Nemia Stacy Gresean

Renkli bir sınıf olduğunu duymuştum.Sanat ve Zanaat Becerileri Sınıfı. Tam benlik diye düşünerek üstümü giyindim. Sınıf açılalı bayağı olmuş meğer. Ama ne hikmetse ben daha yeni öğreniyordum. Kot şortumun üstüne beyaz bir bluz giydim. Sade. Ve kirlenmek için uygun.
Hoplaya zıplaya sınıfa doğru gittim. Saçlarımı tepede topladığım için zıpladığımda etrafımda şaklıyordu. Sınıfa girdiğimde beklemeye başladım. Bir süre sonra, içeri gülümseyen güzel bir kız geldi. Acaba ne yapacaktım. Bilmelisiniz, ben sanatı çok severim. Zanaatınsa ne demek olduğunu bile bilmiyordum. Umarım bana anlatır diye düşünüp ben de gülümsedim.

Kızı gördüğümde üç şeyi farkettim :
1.Kızın aşırı derecede güzel olduğunu
2.Kızın aşırı derecede güzel olduğunu
3.Kızın aşırı derecede güzel olduğunu
Kızın ipek gibi saçları, parıl parıl parlayan gözleri, pürüzsüz teni ve bayıltacak güçte bir gülüşü vardı. Klasik Afrodit Kızı.
Bana doğru yürürken gülümsedi. Ben de ona gülümsedim. Bana yaklaşıp ciddi bir sesle konuştu.
"Selam,Necy.Sana Necy dememde bir sorun yoktur umarım."
Kafamı sallayıp "Hayır" dedim. Necy gayet güzel geliyordu kulağa. Evgenia'nın bulduğu Stac gibi değildi. Neyse, ben ne zaman başlayacağımızı merak ede durayım kız ciddiyetle konuşmaya başladı.
"Başlayalım mı?"

Pagasus gayet güzeldi. Tek tek diğer örnekleride gezdikten sonra beni bir sıraya oturtup önüme taş gibi bir şey koydu. Dikkatli inceleyince ne olduğunu anladım. Bu resmen betondu canım! Önüme 1'den 10'a kadar sıralanmış kalemler ve büyüklü küçüklü çekiçler koydu. Kafamı kaldırıp Lara'ya baktım. Şaşkınlığım karşısında kahkaha attı.
"Bunlarla istediğin bir şeyin heykelini yapacaksın." dedi. Heykel yapacağım, süper ya,ben de zaten doğduğumdan beri heykel yapmayı bilirim,diye düşünsem de bunu söylemedim. Bence killerle birşeyler yapsak daha güzel olurdu ama eğitmen oydu, öğretmenlerin işine karışmak olmazdı.
İlham kaynağı bulmak için etrafıma bakındım ama ya çok zordular, yada hoşuma gitmemişlerdi. Ben de düşünmeye başladım. Aklıma türlü türlü şey geldi, ama hiçbirini yapmayı düşünmüyordum. Çünkü ne yapacağımı bulmuştum. Meşale. Zor olacaktı, ama olacaktı işte. DEHB'yi yenmekte kararlıydım. Buna dikkatimi verecektim. Elime bir çekiç alıp taşa vurmaya başladım.

Taş çok sertti ve çekiç taşa her vurduğumda sapından ayrılacakmış gibi sallanıyordu. Düşüp orama burama çarpar korkusuyla betona çok sert vuramıyordum ve bu da taşın şekil almasını zorlaştırıyordu. En sonunda , Lara bana gümüş uçlu bir kalem vardi ve bunu kullanmamı söyledi. Çekici bırakıp Lara'nın verdiği gümüş uçlu kalemi elime aldım. Taşa bastırıp ateşin kollarını çizmeye başladım. Yine zorlanıyordum ama en azından kalemin ucu düşecekmiş gibi sallanmıyordu. Çizim yeteneğim olduğundan, ateşin kıvrımlarını başarıyla kazıyabiliyordum. Bir süre sonra ateş kollarının kenarları belirginleşmişti. Kalemle yapacak işim kalmamıştı. Çekiçle yuvarlatılaması gerekiyordu. Derin bir iç çekip çekici aldım ve başını sapından ayırdım. Bayağı zor olmuştu, ama başarmıştım. Lara bana şaşkınlıkla baktıktan sonra gülümsedi. Ben de çekicin başıyla taşa vurmaya başladım.

Lara , heykelciğimi bayağı beğenmiş görünüyordu. Gülümseyince oda gülümsedi. Sonra da daldı. Bir şeyler düşünen insanları rahatsız etmek hiç hoş değildir, kendimden bilirim. O yüzden meşalemi bitirmeye yoğunlaştım ama çabucak tamamlandı. Ben de toz ve beton parçalarını temizledim, kalemleri dizdim, çekici büyüyle yapıştırdım. Eskisinden sağlam olmuştu doğrusu. Ama yapacak işler çabucak bitti ve Lara da hala düşünüyordu. Derin bir nefes alıp konuştum.
"Lara, işler bitti! Şimdi ne yapacağım?"