmuştu ama birkaç seyirci yüzünden düelloyu kaybetmeyecektim. Dakikalardır savaşıyorduk ve seyirciler istedikleri kanı alamamışlardı. Sabırla Zell'in hamlesini bekliyordum. Zell cılız bir çığlık attıktan sonra üstüme yüklendi. Saldırılarını engelliyordum. Birkaç açığını bulduğum halde ona saldırı yapmamıştım. Kendini tamamen kaptırmasını istiyordum. Ben de bu arada bitirici hamleyi yapacaktım. Zell gücünü boşa tüketiyordu ve kılıçlarımız havada çarpışıyordu. Zell artık yorulmaya başladığında açıkları da bir hayli çoğalmıştı. Bir adım geri çekilip nefes aldı. Yüzüme kendimden emin bir gülümseme takındım. Sıra bendeydi. Tekrar şimşek hızına dönüştüm ve Zell'in etrafında koşmaya başladım. Etrafına kılıç savuruyordu fakat seyirciler bu durumdan yine pek hoşlanmamışlardı. En sonunda durdum ve Zell'in üstüne yüklendim. Yaptığım saldırıları zor karşılıyordu fakat sonsuza kadar böyle gidemezdi. Fazla açık vermemek için kendimi kaptırmamaya çalışıyordum fakat bu pek mümkün değildi. En sonunda kılıcım Zell'in bacağının hemen yanından geçti. Kılıcını bana doğru savurdu fakat dengesizce bir saldırıydı. Yavaş yavaş savaşçı özelliklerini kaybediyordu. Kılıcımı beli hizasında salladığımda geriye gitmek yerine yana kaçtı. Kılıç onu milimetrelerle ıskalamıştı ama bana büyük bir avantaj vermişti. Tekmemi bütün gücümle Zell'in göğsüne savurdum ve Zell cılız bir inleme çıkararak yere düştü. Ben kahkaha atmıştım ve seyirciler de düellonun sonunda renklendiğini görerek çığlıklara başladılar. Bu düellonun artık bitmesi gerekiyordu. Tabii ki onu öldürmeyecektim ama biraz yaralamakta bir sakınca olmayacağını düşündüm. Zell yerdeyken koşmaya başladım ve kılıcımla birlikte üstüne doğru zıpladım. Fakat yanlış yaptığımı anlamam gerekiyordu. Zell son anda ayağını kaldırdı ve tekmesi benim suratıma geldi. Ben de yere düştüm ve seyirciler tekrar coştu. Ayağa kalktım ve Zell'in de kalkışını izledim. Ağzımdaki kanı yere tükürdüm ve savunma pozisyonu aldım. Zell'in yeni hamlesini beklerken uygulayacağım taktikleri düşünüyordum...

2. Tur Sonuçları:


Zellena: Akıcılığın ve kurgun iyi gibiydi. Betimlemeler azdı. Uzunluktan da kaybettin. Puanın 4.

Marcus: Uzunluk yeterliydi. Akıcılığın da yeterliydi. Kurgunu beğendim. Puanın 6.